Ik heb 2 keer heuglijk nieuws. Gisteren was ik in Nederland op de prijsuitreiking van de natuurfotografiewedstrijd "de Groene Camera". Voor het onderdeel Natuurfotograaf van het jaar 2017 van de Groene Camera mocht je als fotograaf een samenhangend, verhalend portfolio van 7 tot 9 beelden inleveren. Ik won er de tweede plaats oftewel "Runner up". Daar ben ik heel blij mee omdat er in zo'n soort wedstrijd veel meer foto's van de natuur aan land worden ingestuurd en het niet zo evident is om met een portfolio van onderwaterfoto's in de prijzen te vallen. Ik koos voor een reeks van 8 foto's die ik in Zeeland gemaakt had. Hieronder zie je alle winnaars en runner ups uit alle categorieën. Duikmaat Gino Symus en Nederlander Sander van der Heijden staan ook op de foto, zij behaalden de eerste en tweede plaats in de categorie Onderwater. Proficiat! Op hetzelfde tijdstip van de prijsuitreiking van de Groene Camera werden er ook prijzen uitgedeeld in Staatsburg op het Festival Européen de l'image sous-marine. In de audiovisuele presentaties won ik er de tweede prijs met de reeks "de Perfecte vijver".
0 Comments
Het begint bijna traditie te worden dat ik tijdens de eindejaarsperiode hier nog een woordje neerpen. Ik las net nog het bericht dat ik vorig jaar postte en herinner me nog precies de periode waarin ik het schreef. Een jaar met ups en downs klonk het een beetje zwaarmoedig en dat was het ook wel. Maar kijk, we zijn nu weeral een jaartje verder en het ene jaar is het andere niet. Met de fotografie ging het dit jaar meer dan uitstekend. Ik werd Belgisch kampioen en tegelijk ook fotograaf van het jaar en bij onze buren werd ik winnaar van het Open Nederlands Kampioenschap. Ik deed ook mee met de fotowedstrijden van Nature Talks en het Lowland festival en won er in beide onderwater categorieën de eerste plaats. In Frankrijk, Slovenië en de Verenigde Staten ging het ook zeer goed en zo kan ik nog even doorgaan. Maar dat is niet wat ik u wil meegeven. Wat ik daarmee wel wil duidelijk maken is dat het ene jaar het andere niet is. Na regen komt zonneschijn klinkt wel erg cliché, maar dat staat als een paal boven water. Of in mijn geval onder water... Mocht uw jaar niet zo succesvol geweest zijn dan het mijne, dan wens ik het u zeker toe in het komend jaar. Prettige feestdagen!
Zeedahlia's: ik heb er al eens over geschreven en ik heb ze ook al vaak gefotografeerd, maar toch blijven ze me mateloos boeien. Misschien omdat ze zo fotogeniek zijn of omdat ze in verschillende kleuren bestaan, geen idee, maar elke keer als ik er eentje zie en ik heb de macrolens opstaan, dan ben ik vertrokken voor sessies van meerdere uren. Zo ook afgelopen dinsdag, na een duik van 120 minuten was ik er een viertal tegengekomen. De eerste had ik al snel te pakken, want die weet ik bijna blindelings terug te vinden. Deze heeft mooie rode kleuren rond de mondschijf. Ik wist dat er wat verder ook nog eentje stond en na enkele minuten vond ik de tweede. Die stond er half gesloten bij, wat een vreemd zicht was. Zo was de zuil dan weer eens duidelijk te zien, want meestal zit die een beetje verstopt. Een andere Zeedahlia stond er deze keer ook een beetje mistroostig bij. Deze heeft een redelijk bleke kleur. Misschien was ie een beetje ziek... En toen was er Luc, mijn duikbuddy en zelf ook fotograaf. Die wist er nog eentje staan. Na een korte tocht naar dieper water toonde hij me het mooiste exemplaar dat ik ooit gezien had. Met een dieprode tot paarse kleur was dit wel de kleurkampioen onder de Zeedahlia's. Ik nam uitgebreid de tijd om 'm te fotograferen. Ook de tentakels nam ik grondig onder de loep, want de detailfoto's vind ik vaak de mooiste. Zo waren twee uren puur duikplezier voorbij gevlogen. De tweede duik van de dag bracht veel minder op. De enige toonbare foto is onderstaand beeld van een Waaierkokerworm (Sabella pavonina). Voor deze uit de kluiten gewassen knaap moest ik redelijk wat afstand nemen om het diertje helemaal in beeld te krijgen. En net wanneer je dan denkt dat die tweede duik er teveel aan was, stap je het water uit en krijg je een ongelofelijke zonsondergang voorgeschoteld. Dus meteen maar alle duikspullen afgegooid en de camera bovengehaald. Wat kan duiken toch heerlijk zijn! Meer foto's vind je hier.
