Tijdens de wedstrijddagen van het Open Nederlands Kampioenschap (ONK) en Belgisch Kampioenschap (OBK) onderwaterfotografie heb ik voor de categorie groothoek met model beroep gedaan op onze Belgische mermaid Céline. En dat was niet zonder succes. In beide kampioenschappen eindigde ik op de eerste plaats.

Voor het ONK koos ik als locatie het Grevelingenmeer en voor het OBK de put van Ekeren. De watertemperatuur lag rond de 17 graden op dat moment. Geen sinecure dus om zonder duikpak of duikmasker onder water te gaan poseren. In het Grevelingenmeer is het dan ook nog eens zout water en dat prikt enorm aan de ogen. Maar ook het zoete water van de put van Ekeren was geen gemakkelijke opgave door al de waterplanten waar je in verstrengelt kan geraken.

Een goede voorbereiding was dan ook noodzakelijk om alles vlot te laten verlopen. Vooral de opvang van Céline als ze uit het koude water kwam was belangrijk. Onderkoeling is heel gevaarlijk en daarom was het van belang om warmtedekens, handdoeken en warme drank bij de hand te hebben.

Gelukkig konden we rekenen op de hulp van de mama en vriend van Céline om een handje te helpen. Ik wil hen daarvoor hartelijk bedanken en vooral ook een welgemeende dank voor de moeite die Céline gedaan heeft en het enorme doorzettingsvermogen dat ze getoond heeft. Ze heeft het fantastisch gedaan! Je kan haar volgen op haar Facebookpagina: https://www.facebook.com/MermaidCeline/

In de 26 jaar dat ik inmiddels in het water lig ben ik misschien een stuk of vijf zeepaardjes tegen gekomen, dus een regelmatige ontmoeting is er zeker niet. Een zeepaardje vinden is nog steeds heel moeilijk omdat de diertjes niet groot zijn en  vooral heel goed gecamoufleerd! De laatste jaren worden er steeds meer ontdekt omdat duikers er specifiek naar op zoek gaan en vooral omdat de komst van internet en de sociale media het nieuws meer verspreiden. Hierdoor krijg je soms hele volkstoelopen om naar één diertje te gaan kijken. Het spijtige is dat die diertjes op die manier natuurlijk geen rust meer hebben en bijna voortdurend belaagd worden door duikers met felle duiklampen en fotografen met straffe flitsers. 

Nu zou je toch denken dat die diertjes zich verplaatsen als ze teveel belaagd worden, maar dat is niet het geval. Blijkbaar zijn ze nogal honkvast. Wat ook opviel is dat er dit jaar nog redelijk laat op het jaar zeepaardjes te vinden waren. Eind oktober 2014 kwam ik er  ook al eens eentje  tegen in Wemeldinge. Dat was puur bij toeval toen ik tegen het einde van een duik langs de bodem naar de oppervlakte terugkeerde en er bijna tegen botste.

Bij de Zeelandbrug wordt er heel veel gedoken en dus ook zeepaardjes gezien. Dit jaar ook weer. Onderstaand exemplaar zat bij enkele sepiastokken. Een prima schuilplaats zal hij gedacht hebben, maar een heel herkenbare plek voor duikers om 'm te vinden. Toch bleef ie er weken en misschien zelfs maanden zitten.

Op dezelfde dag gingen we na een tip bij Wemeldinge het water in en vonden we een uitzonderlijk mooi exemplaar, een roodgekleurd zeepaardje! 2 zeepaardjes op één dag had ik nog niet eerder meegemaakt en dan een roodgekleurd Kortsnuitzeepaardje was hoogst uitzonderlijk.

Toen ik te horen kreeg dat er nog een tweede zat ben ik zo snel mogelijk teruggekeerd in de hoop om het andere ook te zien en ze misschien samen op de foto te krijgen. En jawel hoor, het andere exemplaar zat op hetzelfde sepiastokje. Een ongelofelijk moment als fotograaf om dit fenomeen mee te maken. Het is moeilijk om op zo'n moment kalm te blijven en de diertjes zo weinig mogelijk te storen.

