Ik ben bijzonder blij met het behalen van een ‘zeer geprezen onderscheiding’ in de prestigieuze fotowedstrijd Underwater Photographer of the Year (UPY).
Het is de eerste keer dat ik in het Verenigd Koninkrijk een onderscheiding behaal en dan nog met een foto van een slijmvisje uit de Oosterschelde!
Deze wedstrijd vond in 2015 voor het eerst plaats en is sindsdien uitgegroeid tot een internationaal hoog aangeschreven competitie. Dit jaar moesten juryleden Alex Mustard, Peter Rowlands en Martin Edge 4500 inzendingen door 403 fotografen van over gans de wereld beoordelen.
Dank aan de organisatie en jury en proficiat aan alle winnaars!
Resultaten: https://underwaterphotographeroftheyear.com/.../2021.../
Jaarboek: https://underwaterphotographeroftheyear.com/.../upy.../
Facebook: https://www.facebook.com/underwaterphotographeroftheyear/
Twitter: @UPYcontest
Instagram: @upycontest
#UPY2021

Het is altijd leuk om met een foto van je hand op de cover van een magazine te staan. Het was eventjes geleden, maar nu vond Rob Aarssen, hoofdredacteur van het magazine Onderwatersport, het terug tijd om een foto van mij op de voorpagina te plaatsen. Ik nam de foto tijdens het Open Nederlandse Kampioenschap Onderwaterfoto- en videografie en behaalde er de derde prijs mee in de categorie groothoek met model.  De foto van model Merel maakte ik tussen de hangmosselculturen bij Anna Jacoba polder in de Oosterschelde.

In hetzelfde magazine verscheen ook een artikel dat ik schreef over een bijzonder natuurfenomeen. Afgelopen zomer vormden waterplanten in de put van Ekeren een enorme grot waar je in kon duiken. De goede zichtbaarheid en de zonnestralen die tussen de planten door tot op de bodem schenen deden me terugdenken uit de tijd dat ik in de cenotes van Yucatan dook. De ervaring was onvergetelijk. Het volledige artikel kan je hier lezen.

 Ocean Art Underwater Photo Contest uit de Verenigde staten heeft voor de 9de keer plaatsgevonden. Het is een wedstrijd waarbij je online je beste foto's kan insturen in verschillende categorieën. Met een prijzenpot van 45.000 US Dollar en deelnemers uit 80 verschillende landen is dit een van de meest prestigieuze wedstrijden ter wereld voor onderwaterfotografen. Geen gemakkelijke opgave dus om daar in de prijzen te vallen. Toch doe ik al enkele jaren mee en won ik al twee keer een eervolle vermelding. Ook dit jaar werd het een eervolle vermelding met onderstaande foto van een waterlelie. Het is toch altijd leuk om erkenning te krijgen in een grote internationale wedstrijd met een foto die ik hier in de lokale vijver nam.

Samen met Luc Rooman, bekend onderwaterfotograaf en Geert Nies van Marine Expedition Services was ik te gast bij  Glenn van The Polygon Seahorse podcast (de eerste Nederlandstalige podcast over duiken). Natuurlijk werd er over onderwaterfotografie gesproken en voornamelijk over wedstrijdfotografie. Uiteindelijk werd het een lange en boeiende aflevering, want over onderwaterfotografie valt er veel te vertellen!
Bekijk of beluister 'm zeker eens als je meer wilt te weten komen over hoe 2 oude rotten in het vak gerold zijn, we hebben er zeker een aantal goed bruikbare tips ingestoken.
YouTube: https://youtu.be/ztRK7u0mXtE
Spotify: https://open.spotify.com/episode/7IWjxyZX2wL3klFDV4fc0n?si=suMkEGECRgCNu0DnRaNvzQ

De online prijsuitreiking van het Open Belgisch Kampioenschap zit er op. Ik ben bijzonder verheugd dat de mensen uit de groep waarmee we vorig jaar de groepsreis naar Lembeh deden, het uitstekend gedaan hebben. Proficiat aan Tim Steen, Rudy De Witte, Florence Van Gaever en Kevin de Saeger met jullie prachtige prestatie!
Ook een dikke proficiat aan Luc Rooman en René Weterings
voor hun 1ste en 2de plaats in het algemeen klassement bij de Masters fotografie.
Ook alle andere medaillewinnaars bij foto en video een dikke proficiat! En aan de deelnemers die deze keer niet in de prijzen vielen: geef niet op! De aanhouder wint!
Bedankt aan de jury en organisatoren van het OBK voor het vele werk en de moeilijke beslissingen.