Op 12 en 13 november vond de eerste editie van het Nature Talks festival te Ede in Nederland plaats, een foto- en filmevenement over de natuur met vele nationale en internationale sprekers. Ik heb het festival twee dagen bezocht en heb er interessante lezingen bijgewoond van onder meer: Brian Skerry (fotograaf van National Geographic), Benny Rebel (Afrika fotograaf), Ron Offermans (de onderwaterwereld in Nederland), Peter H Van Bragt (lezing over de Nederlandse zeenaaktslakken), Willem Kolvoort (zoet water in Nederland) Jari Peltomaki (De Finse natuur), David Maitland (macro) en de Belg Bart Heirweg (breaking the rules). Er waren zeker nog veel meer interessante onderwerpen en sprekers te zien, maar daar had ik helaas de tijd niet voor. Naast het festival gedeelte was er ook de prijsuitreiking van de Nature Talks fotowedstrijd waar ik aan deelgenomen had. In de categorie "Onder Water" kreeg ik een "Highly commended"met een foto van een garnaal die aan het begin staat van zijn poetsronde in de bek van een baars. Die foto nam ik in Bali. De foto van de parende Zeekatten in de Oosterschelde kwam ook in de finale terecht. Eerder dit jaar nam ik onderstaande foto van een waterlelie. Die viel nog meer in de smaak bij de jury, want ik kreeg er de eerste prijs voor. Nadat me gevraagd werd hoe de foto gemaakt was en mijn daaropvolgende uitleg, mocht ik de prijs in ontvangst nemen. Een mooi bedrag dat echter al snel opgebruikt was na een bezoekje bij de verkoper van filters en statieven... ;-) Tot slot kan ik stellen dat deze eerste editie van het Nature Talks festival in alle opzichten meer dan geslaagd was. De locatie, sprekers en vele stands maken dit festival zeker een bezoekje waard.
Ik beleef geweldige tijden onder de waterspiegel. De afgelopen twee weken zag ik in de Oosterschelde maar liefst drie soorten die ik nog nooit tegengekomen was. Twee daarvan kon ik uitvoerig fotograferen: het Steenslijmvisje(Lipophrys pholis) en de Zeepaddenstoel (Rhizostoma pulmo). Het derde exemplaar was een Gehoornde steenslijmvis (Parablennius gattorugine), maar die had geen zin om te poseren. Wat wel lukte, echter met veel geduld, was het vereeuwigen van het gewone Steenslijmvisje. Meerdere exemplaren zelfs! Die zitten momenteel bij Strijenham in het ondiepe water. Het duurde even voordat ik ze vond, maar eens ik wist waar ik precies moest kijken, kwam ik er meerdere tegen. Sommige diertjes lieten zich uitvoerig fotograferen terwijl anderen zich steeds uit de voeten maakten. Eentje kon ik altijd teruglokken door met een stokje op een steen te kloppen. Dat zal wel het meest nieuwsgierige visje geweest zijn dat ik ooit tegenkwam. Voor mij behoren deze vissen tot de mooiste die in Zeeland voorkomen en ik was heel blij dat ik ze twee weken na mekaar tegenkwam. Binnenkort trekken ze naar dieper water en zal de kans klein zijn dat ik ze nog tegenkom. In een creatieve bui maakte ik bovenstaande foto in Photoshop. Het lijkt wel of het visje in een grote luchtbel gevangen zit. Een kleine uitspatting van mijn verbeelding... Gisteren was ik voor de tweede duik naar het gemaal van Dreischor gereden. Ik hoopte op een ontmoeting met de Zeepaddenstoel, een schijfkwal die een doorsnede van wel 90cm kan bereiken. Met de fish-eye lens in de aanslag zwom ik langs de kant richting het gemaal. Het zonnetje wierp haar prachtige stralen over de bodem en ik maakte er dankbaar gebruik van om enkele panorama foto's te maken. De zichtbaarheid was uitstekend en ik kon het gemaal helemaal van onder tot boven zien, zelfs het gedeelte dat boven water uitsteekt. Dat komt niet vaak voor. Ondertussen keek ik goed rond of er geen kwallen te bespeuren waren, die lieten zich echter niet zien. De hele structuur is zo fascinerend voor een onderwaterfotograaf dat ik er wel eventjes zoet mee was. Na een uurtje wou ik terugkeren naar de kant en toen kwam ik 'm tegen: de Zeepaddenstoel! Wat een prachtige en grote kwal! In het begin van mijn duikcarrière heb ik ze wel gezien, maar toen fotografeerde ik nog niet. Nu was het moment aangebroken voor een heuse fotoshoot. De omstandigheden konden niet beter zijn: zon, helder water, de juiste lens en een heel mooie schijfkwal. Het volgende uur leek ik wel betoverd om het dier zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Met veel wederzijds respect werd het een dans tussen kwal en fotograaf in een wonderbaarlijke omgeving. Meer foto's vind je hier.
