Het is alweer een hele poos geleden dat ik nog eens iets neerschreef en dat had niet alleen met het fameuse Coronavirus te maken. Na 27 jaar zelfstandig haarkapper geweest te zijn heb ik mijn schaar aan de haak gehangen. Net voor de grote doorbraak van het virus eigenlijk. Het was een hectische periode waar ik tot op vandaag nog heel wat papier- en ander werk mee gehad heb. Meer dan me lief was, want de voorbije maanden ben ik niet meer in het water geraakt. Op twee uitzonderingen na ben ik dus al meer dan vier maanden niet meer gaan duiken. En eigenlijk was het dan nog niet eens duiken, maar pootje baden. Mijn beide uitstapjes naar de padden eindigden net zoals andere jaren met een pijnlijke nek. Dat komt doordat het water zo ondiep is dat ik mijn hoofd bijna continu moet achterover houden. Maar zelfs in kniediep water liggen bij deze eigenaardige schepsels maakte mijn dag goed en ik genoot er met volle teugen van. De eerste keer dat ik er naartoe gegaan ben was het onderwaterspektakel nog niet op gang gekomen en regende het pijpenstelen.

Hier en daar waren er al wel wat eierafzettingen te zien, vooral van de kikkers. Die zijn er altijd vroeger bij dan de padden, maar de diertjes zelf waren nergens te bespeuren.

Veel padden vond ik niet maar deze drie hadden het kennelijk wel naar hun zin.

Voor de kikkers was ik waarschijnlijk al te laat, maar met de padden moest het allemaal nog beginnen. De week erna kon ik me nog een keertje vrijmaken. Een geluk eigenlijk, want de "lockdown" kwam net erna. Het was een zonovergoten dag en ik kreeg de volle drie uren tijd om in het water te liggen.

De eerste meters bleef het nog vrij rustig, maar hoe  verder ik langs de oever zwom, hoe meer leven er in beeld kwam.

De zichtbaarheid viel best mee en de koude temperatuur van het water deerde me niet. Ik zat comfortabel in een droogpak met heel veel onderkleding aan en een thermisch vestje dat aangename warmte op mijn rug afgaf. Sommige padden zaten net onder de oppervlakte in de oeverbegroeiing. Dat was dan weer het ideaal decor om half-half opnames te maken. Niet evident in heel ondiep water, want bij de minste opwerveling heb je in het onderwatergedeelte geen zichtbaarheid meer.

Onderweg kwam ik nog dit eigenaardige diertje tegen. In feite wat te klein voor een fish-eye lens, maar ik vond het zo'n bijzondere verschijning dat ik het op de plaat wou zetten. Ik kreeg maar enkele pogingen de kans om er een foto van te maken en achteraf gezien zat er geen enkele scherpe tussen, maar ik wil 'm toch tonen in de hoop dat iemand met zekerheid kan zeggen wat het eigenlijk is. Ik gok op een libelle...

Op sommige plaatsen  hingen de snoeren massaal om de takken en waterplanten heen. Dan  weet je dat je op het juiste moment op de juiste plek bent, al is het vaak toch nog goed zoeken waar ze zich verstopt hebben. Op andere plekken zie je de koppeltjes dan weer vlak voor je neus zwemen of hangen ze  gewoon tussen de takken.

Na drie uren begon mijn flitser het op te geven. Zijn werk zat er op en ik keerde voldaan terug naar huis. Het was weer een schouwspel geweest en ik besefte op dat moment dat het wel eens de laatste keer van dit jaar zou kunnen geweest zijn dat ik de padden nog kon bezoeken. 

​We zijn nu 14 dagen verder en evenveel dagen opgesloten tussen vier muren. Het is niet te geloven dat een virus zich zo wereldwijd heeft verspreid met desastreuse  gevolgen. Niemand weet hoe lang we nog in quarantaine zullen moeten blijven en wat de uiteindelijke tol gaat zijn die we er zowel op menselijk als economisch vlak zullen moeten voor betalen. Ik hoop en wens iedereen veel moed en sterkte toe in de komende weken en maanden. Eén ding is zo goed als zeker: het leven gaat voort en de padden zullen er volgend jaar terug zijn...

Meer foto's over de padden vind je hier.