Ik behaalde zelf een 1ste plaats in de categorie visportret (met een beeld-op-beeld foto! ) en een 2de plaats in de categorie groothoek met model. Hartelijk dank voor haar fantastische inzet en motivatie aan mijn model
Merel Bocken!
In het algemeen klassement behaalde ik een derde plaats. Tezamen met de uitslag van vorig jaar was dit net genoeg om voor NELOS te mogen deelnemen aan het wereldkampioenschap van volgend jaar op het eiland Porto Santo bij Madeira. Een uitdaging die ik graag aanvaard.
En last but not least: een dikke merci aan Hugyfot voor de expertise en het materiaal waar ik kon op rekenen!

Afgelopen vrijdagavond vond de prijsuitreiking van het Open Nederlands Kampioenschap foto- en videografie 2020 online plaats. Ik ben zeer tevreden met de uitslag:
1ste plaats Zoet Water
1ste plaats Groothoek Masters
1ste plaats Thema Masters (kleurrijk)
3de plaats Groothoek met model Masters
7de plaats No Limits
5de plaats Overall Masters en 1ste Belg
Bedankt aan de organisatie voor een vlekkeloos evenement en de jury voor hun harde werk en moeilijke beslissingen.
De meeste kansen op succes heb je wanneer er een sterk team achter je staat!
Bedankt
Hugyfot
voor de steun en realisatie van de Bokeh-maker die ik gebruikte in de thema categorie en me een 1ste plaats opleverde.
Mijn speciale dank gaat ook uit naar de modellen
Mermaid Nyxe
in de categorie Zoet Water
Mermaid Celine
in de No Limits categorie en
Merel Bocken
in de categorie groothoek met model. Zonder jullie was dit nooit gelukt!
En last but not least aan Nathalie en Océane voor hun onvoorwaardelijke steun!

Bij de prijsuitreiking van het prestigieuze natuurfotografie festival van de lage landen heb ik deze keer twee eervolle vermeldingen behaald. Eentje in de onderwater categorie en de andere bij portfolio. Vooral die laatste ben ik blij mee, want daar is het concurreren tegen fotografen uit andere disciplines van de natuurfotografie. Alle foto's zijn in de Oosterschelde of het Grevelingenmeer in Zeeland genomen met de beeld-op-beeld functie in de camera.

Onlangs was er de prijsuitreiking van het Belgisch Kampioenschap Onderwaterfotografie. Dit jaar was er enkel een shoot-out. Dat wil zeggen dat er op locatie moet gefotografeerd worden  in een bepaalde tijdspanne en dat er geen nabewerking mag gebeuren. Er waren twee wedstrijddagen in zout water en twee in zoet water. Dit keer mocht er door de deelnemers gekozen worden welke wateren ze eerst verkozen. Ik koos voor het zout water gedeelte in mei en zoet water in oktober. Ondanks mijn drukke agenda - ik was ook op het WK onderwaterfotografie in Tenerife - heb ik toch een heel goed resultaat neergezet. Ik won 2 gouden, 1 zilveren en 2 bronzen  medailles  in de vijf categorieën bij de Masters. Daarmee behaalde ik de titel "fotograaf van het jaar" en werd ook Belgisch kampioen. Hieronder zie je de 5 foto's die ik indiende.

Meer wedstrijdfoto's vind je hier.

