Het is weeral een maand geleden sinds ik hier iets gepost heb. Wat gaat de tijd toch snel! Dat is omdat ik eigenlijk nooit stilzit en ondertussen heb ik heel wat projecten afwerkt. Van eentje mag ik zelfs nog niks verklappen, maar van zodra het mag zal ik hier iets over schrijven.
Begin april lag ik in het water bij de Zeelandbrug. Op het eerste zicht niet zo'n bijzondere duik. De zichtbaarheid was niet zo goed en buiten een mooie Groene zeedonderpad en veel Harlekijnslakjes was ik nog niet veel tegengekomen.

Alhoewel ik ze waarschijnlijk al duizenden keren gefotografeerd heb, maak ik toch nog steeds tijd om wat foto's te nemen van de harlekijntjes. Hun felle gele strepen geven kleur aan de soms saaie bodem en ze vallen dan ook meteen op als je er voorbij zwemt.

Sommigen zijn zo klein (+/- 1cm) dat ik mijn Nauticam CMC voorzetlens gebruik voor mijn Nikkor 60mm micro lens en de camera ook nog eens op de crop-stand zet. Dan kan ik ze beeldvullend weergeven. Ik zoek er dan eentje uit die ergens bovenop zit zodat de achtergrond niet stoort. De belichting is met een Retra flitser met snoot gedaan.

Bij het einde van de duik hang ik altijd nog wat rond de eerste pijler. Daar is er al veel Tubularia te zien waar er kleine vlokreeftjes zitten. Geen gemakkelijk onderwerp om in beeld te brengen omdat ze altijd staan te wapperen in de stroming. De vlokreeftjes werken ook niet altijd mee, maar onderstaand diertje poseerde mooi voor de lens.

Net toen ik er na 120 minuten de brui aan wou geven zag ik een Harlekijnslakje op de steel van een Tubularia klimmen. Toen ik door de zoeker keek, zag ik ook nog 2 vlokreeftjes zitten. Hier moest ik voor stoppen! Het was een hele klus om ze er allemaal samen scherp op de foto te krijgen, maar uiteindelijk lukte het wel en kon ik het water met een goed gevoel verlaten. Het was toch weer een prima duik.

Een dag later lag ik  terug in het water. Zoet water deze keer, en ook heel wat minder koud. Ik had afgesproken in TODI, het indoor duik- en snorkel centrum te Beringen, om er met model Merel te gaan oefenen voor het wereldkampioenschap onderwaterfotografie dat gaat plaatsvinden in september bij Tenerife. We hadden nog nooit samen gedoken en Merel had nog nooit model gespeeld voor een wedstrijdfotograaf. Dus eerst een uitgebreide briefing en dan het water in. En wat bleek? Merel was een natuurtalent. Van bij de eerste foto's  kon ik meteen gerust zijn,  want ze deed het meer dan voortreffelijk.

Soms lijkt het er op dat zo'n duikster daar maar wat hangt op de achtergrond, maar niets is minder waar. Alles is gepland:  waar ze moet hangen, de positie van benen, armen, duiklamp, naar waar ze moet kijken tot en met het materiaal: niet teveel slangen of een fluo geel duikpak om op te vallen. Al deze zaken zijn van belang en ieder detail telt mee.

Onder water kunnen we daarover communiceren aan de hand van duiktekens. Het enige wat je niet in de hand hebt zijn de onderwaterbewoners. Die werken niet altijd mee en dus moet je soms geluk hebben of het juiste moment afwachten zoals bij de foto's hieronder.

Omdat je het ijzer moet smeden als het heet is lagen we binnen de week nog maar eens in het water. Deze keer om de puntjes op de i te zetten, zeg maar. Kleine dingetjes werden nog aangepast en nieuwe dingen werden uitgeprobeerd. Tenslotte moet je je goed voorbereiden om aan zo'n wereldkampioenschap mee te doen.

Het is zeker een voordeel als het zonnetje schijnt. Dat is in elk water zo. Niet alleen heb je dan meer licht onder water, maar de zonnestralen geven het geheel altijd een magisch tintje. En ook de helderheid van het water maakt het mogelijk om het model wat verder in beeld te plaatsen. Aan helder water geen gebrek bij TODI. Op onderstaande foto lijkt het net alsof er een UFO boven onze hoofden neerstrijkt, het is echter gewoon het dak van het gebouw.