Twee weken later keerde ik nog eens terug en toen zaten ze er nog steeds. Niet meer samen, maar in mekaars buurt. De duik ervoor was ik met de groothoeklens op stap geweest in het Grevelingenmeer en onderstaande foto is het resultaat van een beeld-op-beeld foto oftewel 2 foto's die mekaar overlappen Dat kan in het fototoestel zelf.

Tot slot nog een laatste bemerking: ik gun het elke duiker om een zeepaardje te zien in zijn natuurlijke habitat, maar ik hoop dat iedereen beseft dat die diertjes stress krijgen van teveel duikers die hun ritme komen verstoren. ik ben daar mee schuldig aan want ook mijn flitsers zijn niet goed voor de diertjes. Ik let er wel altijd op dat ik ze zo voorzichtig mogelijk benader en ze niet té lang lastig val. Ik ben ook heel kieskeurig in mijn berichten die ik op de sociale media plaats en vernoem ook nooit exacte locaties. Ik hoop dat we zo op deze manier tot een consensus kunnen komen die voor iedereen leefbaar is en dat we nog jaren kunnen genieten van onze prachtige onderwaterwereld.

 Gisterenavond vond de prijsuitreiking van het Open Nederlands Kampioenschap plaats, een wedstrijd die eerder dit jaar doorging in de Zeeuwse wateren.. Ik behaalde er enkele mooie podiumplaatsen:

In de algemene rangschikking werd ik tweede, een prestatie waar ik heel blij mee ben. Ik wil  de organisatie bedanken voor een mooie avond, de jury voor al hun harde werk (en wijze beslissingen ;-) en mijn model, Mermaid Céline, die het koude water trotseerde van het Grevelingenmeer.

Meer wedstrijdfoto's vind je hier.

De kleinste inktvis van Zeeland is zonder twijfel de Atlantische dwerginktvis (Sepiola atlantica). Met een totale lengte van maximum 5 cm heeft hij zijn naam niet gestolen. In duikerskringen spreken we kortweg van de Sepiola. Deze bodembewoner van ondiepe kustwateren en estuaria graaft zich in het zand in en wacht geduldig op een prooi die vanuit deze hinderlaag wordt buitgemaakt. Het voedsel bestaat vooral uit jonge garnalen en aasgarnalen.

De Sepiola is een tienarmige inktvis en heeft een klein zakvormig  lichaam dat met de kop vergroeid is aan de rugzijde. Hij is melkachtig transparant  en beschikt over bruinrode en gele pigmentvlekjes die in een oogwenk van kleur kunnen veranderen.

 Aan de kop heeft hij 5 paar armen, waarvan één paar langer. Hiermee gooit het diertje zandkorrels over zijn lichaam om zich te camouflereren. Een grappig moment om waar te nemen!

De Sepiola is op verschillende vlakken best een grappige inktvis. Als hij zich bedreigd voelt neemt hij een soort van karate houding aan en spreidt zijn tentakels in een dreigende houding open.

Als deze dreighouding geen resultaat oplevert, dan kiezen ze net als hun grotere neefjes de Zeekatten om weg te vluchten, soms met een wolk van inkt achterlatend om de aanvaller te misleiden.

Deze prachtige inktvisjes fotografeerde ik bij Scharendijke op een diepte tussen 3 en 7 meter. Ik zocht vooral op de plekken waar er zandbodem was.

Meer foto's vind je hier.

Ieder jaar in mei kijkt menig duiker er naar uit: de Sepia's! Vanuit de Golf van Biskaje komen deze inktvissen terug naar hun geboortegronden om zich voort te planten.

