Om het jaar goed af te sluiten stonden er nog drie duiken op het programma. De eerste was bij Sint-Annaland. Alhoewel de wind pal op de kant stond, viel de zichtbaarheid onder de waterspiegel best mee. Op verscheidene plaatsen waren er eiafzettende Wulken te zien. Een mooi gekleurde Groene zeedonderpad deed z'n best om op te vallen, terwijl een Veranderlijke steurgarnaal er alles aan deed om uit het zicht te blijven. Daarna ging het richting Den Osse aan het Grevelingenmeer. Daar was het water glashelder tot een meter of vijf, dieper werd het al snel veel slechter. Dan maar het ondiepe deel afgezocht, maar veel meer dan wat Groene wierslakjes waen er niet te bespeuren. Gelukkig liet deze kreeft zich uitvoerig fotograferen. Als afsluiter dan maar naar de Zeelandbrug om er Slakdolven te gaan zoeken. Het was wel hoogtij en dan is de zichtbaarheid altijd veel minder goed dan bij laagtij. De eerste meters werd dat al meteen duidelijk. Met amper een halve meter zicht en redelijk wat stroming was het niet makkelijk om ook maar iets te spotten. Door de zoektochten van de afgelopen weken wist ik echter precies waar ik moest gaan zoeken. Hieronder staat het resultaat.
0 Comments
De zoektocht naar de Slakdolf was al enkele weken bezig, maar het was me nog niet gelukt om er eentje te vinden. Deze vreemd uitziende vis die tot de orde van de Schorpioenvisachtigen behoort, ligt vaak met opgerolde staart op de bodem. In de meer dan twintig jaren dat ik in Zeeland duik had ik nog maar één keertje het genoegen gehad om 'm te ontmoeten. Dat was eerder dit jaar in het Grevelingenmeer. Ondanks de berichten dat er de voorbije weken op verscheidene plaatsen meerdere Slakdolven gezien waren, had ik nog geen geluk gehad om er eentje te ontmoeten. Eergisteren was het dan toch eindelijk prijs. In de buurt van de tweede pijler bij de Zeelandbrug stuitte ik op de zanderige bodem op dit mooie exemplaartje. Bij Scharendijke vond ik nog een mooie Zeedahlia van wel zeker vijftien centimeter doorsnede. Rond tien meter diepte zag ik ook nog enkele Rosse sterslakken. De zichtbaarheid was op beide duikstekken niet geweldig, maar dat kon ook niet anders na de storm van de voorbije week.
Afgelopen dinsdag was het een heerlijke dag aan de Oosterschelde en Grevelingenmeer. Het zonnetje scheen volop en het water was net een spiegel. De mist en laaghangende nevel zorgde voor een feeëriek decor. Laag water lag heel vroeg op de dag, dus hebben we een mooie zonsopgang aan de Zeelandbrug gezien. De duik zelf viel ook best mee dankzij een goede zichbaarheid. Momenteel zijn er enorm veel eiafzettende Wulken te zien, maar ook zeedonderpadden, Pitvissen, Galathea's, en hier en daar nog wat Blauwtipjes. Bij de tweede pijler zijn er grote Boompjesslakken te zien en vindt Gino de laatste tijd vaak Slakdolven. Twee Heremietkreeftjes leken onafscheidelijk en sommige Botervisjes hebben mooie paaikleuren. Genoeg te beleven dus, ook al koelt het water fel af waardoor hele lange duiktijden niet meer mogelijk zijn. We hebben nog gewacht op hoog water, maar dat was echter een domper op de feestvreugde. De zichtbaarheid was nog amper een halve meter en dus hield ik het al snel voor gezien. Na de zonsondergang bij de Zeelandbrug zijn we dan bij Dreischor parking gaan duiken. De zeedonderpadden zijn nog geen eieren aan het afzetten, maar hebben al wel hun mooie paaikleuren. Verder waren er nog ontzettend veel garnalen te vinden en mooie grondels. Ik had de indruk dat ze zich allemaal 's nachts makkelijker laten fotograferen. Behalve die ene kreeft dan...