Het WK onderwaterfotografie is ondertussen al twee weken achter de rug en kreeg inmiddels nog een verrassende wending. De uitslag werd immers gewijzigd. Er kan zelfs gesproken worden over een heuse ommekeer, want er zijn verschillende deelnemers die hun medaille moeten inleveren en anderen die er geen hadden krijgen ze nu wel. Hoe komt dit nu? Wel, de uitslag is pas definitief na dat de technisch afgevaardigde van de CMAS en de CMAS zelf alle uitslagen hebben gecontroleerd. En wat blijkt nu? Er zijn verscheidene foto’s gediskwalificeerd omdat ze niet aan de reglementen voldeden. Zo zijn er meerdere fotografen die de maximum uitsnijding van een foto overschreden. Dat mocht in het toestel gebeuren terwijl we nog onder water waren. Ook ik moet er aan geloven met mijn groothoekfoto en ik moet eerlijk bekennen dat het ons op voorhand gezegd is geweest en dat ik het niet gecontroleerd heb. Ik ging er van uit dat als ik een minimale uitsnijding deed, het nog wel OK zou zijn. Niet dus!
Aan de andere kant is mijn visportret dan toch opgedoken. Ik had hier geen prijs mee behaald, maar nu staat die op nummer drie! Dat betekent een bronzen medaille. Toch nog eremetaal dus. Spijtig dat we hiermee niet op het podium gestaan hebben in Tenerife, want dat was de kers op de taart geweest.
Ook bijzonder jammer voor onze Nederlandse collega’s. Die vliegen van plaats drie naar vier en zijn hun medaille kwijt. Ik had het ze nochtans gegund en we zijn hen de avond van de prijsuitreiking dan ook gaan feliciteren. Maar nu dus een pijnlijke beslissing voor hen.
Ik hoop dat er over twee jaar toch wat lessen getrokken worden, want bij de afgelopen twee WK’s waren er toch heel wat fouten en ergernissen ten gevolge van een gebrekkige organisatie. Natuurlijk kan niet alles vlekkeloos verlopen bij zo’n evenement, maar de grote fouten moeten er uit!
Ik onthoud vooral dat de sfeer er in het Belgische kamp goed in zat en we met vele deelnemers uit andere landen boeiende gesprekken en momenten meegemaakt hebben. Zo’n WK bijwonen blijft toch iets heel speciaal…
​

Het 17de wereldkampioenschap onderwaterfotografie en het 3de wereldkampioenschap onderwatervideo vonden samen plaats van 17 tot 22 september 2019 in Tenerife en werd georganiseerd door FEDAS (de Spaanse onderwaterfederatie). Onze Belgische delegatie bestond uit Gery Beeckmans, videograaf en assistente Karen Michiels, Pierre-Bernard Demoulin,  fotograaf en assistente Valerie Woit (LIFRAS) en ikzelf, fotograaf en assistente Merel Bocken (NELOS).
Door tijdsgebrek in september was ik in juni al twee weken gaan polshoogte nemen en de competitieplaatsen gaan verkennen in Tenerife. Zo kende ik de duikstekken vrij goed en wist ik waar ik me moest aan verwachten tijdens het kampioenschap. Een dag voor de competitie van start ging reisden Merel en ik af naar Tenerife. De meeste ploegen waren reeds ter plaatse.

​Het evenement begon op de eerste dag met een openingsceremonie en in de avond een technische meeting waarbij alle details over de competitie zoals ploegindeling op de boten, wie duikt waar en wanneer (door middel van loting) en dergelijke werden meegedeeld. Een lange avond met vele nutteloze vragen die dan ook flink uitliep en waarbij opviel dat het Spaanse team reeds op de lijst stond en dus niet meer moest uitgeloot worden.