Afgelopen dinsdag was ik er naar op zoek bij de Bergse Diepsluis. Na een uitgebreide zoektocht kwam ik een koppeltje tegen. Na enkele korte pogingen van het mannetje om te paren, lukte het hem uiteindelijk dan toch.

Het liefdesspel bij Sepia's duurt maar even, maar herhaalt zich iedere keer als er eitjes moeten bevrucht worden. Uiteindelijk moet je wel een beetje geluk hebben om op het juiste moment aanwezig te zijn.

Hopelijk volgen er nog meer koppeltjes de volgende weken, want elk jaar lijken het er miner en minder te worden. Worden ze gevangen genomen of blijven ze op hunweg door de Oosterschelde ergens hangen? Geen idee, maar het zou jammer zijn mochten deze speciale diertjes hun geboortegronden niet meer bereiken.

Meer foto's vind je hier.

Op het CMAS wereldkampioenschap is het niet gelukt, maar deze keer wel: ik ben wereldkampioen onderwaterfotografie geworden bij Underwaterphotography.com! Deze internet onderwaterfotografiewedstrijd uit de Verenigde Staten is de langstlopende en meest bezochte website voor onderwaterfotografen. Gedurende het ganse jaar kunnen er foto's ingestuurd worden in 18 verschillende categorieën. Wekelijks en maandelijks worden er 'hotshots' verkozen door de jury. Die komen in aanmerking voor de uiteindelijke jurering op het einde van het jaar. In elke categorie worden er 3 winnaars en enkele 'runner ups' verkozen.

Ik begon vorig jaar in maart deel te nemen en diende  meer dan 400 foto's in. Ik mocht maximum 2 foto's per dag insturen. Bij de categorie gematigde wateren behaalde ik een eerste en derde plaats. Onder gematigde wateren word verstaan: groene wateren ten noorden of zuiden van de tropische zones die koud genoeg zijn voor duiken in een droogpak. Dat is een mooie omschrijving om  mijn Zeeland foto's onder die categorie in te dienen.

In de macro/super macro categorie behaalde ik een tweede plaats met een foto van een kwalvlo in een oorkwal. Deze foto nam ik in de Oosterschelde.

En tot slot behaalde ik nog enkele eervolle vermeldingen in verschillende categorieën.

Net als bij het CMAS wereldkampioenschap onderwaterfotografie kan je in deze wedstrijd  enkel medailles winnen. Het gaat 'm dus om de eer. Ik heb er veel plezier aan beleefd!

Het overkomt me niet vaak, maar enkele dagen geleden stond ik voor dag en dauw aan de Oosterschelde. Er stond een vroege ochtend duik gepland bij Sint-Annaland. Met camera en statief in de hand trok ik richting het strandje en nam er onderstaande foto's.

Onder de waterspiegel was de zichtbaarheid niet veel soeps. Zeg maar erwtensoep. Deze beeld op beeld opname is een mengeling van 2 foto's: de bovenste helft nam ik bij Sint-Annaland en de Zeedahlia bij Den Osse aan het Grevelingenmeer.

Bij Den Osse was de zichtbaarheid in het ondiepe gedeelte dan ook veel beter. Dankzij de zon kon ik deze menglichtopname maken.

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Gisteren vond de prijsuitreiking plaats van de grootste shoot out wedstrijd ter wereld: de World Shootout Underwater Photocontest. Deze prestigieuze wedstrijd loopt inmiddels al 14 jaar en is gekend om zijn indrukwekkende prijzenpot. De hoofdprijs is een reis naar Papua Nieuw-Guinea en heeft een waarde van 20 000 $. In totaal zijn er 7 categorieën: Best 5 images, amateurs, wide angle, macro, UW fashion, sharks en video clip. Uit al deze inzendingen werd er ook nog een prijs uitgereikt voor  'Best picture of the year'.
Sinds enkele weken wist ik reeds dat ik bij de 5 finalisten zat in de macro categorie. Daarom was ik uitgenodigd  op Boot Dusseldorf waar de prijsuitreiking plaatsvond. Gelukkig kon Goof van Rijswijk  me vertegenwoordigen, want ik moest helaas werken. Goof stuurde me dan ook meteen het goede nieuws: ik werd derde. Geen reis naar Papua, maar wel een mooie ademautomatenset en duikcomputer gesponsord door Cressi. De foto is vorig jaar genomen in het Grevelingenmeer tijdens het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie en is een beeld - op - beeld opname in de camera van een garnaal en oorkwal.