Ik beloofde in mijn vorig blogbericht om iets te schrijven over mijn bevindingen met het externe Vision scherm in Hugyfot behuizing dat bovenop mijn onderwaterbehuizing prijkt. Ik heb er nu twee duiken mee gedaan en dit zijn mijn eerste bevindingen:

De eerste duik was bij Sint Annaland waar we op zoek gingen naar de Snotolven.  De zichtbaarheid was eigenlijk heel slecht en met de fish-eye lens werd dit geen groot succes. Tot overmaat van ramp vond ik geen enkele Snotolf. Dan maar  foto's genomen met het doel om beeld-op-beeld foto's te verkrijgen. Ik koos enkele onderwaterlandschappen uit en richtte de camera ook naar de zon die  af en toe door het wateroppervlak kwam gluren. Voor beeld-op-beeld  opnames heb je altijd een donker vlak nodig in je foto om dat dan met een andere foto op te vullen. Als het vlak niet donker genoeg is, loop je het risico dat het tweede beeld er niet zuiver doorkomt. Om dat te beoordelen op het kleine LCD schermpje van de camera is  niet altijd evident. Ik maakte dus al meteen gebruik van het grotere scherm  en kreeg hierdoor een veel duidelijker beeld te zien.

De tweede duik had ik mijn macrolens opgeschroefd en de snoot op de flitser gedraaid. Al vrij vlug vond ik enkele Brede ringspriet- en Harlekijnslakken. Dat was het gedroomde onderwerp voor mijn beeld-op-beeld foto's. Ik belichtte de slakjes met een zo klein mogelijke lichbundel en korte sluitertijd van soms wel 1/320ste zodat de rest van de foto zo donker mogelijk bleef.

Eenmaal ik een foto had die me voldoende aanstond, ging ik in het menu op zoek naar de beeld-op-beeld functie. Als ik tevoren de foto's moest bijeenplaatsen op het LCD schermpje van mijn camera was dat meer gokwerk omdat de twee foto's zo klein werden afgebeeld, dat ik het nauwelijks kon beoordelen. En hier kwam het grotere scherm dus werkelijk tot zijn recht. Ik kon niet alleen de beelden beter zien, maar ook kijken of er niet teveel zweefvuil in het beeld zat. Dat was dus een hele verbetering. Nu ben ik geen voorstander om mijn tijd onderwater te spenderen aan fotobewerking, maar ik vond het zo leuk dat ik er toch een hele tijd aan spendeerde.

De beoordeling van de samengestelde foto's verliep dus prima, al maakte ik me de bedenking dat ik in een ideale omgeving zat om de foto's te bekijken. Ik zat namelijk ronde de 15 meter diepte waar er voldoende duisternis was om het scherm goed te zien. Wanneer je ondiep zou liggen op een zonnige dag zou dit wel eens moeilijker kunnen zijn. Er is wel een afschermkap voorzien, maar de vraag is of die voldoende licht afschermt op zo'n momenten. Ik ga het alleszins nog uitproberen en de nodige feedback aan Hugyfot bezorgen hieromtrent, want het is zeker niet onmogelijk om zo'n afschermkap wat groter te maken.

Ik zag ook dat het grote scherm de foto's iets donkerder weergaf dan het kleine scherm. Dat is echter op het droge prima op te lossen door de instellingen van het scherm aan te passen. 
Nu heb ik bovenwater weer wat extra gewicht mee te sleuren, maar onderwater bleek alles toch positief te zijn. Ik ga dus mijn configuratie moeten aanpassen, maar dat is heel simpel te verhelpen door  enkele elementen te verwijderen uit de HugyFloat Compact flitsarmen.

Conclusie: tot nu toe niets dan lof van mijn kant. Alles werkte perfect en zelfs verticale foto's maken bleek geen probleem te zijn. Het is nu veel aangenamer om foto's te beoordelen en zelfs onderwater te bewerken. Na de duik een foto laten zien om je collega duikers jaloers te maken gaat ook prima ;-)
 In de toekomst ga ik de life view nog eens uittesten. Ik denk dat het externe scherm een vast attribuut gaat worden.

