Op 12 en 13 november vond de eerste editie van het Nature Talks festival te Ede in Nederland plaats, een foto- en filmevenement over de natuur met vele nationale en internationale sprekers. Ik heb het festival twee dagen bezocht en heb er interessante lezingen bijgewoond van onder meer: Brian Skerry (fotograaf van National Geographic), Benny Rebel (Afrika fotograaf), Ron Offermans (de onderwaterwereld in Nederland), Peter H Van Bragt (lezing over de Nederlandse zeenaaktslakken), Willem Kolvoort (zoet water in Nederland) Jari Peltomaki (De Finse natuur), David Maitland (macro) en de Belg Bart Heirweg (breaking the rules). Er waren zeker nog veel meer interessante onderwerpen en sprekers te zien, maar daar had ik helaas de tijd niet voor. Naast het festival gedeelte was er ook de prijsuitreiking van de Nature Talks fotowedstrijd waar ik aan deelgenomen had. In de categorie "Onder Water" kreeg ik een "Highly commended"met een foto van een garnaal die aan het begin staat van zijn poetsronde in de bek van een baars. Die foto nam ik in Bali. De foto van de parende Zeekatten in de Oosterschelde kwam ook in de finale terecht. Eerder dit jaar nam ik onderstaande foto van een waterlelie. Die viel nog meer in de smaak bij de jury, want ik kreeg er de eerste prijs voor. Nadat me gevraagd werd hoe de foto gemaakt was en mijn daaropvolgende uitleg, mocht ik de prijs in ontvangst nemen. Een mooi bedrag dat echter al snel opgebruikt was na een bezoekje bij de verkoper van filters en statieven... ;-) Tot slot kan ik stellen dat deze eerste editie van het Nature Talks festival in alle opzichten meer dan geslaagd was. De locatie, sprekers en vele stands maken dit festival zeker een bezoekje waard.
0 Comments
Ik beleef geweldige tijden onder de waterspiegel. De afgelopen twee weken zag ik in de Oosterschelde maar liefst drie soorten die ik nog nooit tegengekomen was. Twee daarvan kon ik uitvoerig fotograferen: het Steenslijmvisje(Lipophrys pholis) en de Zeepaddenstoel (Rhizostoma pulmo). Het derde exemplaar was een Gehoornde steenslijmvis (Parablennius gattorugine), maar die had geen zin om te poseren. Wat wel lukte, echter met veel geduld, was het vereeuwigen van het gewone Steenslijmvisje. Meerdere exemplaren zelfs! Die zitten momenteel bij Strijenham in het ondiepe water. Het duurde even voordat ik ze vond, maar eens ik wist waar ik precies moest kijken, kwam ik er meerdere tegen. Sommige diertjes lieten zich uitvoerig fotograferen terwijl anderen zich steeds uit de voeten maakten. Eentje kon ik altijd teruglokken door met een stokje op een steen te kloppen. Dat zal wel het meest nieuwsgierige visje geweest zijn dat ik ooit tegenkwam. Voor mij behoren deze vissen tot de mooiste die in Zeeland voorkomen en ik was heel blij dat ik ze twee weken na mekaar tegenkwam. Binnenkort trekken ze naar dieper water en zal de kans klein zijn dat ik ze nog tegenkom. In een creatieve bui maakte ik bovenstaande foto in Photoshop. Het lijkt wel of het visje in een grote luchtbel gevangen zit. Een kleine uitspatting van mijn verbeelding... Gisteren was ik voor de tweede duik naar het gemaal van Dreischor gereden. Ik hoopte op een ontmoeting met de Zeepaddenstoel, een schijfkwal die een doorsnede van wel 90cm kan bereiken. Met de fish-eye lens in de aanslag zwom ik langs de kant richting het gemaal. Het zonnetje wierp haar prachtige stralen over de bodem en ik maakte er dankbaar gebruik van om enkele panorama foto's te maken. De zichtbaarheid was uitstekend en ik kon het gemaal helemaal van onder tot boven zien, zelfs het gedeelte dat boven water uitsteekt. Dat komt niet vaak voor. Ondertussen keek ik goed rond of er geen kwallen te bespeuren waren, die lieten zich echter niet zien. De hele structuur is zo fascinerend voor een onderwaterfotograaf dat ik er wel eventjes zoet mee was. Na een uurtje wou ik terugkeren naar de kant en toen kwam ik 'm tegen: de Zeepaddenstoel! Wat een prachtige en grote kwal! In het begin van mijn duikcarrière heb ik ze wel gezien, maar toen fotografeerde ik nog niet. Nu was het moment aangebroken voor een heuse fotoshoot. De omstandigheden konden niet beter zijn: zon, helder water, de juiste lens en een heel mooie schijfkwal. Het volgende uur leek ik wel betoverd om het dier zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Met veel wederzijds respect werd het een dans tussen kwal en fotograaf in een wonderbaarlijke omgeving. Meer foto's vind je hier.
