Afgelopen dinsdag stond er een zwak winterzonnetje aan de hemel bij Scharendijke. Het water leek helder vanaf de kant en de meldingen over een uitstekende zichtbaarheid hadden me op het idee gebracht om de fish eye lens nog eens op te camera te plaatsen.
Een zonnige winterdag
Met volle moed stapte ik het water in en reeds bij de eerste meters zag ik dat het water ongeloofelijk helder was. Tijd dus om snel koers te zetten naar de wrakken die niet ver uit de kant liggen. Het eerste wrak zag ik al van ver liggen. Het was de Zeehond. Tot nu toe had ik 'm nog nooit gevonden. Om een of andere redenen moet ik er altijd vlak naast gezwommen zijn.
De achtersteven van de Harpoen.
Ik had geluk, het leek erop dat ik de eerste bij het wrakje was. Ik kon het helemaal zien liggen. Een unieke kans die je maar heel zelden krijgt. Ik ging voorzichtig te werk om niet teveel sediment te laten opwaaien.
De boeg van het wrak
Vanaf de bodem kon je heel goed de oppervlakte zien en ik lag toch wel bijna 14 meter diep. Na een half uurtje vond ik het tijd om het andere wrak te gaan zoeken. Tot mijn verbazing vond ik het vrij snel. ik had er geen benul van dat ze zo dicht bij mekaar lagen. Ook hier was ik als eerste en genoot ik van de enorme zichtbaarheid.
Het wrak "de Rat".
Dit wrak had ik al meerdere malen gezien, maar nooit in zijn geheel. Ik bleef ruimschoots van de bodem weg om geen stof te doen opwaaien. De temperatuurmeter gaf 4 graden aan, het leken er veel meer. Waarschijnlijk deed de adrenaline mijn lichaamstemperatuur enkele graden stijgen.
Hoeveel foto's ik precies nam kan ik niet met zekerheid zeggen, maar het waren er veel, héél veel. Het was tijd om terug te keren. Met veel tegenzin draaide ik me om en zwom ik terug richting kant. Bij de steiger nam ik nog enkele laatste foto's van de palen die mooi begroeid zijn met mosselen , wieren, sponzen en andere organismen. De zonnestralen kreeg ik er gratis bij. Een duik om niet snel te vergeten.
RSS-feed