Vandaag ben ik naar de speelgoedwinkel geweest. Eentje voor grote kinderen! Ik was op bezoek bij DA adventures, de winkel van o.a. Hugyfot, zeg maar. Ik fotografeer inmiddels al enkele jaren en ben zeer tevreden over het materiaal dat ze maken en de service die ze leveren. Hugyfot maakt behuizingen voor spiegelreflexcamera's van Nikon en Canon, Gopro camera's en de Sony RX100 IV/V compact camera. Ik werk al jaren met de Nikon D7100, een prima camera die ondertussen al enkele opvolgers heeft. Onlangs was er groot nieuws: de lancering van de Vision standalone monitor in een behuizing van Hugyfot gegoten, dat bovenop de behuizing van een spiegelreflex kan gemonteerd worden. Dat was iets waar ik naar uitkeek.  Eerst moest de behuizing aangepast worden, want voor de nieuwe bekabeling moest er plaats gemaakt worden. De externe monitor wordt gevoed door een HDMI kabel die rechtstreeks in verbinding staat met de fotocamera.

Daarna werd me uitgelegd hoe de monitor werkt en welke instellingen mogelijk zijn (formaat van het beeldscherm, kleurtemperatuur, helderheid, enz). De behuizing van de monitor heeft dubbele o-ringen, maar om zeker te zijn is er hier, net zoals in alle spiegelreflexbehuizingen van Hugyfot, standaard een vacüum systeem ingebouwd. Dat geeft een gerust gevoel.

De lithium power bank die je hierboven op de foto ziet zou maar liefst 8 uren meegaan. De kabels zijn optioneel verkrijgbaar en je kan kiezen uit 2 uitvoeringen. Ik koos voor de duurdere, die hebben het voordeel dat ze demonteerbaar zijn.

Hierboven en onder zie je de volledige opstelling. Wat is nu het voordeel van zo'n extern scherm hoor ik je al denken. Eerst en vooral kan je veel beter je foto's bekijken en beoordelen. Voor video is dit ook uiterst geschikt. Je hoeft je toestel niet meer te kantelen, want je ziet vrijwel meteen na het nemen van een foto het resultaat net boven je toestel op een veel groter scherm. Bijna 18 cm oftewel 7 inch is de diagonaal van het scherm, al gebied de eerlijkheid me erbij te vertellen dat je met een camera zoal Nikon (formaat 3:2) geen beeld hebt over het hele scherm. Dat komt omdat de monitor een andere verhouding heeft, namelijk 16:9. Toch lijkt het me meer dan ruim genoeg om de foto's beter te beoordelen. Een ander voordeel is dat de bewerking van de foto's zoals beeld-op-beeld, veel gemakkelijker zal zijn. Bij wedstrijden zoals het wereldkampioenschap moet dit onder water gebeuren. In principe kan je ook perfect in live view fotograferen, iets dat ik zeker in de praktijk nog ga uittesten

"Building your digital adventures" is de leuze die in grote letters aan de muur prijkt bij Hugyfot. De volgende test zal in het water zijn. Ik hou jullie op de hoogte! Deze klant is alvast tevreden...;-)

Mijn laatste duik in het Zeeuwse water was al van eind vorig jaar, maar eergisteren kon ik er voor de eerste keer in het nieuwe jaar terug inspringen. Met een watertemperatuur van om en bij de 3 graden werden het twee frisse duiken. De eerste was bij Anna Jacoba polder en daar vond ik al meteen een nest eieren die afkomstig zijn van de Groene zeedonderpad.

Op de foto is goed te zien dat de embryo's al in een vergevorderde fase zaten. De oogjes keken me massaal aan.  Hier en daar was er al een visje uit zijn ei gesprongen. Vader zeedonderpad was van geen kanten te bespeuren. Vaak zitten ze wel ergens in de buurt, maar ik vond niets. Even verder hetzelfde verhaal: een mooi nest roze eitjes zonder vader in de buurt.

Bij de kop van de pier zaten er overal Harlekijnslakken. Zo diep in de winter had ik ze nog niet gezien. Het was wachten tot ik er eentje vond die ik gemakkelijk in beeld kon krijgen. Toen ik onderstaand exemplaar voor de lens kreeg, richtte het diertje zich op om de omgeving beter waar te nemen.

Toen ik na 90 minuten besloot om terug te keren viel mijn oog op een heel mooie naaktslak: de Brede ringsprietslak. Het was even geleden dat ik die nog gezien had. Ik nam er geduldig de tijd voor om er een mooie foto van te maken, maar de kou zorgde er voor dat mijn handen zich niet meer stil konden houden.

