In de 26 jaar dat ik inmiddels in het water lig ben ik misschien een stuk of vijf zeepaardjes tegen gekomen, dus een regelmatige ontmoeting is er zeker niet. Een zeepaardje vinden is nog steeds heel moeilijk omdat de diertjes niet groot zijn en  vooral heel goed gecamoufleerd! De laatste jaren worden er steeds meer ontdekt omdat duikers er specifiek naar op zoek gaan en vooral omdat de komst van internet en de sociale media het nieuws meer verspreiden. Hierdoor krijg je soms hele volkstoelopen om naar één diertje te gaan kijken. Het spijtige is dat die diertjes op die manier natuurlijk geen rust meer hebben en bijna voortdurend belaagd worden door duikers met felle duiklampen en fotografen met straffe flitsers. 

Nu zou je toch denken dat die diertjes zich verplaatsen als ze teveel belaagd worden, maar dat is niet het geval. Blijkbaar zijn ze nogal honkvast. Wat ook opviel is dat er dit jaar nog redelijk laat op het jaar zeepaardjes te vinden waren. Eind oktober 2014 kwam ik er  ook al eens eentje  tegen in Wemeldinge. Dat was puur bij toeval toen ik tegen het einde van een duik langs de bodem naar de oppervlakte terugkeerde en er bijna tegen botste.

Bij de Zeelandbrug wordt er heel veel gedoken en dus ook zeepaardjes gezien. Dit jaar ook weer. Onderstaand exemplaar zat bij enkele sepiastokken. Een prima schuilplaats zal hij gedacht hebben, maar een heel herkenbare plek voor duikers om 'm te vinden. Toch bleef ie er weken en misschien zelfs maanden zitten.

Op dezelfde dag gingen we na een tip bij Wemeldinge het water in en vonden we een uitzonderlijk mooi exemplaar, een roodgekleurd zeepaardje! 2 zeepaardjes op één dag had ik nog niet eerder meegemaakt en dan een roodgekleurd Kortsnuitzeepaardje was hoogst uitzonderlijk.

Toen ik te horen kreeg dat er nog een tweede zat ben ik zo snel mogelijk teruggekeerd in de hoop om het andere ook te zien en ze misschien samen op de foto te krijgen. En jawel hoor, het andere exemplaar zat op hetzelfde sepiastokje. Een ongelofelijk moment als fotograaf om dit fenomeen mee te maken. Het is moeilijk om op zo'n moment kalm te blijven en de diertjes zo weinig mogelijk te storen.

Twee weken later keerde ik nog eens terug en toen zaten ze er nog steeds. Niet meer samen, maar in mekaars buurt. De duik ervoor was ik met de groothoeklens op stap geweest in het Grevelingenmeer en onderstaande foto is het resultaat van een beeld-op-beeld foto oftewel 2 foto's die mekaar overlappen Dat kan in het fototoestel zelf.

Tot slot nog een laatste bemerking: ik gun het elke duiker om een zeepaardje te zien in zijn natuurlijke habitat, maar ik hoop dat iedereen beseft dat die diertjes stress krijgen van teveel duikers die hun ritme komen verstoren. ik ben daar mee schuldig aan want ook mijn flitsers zijn niet goed voor de diertjes. Ik let er wel altijd op dat ik ze zo voorzichtig mogelijk benader en ze niet té lang lastig val. Ik ben ook heel kieskeurig in mijn berichten die ik op de sociale media plaats en vernoem ook nooit exacte locaties. Ik hoop dat we zo op deze manier tot een consensus kunnen komen die voor iedereen leefbaar is en dat we nog jaren kunnen genieten van onze prachtige onderwaterwereld.

Het was alweer heel wat jaartjes geleden dat ik bij Wemeldinge aan het 'Galjoen zonder Poen' ben gaan duiken . Het weer was er prima voor en de zachte bries die uit het zuiden kwam zou de zichtbaarheid onder water ten goede komen. Het was dan ook nog eens doodtij dus alle omstandigheden zaten goed. Ondanks alle goede elementen stond er toch nog een flinke stroming en bleef de zichbaarheid beperkt tot een magere  1,5 meter. Het wrak zelf heb ik gemist, maar ik heb nog nooit zoveel  Galathea kreeftjes op één duik gezien. Van hele schuwe kleine exemplaren tot  grote diertjes van meer dan 10cm. die gewillig voor mijn lens poseerden. Verder zag ik nog een Grote vlokslak, een hele mooie Viltkokeranemoon, heel wat Wulken, Heremietkreeftjes en enkele kleine Scholletjes.

Na de duik bij Wemeldinge ging ik nog te water bij de Zeelandbrug, op zoek naar de Slanke ringsprietslakslak die ik er vorige week zag. De zichtbaarheid was hier beter dan in Wemeldinge en al snel vond ik de eerste naaktslak. Geen slanke, maar een Brede ringsprietslak deze keer. De Boompjesslakken en Harlekijnslakken waren ook van de partij.

Het is weeral lang geleden dat ik nog aan camping Linda in Wemeldinge dook. Gisteren zag het weer er alleszins veelbelovend uit. De lichte bries kon  het wateroppervlak niet beroeren en  de bodem van de Oosterschelde was goed zichtbaar vanop de kant. Eens kopje onder viel het iets meer tegen. De sterke stroming die daar bijna altijd heerst, liet veel stof opwaaien. Toch heb ik enkele foto's kunnen maken.