Met enige trots meld ik u dat ik winnaar ben van het Open Nederlands Kampioenschap fotografie. Deze wedstrijd is een shoot out wedstrijd, wat wil zeggen dat alle fotografen op dezelfde dag in het water liggen. Bij het Nederlands kampioenschap waren dat twee zondagen in de maanden mei en juni. De foto's dienden op het einde van de wedstrijddag ingeleverd te worden en nadien moesten de kandidaten hun selectie doorsturen. Er was geen nabewerking toegestaan. Om mee te dingen naar de titel moesten er vijf foto's afgeleverd worden in evenveel categorieën: macro, visportret, groothoek, groothoek met duiker en een categorie met een thema (kwallen). De uitslag van de top 10 staat hier.
De afgelopen weken was ik in volle voorbereiding voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie. Het tweede luik van deze wedstrijd moest afgewerkt worden in zoet water. Voor het eerst mochten we als deelnemers zelf een keuze maken waar we wilden fotograferen, zolang het maar officieel duikwater in België of Nederland was. Omdat een goede voorbereiding het halve werk is, trok ik de grens over en ging ik op verkenning bij Zandeiland 4 in de Vinkeveense plassen. Met Marlène als model en gids maakte ik er een mooie duik waarbij we heel wat onderwerpen vonden die zouden kunnen dienen voor de wedstrijd. Het unieke aan deze plas vond ik de goud-gele kleur van het water en de snoeken en snoekbaarzen die zich redelijk goed lieten benaderen. Een andere bijzondere plek die ik bezocht was de Haarlemmermeerse bosplas. Daar hielden zich ook enkele grote snoeken op. Die zaten onder het platform van het plaatselijk restaurant, waar ze op kleine baarsjes aan het jagen waren. Enkele enorme palingen zwommen op en neer langs de pijlers. Iets verder vond ik nog een plek waar enkele karpers zich schuil hielden. Dicht tegen de oever en tussen de takken van een omgevallen boom vond ik hun schuilplaats. Ze waren echter zo schuw dat ik er amper nog eentje kon fotograferen toen ik dicht genoeg was genaderd. Na al die mooie avonturen over de landsgrens, besloot ik om ook nog eens in de Put van Ekeren te gaan duiken. Ekeren is bijna mijn tweede thuis als het op zoet water aankomt. Ik duik er al jaren en ken bijna ieder hoekje van de put. Soms kan het er glashelder zijn en in de zomer is er altijd veel onderwaterleven te zien en staan de waterplanten op hun hoogst. Gedurende de maand augustus maakte ik er verscheidene duiken en werd ik overrompeld door al het leven dat voor mijn lens verscheen. Ook Marlène kwam speciaal uit Nederland af om enkele oefensessies te houden. Ik had speciaal een fluo geel/groen lycra duikpak voor haar besteld omdat deze kleur onderwater wat meer opvalt. Een echt modellenpakje dus, dat ze over haar neopreen duikpak kan dragen. (Vanaf toen was de naam Tweety geboren;-) Iedere duik zagen we heel wat snoeken die soms zo benaderbaar waren dat we ze bijna konden aanraken. Uiteindelijk begonnen de oefensessies hun vruchten af te werpen en raakten we meer en meer op mekaar ingespeeld. Omdat het water nog redelijk warm was voor de tijd van het jaar, vroeg ik Marlène om zonder kap te duiken. De mooiste foto's vind ik nog steeds diegene waar de zonnestralen het wateroppervlak doordringen en het geheel een magisch tintje geven. Alhoewel ik genoeg kunstlicht meeheb, doet het omgevingslicht een foto pas écht opleven. Zonlicht is echter iets dat je op een wedstrijddag niet kan reserveren. Ondertussen is de wedstrijd afgelopen en is het wachten op de prijsuitreiking die einde november zal plaatsvinden in Oostende. Tot die tijd mag ik volgens het reglement geen foto's publiceren die tijdens de wedstrijd genomen zijn. Die heeft u nog tegoed van me.