Aan vissen ook geen gebrek bij TODI, soms zijn het er zoveel dat het mikken wordt om ze allemaal op de juiste plek te hebben. Alleszins wil je als fotograaf dat er geen vis komt paraderen voor je model.

Ik zou hier nog enkele  uren  kunnen doorgaan met foto's te tonen, want ik heb er heel wat genomen tijdens die twee sessies, maar mocht je er nog niet genoeg van gekregen hebben, dan kan je hier in het TODI album nog meer plaatjes bekijken. Hieronder nog een zeldzame foto. Ik neem niet vaak selfies (of een "ussie" zoals Merel het noemt...), omdat ik liever aan de andere kant van de camera sta of lig, maar deze vond ik wel een leuke afsluiter ;-)

Enkele dagen geleden lag ik dan nog eens in het zoute water van Zeeland. Het was weeral 2 weken geleden en dan begin ik altijd uitdrogingsverschijnselen te vertonen... Er waren pijlinktvissen gespot en daar moest ik natuurlijk heen.  Jammer genoeg zit  "de bloei" er momenteel in. Dat maakt groothoekfotografie er niet makkelijk op en ook de pijlinktvissen zijn behoorlijk schuw. Dat maakt ze moeilijk te benaderen.

Met heel wat geduld en na twee duiken kwam ik toch terug boven water met enkele aanvaardbare foto's. Wat zijn het toch prachtige diertjes. We moeten ze met de grootste omzichtigheid benaderen en ik hoop dan ook dat ze de komende dagen en weken niet onder de voet gelopen worden van de vele duikers die ze willen bewonderen. Ik gun het iedereen om ze "live" aan het werk te zien, maar wees voorzichtig en hou je afstand, dan kan iedereen er van genieten!

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Mijn laatste duik in het Zeeuwse water was al van eind vorig jaar, maar eergisteren kon ik er voor de eerste keer in het nieuwe jaar terug inspringen. Met een watertemperatuur van om en bij de 3 graden werden het twee frisse duiken. De eerste was bij Anna Jacoba polder en daar vond ik al meteen een nest eieren die afkomstig zijn van de Groene zeedonderpad.

Op de foto is goed te zien dat de embryo's al in een vergevorderde fase zaten. De oogjes keken me massaal aan.  Hier en daar was er al een visje uit zijn ei gesprongen. Vader zeedonderpad was van geen kanten te bespeuren. Vaak zitten ze wel ergens in de buurt, maar ik vond niets. Even verder hetzelfde verhaal: een mooi nest roze eitjes zonder vader in de buurt.

Bij de kop van de pier zaten er overal Harlekijnslakken. Zo diep in de winter had ik ze nog niet gezien. Het was wachten tot ik er eentje vond die ik gemakkelijk in beeld kon krijgen. Toen ik onderstaand exemplaar voor de lens kreeg, richtte het diertje zich op om de omgeving beter waar te nemen.

Toen ik na 90 minuten besloot om terug te keren viel mijn oog op een heel mooie naaktslak: de Brede ringsprietslak. Het was even geleden dat ik die nog gezien had. Ik nam er geduldig de tijd voor om er een mooie foto van te maken, maar de kou zorgde er voor dat mijn handen zich niet meer stil konden houden.

Het was tijd om  het water te verlaten, maar niet voor ik nog een foto nam van het eikapsel van een Japanse stekelhoren.  Die lag net bij de instap.

De tweede duik van de dag was bij Stalland, ook gekend als Sint-Annaland.  Ook daar vond ik verscheidene nesten met eitjes van de zeedonderpad. Van de ouders echter geen spoor. Ik vond er wel een spookkreeftje dat geduldig poseerde.

Zie je dat ene witte eitje? Dat zal helaas niet uitkomen. Bij de meeste nesten die ik tegenkom zitten er zo wel één of meerdere tussen.  Het zal wel eigen zijn aan de natuur dat niet iedereen het haalt. De Hooiwagenkrabben aan de andere kant, zijn wel taaie gasten. Zelfs bij deze koude temperaturen kan je ze nog overal vinden.

Voor deze Pauwkokerworm stopte ik ook nog even. Alhoewel ik er al veel foto's van heb gemaakt, blijven deze diertjes me fascineren.  Hun tentakels wapperen in de stroming terwijl ze vaak nog eens veranderen van richting. Bij de minste beweging of lichtverandering schieten ze pijlsnel in hun koker. Geen gemakkelijk onderwerpen, maar met een beetje geduld kan je ze wel fotograferen. De beloning is dan dat je ze steeds anders in beeld krijgt.