Het was tijd om  het water te verlaten, maar niet voor ik nog een foto nam van het eikapsel van een Japanse stekelhoren.  Die lag net bij de instap.

De tweede duik van de dag was bij Stalland, ook gekend als Sint-Annaland.  Ook daar vond ik verscheidene nesten met eitjes van de zeedonderpad. Van de ouders echter geen spoor. Ik vond er wel een spookkreeftje dat geduldig poseerde.

Zie je dat ene witte eitje? Dat zal helaas niet uitkomen. Bij de meeste nesten die ik tegenkom zitten er zo wel één of meerdere tussen.  Het zal wel eigen zijn aan de natuur dat niet iedereen het haalt. De Hooiwagenkrabben aan de andere kant, zijn wel taaie gasten. Zelfs bij deze koude temperaturen kan je ze nog overal vinden.

Voor deze Pauwkokerworm stopte ik ook nog even. Alhoewel ik er al veel foto's van heb gemaakt, blijven deze diertjes me fascineren.  Hun tentakels wapperen in de stroming terwijl ze vaak nog eens veranderen van richting. Bij de minste beweging of lichtverandering schieten ze pijlsnel in hun koker. Geen gemakkelijk onderwerpen, maar met een beetje geduld kan je ze wel fotograferen. De beloning is dan dat je ze steeds anders in beeld krijgt.

Tot slot kwam ik nog een Ruthensparrs grondel tegen. Deze visjes zwemmen altijd vrolijk rond en zijn ook altijd moeilijk in beeld te krijgen omdat ze heel schuw zijn. Maar dit exemplaartje wist blijkbaar van de kou.  Het komt niet vaak voor dat ik er met mijn macrovoorzetlens op 5 cm afstand vandaan een beeldvullende foto van het kopje kan nemen. Maar deze keer lukte het dus wel. Het was tijd om terug te gaan opwarmen. Gelukkig was er hete soep...

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Onlangs lag ik nog eens in het heldere en visrijke water van TODI in Beringen. Ik had er afgesproken met mermaid Nyxe uit Nederland om er een onderwaterfotoshoot te houden. We hadden mekaar onder water al eens ontmoet zoals je hierboven op de hoofding kan zien. 

De voorbije maanden hielden we contact en nieuwe plannen voor een fotoshoot werden gesmeed. Ondertussen ben ik al enkele keren in TODI geweest en ik had altijd het geluk om er op een zonnige dag te zijn. Dat maakt een heel verschil onder water. Niet alleen is er dan meer licht, maar de mooie stralen die het water doorboren maken de achtergronden heel decoratief.

Het  weer zat helaas niet mee en na vijf minuten had ik al door dat ik mijn ISO instelling moest verhogen naar 1200, anders werd de achtergrond te donker. Ik vroeg haar ook om enkele keren dicht tegen de oppervlakte te poseren. Dat resulteerde in een leuke weerspiegeling en een ongewone compositie.

Toen ze even stond uit te blazen op de top van één van de onderwaterzuilen zag ik haar staart omhoog krullen. Het leek me een leuke foto en net voor ik afdrukte stak ze haar hoofd onder water en gaf me het V-teken. Ik vond de foto zo grappig dat ik er één van de kogelvissen - die ik een tijdje geleden fotografeerde -  eraan toevoegde. Onderstaande foto is dus een montage, iets wat ik zelden doe.

Na meer dan een uur poseren moesten we er toch even uit om te gaan pauzeren en op te warmen. Het water was rond de 24 graden en dat voelde wel comfortabel aan in mijn 7mm duikpak, maar voor mermaid Nyxe was het al een hele prestatie om zo lang in het water te liggen.

Na een half uurtje sprongen we er terug in. We hadden afgesproken om het eens over een andere boeg te gooien en maakten er een fashionshoot van.  Geen zeemeerminnenstaart dus, maar met kleding en stoffen die ze zelf had gemaakt. De rode stoffen kwamen mooi tot zijn recht en weer poseerde ze alsof het allemaal niets was.

Ondertussen werd het buiten meer en meer donker en kreeg ik nog nauwelijks licht op de achtergrond. Mijn tweede flitser deed het ook niet meer, maar ik gaf niet op en fotografeerde rustig verder. Alhoewel "rustig" eerder het verkeerde woord is, want als fotograaf moet je heel snel kunnen reageren wanner je model onderduikt. Die ziet zonder duikmasker namelijk niet zo goed en daar moest ik dan heel snel op reageren. Ook de instellingen en flitssterkte moeten voortdurend aangepast worden.