De eerste duikdag is traditioneel een oefendag. De twee duiken die tijdens die oefendag gemaakt worden zijn ook de duiken van de eerste echte competitiedag. Net zoals op het WK in Mexico van twee jaar geleden, werden we op de kleinste boot ingedeeld tezamen met de twee Sloveense fotografen en assistenten. Acht duikers, één schipper en een official die alles controleert op een kleine Zodiac. Al snel sprak ik het andere team aan en stelde ik voor om ons afwisselend klaar te maken en mekaar te helpen om chaos op de veel te kleine boot te vermijden. Dat lukte prima.
De duikdagen verliepen vrij vlot buiten het feit dat er wel wat wachttijden waren vooraleer we vertrokken en er in de namiddag een flinke wind opkwam die het varen en klaarmaken op de boot bemoeilijkte. Onze Zodiac was ook de traagste van alle boten en alhoewel we altijd samen vertrokken van en naar de duikplaatsen kwamen we altijd als allerlaatste toe.
De eerste wedstrijddag verliep prima en kon ik foto’s maken voor drie van de vijf categorieën: groothoek met model, visportret en macro.  Merel deed haar uiterste best om model te hangen en was gelukkig ook een prima spotter voor de macro en visportret categorie. Het viel me wel onmiddellijk op dat de plek waar ik in juni veel macro leven vond, nu veel minder onderwerpen bevatte. Na dag één had ik een goede foto voor groothoek met model en een visportret waar ik heel tevreden mee was. De macro foto was ik nog niet 100% tevreden mee en ik hoopte die op dag twee nog te kunnen verbeteren.

​De tweede competitiedag begon in mineur met het Spaanse team dat betrapt werd met flessen die gevuld waren op 260 Bar. Veel meer dan de rest en zelfs gevaarlijk om 200 Bar flessen zo hoog te vullen. Het leidde die avond nog tot uitsluiting van het Spaanse fototeam. De eerste duik van de dag begon bij El Bufadero, een plek met schildpadden, scholen vissen en een goede kans op een ontmoeting met een rog. Daar zou ik mijn groothoek en hopelijk ook de foto voor het thema (roggen en haaien) kunnen maken met de groothoeklens. De schildpadden zwommen al rond de boot alvorens we te water gingen, maar eens in het water wou elke fotograaf ze natuurlijk zo snel mogelijk op de foto. Dat maakte dat er teveel duikers rond dezelfde schildpad hingen en verknalde de kans op een goede foto. Gelukkig spotte Merel een andere schildpad en kreeg ik de kans om enkele foto’s te schieten.

​Daarna gingen we de diepte in om de grote scholen vissen te zoeken. Die vonden we vrij snel, maar ook daar lagen al enkele fotografen. Toch kreeg ik mijn kans om een school vissen te fotograferen die als een wielerpeleton in volle sprint langs ons heen sprongen. Merel zwom er achter en poseerde op een voortreffelijke manier. Eén van die foto’s werd dan ook mijn keuze voor de categorie groothoek met model.

​Er kwam een grote rog voorbij, maar door de vele vissen die er voor hingen kreeg ik niet onmiddellijk de kans om er een foto van te maken. Ik ging er op volle snelheid achter aan, maar het dier inhalen lukte niet meer. Jammer, want op die diepte met een 12 liter fles krijg je geen tweede kans.
Dat was balen, want het betekende dat ik de vierde en laatste duik mijn groothoeklens moest op laten staan om nog een foto van een rog te maken. Ik moest me dus tevreden stellen met de macro foto die ik had en hopen op een goede foto voor de thema categorie.  Die kans hebben we echter nooit gekregen.  De laatste duik begon weer met een flinke vertraging en we werden ruim 100 meter naast de duikstek gedropt. Onze schipper Sandrine  wist  meteen dat we verkeerd zaten en maakte de twee andere boten er op attent, maar het mocht niet baten. Die 100 meter werden nog eens bemoeilijkt door de zware stroming waar we moesten tegen vechten. De grootste verrassing was echter dat we maar één rog in de verte zagen, daarna was het voorbij.  Na bijna een uur bovenkomen met vijf foto’s op je toestel is niet echt bemoedigend.
Heel wat deelnemers zaten dus zonder de thema foto en daar werd dan ook een klacht over ingediend die tot nu toe onbeantwoord is gebleven.  De competitieduiken zaten er op en het was nu zaak om een selectie van vijf foto’s te maken. Voor mij waren het er vier, want een degelijke foto voor het thema had ik niet. Door de klacht en de diskwalificatie van de Spanjaarden liep het inleveren van de geselecteerde foto’s behoorlijk vertraging op. Ik kon pas afgeven tegen 03.30u ‘s nachts.  De volgende ochtend werden de foto’s door de organisatie gecontroleerd of ze wel volgens de regels waren alvorens ze door te sturen naar de jury. Die laatsten zaten verspreid over de hele wereld en jureerden van op verplaatsing.
Tijdens die controle werd ik op het kantoor gevraagd en vonden de verantwoordelijken dat ik een fout had gemaakt door bij twee foto’s dezelfde achtergrond te gebruiken. Ik had bij macro en visportret een beeld-op-beeld foto gemaakt, wat toegelaten was, maar dat moet volgens de organisatie een totaal andere foto zijn. Dat was volgens mij niet op te maken uit de omschrijving in het reglement. Ze bleven echter bij hun standpunt omdat ze twee jaar eerde op het vorige WK hetzelfde meegemaakt hadden en ze het dus niet konden maken om het deze keer ‘door de vingers’ te zien. Ik zag de bui dus hangen en wist dat er één foto ging gediskwalificeerd worden. Er bleek een bepaalde volgorde voor te zijn en ik prees me gelukkig dat mijn macro foto er uit vloog. Daar was ik toch het minst tevreden over.