Tot slot kwam ik nog een Ruthensparrs grondel tegen. Deze visjes zwemmen altijd vrolijk rond en zijn ook altijd moeilijk in beeld te krijgen omdat ze heel schuw zijn. Maar dit exemplaartje wist blijkbaar van de kou.  Het komt niet vaak voor dat ik er met mijn macrovoorzetlens op 5 cm afstand vandaan een beeldvullende foto van het kopje kan nemen. Maar deze keer lukte het dus wel. Het was tijd om terug te gaan opwarmen. Gelukkig was er hete soep...

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Gisteren was ik van plan om een vroege ochtenduik te maken bij de Zeelandbrug. Maar een baby maakt je nachten niet altijd gemakkelijk en dus was ik  aan de late kant vertrokken. Desondanks het vroege uur was er al een vreselijke ochtendspits rond Antwerpen waar ik me nog net kon doorwurmen. Ik was goed op weg op de A58 richting Goes en opeens stond alle verkeer stil. Ik realiseerde me dat ik de kentering niet ging halen en gooide mijn plannen om. Dan maar terugrijden en een duikje bij de Bergse Diepsluis. Toen ik daar aan het water stond leek het me geen goed idee om er in te springen. De wind stond vrij krachtig  op de kant. Dan maar naar Sint-Annaland, dat lag gunstig uit de wind. Ik haastte me het water in en hoopte stiekem dat mijn lekke droogpak het nog eventjes ging uithouden. Bij de eerste meters werd het al vlug duidelijk dat de zichtbaarheid heel goed was en vol goede moed begon ik mijn speurtocht langs de vele sponzen die Sint-Annaland rijk is. Toch een unieke plek, want ik ken geen andere duikstek waar ze zo massaal aanwezig zijn.

Ik vond er ook allerlei bewoners zoals grondels, hooiwagenkrabben, krabben, zeenaalden en andere soorten.

Eén Grote zeenaald kon ik wel heel dichtbij benaderen. Het dier verschuilde zich tussen wat Geweisponzen en hield zich stil in de hoop niet gezien te worden.

Na een uurtje voelde ik  toch water in mijn duikpak binnensijpelen.  Ik maakte rechtsomkeer, want ik had nog een hele weg terug te gaan. Niet veel later viel mijn oog op een klein wit visje. Ik naderde het behoedzaam en zag dat het een  zeedonderpad was. Waarschijnlijk nog een jong diertje aan de grootte te zien. Nu  heb ik die diertjes al in vele kleuren gezien, maar nog nooit zo wit.

Ik dacht meteen dat het een albino was, zoals die albino walvis die vorig jaar bij de Australische kust gezien was.
Moby Dick, maar dan in het klein!

Ik schat dat het diertje kleiner dan  tien centimeter was. Daarom dacht ik eerst dat het om een Groene zeedonderpad ging, die zijn namelijk kleiner dan de Gewone zeedonderpad. Maar het ontbreken van de uitsteeksels aan beide mondhoeken is toch een belangrijk  determinatiepunt. Hopelijk valt het diertje niet te fel op omdat het (nog) geen schutkleuren heeft, want als er predatoren in de buurt zijn, zal het vlug afgelopen met hem zijn.

Achteraan, bij de staart,  lijken de kleuren wat donkerder en zie je ook nog enkele witte vlekken. Het is leuk om dieren een naam te geven. Zo heb je Dolf de Snotolf of Happie de zeehond, dus daarom doopte ik dit exemplaar om met de gepaste naam Gino de albino. Ale gelijkenissen met bestaande personen of figuren zijn puur toeval...
Meer foto's vind je hier!

Wat gaat de tijd tegenwoordig snel! Het is inmiddels weer bijna 3 maanden geleden dat ik nog een bericht geplaatst heb en daar is een goede reden voor: ik heb niet veel meer in het water gelegen! De afgelopen 25 jaren is me dat niet vaak overkomen, maar nu was er daar een goede reden voor, namelijk de geboorte van onze dochter Océane. Jawel, u leest het goed en voor alle duidelijkheid: ik mocht de naam kiezen!
Océane werd pas begin september verwacht, maar kon niet meer wachten en sprong er op 22 juli al uit. Onderstaande foto nam ik nog in juni tijdens een shoot in het bad. En als u zich afvraagt hoe we dat water zo wit kregen dan is het antwoord daarop: melk! De bloemen en de bladeren waren trouwens echt.