Die stoffen gaven een mooi effect en hadden boven water nauwelijks gewicht, maar eens onder water voelden ze veel zwaarder aan  en daar moet je wel degelijk rekening mee houden. Hoe gemakkelijk en confortabel  ze zich voelde zie je hieronder. Op deze foto lijkt het er op dat ze bijna in slaap valt. De haren liggen mooi naar achteren toe, iets dat niet vanzelfsprekend is. Het vraagt timing en ervaring van het model om, net voor de foto genomen wordt, even met de hand alles naar achteren te strijken.

Na meer dan 2 uren in het water hielden we het voor bekeken. Ik sloot af met een selfie van ons beiden. Iets dat ik ook zelden doe... ;-)

Meer foto's die ik in TODI nam vind je hier.

Op het CMAS wereldkampioenschap is het niet gelukt, maar deze keer wel: ik ben wereldkampioen onderwaterfotografie geworden bij Underwaterphotography.com! Deze internet onderwaterfotografiewedstrijd uit de Verenigde Staten is de langstlopende en meest bezochte website voor onderwaterfotografen. Gedurende het ganse jaar kunnen er foto's ingestuurd worden in 18 verschillende categorieën. Wekelijks en maandelijks worden er 'hotshots' verkozen door de jury. Die komen in aanmerking voor de uiteindelijke jurering op het einde van het jaar. In elke categorie worden er 3 winnaars en enkele 'runner ups' verkozen.

Ik begon vorig jaar in maart deel te nemen en diende  meer dan 400 foto's in. Ik mocht maximum 2 foto's per dag insturen. Bij de categorie gematigde wateren behaalde ik een eerste en derde plaats. Onder gematigde wateren word verstaan: groene wateren ten noorden of zuiden van de tropische zones die koud genoeg zijn voor duiken in een droogpak. Dat is een mooie omschrijving om  mijn Zeeland foto's onder die categorie in te dienen.

In de macro/super macro categorie behaalde ik een tweede plaats met een foto van een kwalvlo in een oorkwal. Deze foto nam ik in de Oosterschelde.

En tot slot behaalde ik nog enkele eervolle vermeldingen in verschillende categorieën.

Net als bij het CMAS wereldkampioenschap onderwaterfotografie kan je in deze wedstrijd  enkel medailles winnen. Het gaat 'm dus om de eer. Ik heb er veel plezier aan beleefd!

Geschenken krijgen is altijd leuk. Onlangs kreeg ik van Hugyfot, de firma die mijn onderwaterbehuizing gemaakt heeft en het onderhoud doet, een prachtig boek voor hun 65 jarige bestaan. Het boek is een hommage aan de stichter van Hugyfot: René Hugenschmidt. Sinds 2003 is de productie in Belgische handen en met groot succes. Alle behuizingen worden met uiterste zorg ontworpen en gemaakt. Hugyfot behuizingen zijn niet alleen mooi om naar te kijken en gemakkelijk in gebruik, de firma werkt ook steeds innoverend. Denk maar aan het vacuum systeem om behuizingen te beschermen tegen waterinsijpeling.  Hugyfot was de eerste die dit produkt op de markt bracht!

Een andere reden waarom ik voor Hugyfot gekozen heb is dat de deur steeds openstaat voor een fotograaf met ideeën. Zo kon ik voor het Wereldkampioenschap onderwaterfotografie in Mexico rekenen op de medewerking van de firma en enkele ideeën die ik had werden in samenspraak ontworpen. Mede hierdoor behaalde ik een 8ste plaats in de categorie macro. In het boek is er aandacht geschonken aan onze deelname. Bedankt Luc Leys en medewerkers voor de jarenlange toffe samenwerking!

Met enige trots kan ik u melden dat ik in de prijzen gevallen ben op het Festival International du Film Maritime, d'Exploration et d'Environnement in Toulon. Ik won er de eerste prijs in de categorie audio visuele presentaties met L'étang parfait, een reeks met mijn mooiste zoetwaterbeelden. Verder behaalde ik nog een derde prijs in de categorie portfolio, een reeks van 10 opgelegde beelden.