​Uiteindelijk ben ik met Merel nog eens een tweede keer terug naar het kantoor gegaan om te vragen of ze het reglement willen aanpassen tegen het volgende WK. Ik weet zeker dat er nog fotografen dit gaan voorhebben met deze slechte omschrijving. Ik heb dan ook gesuggereerd hoe het precies zou moeten omschreven worden. Hopelijk geven ze hier gevolg aan.
Met drie foto’s in competitie naar de prijsuitreiking gaan is natuurlijk niet leuk en als dan nog blijkt dat je nergens in de top 15 voorkomt, dan voel je je teleurgesteld. Maar na bijna 20 jaren van competitie kan ik daar kort en bondig over zijn: “you win some and you lose some”. De jury heeft altijd het laatste woord, of je het daar nu mee eens bent of niet. In wedstrijden zijn er altijd meer verliezers dan winnaars en als je niet tegen je verlies kan, dan doe je ook best niet mee. Met deze woorden in gedachte kan ik er dan ook mee leven en onthou ik vooral de positieve dingen die we meegemaakt hebben.
Tot slot wil ik de winnaars feliciteren. In het bijzonder onze Nederlandse collega’s René Weterings met assistent Goof van Rijswijk en Marco Heesbeen met assistent Ron Offermans, die het uitstekend gedaan hebben met een 2de plaats groothoek en 3de plaats visportret. Ook Pierre Demoulin en Valerie Woit uit het Belgische kamp, behaalden 2 keer een mooie top 15 notering. Ik gunde Gery Beeckmans en Karen Michiels de overwinning in de video categorie, alleen al voor hun inzet en gedrevenheid. Helaas besliste het lot anders. We hebben een tof Belgisch team gehad dat prima overeen kwam en we hebben vele leuke momenten beleefd, want zo’n wereldkampioenschap meemaken is toch een heel bijzondere ervaring.  Bedankt ook aan de sponsors Hugyfot, NELOS en BEFOS en de mensen die ons geholpen hebben met de administratie. En last but not least wil ik mijn model en assistente Merel Bocken bedanken, die zich enorm ingezet heeft bij de duiken die we voor en tijdens het WK maakten, veel geduld had tijdens het poseren, een uitstekende spotter was, mijn materiaal klaarmaakte en nog vele andere grote en kleine dingen deed. Een betere assistente en model had ik me niet kunnen voorstellen.  

Nog een kort nachtje slapen en dan vertrekken mijn model/assistente Merel en ik naar het WK onderwaterfotografiie. Dat zal plaatsvinden van 17 tot 21 september in Tenerife. Er zijn 22 landen vertegenwoordigt met elk 1 of 2 fotografen. We zullen bij de laatsten zijn die ter plaatse komen, maar ik ben in juni al eens een keertje geweest om er wat oefenduiken te gaan maken.

Er zijn vijf categorieën: macro, visportret, groothoek, groethoek met model en het thema. Het thema is dit jaar roggen en haaien. De 5 categorieën moeten op vier duiken van negentig minuten gefotografeerd worden tijdens twee dagen competitie. 