Met enige trots meld ik u dat ik winnaar ben van het Open Nederlands Kampioenschap fotografie. Deze wedstrijd is een shoot out wedstrijd, wat wil zeggen dat alle fotografen op dezelfde dag in het water liggen. Bij het Nederlands kampioenschap waren dat twee zondagen in de maanden mei en juni. De foto's dienden op het einde van de wedstrijddag ingeleverd te worden en nadien moesten de kandidaten hun selectie doorsturen. Er was geen nabewerking toegestaan. Om mee te dingen naar de titel moesten er vijf foto's afgeleverd worden in evenveel categorieën: macro, visportret, groothoek, groothoek met duiker en een categorie met een thema (kwallen). De uitslag van de top 10 staat hier.
Voor het November/december nummer van Hippocampus mocht ik mijn portfolio uitkiezen. Hippocampus is het mooie bondsmagazine van NELOS (Nederlandstalige Liga voor Onderwateronderzoek en -Sport). Omdat ik veel in de Zeeuwse wateren duik, koos ik vijf foto's uit de Oosterschelde. De waterlelies zijn Belgisch en de overige foto's zijn uit verre bestemmingen.
Onlangs werd me door het Wereld Natuur Fonds gevraagd of ik een foto wou afstaan voor het nieuwe boek “Aarde op 1: een wereldreis in 177 foto’s ”. Ik koos voor een beeld dat ik enige tijd terug genomen heb bij duikstek Fiabacet in Raja Ampat. De foto toont een groep Glasvissen die tesamen met het Zweepkoraal de stroming trotseren. Ik moest heel wat moeite doen om zelf te kunnen blijven hangen terwijl het daar toch zo'n dertig meter diep was. De reden waarom ik deze foto koos was echter niet de moeilijke omstandigheden waarin ik vertoefde, maar het feit dat deze duikstek één van de mooiste plekken is die ik ooit onderwater gezien heb. Dat komt doordat dit gebied goed beschermd is en dat er een totaal visverbod heerst. Het boek is vanaf nu verkrijgbaar via de website www.wnf.nl/boekaardeop1. Bij een gift vanaf 39,95 Euro krijg je het boek cadeau. Een artikel van mijn hand verschijnt ook kortelings in Onderwatersport, het duikmagazine van de Nederlandse Onderwatersportbond. Ik schrijf regelmatig artikels voor Onderwatersport en wou al lang eens iets schrijven over de Waterlelies die ik de laatste twee jaren ga fotograferen in een vijver bij Turnhout. Wil je het artikel lezen, dan vind je het hier in Pdf formaat.
Afgelopen zaterdagavond was het zover: de proclamatie van het Open Belgisch Kampioenschap onderwater foto- en videografie 2015. Het was de afsluiter van een wedstrijd die vier wedstrijdweekends bevatte en waarbij de deelnemers telkens twee dagen de tijd kregen om onderwaterbeelden te maken. Drie weekends vonden plaats in Zeeland en eentje in de steengroeve Vodelée, waar ik eerder in augustus al een blog over schreef. Door werkverplichtingen kon ik telkens slechts één dag deelnemen, wat mijn kansen natuurlijk wat kleiner maakten. Toch mag ik tevreden zijn met de twee podiumplaatsen die ik behaalde. In de categorie "groothoek" werd ik tweede met onderstaande foto. Voor de categorie "groothoek met model" had ik net als vorig jaar geen model. Toen ging ik zelf voor de lens hangen, maar dit jaar kreeg ik op het laatste moment toch nog hulp van een lieve Nederlandse duikster die als model wou fungeren. Bedankt Marlène! We behaalden de bronzen medaille met onderstaande foto. In het algemeen klassement bij de Belgen werd ik tweede. Volgend jaar zal er terug een OBK zijn, waarschijnlijk met twee wedstrijdweekends. Dan worden de punten van 2015 en 2016 opgeteld en zal de winnaar mogen deelnemen aan het wereldkampioenschap in Mexico. Het zal dus nog een spannende strijd worden!