Net voor het grote gebeuren lag ik bij Strijenham aan de Oosterschelde nog bij enkele honderden Steenslijmvisjes (Lipophrys pholis). Die waren erg actief op zoek naar voedsel en gingen meermaals de confrontatie  met de krabben aan. Wat een lefgozers!

Het mooiste moment was toen er drie Steenslijmvisjes op een rij gingen liggen. Ik mikte met mijn snoot boven het middelste visje in de hoop de twee anderen er ook op te krijgen.

Bij de Bergse Diepsluis toonde mijn buddy Frank Visser een mooie Groene zeedonderpad (Taurulus bubalis).  Bedankt voor de vondst!

Er zwommen die dag veel Oorkwallen (Aurelia aurita)  en Kompaskwallen (Chrysaora hysoscella) rond. Ik spendeerde heel wat tijd om de kwalvlooien (Hyperia galba)  die zich in deze kwallen bevinden te fotograferen. Een werkje waarvoor je veel geduld moet hebben.

Begin augustus lag ik dan nog eens in het water om samen met vrijduikers Bart en Sophia wat te oefenen voor het tweede luik van het Open Belgisch Kampioenschap. Dat gaat door in zoet water tijdens de tweede week van september. Natuurlijk kan ik daar nog niet veel over tonen, want ik wil niet teveel in mijn kaarten laten zien. De concurrentie loert mee ;-)

En zo is de zomer razendsnel aan het voorbij vliegen. Ik pendelde voortdurend tussen werk en ziekenhuis, want Océane moest nog enkele weken op de afdeling neonatologie verblijven, maar bij de geringste kans profiteerde ik er van om in het water te springen. (Iets dat mijn dochtertje trouwens ook al graag doet...)
Enkele dagen geleden kreeg ik nog eens zo'n kans en trok ik naar de Zeelandbrug. Wat was het zalig om nog eens in het zilte nat te vertoeven bij een heerlijke watertemperatuur van 20°C en een uitstekende zichtbaarheid. De jonge Zeekatjes zijn alom tegenwoordig.

Behalve de Bruine plooislakken kon ik geen naaktslakken vinden, maar dat kon de pret niet bederven. Er waren genoeg andere onderwerpen te vinden, zoals onderstaande pubers...

Tot slot vond ik nog een zeepaardje.  Ik maakte er in Photoshop een dubbelopname van. De perfecte afsluiter van een ongewone zomer.

Meer foto's vind je hier.

Gisteren ben ik gaan duiken bij de Zeelandbrug. Bij aankomst bleek dat er al was ingebroken in de auto van één van mijn duikvrienden. Dat was rond zes uur 's ochtends gebeurd. Akkoord, onmenselijk vroeg, maar weeral erg dat het gebeurd is. Later op de dag passeerde er nog een rare kerel die zijn gezicht volledig onherkenbaar had gemaakt met kap en sjaal.  Blijkt achteraf dat ze nog bij een andere wagen hebben proberen inbreken (van een niet-duiker). Midden op de dag dus. Alles is doorgeseind bij de politie, maar men weze hierbij toch gewaarschuwd. We zijn als duiker een te gemakkelijke prooi, als je iets of iemand verdacht ziet, bel dan onmiddellijk de politie!

De duik zelf dan: veel leven, en heel veel eieren! Vooral de Wulken hebben hun best gedaan.  En ze zijn nog niet gestopt. Op één plek vond ik  misschien wel meer dan vijftig(!) eikapsels bij mekaar. Ook de Boompjesslakken laten zich niet schuren. Bij de tweede pijler vind je overal eiersnoeren tussen de Tubularia. 

 Tussen de Geweisponzen zit het dan weer vol van de eieren van de Slakdolven. De zeedonderpadden hebben ook al nesten en de Snotolven gaan er binnenkort aan beginnen. Al bij al dus meer eieren in de winter dan met Pasen...

Verder zag ik nog kleine Luciferslakjes,  Heremietkreeften, en een eenzaam Slakdolfje. Die zien er altijd zo triestig uit met hun opgeklapte staart. Misschien heb ik er vroeger niet zo extreem naar gezocht, maar ik heb toch de indruk dat er deze winter bijzonder veel Slakdolven zijn.