De eerste dag is er de openingsceremonie met een heuse parade zoals op de olympische spelen en 's avonds is er de technical meeting. Daar komen we te weten op welke duikplaatsen er zal gedoken worden en wie met wie op de boot zit. Ook items over het reglement en het verloop van de wedstrijd zullen er zeker aan bod komen.  

Het zal voor mij nu mijn derde WK worden. Vier jaar geleden was ik als assistent mee op het WK in Zeeland en twee jaar geleden was ik zelf aan het fotograferen in Mexico. Daar behaalde ik drie top tien plaatsen. En nu dus beter? Hopelijk wel, maar het is geen must! Gewoon genieten van elk moment, want die vijf dagen zijn in een oogwenk voorbij...

Het is weeral een maand geleden sinds ik hier iets gepost heb. Wat gaat de tijd toch snel! Dat is omdat ik eigenlijk nooit stilzit en ondertussen heb ik heel wat projecten afwerkt. Van eentje mag ik zelfs nog niks verklappen, maar van zodra het mag zal ik hier iets over schrijven.
Begin april lag ik in het water bij de Zeelandbrug. Op het eerste zicht niet zo'n bijzondere duik. De zichtbaarheid was niet zo goed en buiten een mooie Groene zeedonderpad en veel Harlekijnslakjes was ik nog niet veel tegengekomen.

Alhoewel ik ze waarschijnlijk al duizenden keren gefotografeerd heb, maak ik toch nog steeds tijd om wat foto's te nemen van de harlekijntjes. Hun felle gele strepen geven kleur aan de soms saaie bodem en ze vallen dan ook meteen op als je er voorbij zwemt.

Sommigen zijn zo klein (+/- 1cm) dat ik mijn Nauticam CMC voorzetlens gebruik voor mijn Nikkor 60mm micro lens en de camera ook nog eens op de crop-stand zet. Dan kan ik ze beeldvullend weergeven. Ik zoek er dan eentje uit die ergens bovenop zit zodat de achtergrond niet stoort. De belichting is met een Retra flitser met snoot gedaan.

Bij het einde van de duik hang ik altijd nog wat rond de eerste pijler. Daar is er al veel Tubularia te zien waar er kleine vlokreeftjes zitten. Geen gemakkelijk onderwerp om in beeld te brengen omdat ze altijd staan te wapperen in de stroming. De vlokreeftjes werken ook niet altijd mee, maar onderstaand diertje poseerde mooi voor de lens.

Net toen ik er na 120 minuten de brui aan wou geven zag ik een Harlekijnslakje op de steel van een Tubularia klimmen. Toen ik door de zoeker keek, zag ik ook nog 2 vlokreeftjes zitten. Hier moest ik voor stoppen! Het was een hele klus om ze er allemaal samen scherp op de foto te krijgen, maar uiteindelijk lukte het wel en kon ik het water met een goed gevoel verlaten. Het was toch weer een prima duik.

Een dag later lag ik  terug in het water. Zoet water deze keer, en ook heel wat minder koud. Ik had afgesproken in TODI, het indoor duik- en snorkel centrum te Beringen, om er met model Merel te gaan oefenen voor het wereldkampioenschap onderwaterfotografie dat gaat plaatsvinden in september bij Tenerife. We hadden nog nooit samen gedoken en Merel had nog nooit model gespeeld voor een wedstrijdfotograaf. Dus eerst een uitgebreide briefing en dan het water in. En wat bleek? Merel was een natuurtalent. Van bij de eerste foto's  kon ik meteen gerust zijn,  want ze deed het meer dan voortreffelijk.

Soms lijkt het er op dat zo'n duikster daar maar wat hangt op de achtergrond, maar niets is minder waar. Alles is gepland:  waar ze moet hangen, de positie van benen, armen, duiklamp, naar waar ze moet kijken tot en met het materiaal: niet teveel slangen of een fluo geel duikpak om op te vallen. Al deze zaken zijn van belang en ieder detail telt mee.

Onder water kunnen we daarover communiceren aan de hand van duiktekens. Het enige wat je niet in de hand hebt zijn de onderwaterbewoners. Die werken niet altijd mee en dus moet je soms geluk hebben of het juiste moment afwachten zoals bij de foto's hieronder.