Het was eventjes geleden dat ik nog iets schreef voor Onderwatersport, het magazine van de Nederlandse Onderwatersport Bond, maar nu is het er toch van gekomen. "Zo Gemaakt" is de titel van een terugkerende rubriek in het magazine, waarbij de maker van een bepaalde onderwaterfoto uitlegt hoe het beeld tot stand gekomen is. Enkele maanden geleden maakte ik in de Oosterschelde een foto van een Kortsnuitzeepaardje. De foto viel in het oog bij de hoofdredacteur  en ik verleende graag mijn medewerking. Je vindt de uitleg (in Pdf) ook bij publikaties.

Wat gaat de tijd tegenwoordig snel! Het is inmiddels weer bijna 3 maanden geleden dat ik nog een bericht geplaatst heb en daar is een goede reden voor: ik heb niet veel meer in het water gelegen! De afgelopen 25 jaren is me dat niet vaak overkomen, maar nu was er daar een goede reden voor, namelijk de geboorte van onze dochter Océane. Jawel, u leest het goed en voor alle duidelijkheid: ik mocht de naam kiezen!
Océane werd pas begin september verwacht, maar kon niet meer wachten en sprong er op 22 juli al uit. Onderstaande foto nam ik nog in juni tijdens een shoot in het bad. En als u zich afvraagt hoe we dat water zo wit kregen dan is het antwoord daarop: melk! De bloemen en de bladeren waren trouwens echt.

Net voor het grote gebeuren lag ik bij Strijenham aan de Oosterschelde nog bij enkele honderden Steenslijmvisjes (Lipophrys pholis). Die waren erg actief op zoek naar voedsel en gingen meermaals de confrontatie  met de krabben aan. Wat een lefgozers!

Het mooiste moment was toen er drie Steenslijmvisjes op een rij gingen liggen. Ik mikte met mijn snoot boven het middelste visje in de hoop de twee anderen er ook op te krijgen.

Bij de Bergse Diepsluis toonde mijn buddy Frank Visser een mooie Groene zeedonderpad (Taurulus bubalis).  Bedankt voor de vondst!

Er zwommen die dag veel Oorkwallen (Aurelia aurita)  en Kompaskwallen (Chrysaora hysoscella) rond. Ik spendeerde heel wat tijd om de kwalvlooien (Hyperia galba)  die zich in deze kwallen bevinden te fotograferen. Een werkje waarvoor je veel geduld moet hebben.

Begin augustus lag ik dan nog eens in het water om samen met vrijduikers Bart en Sophia wat te oefenen voor het tweede luik van het Open Belgisch Kampioenschap. Dat gaat door in zoet water tijdens de tweede week van september. Natuurlijk kan ik daar nog niet veel over tonen, want ik wil niet teveel in mijn kaarten laten zien. De concurrentie loert mee ;-)

En zo is de zomer razendsnel aan het voorbij vliegen. Ik pendelde voortdurend tussen werk en ziekenhuis, want Océane moest nog enkele weken op de afdeling neonatologie verblijven, maar bij de geringste kans profiteerde ik er van om in het water te springen. (Iets dat mijn dochtertje trouwens ook al graag doet...)
Enkele dagen geleden kreeg ik nog eens zo'n kans en trok ik naar de Zeelandbrug. Wat was het zalig om nog eens in het zilte nat te vertoeven bij een heerlijke watertemperatuur van 20°C en een uitstekende zichtbaarheid. De jonge Zeekatjes zijn alom tegenwoordig.

