Grote en kleine Snotolven.

De voorbije weken was het hier stil op mijn blogpagina, maar dat wil niet zeggen dat ik zelf stil heb gezeten.
Het seizoen van een jaarlijks weerkerende gast is aangebroken: de Snotolf. Enkele weken geleden kwam ik bij Sint-Annaland een mannetje tegen die op een vrouwtje lag te wachten.

Het leek er op dat hij zijn plekje had voorbereid op de komst van een vrouwtje, want eitjes waren er nergens te bespeuren. Daardoor was de toekomstige vader nog wat nerveus en zwom voortdurend  rondjes. Dat is erg vervelend als je een foto wil maken van deze mooi gekleurde gast.

Om het dier niet te veel te verstoren hield ik het al gauw voor gezien. Even verder vond ik nog een vlokkige naaktslak die net over de eitjes van een zeedonderpad aan het wandelen was. Ik moest me reppen, want alhoewel het diertje niet erg snel vordert, is zo'n eierklomp op enkele seconden overgestoken.

Tijdens de tweede duik van de dag bij Anna Jacoba polder kwam ik nog eens een Snotolf tegen, maar dit keer geen volwassen exemplaar.  Het juveniele diertje was niet groter dan  8 à 10 centimeter.

Normaal  gezien trekken Snotolven een tijdje na hun geboorte naar diepere wateren, maar deze vond het hier blijkbaar gezellig genoeg om te blijven. Zo'n kleine Snotolf ben ik nog nooit in de winter tegengekomen. Heeft het misschien iets te maken met de zachte winter?

Ik heb er geen flauw benul van, maar ik hoop dat het diertje zal overleven.  Het is ook al druk bezocht geweest wan ik heb al meerdere foto's van onderwaterfotografen op internet gezien. Niet moeilijk als je zo fotogeniek bent!

Vorige week waren het even geen Snotolven, maar een vervelende "snot" verkoudheid. Dan maar noodgedwongen boven de waterspiegel gebleven en eens een toertje met de wagen rond de Oosterschelde gemaakt. Ik was al bij de Zeelandbrug voor dag en dauw.

Het was een erg koude ochtend, wat duidelijk te zien is op bovenstaande foto, maar bij de eerste zonnestralen wist ik meteen dat ik de juiste dag had uitgekozen. Ik besloot om verder langs Noord Beveland te rijden, een kant waar ik de laatste jaren niet zo vaak  meer kom.

Al snel besefte ik dat ik hier vaker zou moeten langskomen, want het is toch een stukje  natuur dat bijzonder mooi is. Het vroege ochtendlicht en de bevroren  grond gaf het geheel een feeëriek sfeertje.

Ik heb nog heel wat meer foto's genomen die ik hier allemaal niet kan plaatsen. Daarom nodig ik u uit om hier  in dit album een kijkje te gaan nemen. Of nog beter: trek er zelf eens op uit, u zal het zich niet beklagen!