Omdat je het ijzer moet smeden als het heet is lagen we binnen de week nog maar eens in het water. Deze keer om de puntjes op de i te zetten, zeg maar. Kleine dingetjes werden nog aangepast en nieuwe dingen werden uitgeprobeerd. Tenslotte moet je je goed voorbereiden om aan zo'n wereldkampioenschap mee te doen.

Het is zeker een voordeel als het zonnetje schijnt. Dat is in elk water zo. Niet alleen heb je dan meer licht onder water, maar de zonnestralen geven het geheel altijd een magisch tintje. En ook de helderheid van het water maakt het mogelijk om het model wat verder in beeld te plaatsen. Aan helder water geen gebrek bij TODI. Op onderstaande foto lijkt het net alsof er een UFO boven onze hoofden neerstrijkt, het is echter gewoon het dak van het gebouw.

Aan vissen ook geen gebrek bij TODI, soms zijn het er zoveel dat het mikken wordt om ze allemaal op de juiste plek te hebben. Alleszins wil je als fotograaf dat er geen vis komt paraderen voor je model.

Ik zou hier nog enkele  uren  kunnen doorgaan met foto's te tonen, want ik heb er heel wat genomen tijdens die twee sessies, maar mocht je er nog niet genoeg van gekregen hebben, dan kan je hier in het TODI album nog meer plaatjes bekijken. Hieronder nog een zeldzame foto. Ik neem niet vaak selfies (of een "ussie" zoals Merel het noemt...), omdat ik liever aan de andere kant van de camera sta of lig, maar deze vond ik wel een leuke afsluiter ;-)

Enkele dagen geleden lag ik dan nog eens in het zoute water van Zeeland. Het was weeral 2 weken geleden en dan begin ik altijd uitdrogingsverschijnselen te vertonen... Er waren pijlinktvissen gespot en daar moest ik natuurlijk heen.  Jammer genoeg zit  "de bloei" er momenteel in. Dat maakt groothoekfotografie er niet makkelijk op en ook de pijlinktvissen zijn behoorlijk schuw. Dat maakt ze moeilijk te benaderen.

Met heel wat geduld en na twee duiken kwam ik toch terug boven water met enkele aanvaardbare foto's. Wat zijn het toch prachtige diertjes. We moeten ze met de grootste omzichtigheid benaderen en ik hoop dan ook dat ze de komende dagen en weken niet onder de voet gelopen worden van de vele duikers die ze willen bewonderen. Ik gun het iedereen om ze "live" aan het werk te zien, maar wees voorzichtig en hou je afstand, dan kan iedereen er van genieten!

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Vandaag ben ik naar de speelgoedwinkel geweest. Eentje voor grote kinderen! Ik was op bezoek bij DA adventures, de winkel van o.a. Hugyfot, zeg maar. Ik fotografeer inmiddels al enkele jaren en ben zeer tevreden over het materiaal dat ze maken en de service die ze leveren. Hugyfot maakt behuizingen voor spiegelreflexcamera's van Nikon en Canon, Gopro camera's en de Sony RX100 IV/V compact camera. Ik werk al jaren met de Nikon D7100, een prima camera die ondertussen al enkele opvolgers heeft. Onlangs was er groot nieuws: de lancering van de Vision standalone monitor in een behuizing van Hugyfot gegoten, dat bovenop de behuizing van een spiegelreflex kan gemonteerd worden. Dat was iets waar ik naar uitkeek.  Eerst moest de behuizing aangepast worden, want voor de nieuwe bekabeling moest er plaats gemaakt worden. De externe monitor wordt gevoed door een HDMI kabel die rechtstreeks in verbinding staat met de fotocamera.

Daarna werd me uitgelegd hoe de monitor werkt en welke instellingen mogelijk zijn (formaat van het beeldscherm, kleurtemperatuur, helderheid, enz). De behuizing van de monitor heeft dubbele o-ringen, maar om zeker te zijn is er hier, net zoals in alle spiegelreflexbehuizingen van Hugyfot, standaard een vacüum systeem ingebouwd. Dat geeft een gerust gevoel.