We hadden het al even gepland en nu was het zover: enkele dagen op bezoek bij onze Nederlandse vrienden Jeroen en Marlène. Die wonen even buiten Amsterdam bij Landsmeer in een prachtige landelijke omgeving. Ook zij hebben zoals elke rechtgeaarde Nederlander een bootje bij de tuin liggen waarmee we een uitstapje maakten tot op de grachten van Amsterdam. We moesten langs enkele sluizen varen en hier en daar konden we net onder de bruggetjes door met de boot. Langs een wirwar van kanalen kwamen we steeds dichter bij onze bestemming. Het landschap wisselde sterk af: soms bevonden we ons tussen de watervogels en op andere momenten zagen we prachtig aangelegde tuinen. De kanalen werden steeds groter. Bij een appartementsgebouw viel mijn oog op enkele kleurrijke parasolletjes en naast een aangemeerd schip zag ik enkele cannabisplantjes op een kleiner bootje. Volgens onze vrienden is dit in Nederland beperkt toegelaten voor eigen gebruik. Naarmate we de stad naderden werd het steeds drukker. Op het IJ lag er zelfs een cruiseschip bij de kade. Tijdens de lunch hadden we een mooi uitzicht op een replica van een voormalig VOC-schip. Enkele kleinere schepen die aangedreven werden door bemanning met roeispanen passeerden de revue . In hartje Amsterdam werd het pas echt druk. Het was prachtig om over de grachten te varen en de stad op deze manier te bezoeken. De zon kwam tevoorschijn en het leek wel of iedereen op of langs het water vertoefde. Hier en daar waren er enkele eigenaardige dingen te zien, zoals het bootje in de vorm van een klomp. Amsterdam is ook bijzonder qua architectuur. Prachtig gerestaureerde gevels en moderne gebouwen met speciaal gevormde structuren geven de stad een internationale uitstraling. Door de drukte op het water moesten we af en toe wachten bij de nauwe passages. Het werd stilaan tijd om terug te keren en langzaam maar zeker vaarde onze schipper terug langs de polders richting Landsmeer. Het was een boeiende uitstap in het gezelschap van een uiterst charmante gastheer en gastvrouw. Bedankt Jeroen en Marlène!
Ik kijk altijd uit naar de maand juli. De barbecue kan bovengehaald worden, de dagen zijn extra lang, het water lekker warm en de duiken lopen vaak uit tot twee uur en langer. Gisteren was zo'n dagje waar al deze elementen samenvielen. Ook de dertig graden moesten we erbij nemen, wat een extra reden gaf om nog langer in het water te liggen. Bij Sint-Annaland zag ik leuke grondeltjes en de Bruine plooislakken zijn er al de ganse maand te vinden. De Zwarte grondels zijn nog steeds druk bezig om hun eieren af te zetten. op onderstaande foto zie je de eitjes die door het vrouwtje in een lege oester afgezet zijn. Ze worden zowel door het vrouwtje als het mannetje bewaakt en regelmatig schoongemaakt. Bij de eieren van de Zeekatten oftewel Sepia's kwam ik weer enkele bijzondere exemplaren tegen. De vrouwtjes leggen een laagje inkt rond hun eieren wanneer ze deze afzetten, maar soms gebeurt het dat de inkt op is en dan kan je het foetusje binnenin zien zitten. Ik vind dit altijd een bijzonder fenomeen en daarom bleef ik er geruime tijd fotograferen en probeerde ik het licht van mijn flitser langs achter te plaatsen. Zo kan je de transparantie van het eitje beter zien. Ik kon ook een pasgeboren zeekat fotograferen. Zo klein had ik ze nog nooit gezien. Op onderstaande foto zie je al duidelijk het kalkskelet zitten bij het nog half transparante diertje. Juli is ook de tijd dat je overal garnalen onder de waterspiegel tegenkomt. Ik heb me dan ook al flink geamuseerd met ze te fotograferen. Vooral de Veranderlijke steurgarnaaltjes zijn een uitdaging voor mijn sterk achteruitgaande ogen. Zij herinneren me er steeds aan dat ik dringend een afspraak bij de oogarts moet maken. Bij de kleinste exemplaren zie ik vaak pas achteraf op het computerscherm dat ze zwanger zijn. Ze zijn dan ook vaak kleiner dan één centimeter. Gisteren vond ik er zelfs vijf bij mekaar in allemaal verschillende kleuren. Het bijzonderste exemplaar was onderstaande (bijna) zwarte garnaaltje. Die zat verborgen tussen de sepia eitjes en had zich prima gecamoufleerd. Ik moest flink overbelichten om het diertje op de foto te laten uitkomen, want zwart op zwart is moeilijk te zien.