Behalve de Bruine plooislakken kon ik geen naaktslakken vinden, maar dat kon de pret niet bederven. Er waren genoeg andere onderwerpen te vinden, zoals onderstaande pubers...

Tot slot vond ik nog een zeepaardje.  Ik maakte er in Photoshop een dubbelopname van. De perfecte afsluiter van een ongewone zomer.

Meer foto's vind je hier.

Het is weer zover: de Sepia's zijn in Zeeland toegekomen! Het was weer even wachten, maar sinds kort zijn er  op internet al ettelijke foto's en filmpjes de revue gepasseerd. Ik was er nog niet aan toegekomen om zelf een kijkje te gaan nemen omdat ik voor het OBK mij vooral gericht had op het Grevelingenmeer. Dus trok ik gisteren rond de middag naar de Bergse Diepsluis. Ik had een hele horde duikers verwacht, maar er stonden slechts een tiental auto's op de parking. Dan maar meteen het water in. De wind stond echter schuin op de kant waardoor het water een bruine kleur had. Dat beloofde niet veel goeds. Na enkele meters doorheen het ondiepe water begon de zichtbaarheid beter te worden. Vrij snel kwam ik een hele tros Pijlinktviseieren tegen die afgezet waren tussen de wilgentakken.

Op weg naar het oosten kwam ik nog heel wat takken tegen, echter nergens Sepia's of Pijlstaartinktvissen te bespeuren. Dan maar terug naar het westen gezwommen langs het platform waar ik de Zeedahlia nog eens een bezoekje bracht. 

Na een tiental minuten westwaarts palmen, kwam ik de eerste stokken tegen. Die waren flink begroeid met allerlei soorten zakpijpen.

Ik probeerde verschillende dieptes uit en zwom zelfs helemaal terug oostwaarts in een tweede poging om iets van inktvissen waar te nemen. Maar hoe ver en hoe lang ik ook zwom, nergens was er een levende ziel te bekennen. Dat was enkele jaren geleden wel anders. Toen had ik soms zes tot negen sepia's op één foto. Enigszins teleurgesteld verliet ik na twee uren het water.

Dan maar een tweede poging bij de Zeelandbrug.  Het was al avond en voor het laagwater getij stonden al redelijk wat duikers klaar om het water in te gaan. Ik maakte me vlug klaar en vertrok een dik halfuur te vroeg. De stroming viel best mee en na vijf minuten vond ik een andere onderwaterfotograaf die bij enkele Sepia's lag. Ik legde me er voorzichtig bij.

Al snel kwam het tot een conflict tussen twee rivaliserende mannetjes Sepia's. De reden was het vrouwtje dat onder het ene mannetje hangt (zie foto hierboven). Daar wou  het opdringerige mannetje wel eens mee paren. Zoals gewoonlijk mondde het uit op een korte krachtmeting tussen de mannetjes. Doordat ik een trage sluiterijd had ingesteld heb ik er spijtig genoeg geen scherpe foto's van kunnen nemen. Tenslotte was het al tegen 21 uur aan en het daglicht begon langzaam te verdwijnen.

Even later kwamen de andere duikers toe en was het gedaan met het goede zicht. Sommigen kwamen letterlijk hun camera voor mijn neus houden en schenen met felle lichten op de Sepia's. Natuurlijk zijn die beestjes daar niet van gediend en het duurde niet lang vooraleer er geen enkele Sepia nog te bespeuren viel. De zichtbaarheid was op sommige plaatsen ook al herleid tot nul. Dan maar een toertje gedaan. Na een tijdje kreeg ik een vrouwtje in de gaten. Ik legde me er voorzichtig bij en kon haar tot op enkele centimeters benaderen.

