Het 17de wereldkampioenschap onderwaterfotografie en het 3de wereldkampioenschap onderwatervideo vonden samen plaats van 17 tot 22 september 2019 in Tenerife en werd georganiseerd door FEDAS (de Spaanse onderwaterfederatie). Onze Belgische delegatie bestond uit Gery Beeckmans, videograaf en assistente Karen Michiels, Pierre-Bernard Demoulin, fotograaf en assistente Valerie Woit (LIFRAS) en ikzelf, fotograaf en assistente Merel Bocken (NELOS).
Door tijdsgebrek in september was ik in juni al twee weken gaan polshoogte nemen en de competitieplaatsen gaan verkennen in Tenerife. Zo kende ik de duikstekken vrij goed en wist ik waar ik me moest aan verwachten tijdens het kampioenschap. Een dag voor de competitie van start ging reisden Merel en ik af naar Tenerife. De meeste ploegen waren reeds ter plaatse.
Door tijdsgebrek in september was ik in juni al twee weken gaan polshoogte nemen en de competitieplaatsen gaan verkennen in Tenerife. Zo kende ik de duikstekken vrij goed en wist ik waar ik me moest aan verwachten tijdens het kampioenschap. Een dag voor de competitie van start ging reisden Merel en ik af naar Tenerife. De meeste ploegen waren reeds ter plaatse.
Foto gemaakt in juni tijdens mijn voorbereidingsstage
Het evenement begon op de eerste dag met een openingsceremonie en in de avond een technische meeting waarbij alle details over de competitie zoals ploegindeling op de boten, wie duikt waar en wanneer (door middel van loting) en dergelijke werden meegedeeld. Een lange avond met vele nutteloze vragen die dan ook flink uitliep en waarbij opviel dat het Spaanse team reeds op de lijst stond en dus niet meer moest uitgeloot worden.
De eerste duikdag is traditioneel een oefendag. De twee duiken die tijdens die oefendag gemaakt worden zijn ook de duiken van de eerste echte competitiedag. Net zoals op het WK in Mexico van twee jaar geleden, werden we op de kleinste boot ingedeeld tezamen met de twee Sloveense fotografen en assistenten. Acht duikers, één schipper en een official die alles controleert op een kleine Zodiac. Al snel sprak ik het andere team aan en stelde ik voor om ons afwisselend klaar te maken en mekaar te helpen om chaos op de veel te kleine boot te vermijden. Dat lukte prima.
De duikdagen verliepen vrij vlot buiten het feit dat er wel wat wachttijden waren vooraleer we vertrokken en er in de namiddag een flinke wind opkwam die het varen en klaarmaken op de boot bemoeilijkte. Onze Zodiac was ook de traagste van alle boten en alhoewel we altijd samen vertrokken van en naar de duikplaatsen kwamen we altijd als allerlaatste toe.
De eerste wedstrijddag verliep prima en kon ik foto’s maken voor drie van de vijf categorieën: groothoek met model, visportret en macro. Merel deed haar uiterste best om model te hangen en was gelukkig ook een prima spotter voor de macro en visportret categorie. Het viel me wel onmiddellijk op dat de plek waar ik in juni veel macro leven vond, nu veel minder onderwerpen bevatte. Na dag één had ik een goede foto voor groothoek met model en een visportret waar ik heel tevreden mee was. De macro foto was ik nog niet 100% tevreden mee en ik hoopte die op dag twee nog te kunnen verbeteren.
De eerste duikdag is traditioneel een oefendag. De twee duiken die tijdens die oefendag gemaakt worden zijn ook de duiken van de eerste echte competitiedag. Net zoals op het WK in Mexico van twee jaar geleden, werden we op de kleinste boot ingedeeld tezamen met de twee Sloveense fotografen en assistenten. Acht duikers, één schipper en een official die alles controleert op een kleine Zodiac. Al snel sprak ik het andere team aan en stelde ik voor om ons afwisselend klaar te maken en mekaar te helpen om chaos op de veel te kleine boot te vermijden. Dat lukte prima.