De lithium power bank die je hierboven op de foto ziet zou maar liefst 8 uren meegaan. De kabels zijn optioneel verkrijgbaar en je kan kiezen uit 2 uitvoeringen. Ik koos voor de duurdere, die hebben het voordeel dat ze demonteerbaar zijn.

Hierboven en onder zie je de volledige opstelling. Wat is nu het voordeel van zo'n extern scherm hoor ik je al denken. Eerst en vooral kan je veel beter je foto's bekijken en beoordelen. Voor video is dit ook uiterst geschikt. Je hoeft je toestel niet meer te kantelen, want je ziet vrijwel meteen na het nemen van een foto het resultaat net boven je toestel op een veel groter scherm. Bijna 18 cm oftewel 7 inch is de diagonaal van het scherm, al gebied de eerlijkheid me erbij te vertellen dat je met een camera zoal Nikon (formaat 3:2) geen beeld hebt over het hele scherm. Dat komt omdat de monitor een andere verhouding heeft, namelijk 16:9. Toch lijkt het me meer dan ruim genoeg om de foto's beter te beoordelen. Een ander voordeel is dat de bewerking van de foto's zoals beeld-op-beeld, veel gemakkelijker zal zijn. Bij wedstrijden zoals het wereldkampioenschap moet dit onder water gebeuren. In principe kan je ook perfect in live view fotograferen, iets dat ik zeker in de praktijk nog ga uittesten

"Building your digital adventures" is de leuze die in grote letters aan de muur prijkt bij Hugyfot. De volgende test zal in het water zijn. Ik hou jullie op de hoogte! Deze klant is alvast tevreden...;-)

De eindsprint is ingezet en in de aanloop naar het nieuwe jaar wens ik u allen een prettige Kerst en een gelukkig Nieuwjaar. Het jaar is weeral voorbij gevlogen en dat is eigenlijk een goed teken. Het wil zeggen dat we ons geamuseerd hebben. Natuurlijk is het leven niet altijd een feest, maar het is toch opmerkelijk hoe ons brein vooral de goede dingen in ons leven op onze harde schijf opslaat. Zo herinner ik me nog heel goed de prijsuitreikingen van het OBK en ONK. In de prijzen vallen is altijd heel plezant, maar wat vooral telt is de warmte en appreciatie die je krijgt van mensen die om je geven. Als ik na een zware dag arbeid doodmoe thuiskom en een klein lief meisje "papa" roept en lachend naar me toe rent, dan smelt mijn hart en krijg ik - voor even toch - terug een boost energie. Wat kan het leven toch mooi, eenvoudig en simpel zijn. Ik wens iedereen hetzelfde gevoel toe!

Gisteren woonde ik de prijsuitreiking bij van de Lowland Photo Contest. Dat is de fotowedstrijd die verbonden is aan het jaarlijkse internationale natuurfotografiefestival van de lage landen. Het festival is inmiddels aan zijn vijfde editie toe. De fotowedstrijd zelf wordt al vier jaar georganiseerd en ikzelf doe al drie jaar mee. De foto's mogen enkel in de lage landen genomen zijn. In de onderwatercategorie behaalde ik een tweede plaats en een eervolle vermelding.

De mooiste prestatie vond ik toch wel een tweede plaats in de categorie portfolio. Daar moest ik het opnemen tegen natuurfotografen uit andere disciplines. Ik koos ervoor om allemaal beelden in te zenden die ik in de camera over elkaar had geplaatst, de zogenaamde beeld-op-beeld functie. De foto's nam ik tijdens de voorbereiding van het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie en tijdens de wedstrijd zelf. Als je op de foto klikt zie je ze groter.

 In de fotografie en zeker fotografiewedstrijden worden er meer en meer creatieve foto's verwacht die de kijker en de jury verrast. Het is dan niet altijd gemakkelijk om met iets nieuws af te komen. Het is bemoedigend om mensen te hebben die in je projecten geloven en je hierbij helpen. Daarom wil ik  het Hugyfot team bedanken voor de steun en technische ondersteuning die ze mij gegeven hebben.
Meer wedstrijdfoto's vind je hier.