Maar ook hier kwamen er al snel andere duikers op af die het diertje wegjoegen. Zo ging het nog een tijdje voort tot de meeste duikers het strijdtoneel verlieten. De rust keerde weer en de Sepia's ook.  Vanaf dan klaarde het water terug uit en leek het er op dat de Sepia's zich meer op hun gemak voelden. Soms moest ik zelfs achteruit zwemmen omdat ze zo dicht in mijn richting kwamen.

Uiteindelijk telde ik toch maar een vijftal exemplaren. Dat is ooit bij de brug anders geweest. Wat is er toch gaande met de Sepia's? Worden ze weggevist? Of komt het -  zoals iemand onlangs vertelde - door de windmolens op zee, waar de diertjes ook een basis vinden om hun eieren af te zetten?

Eigenlijk zijn er nu veel te veel duikers voor veel te weinig Sepia's. Dat kan zo niet blijven doorgaan. Als ik terugdenk aan de periode dat het Zeepaardje bij de brug gesignaleerd was en hoe dat ene diertje belaagd werd door honderden duikers, dan weet je op voorhand dat zo'n scenario's zich niet al te vaak kunnen herhalen. Ik hoop dan ook op betere tijden waar we terug meer van deze wondermooie diertjes zullen te zien krijgen.

De grootste wens koester ik echter op het gebied van het ecologische bewustzijn bij duikers. Zonder hier de moraalridder te willen uithangen, hoop ik dat er in de duikopleidingen voldoende aandacht zal worden besteed aan hoe  voorzichtig we met deze en andere dieren moeten omgaan. Wat ik soms zie grenst aan het ongelofelijke.  Dan lijkt het net of er geen grenzen meer zijn om aan een goed beeld te komen. Een goed natuur foto- of videograaf moet er zich bewust van zijn dat het dier niet of zo weinig mogelijk mag gehinderd worden. Trouwens, het is pas dan dat de beste beelden gemaakt worden! Wanneer het stof opklaart...
Meer foto's vind je hier.

Het is weeral eventjes geleden dat ik nog iets neerpende en het klinkt cliché, maar ik heb tijd tekort! Daarom vat ik in één berichtje samen wat ik de voorbije weken gedaan en gezien heb.  Begin april begon vrij rustig met een mooi duikje bij Den Osse waar ik nog eens een Zeedahlia-toertje maakte langs deze prachtige bloemdieren.

Vooral onderstaande foto waar het licht dwars doorheen de dahlia lijkt te gaan vond ik wel bijzonder.

De week erna kregen we een bericht dat er een speciaal naaktslakje gespot was bij Scharendijke: het Groene rolsprietslakje. Samen met de twee andere musketiers  (lees: duikers) gingen we op zoek naar een speld in een hooiberg.  Toch gebeurde het onverwachte: Gino vond er eentje in ondiep water en desondanks dat hij zelf geen  foto meer kon nemen haalde hij ons erbij. Toch een vriendelijke jongen hoor. Bedankt Gino!

In de buurt vond ik nog een garnaal tussen de wieren en het tafereel deed me denken aan de lente.

Garnalen zijn er trouwens volop te vinden. Bij de Zeelandbrug vond ik er eentje die heel stil bleef zitten. Ik kon  het diertje zo dicht benaderen dat ik hem of haar recht in de ogen keek.

Van de brug gesproken: de zichtbaarheid viel er de afgelopen weken mee. Misschien daarom dat de Slanke waaierslakken mekaar vonden en er  zich hele orgieën afspeelden op de bodem van de Oosterschelde.

Vorige week waren ze nog  steeds druk bezig en ging ik ze terug lastig vallen.  Ik denk dat ik nu stilaan genoeg foto's van Slanke waaierslakken heb ;-)

Niet alleen de ogen van garnalen boeiden me plots, ook de ogen van  de Fluwelen zwemkrab en heremietkreeft moesten er aan geloven.