Onlangs behaalde ik de eerste prijs in de onderwaterfotografiewedstrijd georganiseerd door Sub Ocean Services in Oud-Vossemeer. Het thema was "tijdloze Oosterschelde". De foto's werden door het publiek beoordeeld tijdens de havenfeesten in Tholen. Deze week mocht ik mijn splinternieuwe 12 liter duikfles van Koos in ontvangst nemen. Daarbovenop kreeg ik nog een gratis vulkaart voor één jaar. Bedankt Sub Ocean Services!
http://subocean.nl/ Op de sociale media in het duikerswereldje staan al weken vele afbeeldingen van zeepaardjes die recent gefotografeerd zijn bij de Zeelandbrug. Ik kon dus niet achterblijven en nam afgelopen dinsdag een poging om mee te doen aan de huidige trend. Een beetje met gemengde gevoelens weliswaar, want als zoiets bekend gemaakt wordt en de vindplaats vrij wordt gegeven, dan komen daar een massa pottenkijkers op af. Spijtig genoeg kan men dan de vraag stellen of dat dan nog wel gezond is voor zo'n diertje om massaal belaagd te worden door een horde kijklustigen die niet altijd omzichtig te werk gaan. Ik besloot dan ook om ruim een uur voor de kentering het water in te springen in de hoop dat ik wat tijd alleen kon doorbrengen met dit prachtig diertje. Het was even zoeken tussen de sepia stokken, maar na een tijdje had ik er dan toch eentje gespot. Om geen stof te maken legde ik mezelf tegen de stroming in. De zichtbaarheid viel goed mee en het diertje zwom van de ene tak naar de andere. Geduldig wachtte ik af tot ik de kans kreeg om enkele foto's te maken. Dat was niet altijd mogelijk omdat het zeepaardje bij het minste licht zijn rug naar me keerde. Ze houden er namelijk niet van om in de schijnwerpers te staan. Na een goed half uurtje was het gedaan met de pret. Er waren andere duikers in aantocht en die ploften zich vlak naast mij neer. Ik kon nog net op tijd mijn toestel wegtrekken want ze hadden haast en er moest van heel dichtbij gefilmd worden. Nog geen minuut later landden er twee duikers langs de andere kant naast me. Het werd stilaan druk en ik besloot de anderen de kans te geven om hun gang te gaan. Ondertussen was er trouwens al heel wat stof opgeworpen. Ik keerde nog twee keer terug om te kijken of er nog duikers waren. Dat was het geval en ik kreeg stilaan medelijden met het populaire zeepaardje dat te lijden had onder de vele aandacht van de bewonderende duikers. Ik kan natuurlijk begrijpen dat elke duiker zo'n zeepaardje in het echt wil zien, maar ik denk dat het voor het welzijn van het diertje niet goed is als het overal op de sociale media opduikt. Tenminste niet op het moment dat het er nog zit. Ik zal er in de toekomst voor mezelf op waken dat ik aan deze huidige trend dus niet mee zal doen.
De afgelopen dagen was ik in Zeeland voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie. Het weer speelde dit keer goed mee en er waren heerlijke momenten te beleven. Op zondagavond was ik bij Flauwers op Schouwen-Duiveland waar ik al meerdere malen mooie zonsondergangen mocht aanschouwen. Ook deze keer was het de moeite om het fototoestel boven te halen. Deze foto's zijn gemaakt bij de inlaag, dat is het gebied net achter de dijk. De Oosterschelde kreeg bij het haventje van Heerenkeet, dat niet meer in gebruik is, bij valavond een mooi roze gloed. Bij Schelphoek kon ik nog net de laatste foto nemen voor de nacht zijn intrede deed. Een mooie afsluiter van een prachtige dag.