Met een mooi zonnetje vertrokken aan de Zeelandbrug en in de  bewolking en mist toegekomen bij Dreischor. Het gebeurt niet vaak, maar gisteren was dit  zo. Toch maar eens gaan kijken of er al zeedonderpadden met nesten waren bijgekomen. Dat was echter niet het geval. Ik moest mijn beurt afwachten omdat er een andere fotograaf die ene prachtig gekleurde zeedonderpad  met eitjes aan het fotograferen was. Dan maar even wat anders gaan fotograferen. Na een half uurtje was het dan toch mijn beurt.  Mijn vreugde was echter van korte duur. Na de derde foto zag ik door de zoeker een bekend lichtje knipperen: lege batterij...

Vandaag deed ik niet de eerste duiken van het jaar, dat was vorige week al, maar nu wel een eerste verslagje. Bij Sint-Annaland was de zichtbaarheid onder water stukken beter. Vorige week amper 2 tot 3 meter, vandaag zeker 5 tot 6 meter. De Wulken zijn nergens meer te bespeuren en buiten enkele Heremietkreeften en heel veel Hooiwagenkrabben heb ik echter niets beters te melden. Ik vond geen enkele zeedonderpad en de Snotolf die er zou zitten liet zich ook niet zien.

Gelukkig was het iets beter bij Dreischor. Daar vond ik wel twee zeedonderpadden waarvan één met nest. Vorig jaar rond deze tijd zaten er meerdere. Misschien spelen de minder koude temperaturen een rol en dus is het wachten geblazen.  Van blazen gesproken, de Gewone zeedonderpad met nest had prachtige paaikleuren en was heel de tijd over de eitjes aan het blazen. Dat blijkt heel vermoeiend te zijn want na al dat hard labeur begon hij te geeuwen.

Verder hield ik me ook wat bezig met  wat snootopnames in combinatie met een groene achtergrond. De lens die ik hiervoor gebruik is de Sigma 17-70mm F2.8-4 DC macro OS HSM. Dat is een zoomlens die ideaal is om zowel dichtbijopnames te maken en ook een redelijke breedhoek heeft.  Met de snoot belicht ik enkel het hoofdonderwerp en door de sluitertijd van 1/60ste hou ik de achtergrond groen. Voorwaarde is wel dat de camera goed naar boven gericht is.

Andere foto's vind je hier.

Om het jaar goed af te sluiten stonden er nog drie duiken op het programma. De eerste was bij Sint-Annaland. Alhoewel de wind pal op de kant stond, viel de zichtbaarheid onder de waterspiegel best mee. Op verscheidene plaatsen waren er eiafzettende Wulken te zien. Een mooi gekleurde Groene zeedonderpad deed z'n best om op te vallen, terwijl een Veranderlijke steurgarnaal er alles aan deed om uit het zicht te blijven.

Daarna ging het richting Den Osse aan het Grevelingenmeer. Daar was het water glashelder tot een meter of vijf, dieper werd het al snel veel slechter. Dan maar het ondiepe deel afgezocht, maar veel meer dan wat Groene wierslakjes waen er niet te bespeuren. Gelukkig liet deze kreeft zich uitvoerig fotograferen.

Als afsluiter dan maar naar de Zeelandbrug  om er Slakdolven te gaan zoeken. Het was wel hoogtij en dan is de zichtbaarheid altijd veel minder goed dan bij laagtij. De eerste meters werd dat al meteen duidelijk. Met amper een halve meter zicht en redelijk wat stroming was het niet makkelijk om ook maar iets te spotten. Door de zoektochten van de afgelopen weken wist ik echter precies waar ik moest gaan zoeken. Hieronder staat het resultaat.

Afgelopen dinsdag was het een heerlijke dag aan de Oosterschelde en Grevelingenmeer. Het zonnetje scheen volop en het water was net een spiegel. De mist en laaghangende nevel zorgde voor een feeëriek decor.