De duikdagen verliepen vrij vlot buiten het feit dat er wel wat wachttijden waren vooraleer we vertrokken en er in de namiddag een flinke wind opkwam die het varen en klaarmaken op de boot bemoeilijkte. Onze Zodiac was ook de traagste van alle boten en alhoewel we altijd samen vertrokken van en naar de duikplaatsen kwamen we altijd als allerlaatste toe.
De eerste wedstrijddag verliep prima en kon ik foto’s maken voor drie van de vijf categorieën: groothoek met model, visportret en macro. Merel deed haar uiterste best om model te hangen en was gelukkig ook een prima spotter voor de macro en visportret categorie. Het viel me wel onmiddellijk op dat de plek waar ik in juni veel macro leven vond, nu veel minder onderwerpen bevatte. Na dag één had ik een goede foto voor groothoek met model en een visportret waar ik heel tevreden mee was. De macro foto was ik nog niet 100% tevreden mee en ik hoopte die op dag twee nog te kunnen verbeteren.
Macro portret, beeld-op-beeld opname in de camera (1ste wedstrijddag)
De tweede competitiedag begon in mineur met het Spaanse team dat betrapt werd met flessen die gevuld waren op 260 Bar. Veel meer dan de rest en zelfs gevaarlijk om 200 Bar flessen zo hoog te vullen. Het leidde die avond nog tot uitsluiting van het Spaanse fototeam. De eerste duik van de dag begon bij El Bufadero, een plek met schildpadden, scholen vissen en een goede kans op een ontmoeting met een rog. Daar zou ik mijn groothoek en hopelijk ook de foto voor het thema (roggen en haaien) kunnen maken met de groothoeklens. De schildpadden zwommen al rond de boot alvorens we te water gingen, maar eens in het water wou elke fotograaf ze natuurlijk zo snel mogelijk op de foto. Dat maakte dat er teveel duikers rond dezelfde schildpad hingen en verknalde de kans op een goede foto. Gelukkig spotte Merel een andere schildpad en kreeg ik de kans om enkele foto’s te schieten.
Groothoek zonder model (2de wedstrijddag)
Daarna gingen we de diepte in om de grote scholen vissen te zoeken. Die vonden we vrij snel, maar ook daar lagen al enkele fotografen. Toch kreeg ik mijn kans om een school vissen te fotograferen die als een wielerpeleton in volle sprint langs ons heen sprongen. Merel zwom er achter en poseerde op een voortreffelijke manier. Eén van die foto’s werd dan ook mijn keuze voor de categorie groothoek met model.
Groothoek met model. (2de wedstrijddag)
Er kwam een grote rog voorbij, maar door de vele vissen die er voor hingen kreeg ik niet onmiddellijk de kans om er een foto van te maken. Ik ging er op volle snelheid achter aan, maar het dier inhalen lukte niet meer. Jammer, want op die diepte met een 12 liter fles krijg je geen tweede kans.
Dat was balen, want het betekende dat ik de vierde en laatste duik mijn groothoeklens moest op laten staan om nog een foto van een rog te maken. Ik moest me dus tevreden stellen met de macro foto die ik had en hopen op een goede foto voor de thema categorie. Die kans hebben we echter nooit gekregen. De laatste duik begon weer met een flinke vertraging en we werden ruim 100 meter naast de duikstek gedropt. Onze schipper Sandrine wist meteen dat we verkeerd zaten en maakte de twee andere boten er op attent, maar het mocht niet baten. Die 100 meter werden nog eens bemoeilijkt door de zware stroming waar we moesten tegen vechten. De grootste verrassing was echter dat we maar één rog in de verte zagen, daarna was het voorbij. Na bijna een uur bovenkomen met vijf foto’s op je toestel is niet echt bemoedigend.
Heel wat deelnemers zaten dus zonder de thema foto en daar werd dan ook een klacht over ingediend die tot nu toe onbeantwoord is gebleven. De competitieduiken zaten er op en het was nu zaak om een selectie van vijf foto’s te maken. Voor mij waren het er vier, want een degelijke foto voor het thema had ik niet. Door de klacht en de diskwalificatie van de Spanjaarden liep het inleveren van de geselecteerde foto’s behoorlijk vertraging op. Ik kon pas afgeven tegen 03.30u ‘s nachts. De volgende ochtend werden de foto’s door de organisatie gecontroleerd of ze wel volgens de regels waren alvorens ze door te sturen naar de jury. Die laatsten zaten verspreid over de hele wereld en jureerden van op verplaatsing.