Begin deze week bezocht ik de Elzasser saiblingen in het Oostvoornse meer. Deze kleurrijke vissen zijn een kruising tussen de Amerikaanse bronforel en de Arctische forel. Ze zijn uitgezet door de hengelsportfederatie Sportvisserij Zuidwest Nederland. In de herfst verzamelen ze in kleine groepjes om zich voort te planten en vertonen ze hun typische paaigedrag. Mannetjes zijn herkenbaar aan hun haakse bek en zijn intenser gekleurd. Dominante mannetjes houden concurrenten uit de buurt met hun dreigende houding, maar soms wordt er ook gebeten en geduwd. Vrouwtjes doen aan nestbouw door met hun staart voor een waterverplaatsing te zorgen. Hierdoor ontstaat er een kuiltje waarin ze hun eitjes afzetten. Tot vorig jaar was het een raadsel waarom de eitjes niet uitkwamen, maar inmiddels is duidelijk geworden dat het water te zout is. Wanneer de eitjes in zoet water terecht komen nemen ze water op waardoor ze mooi bol gaan staan. In het Oostvoornse meer wordt zout water gepompt om het water helder te houden ten behoeve van vissers, duikers en zwemmers. Bij zout water gebeurt er echter het omgekeerde: door osmose wordt er vocht onttrokken aan de eitjes waardoor ze zich niet normaal kunnen ontwikkelen. De volwassen exemplaren kunnen dus wel overleven in het Oostvoornse meer, maar toekomstige generaties zullen er spijtig genoeg niet komen.
Door de storm van de afgelopen dagen beloofde de zichtbaarheid onder de waterspiegel in Zeeland niet veel goeds. Toch viel het enorm mee toen we het water instapten bij Scharendijke. Geen glashelder water, maar toch enkele meters. Genoeg dus om met de fisheyelens aan de slag te gaan en de wrakjes nog eens op te zoeken. Op de terugweg nam ik nog enkele foto's van de palen onder de steiger en de onderkant van de trap. Die zijn altijd heel fotogeniek door alle levende organismen die erop leven en vechten om het beste plekje. Na de middag doken we nog bij Sint -Annaland. Wat een groot contrast met de goeie zichtbaarheid van 's ochtends. Op sommige dagen 5 tot 10 meter helder water, vandaag amper een metertje. Gelukkig had ik de fisheye al ingeruild voor de macrolens. Het Zeepaardje dat enkele weken geleden gesignaleerd was, kon ik niet vinden. Misschien is het alweer vertrokken. Millennium naaktslakken, Hooiwagenkrabben en garnalen waren wel van de partij. Gelukkig wilden ze even poseren.
Vandaag ben ik op zoek gegaan naar Zilverblauwe knotsslakken bij Sint Annaland. De zichtbaarheid was vrij goed en er zijn nog volop Grote vlokslakken en Millennium wratslakken te vinden. Stilaan krijgen de zeedonderpadden hun mooie winterkleuren. Na een twintigtal minuten vond ik tussen Zeecypres dan eindelijk één Zilverblauw knotsslakje. Massaal zijn ze dus nog niet aanwezig, maar je kan het zien aan de natuur: de winter maakt zich klaar.
Vandaag was het een mooie herfstdag in Zeeland. Voor het getij nog even rondgereden in de buurt van Sint Annaland. Het zonnetje kleurde de omgeving in een mooi herfsttafereel. Onder water een geweldige zichtbaarheid van zeker 8 meter en meer. Hier en daar enkele Grote vlokslakken en heel veel eitjes van de Millenniumslakken. Die waren zelf niet meer te bespeuren. De Hooiwagenkrabben waren daarentegen wel van de partij. Geweldig toch hoe ze zich steeds weten te camoufleren met stukjes spons.
|
Nieuw op de websiteCategorieën
Alles
|