Hieronder nog enkele foto's uit de voorbije wedstrijddagen. Omdat het reglement geen nabewerking toeliet heb ik ze ook zo in dit blogbericht geplaatst. Camouflage of verhulling is het zodanig toepassen van kleur, tekening en vorm dat een normalerwijs zichtbaar object tegen zijn achtergrond verdwijnt of moeilijker wordt herkend. Er is bij camouflage dus sprake van gezichtsbedrog zegt Wikipedia. Als er nu één diertje onderwater dit begrepen heeft, dan is het wel de hooiwagenkrab. Ik kan me geen duik in de Oosterschelde bedenken dat ik ze niet gezien heb en soms zelfs massaal, zoals afgelopen duik bij de Bergse Diepsluis, maar waarschijnlijk heb ik ze ook al vele keren voorbij gezwommen zonder ze te zien. Ze zijn continu bezig met het camoufleren van hun lichaam met stukjes spons, wieren, hydroidpoliepen, mosdiertjes en ander klein spul dat ze in de nabijheid kunnen vinden. Vaak zijn ze lastig te fotograferen omdat ze zo opgaan in de achtergrond en dus probeer ik ze zo te portretteren dat ze toch opvallen. Dat doe ik door het licht enkel op het onderwerp te laten vallen. De belichting gebeurt dan met de snoot en door de korte sluitertijd blijft de achtergrond donker. Een tweede optie is om een rustige (groene) achtergrond te verkiezen. Anderzijds zijn het vaak geduldige onderwerpen die niet vlug gaan lopen, maar soms zelfs dreigend hun scharen uitsteken. Gezien hun grootte komt dat wel grappig over. Meer foto's vind je hier. We mogen de afgelopen dagen niet klagen van het weer. Het gaf me het idee om nog eens met de fish-eye lens op pad te gaan. Enige tijd terug had ik bij duikplaats Den Osse aan de Nieuwe Kerkweg gezien dat de zichtbaarheid onder water redelijk goed was. Toen ik na een lange duik terugkeerde in het ondiepe water zag ik kleurrijke taferelen, maar die kon ik toen niet op de foto zetten omdat ik een macrolens had opstaan. Meteen nadat ik kopje onder ging bij de steiger zag ik dat ik de juiste keuze gemaakt had: het zicht was uitstekend! Ik maakte een toertje rondom de palen en fotografeerde de onderkant van de trap aan het einde van de steiger. Die was mooi begroeid met mosselen. Een krab poseerde op één van de pijlers. Ik vervolgde mijn weg naar het westen en bleef op geringe diepte de kant volgen. Het leek wel of ik op één of ander tropisch rif aan het duiken was. Net als vorig jaar zaten er overal Groene wierslakken. Spookkreeftjes waren er ook massaal te zien. Daarom keerde ik nog eens terug met de macrolens. Meer foto's vind je hier.
Gisteren was ik te gast bij NEOS Zemst. NEOS is een sociaal-culturele beweging die senioren samenbrengt om de vrijgekomen tijd op een maatschappelijk zinvolle manier in te vullen. Ik sprak er over de onderwaterwereld en nam het publiek mee op een reis die vertrok vanuit onze Belgische meren en vijvers om te eindigen aan de andere kant van de wereld in West Papua. Hier en daar vertelde ik het verhaal achter de foto en toonde ik enkele van mijn digirama's. Het publiek was geboeid en er waren enkele gezellige interacties. Achteraf kreeg ik veel positieve commentaar. Bedankt voor de goede ontvangst en de leuke gesprekken!