Verder probeerde ik nog iets uit met een Zeeanjelier en tegenlicht en wou ik vooral de stam goed uitgelicht zien zodat je er dwars door kon kijken. Wel interessant wat er daar allemaal te zien is...

Afgelopen maandag gaf ik een masterclass in de lokalen van Hugyfot. Ik had het over een stokpaardje van mij: snootfotografie. Het werd een leuke avond met een geboeid publiek.

De dag erna lag ik alweer in het water en dit keer had ik mijn groothoeklens opgezet. Niet meteen de beste keuze, want de zichtbaarheid viel wat tegen, maar ik heb inmiddels al wat ervaring in moeilijke omstandigheden en ik kan ook wat photoshoppen ;-)

De kwallen vlogen me rond de oren en uit een Zeeappel kwam er rook! Die zorgde waarschijnlijk voor het nageslacht. Dit fenomeen was ik bij de Zeeappels nog niet eerder tegengekomen.

En nu heb ik u nog maar een klein gedeelte van de voorbije weken verteld en laten zien. Maar dat was meteen ook het meest relevante nieuws! De rest bespaar ik u en voor diegenen die er niet genoeg van krijgen: hier staan er nog meer foto's.

 Ik heb 2 keer heuglijk nieuws. Gisteren was ik in Nederland op de prijsuitreiking van de natuurfotografiewedstrijd "de Groene Camera". Voor het onderdeel Natuurfotograaf van het jaar 2017 van de Groene Camera mocht je als fotograaf een samenhangend, verhalend portfolio van 7 tot 9 beelden inleveren. Ik won er de tweede plaats oftewel "Runner up". Daar ben ik heel blij mee omdat er in zo'n soort wedstrijd veel meer foto's van de natuur aan land worden ingestuurd en het niet zo evident is om met een portfolio van onderwaterfoto's in de prijzen te vallen. Ik koos voor een reeks van 8 foto's die ik in Zeeland gemaakt had.

Hieronder zie je alle winnaars en runner ups uit alle categorieën. Duikmaat Gino Symus en  Nederlander Sander van der Heijden staan ook op de foto, zij behaalden de eerste en tweede plaats in de categorie Onderwater.  Proficiat!

Op hetzelfde tijdstip van de prijsuitreiking van de Groene Camera werden er ook prijzen uitgedeeld in Staatsburg op het Festival Européen de l'image sous-marine. In de  audiovisuele presentaties won ik er de tweede prijs met de reeks "de Perfecte vijver".

Zeedahlia's: ik heb er al eens over geschreven en ik heb ze ook al vaak gefotografeerd, maar toch blijven ze me mateloos boeien. Misschien omdat ze zo fotogeniek zijn of omdat ze in verschillende kleuren bestaan, geen idee, maar elke keer als ik er eentje zie en ik heb de macrolens opstaan, dan ben ik vertrokken voor sessies van meerdere uren. Zo ook afgelopen dinsdag, na een duik van 120 minuten was ik er een viertal tegengekomen.

De eerste had ik al snel te pakken, want die weet ik bijna blindelings terug te vinden.  Deze heeft mooie rode kleuren rond de mondschijf.

Ik wist dat er wat verder ook nog eentje stond en na enkele minuten vond ik de tweede. Die stond er half gesloten bij, wat een vreemd zicht was. Zo was de zuil dan weer eens duidelijk te zien, want meestal zit die een beetje verstopt.

Een andere Zeedahlia stond er deze keer ook een beetje mistroostig bij. Deze heeft een redelijk bleke kleur. Misschien was ie een beetje ziek...

En toen was er Luc, mijn duikbuddy en zelf ook fotograaf. Die wist er nog eentje staan. Na een korte tocht naar dieper water toonde hij me het mooiste exemplaar dat ik ooit gezien had. Met een dieprode tot paarse kleur was dit wel de kleurkampioen onder de Zeedahlia's. Ik nam uitgebreid de tijd om 'm te fotograferen.