Tijdens die controle werd ik op het kantoor gevraagd en vonden de verantwoordelijken dat ik een fout had gemaakt door bij twee foto’s dezelfde achtergrond te gebruiken. Ik had bij macro en visportret een beeld-op-beeld foto gemaakt, wat toegelaten was, maar dat moet volgens de organisatie een totaal andere foto zijn. Dat was volgens mij niet op te maken uit de omschrijving in het reglement. Ze bleven echter bij hun standpunt omdat ze twee jaar eerde op het vorige WK hetzelfde meegemaakt hadden en ze het dus niet konden maken om het deze keer ‘door de vingers’ te zien. Ik zag de bui dus hangen en wist dat er één foto ging gediskwalificeerd worden. Er bleek een bepaalde volgorde voor te zijn en ik prees me gelukkig dat mijn macro foto er uit vloog. Daar was ik toch het minst tevreden over.
Dat was balen, want het betekende dat ik de vierde en laatste duik mijn groothoeklens moest op laten staan om nog een foto van een rog te maken. Ik moest me dus tevreden stellen met de macro foto die ik had en hopen op een goede foto voor de thema categorie. Die kans hebben we echter nooit gekregen. De laatste duik begon weer met een flinke vertraging en we werden ruim 100 meter naast de duikstek gedropt. Onze schipper Sandrine wist meteen dat we verkeerd zaten en maakte de twee andere boten er op attent, maar het mocht niet baten. Die 100 meter werden nog eens bemoeilijkt door de zware stroming waar we moesten tegen vechten. De grootste verrassing was echter dat we maar één rog in de verte zagen, daarna was het voorbij. Na bijna een uur bovenkomen met vijf foto’s op je toestel is niet echt bemoedigend.
Heel wat deelnemers zaten dus zonder de thema foto en daar werd dan ook een klacht over ingediend die tot nu toe onbeantwoord is gebleven. De competitieduiken zaten er op en het was nu zaak om een selectie van vijf foto’s te maken. Voor mij waren het er vier, want een degelijke foto voor het thema had ik niet. Door de klacht en de diskwalificatie van de Spanjaarden liep het inleveren van de geselecteerde foto’s behoorlijk vertraging op. Ik kon pas afgeven tegen 03.30u ‘s nachts. De volgende ochtend werden de foto’s door de organisatie gecontroleerd of ze wel volgens de regels waren alvorens ze door te sturen naar de jury. Die laatsten zaten verspreid over de hele wereld en jureerden van op verplaatsing.
Tijdens die controle werd ik op het kantoor gevraagd en vonden de verantwoordelijken dat ik een fout had gemaakt door bij twee foto’s dezelfde achtergrond te gebruiken. Ik had bij macro en visportret een beeld-op-beeld foto gemaakt, wat toegelaten was, maar dat moet volgens de organisatie een totaal andere foto zijn. Dat was volgens mij niet op te maken uit de omschrijving in het reglement. Ze bleven echter bij hun standpunt omdat ze twee jaar eerde op het vorige WK hetzelfde meegemaakt hadden en ze het dus niet konden maken om het deze keer ‘door de vingers’ te zien. Ik zag de bui dus hangen en wist dat er één foto ging gediskwalificeerd worden. Er bleek een bepaalde volgorde voor te zijn en ik prees me gelukkig dat mijn macro foto er uit vloog. Daar was ik toch het minst tevreden over.
visportret (1ste wedstrijddag) beeld-op-beeld opname in de camera.
Uiteindelijk ben ik met Merel nog eens een tweede keer terug naar het kantoor gegaan om te vragen of ze het reglement willen aanpassen tegen het volgende WK. Ik weet zeker dat er nog fotografen dit gaan voorhebben met deze slechte omschrijving. Ik heb dan ook gesuggereerd hoe het precies zou moeten omschreven worden. Hopelijk geven ze hier gevolg aan.