Gisterenavond was het zover: we zouden eindelijk te weten komen wie er in de prijzen ging vallen bij de Hugycup die eerder dit jaar doorging bij Puerto Galera in de Filipijnen. De Hugycup is een wedstrijd voor onderwaterfotografen en -videografen, die georganiseerd wordt door Danny van Belle, een bekende landgenoot en gerenommeerd onderwater cineast. Deze duikreizen staan altijd in het teken van foto- en videografie en er is steeds een kameraadschappelijke sfeer onder de deelnemers. De hoofdsponsor is Hugyfot (en Greenforce), vandaar de naam Hugycup. Voor het eerst sinds het ontstaan van de wedstrijd werd er een limiet gelegd op de nabewerking van de foto's. Enkel contrast, saturatie, verscherping en zweefvuil wegclonen was toegestaan en foto's uitsnijden was slechts voor tien procent van de originele grootte toegelaten Hieronder vind je al mijn foto's die ik instuurde en de behaalde resultaten in de 6 categorieën. Er mochten drie foto's per categorie ingediend worden en één portfolio: Categorie macro Groothoek Naaktslakken en zeeschelpen Visportret Greenforce en Hugyfot Een duiklamp van Greenforce of een behuizing van Hugyfot moesten in beeld zijn. Opnames in het zwembad waren toegestaan. Portfolio 3de plaats Bij de eindstand, waarbij alle categorieën meetelden, behalve de Greenforce en Hugyfot categorie, werd ik vierde. Net geen podiumplaats dus. Maar ik mag zeker niet ontevreden zijn met drie eerste plaatsen. Proficiat aan alle andere winnaars en bedankt aan de sponsors!
Gisteren heb ik de hele dag aan de Zeelandbrug doorgebracht. Er stond een behoorlijke strakke wind, maar gelukkig kwam die vanuit het noordoosten. Op de parking was het maar frisjes, onder de waterspiegel voelde het gelukkig iets minder koud aan. Vooral toen ik op de zanderige bodem deze Slakdolf tegenkwam. Het peil van mijn adrenaline ging onmiddellijk de hoogte in. Verder vond ik nog enkele Pitvissen en heel veel Wulken. Die laatsten zijn driftig naar mekaar op zoek om zich voort te planten. Voor de tweede duik ging ik rond 17.30u te water. Het begon al donker te worden. Het was laagtij en de zichtbaarheid leek al een stuk beter. Opnieuw zocht ik de zandbodem af naar Slakdolven, maar die lieten zich niet zien. Ik kreeg wel al vrij snel een Satijnslak in het vizier. Heremietkreeftjes vind ik ook heel bijzonder om te fotograferen. Vaak neem ik even de tijd om er een paar foto's van te maken. Bij dit exemplaar dacht ik dat er een klein Hooiwagenkrabje op de schelp zat, maar toen ik de foto op het computerscherm zag, bleek het iets helemaal anders te zijn. Mijn eerste en toevallige vondst van een Zebraspin. Toen ik stilaan richting de oever begon te zwemmen deed ik nog een andere speciale vondst. Op het eerste zicht leek het om een mooi gekleurde Groene zeedonderpad te gaan. Toen ik dichterbij kwam zag ik echter nog een staart van een of andere vis uit de muil van de donderpad steken. Dat zie je ook niet alle dagen.
Gisteren was het weer duikdag. Een strakke wind bij de Zeelandbrug maakte het te water gaan met laagtij niet gemakkelijk. De zichtbaarheid viel toch nog redelijk mee en de jacht op nieuwe naaktslakken kon beginnen. Na een dik uur zoeken had ik nog steeds niets gevonden en begon ik de moed stilaan te verliezen. Groot was mijn vreugde toen ik voor de eerste keer een heel speciaal schelpdier vond: de Wijde mantel. Voor de eerste keer in éénentwintig jaar duiken was mijn oog eindelijk op dit prachtige diertje gevallen. Ik nam uitvoerig de tijd om een hele reeks opnames te maken, want het diertje lag ideaal bovenop een grote breuksteen. Even verder vond ik nog een klein Groen zeedonderpadje dat amper vijf centimeter groot was. Tussen de lege oesterschelpen zag ik ook nog een mini Wulkje en veel kleine Harige porseleinkrabbetjes. Ik nam nog even de tijd om een Pauwkokerworm, een Zwarte galathea en parende Fluwelen zwemkrabben te fotograferen. De tweede duik van de dag was bij valavond in Wemeldinge. Het leek een kopie te worden van de eerste en na een dik uur duiken had ik nog niet veel meer dan een klein Sepiaatje gevonden. Eigenlijk had ik de opstijging al aangevat omdat ik wist dat mijn duiklamp het niet lang meer ging uithouden. Het tij was inmiddels gekeerd en de stroming begon de andere kant op te gaan. En toen keek ik opeens recht in de ogen van een Zeepaardje. Ik kon het amper geloven. Eind oktober nog een Zeepaardje? Het diertje hield zich kranig vast met zijn staart om de stroming te trotseren. Ik wist dat er geen tijd te verliezen was en dus ging ik snel, maar voorzichtig te werk. Ik probeerde enkele opnames met en zonder snoot om er zeker van te zijn dat er enkele geslaagde foto's tussen zouden zitten. De stroming bracht ook heel wat zweefvuil mee, wat de situatie nog moeilijker maakte. Uiteindelijk nam ik nog een laatste foto en zwom terug. Het kostte me wel enige moeite om de kant te bereiken, want de stroming was inmiddels heel hard komen opzetten. Maar dat kon me niet deren, mijn dag kon niet meer stuk!