Laag water lag heel vroeg op de dag, dus hebben we een mooie zonsopgang aan de Zeelandbrug gezien. De duik zelf viel ook best mee dankzij een goede zichbaarheid. Momenteel zijn er enorm veel eiafzettende Wulken te zien, maar ook zeedonderpadden,  Pitvissen, Galathea's,  en hier en daar nog wat Blauwtipjes. Bij de tweede pijler zijn er grote Boompjesslakken te zien en vindt Gino de laatste tijd vaak Slakdolven. Twee Heremietkreeftjes  leken onafscheidelijk en sommige Botervisjes hebben mooie paaikleuren.  Genoeg te beleven dus, ook al koelt het water fel af waardoor hele lange duiktijden niet meer mogelijk zijn. We hebben nog gewacht op hoog water, maar dat was echter een domper op de feestvreugde. De zichtbaarheid was nog amper een halve meter en dus hield ik het al snel voor gezien.

Na de zonsondergang bij de Zeelandbrug zijn we dan bij Dreischor parking gaan duiken.  De zeedonderpadden zijn nog geen eieren aan het afzetten, maar hebben al wel hun mooie paaikleuren.

Verder waren er nog ontzettend veel garnalen te vinden en mooie grondels. Ik had de indruk dat ze zich allemaal 's nachts  makkelijker laten fotograferen. Behalve die ene kreeft dan...

Het is nog steeds de periode van voortplanting. Zeker bij de grondels die in het Grevelingenmeer wonen.
Bij Dreischor vind je op vele plaatsen lege oesters die ingenomen zijn door Zwarte grondels. De kleine peervormige eitjes kleven zowel langs de  boven- en onderkant van de oesters. De voortplantingsperiode van deze vraatzuchtige carnivoren is normaal gezien tot juni, maar de natuur is dit jaar een beetje later.

Bij Sint-Annaland zijn de Millennium-wratslakken stilaan aan het verdwijnen. De witte eierlinten die ze achtergelaten hebben  liggen nog massaal bezaaid op de zeebodem. Andere soorten naaktslakken ben ik niet meer tegengekomen. Gelukkig was er nog voldoende ander leven te spotten zoals deze zwangere Veranderlijke steurgarnaal.

De afgelopen dagen dook ik bij Burghsluis, de Bergse diepsluis en Putti's place bij Goes. Bij Burghsluis zijn er momenteel verschillende exemplaren te zien van het Wrattige mosdierslakje. Je kan ze vrij ondiep spotten op een diepte tussen 2 en 4 meter bij laag water. Hieronder staan nog enkele foto's van andere slakjes die er te vinden zijn zoals de Harlekijnslakken en de Boompjesslakken

Bij de Bergse diepsluis vond ik 2 jonge Snotolfjes op de eieren die enkele weken geleden door de Sepia's afgezet zijn. Sommige van die eitjes zijn transparant waardoor je de ongeboren diertjes goed kan waarnemen. Tijdens deze duik vond ik  nog een mooie gele Veranderlijke steurgarnaal die zwanger was en een Groene wierslak.

Het was lang geleden dat ik nog bij Putti's place  gaan duiken was. Het strand en de dijk zijn er helemaal heraangelegd. Ik dook er in "de kom" die tot 30 meter loopt, maar in plaats van de diepte in te gaan bleef ik de helling volgen die de kom omzoomt. Binnen de minuut kwam ik al een juveniel donderpadje tegen van nog geen 2 cm. groot. Amper 10 meter verder, nog steeds in het ondiepe gedeelte, zag ik tientallen prachtig gekleurde anemonen. Dieper zag ik een Harlekijnslakje, het enige naaktslakje dat ik tegenkwam. Galathea kreeftjes waren er echter in overvloed te vinden.

Bij de Zeelandbrug is het nog steeds volop "slakkentijd". Meer dan tien soorten zouden er te vinden zijn, maar ik focuste me vooral op het fotograferen van de Slanke waaierslakken en de Zilverblauwe knotsslakken. Die komen er massaal voor. Tussen de  Eudendrium arbuscula en de Zeecypressen waren er enorm veel eikapsels van deze naaktslakken te vinden. 

Gisteren was de zon volop van de partij  in Zeeland. Het was lang geleden en het deed deugd.
De zon drong diep door tot op de bodem van de Oosterschelde, maar het mocht niet baten. Met een frisse 3 graden was de lente nog veraf. De zichtbaarheid viel echter wel mee en aan onderwaterleven was er  zeker geen gebrek. Na een bezoekje bij "Dolf" de Snotolf, vond ik nog enkele vlokslakken, Zilverblauwe knotsslakken, Slanke waaierslakken en Groene zeedonderpadden. Niet slecht voor een duik van 72 minuten.