Met drie foto’s in competitie naar de prijsuitreiking gaan is natuurlijk niet leuk en als dan nog blijkt dat je nergens in de top 15 voorkomt, dan voel je je teleurgesteld. Maar na bijna 20 jaren van competitie kan ik daar kort en bondig over zijn: “you win some and you lose some”. De jury heeft altijd het laatste woord, of je het daar nu mee eens bent of niet. In wedstrijden zijn er altijd meer verliezers dan winnaars en als je niet tegen je verlies kan, dan doe je ook best niet mee. Met deze woorden in gedachte kan ik er dan ook mee leven en onthou ik vooral de positieve dingen die we meegemaakt hebben.
Tot slot wil ik de winnaars feliciteren. In het bijzonder onze Nederlandse collega’s René Weterings met assistent Goof van Rijswijk en Marco Heesbeen met assistent Ron Offermans, die het uitstekend gedaan hebben met een 2de plaats groothoek en 3de plaats visportret. Ook Pierre Demoulin en Valerie Woit uit het Belgische kamp, behaalden 2 keer een mooie top 15 notering. Ik gunde Gery Beeckmans en Karen Michiels de overwinning in de video categorie, alleen al voor hun inzet en gedrevenheid. Helaas besliste het lot anders. We hebben een tof Belgisch team gehad dat prima overeen kwam en we hebben vele leuke momenten beleefd, want zo’n wereldkampioenschap meemaken is toch een heel bijzondere ervaring. Bedankt ook aan de sponsors Hugyfot, NELOS en BEFOS en de mensen die ons geholpen hebben met de administratie. En last but not least wil ik mijn model en assistente Merel Bocken bedanken, die zich enorm ingezet heeft bij de duiken die we voor en tijdens het WK maakten, veel geduld had tijdens het poseren, een uitstekende spotter was, mijn materiaal klaarmaakte en nog vele andere grote en kleine dingen deed. Een betere assistente en model had ik me niet kunnen voorstellen.
Met drie foto’s in competitie naar de prijsuitreiking gaan is natuurlijk niet leuk en als dan nog blijkt dat je nergens in de top 15 voorkomt, dan voel je je teleurgesteld. Maar na bijna 20 jaren van competitie kan ik daar kort en bondig over zijn: “you win some and you lose some”. De jury heeft altijd het laatste woord, of je het daar nu mee eens bent of niet. In wedstrijden zijn er altijd meer verliezers dan winnaars en als je niet tegen je verlies kan, dan doe je ook best niet mee. Met deze woorden in gedachte kan ik er dan ook mee leven en onthou ik vooral de positieve dingen die we meegemaakt hebben.
Tot slot wil ik de winnaars feliciteren. In het bijzonder onze Nederlandse collega’s René Weterings met assistent Goof van Rijswijk en Marco Heesbeen met assistent Ron Offermans, die het uitstekend gedaan hebben met een 2de plaats groothoek en 3de plaats visportret. Ook Pierre Demoulin en Valerie Woit uit het Belgische kamp, behaalden 2 keer een mooie top 15 notering. Ik gunde Gery Beeckmans en Karen Michiels de overwinning in de video categorie, alleen al voor hun inzet en gedrevenheid. Helaas besliste het lot anders. We hebben een tof Belgisch team gehad dat prima overeen kwam en we hebben vele leuke momenten beleefd, want zo’n wereldkampioenschap meemaken is toch een heel bijzondere ervaring. Bedankt ook aan de sponsors Hugyfot, NELOS en BEFOS en de mensen die ons geholpen hebben met de administratie. En last but not least wil ik mijn model en assistente Merel Bocken bedanken, die zich enorm ingezet heeft bij de duiken die we voor en tijdens het WK maakten, veel geduld had tijdens het poseren, een uitstekende spotter was, mijn materiaal klaarmaakte en nog vele andere grote en kleine dingen deed. Een betere assistente en model had ik me niet kunnen voorstellen.
Merel en Filip bij de aanvang van het WK.
RSS-feed