Vandaag was het stralend weer. Misschien wel de laatste dag van het jaar dat het nog zo warm was. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat te gaan fotograferen in het Peerdsbos. Het Peerdsbos is een natuurgebied ten noorden van Antwerpen. Gelegen op het gebied van zowel Brasschaat als Schoten is het Peerdsbos het oudst bekende wandelbos van de gehele provincie. De bodem behoort tot het Berken-Zomereiken type. Er groeit erg veel adelaarsvaren, wilde kamperfoelie, valse salie, lelietje van dalen en dalkruid. Meer dan 70% bestaat uit bos, meest zomereik, berk en naaldbomen waaronder zowel grove als zwarte den. De herfst is het seizoen van de paddestoelen. Ik vond er overal en al snel haalde ik de macrolens boven om deze mooie schimmels te fotograferen.
De vorige nachtduik, twee weken geleden (zie vorige post), smaakte naar meer. 's Nachts lijkt alles mooier en zie je vaak dieren die je niet of nauwelijks overdag ziet. Afgelopen maandagavond vertrok ik op tijd richting Zeeland in de hoop een mooie zonsondergang te kunnen zien. Bij de Oesterdam hield ik even halt om de windmolens te fotograferen. Even verder, iets voorbij de Bergse Diepsluis, stopte ik een tweede keer omdat de kleuren van de zon het landschap steeds mooier in een gouden gloed omtoverden. Daarna haastte ik me richting Gorishoek om de zon in de Oosterschelde te zien ondergaan. Onderweg zag ik de zon altijd maar sneller zakken en tot overmaat van ramp ook nog verdwijnen achter enkele wolken. Toen ik bij de dijk aankwam was het panorama toch nog de moeite van de rit waard. Met de nacht in het vizier reed ik door naar Sint-Annaland. Toen ik aankwam was de hemel bijna volledig zwart en lag de parking bij de haven er verlaten bij. Het was tijd om kopje onder te gaan. Net zoals twee weken terug, werd het weer een prachtige duik met heel wat mooie onderwerpen om te fotograferen. Hieronder staan er enkele foto's van de dieren die ik tegenkwam.
Het was weeral even geleden dat we 's nachts nog op pad gegaan waren en dus was de tijd er rijp voor. Op het programma stond een nachtduik bij Sint-Annaland. Nog maar net vertrokken bij het strandje werd ik al omringd door hele scholen Koornaarvissen. Die lieten zich niet makkelijk fotograferen, want bij gevaar zwommen ze pijlsnel weg of lieten ze zich naar de bodem afzakken om zich te verstoppen tussen de bodembedekking. Even verder sprong er plotseling een Sepiola atlantica oftewel Dwerginktvis voor de lens. Het diertje zwom langzaam achteruit en ik volgde voorzichtig mee. Sepiola's zijn met hun maximale grootte van 5 centimeter de kleinste inktvissen die in Zeeland voorkomen. Vaak vertrouwen ze op hun camouflage en graven ze zich in het zand in om zich te verstoppen van mogelijk gevaar. Deze knaap kon ik een tijdje volgen, maar één moment van onoplettendheid langs mijn kant zorgde ervoor dat het diertje plotseling verdwenen was. Niet veel later vond ik nog een jonge Sepia en een Grote zeenaald. Kreeften liepen overal rond terwijl Hooiwagenkrabben overal op de uitkijk zaten . Neem daar nog een zeer milde stroming bij en een zichtbaarheid van zeker 5 meter en een duiker vraagt zich dan af waarom hij niet vaker 's nachts op pad gaat!
|
Nieuw op de websiteCategorieën
Alles
|