Voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie (OBK), heb ik  afgelopen dinsdag en woensdag 650 minuten in het Zeeuwse water gelegen. Zo'n wedstrijd ter plaatse wordt ook wel Shoot Out genoemd. Er zijn in totaal 4 keer 2 dagen dat de wedstrijd doorgaat, 2 keer in Zeeland, eentje in de steengroeve van Vodelée en de laatste in domein Muisbroek , beter gekend als de Put van Ekeren.  Ik startte mijn eerste duik op dinsdag rond 7 uur 's ochtends bij de Bergse Diepsluis. Al tijdens de eerste meters besefte ik dat ik beter geen fisheye-lens had opgeschroefd, maar ik zwom toch verder tot aan het platform. Onderstaande foto doet vermoeden dat de zichtbaarheid wel meeviel, echter het was niet veel meer dan één tot anderhalve meter.

In zo'n geval trek ik mijn flitsers erg naar achter, gebruik ik diffusers en dim ik de flitskracht tot bijna nul.
 Ook de slaveflitser die ik op het platform had geplaatst dimde ik zoveel mogelijk en richtte ik naar beneden toe.
Ik ging nog langs de Sepiastokken langs, maar de Sepia's zelf gaven niet thuis.

Dan maar snel naar het Grevelingenmeer waar de zichtbaarheid een stuk beter was. Ik hield de fisheye-lens er nog even op en nam enkele foto's van mezelf omdat ik geen model bijhad. Ik kan ze hier spijtig genoeg niet laten zien, want de foto's die ingediend zijn voor de wedstrijd mogen volgens het reglement nergens gepubliceerd worden voor de uitslag. Daarna ging ik te werk met de 60mm macro lens. Onderwerpen genoeg en één van de eerste foto's die ik nam was een beeld van twee zakpijpen omgeven door kolonievormende zakpijpen (Botrylloides diegensis).

Daarna kwam ik in een soort van artistieke roes terecht of was het misschien een vorm van ondiepe stikstofnarcose en begon ik gedurende meer dan een half uur een veertje te fotograferen.  Dat viel echter niet mee, want zo'n ding is nogal onderhevig aan  opwervelingen van het water. Bij de minste beweging fladderde het er op los. Na meer dan dertig foto's was ik wel blij met onderstaand resultaat.

Gelukkig duurde de waanzin dan ook niet langer en ging ik op zoek naar het volgende onderwerp. Ik richtte mijn snoot op een kreeft die het hele zaakje niet vertrouwde en angstig naar boven keek. Uit ervaring weet ik dat je met wat geduld toch héél dichtbij kan komen. Kreeften zijn namelijk heel nieuwsgierig van aard.

Na vier duiken hield ik het voor gezien nadat de wind fel was komen opsteken en de zichtbaarheid in het ondiepe tot bijna nul herleidde.
De volgende ochtend ging ik vullen bij Sub Ocean Services in Oud-Vossemeer. Daar hoorde ik van Koos dat hij toch nog Sepia's gezien had bij de Bergse Diepsluis.  Dus toch nog maar eens een kijkje gaan nemen.
Ik had de macro lens al op staan, dus werd het eerst een zoektocht naar klein spul. Al gauw vond ik onderstaand kereltje die het leuk vond om regelmatig tot op mijn toestel te komen zwemmen. 

Ik leidde hem dan elke keer heel voorzichtig naar het Wakamé wier, waar zijn thuis was.  Hier aan de Bergse Diepsluis vind je in deze tijd van het jaar voldoende onderwerpen om te fotograferen. Het is alleen een kwestie van goed rond te kijken.

Ondertussen had ik één Sepia koppeltje gespot en was ik na 150 leuke onderwater minuten de fisheye-lens gaan halen. Ze samen op de foto krijgen was onbegonnen werk , want van grote liefde tussen die twee was er absoluut geen sprake meer.

Het mannetje liet zich niet benaderen, maar het vrouwtje zag me blijkbaar wel zitten. Ze liet zich uivoerig fotograferen als een volleerd model. Ondanks haar kleine gestalte kon ik ze heel dicht benaderen. De zichtbaarheid was - in vergelijking met de dag ervoor - uitstekend.

Ze liet me een half uurtje met haar spelen en toen vond ik het zelf welletjes geweest. Ik wou haar echtgenoot niet te jaloers maken...

Op de terugweg kwam ik nog wat oude, begroeide stokken tegen. Ik vond ze ook de moeite om op de plaat te zetten. Een mooie afsluiter van twee dagen noeste arbeid. Wat kan het leven soms zwaar zijn; gelukkig was ik in een artistieke roes...