Eergisteren was ik weer op pad om twee duikjes te gaan maken in Zeeland. De eerste duik was aan de Zeelandbrug waar momenteel veel te spotten valt. Vooral op gebied van naaktslakken kwam ik er met regelmaat de Slanke waaierslak tegen. Een ander exemplaar van dezelfde soort had een vreemd soort van gezwel op het lichaam. Zoiets is me nog nooit opgevallen en ik weet dus niet wat het is.. Harlekijnslakjes zaten er ook volop, maar ik concentreerde me vooral op de Blauwtipjes. Die zijn dit jaar enorm groot. Ik ben bijna altijd met de 60mm macrolens op pad, dus gelukkig passen deze bijzonder mooie slakjes vlot in het kader. Wat me voorbije zondag bij het Open Nederlands Kampioenschap onderwaterfotografie niet lukte, ging eergisteren wel: een grondeltje beeldvullend fotograferen. Grondels zijn altijd schuw en zijn heel moeilijk te benaderen, maar dit exemplaar bleef rustig liggen. De tweede duik van de dag was bij Den Osse waar ik op foto-jacht ging naar de Zeedahlia's. Ik had ergens op internet gelezen dat er eentje bij de reefballs zat en ik vond deze uit de kluiten gewassen dahlia dan ook vrij snel. Ik moest me tevreden stellen met enkele detailopnames, want het diertje was te groot om op de foto te krijgen. Zeedahlia's zijn er in verschillende kleuren en deze was naar de bleke kant met een mooi rood lijntje. Mijn voorkeur gaat echter meer naar de rode variant uit, die zijn enorm fotogeniek. Deze vond ik rond de 5,5 meter op de schuine muur. Na twee duiken vond ik het welletjes en reed ik terug huiswaarts. Een heel stuk voor de ring van Antwerpen stond ik al vast in een enorme file en de berichten op de radio voorspelden niet veel goeds. Dan maar de afslag Ekeren genomen voor een "spoelduikje" in zoet water. De waterplanten zijn nog maar net aan hun groeiprces begonnen en het zal de komende weken wel flink opschieten vermoed ik, maar dieren zoals Grote diepslakken, Tijgervlokreeftjes ,Watermijten en andere soorten zijn al volop te zien. Een feest voor de macro fotograaf! Om de dag ongewoon af te sluiten botste ik nog op dit exemplaar: een Tijgervlokreeftje met haar. Nog nooit gezien! Misschien heb ik een nieuwe soort ontdekt, dan noem ik het de Harige tijgervlokreeft naar analogie met de Harige Hengelaarsvis! ;-)
Afgelopen dinsdag ben ik nog eens een kijkje gaan nemen bij de Bergse diepsluis. Daar zijn er de voorbije weken volop stokken op de bodem geplaatst die de Sepia's moeten helpen bij het afzetten van hun eieren. Er waren enkele berichten over een slechte zichtbaarheid wegens algenbloei in het water, maar ik vond de zichtbaarheid toch heel goed meevallen. Sommige stokken die vorig jaar geplaatst waren, bleken ondertussen mooi begroeid. Ik kon echter geen enkele Sepia spotten, dus profiteerde ik er maar van om enkele groothoekopnames te maken. De tweede duik ging ik de andere kant uit. Daar experimenteerde ik wat met de snoot en de fish-eye lens. Dankzij buddy Marlène vonden we nog een prachtige Snotolf. Die hadden we zo laat in het seizoen niet meer verwacht. Het diertje liet zich goed fotograferen en omdat we beiden een fototoestel bijhadden gingen we elk om beurt aan de slag. Als afsluiter doken we nog bij Anna Jacoba polder. Daar was de zichtbaarheid een stuk slechter. We kwamen vele Millennium naaktslakken tegen waarvan onderstaand exemplaar eitjes aan het afzetten was. Meer foto's vind je hier.
Ze hebben even op zich laten wachten, maar nu beginnen de Snotolven toch hier en daar op te duiken. De mannetjes laten zich in hun mooiste paaikleuren zien. Sommigen hebben een roos kleurtje terwijl anderen er dieprood uitzien. Ik heb ook gemerkt dat Snotolven verschillende karakters hebben. Normaal gezien zijn ze redelijk strijdvaardig als ze hun nest bewaken, maar sommige exemplaren kan je toch redelijk dicht benaderen zonder een uitval te moeten trotseren. Hopelijk kan ik ze in de komende weken nog een keertje bezoeken, want eens de eieren uitkomen keren ze terug naar diepere wateren. Dan is het weer een jaartje wachten vooraleer ze zich terug laten zien. Meer foto's vind je hier.
|
Nieuw op de websiteCategorieën
Alles
|