Ook de tentakels nam ik grondig onder de loep, want de detailfoto's vind ik vaak de mooiste. Zo waren twee uren puur duikplezier voorbij gevlogen.

De tweede duik van de dag bracht veel minder op. De enige toonbare foto is onderstaand beeld van een Waaierkokerworm (Sabella pavonina). Voor deze uit de kluiten gewassen knaap moest ik redelijk wat afstand nemen om het diertje helemaal in beeld te krijgen.

En net wanneer je dan denkt dat die tweede duik er teveel aan was, stap je het water uit en krijg je een ongelofelijke zonsondergang voorgeschoteld. Dus meteen maar alle duikspullen afgegooid en de camera bovengehaald. Wat kan duiken toch heerlijk zijn!

Meer foto's vind je hier.

Ik beleef geweldige tijden onder de waterspiegel. De afgelopen twee weken zag ik in de Oosterschelde maar liefst drie soorten die ik nog nooit tegengekomen was. Twee daarvan kon ik uitvoerig fotograferen: het Steenslijmvisje(Lipophrys pholis) en de Zeepaddenstoel (Rhizostoma pulmo). Het derde exemplaar was een Gehoornde steenslijmvis (Parablennius gattorugine), maar die had geen zin om te poseren. Wat wel lukte, echter met veel geduld, was het vereeuwigen van het gewone Steenslijmvisje. Meerdere exemplaren zelfs! Die zitten momenteel bij Strijenham in het ondiepe water. 

Het duurde even voordat ik ze vond, maar eens ik wist waar ik precies moest kijken, kwam ik er meerdere tegen. Sommige diertjes lieten zich uitvoerig fotograferen terwijl anderen zich steeds uit de voeten maakten. Eentje kon ik altijd teruglokken door met een stokje op een steen te kloppen. Dat zal wel het meest nieuwsgierige visje geweest zijn dat ik ooit tegenkwam.

Voor mij behoren deze vissen tot de mooiste die in Zeeland voorkomen en ik was heel blij dat ik ze twee weken na mekaar tegenkwam. Binnenkort trekken ze naar dieper water en zal de kans klein zijn dat ik ze nog tegenkom.

In een creatieve bui maakte ik bovenstaande foto in Photoshop. Het lijkt wel of het visje in een grote luchtbel gevangen zit. Een kleine uitspatting van mijn verbeelding...

Gisteren was ik voor de tweede duik naar het gemaal van Dreischor gereden. Ik hoopte op een ontmoeting met de Zeepaddenstoel, een schijfkwal die een doorsnede van wel 90cm kan bereiken.  Met de fish-eye lens in de aanslag zwom ik langs de kant richting het gemaal. Het zonnetje wierp haar prachtige stralen over de bodem en ik maakte er dankbaar gebruik van om enkele panorama foto's te maken.

De zichtbaarheid was uitstekend en ik kon het gemaal helemaal van onder tot boven zien, zelfs het gedeelte dat boven water uitsteekt. Dat komt niet vaak voor. Ondertussen keek ik goed rond of er geen kwallen te bespeuren waren, die lieten zich echter niet zien.  De hele structuur is zo fascinerend voor een onderwaterfotograaf dat ik er wel eventjes zoet mee was.

Na een uurtje wou ik terugkeren naar de kant en toen kwam ik 'm tegen: de Zeepaddenstoel! Wat een prachtige en grote kwal! In het begin van mijn duikcarrière heb ik ze wel gezien, maar toen fotografeerde ik nog niet. Nu was het moment aangebroken voor een heuse fotoshoot. De omstandigheden konden niet beter zijn: zon, helder water, de juiste lens en een heel mooie schijfkwal. Het volgende uur leek ik wel betoverd om het dier zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Met veel wederzijds respect werd het een dans tussen kwal en fotograaf in een wonderbaarlijke omgeving.  

Meer foto's vind je hier.