Het overkomt me niet vaak, maar enkele dagen geleden stond ik voor dag en dauw aan de Oosterschelde. Er stond een vroege ochtend duik gepland bij Sint-Annaland. Met camera en statief in de hand trok ik richting het strandje en nam er onderstaande foto's.

Onder de waterspiegel was de zichtbaarheid niet veel soeps. Zeg maar erwtensoep. Deze beeld op beeld opname is een mengeling van 2 foto's: de bovenste helft nam ik bij Sint-Annaland en de Zeedahlia bij Den Osse aan het Grevelingenmeer.

Bij Den Osse was de zichtbaarheid in het ondiepe gedeelte dan ook veel beter. Dankzij de zon kon ik deze menglichtopname maken.

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Gisteren vond de prijsuitreiking plaats van de grootste shoot out wedstrijd ter wereld: de World Shootout Underwater Photocontest. Deze prestigieuze wedstrijd loopt inmiddels al 14 jaar en is gekend om zijn indrukwekkende prijzenpot. De hoofdprijs is een reis naar Papua Nieuw-Guinea en heeft een waarde van 20 000 $. In totaal zijn er 7 categorieën: Best 5 images, amateurs, wide angle, macro, UW fashion, sharks en video clip. Uit al deze inzendingen werd er ook nog een prijs uitgereikt voor  'Best picture of the year'.
Sinds enkele weken wist ik reeds dat ik bij de 5 finalisten zat in de macro categorie. Daarom was ik uitgenodigd  op Boot Dusseldorf waar de prijsuitreiking plaatsvond. Gelukkig kon Goof van Rijswijk  me vertegenwoordigen, want ik moest helaas werken. Goof stuurde me dan ook meteen het goede nieuws: ik werd derde. Geen reis naar Papua, maar wel een mooie ademautomatenset en duikcomputer gesponsord door Cressi. De foto is vorig jaar genomen in het Grevelingenmeer tijdens het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie en is een beeld - op - beeld opname in de camera van een garnaal en oorkwal.

Van 22 tot 27 november vond het Wereldkampioenschap Onderwaterfotografie van de CMAS plaats in Mexico. Om geselecteerd te worden moesten de afgelopen twee jaren wedstrijden gewonnen worden, want enkel de beste fotograaf mocht mee. Dit jaar hadden we echter geluk, want Wallonië stuurde geen afvaardiging waardoor de Vlamingen twee ploegen konden sturen. Samen met fotograaf en vriend Luc Rooman en onze twee modellen Brigitte en Liane  reisden we af naar La Paz. Een week op voorhand, om te oefenen en voorbereid te zijn op het echte WK.  Liane had nog nooit model geweest en had slechts 150 duiken. De voorbereidende week  zou wel eens van pas komen, dacht ik. Na een heleboel uitleg over hoe en waar een model moet "hangen" sprongen we het water in bij Los Islotes.  Die plek is bekend om zijn Californische zeeleeuwen. Na enkele oefenfoto's nam ik onderstaande foto. Wat een talent! Ik wist meteen dat het goed zat met Liane.

Die zeeleeuwen was een ander paar mouwen: stil hangen was er niet bij, maar speels om je heen vliegen en komen knabbelen aan vinnen en fotomateriaal vonden ze wel leuk. Eentje leek zelfs op een puppy hondje. Die kwam zich zo voor de camera neervleien.

Alhoewel onderstaande foto doet vermoeden dat ze agressief zijn, was er toch eerder sprake van speels gedrag. Waarschijnlijk zag dit dier zijn reflectie in mijn glazen domepoort.

Enkel voor de mannetjes was ik wat op mijn hoede. Die waren veel groter en kwamen soms nogal dreigend over.
 Dat doen ze door met opengesperde mond of bellenblazend tot vlak voor de lens te zwemmen.  Zo beschermen ze hun kroost en zorgen ze ervoor dat geen ander mannetje de vrouwtjes het hof komt maken.

Op het Fang Ming wrak hadden we ook mooie groothoek gelegenheden.  De zichtbaarheid was er vrij goed en er konden ook foto's van de binnenkant gemaakt worden. Liane moest soms de stroming trotseren om ergens bovenaan in de foto terecht te komen. Geen gemakkelijke opgave!

Mijn idee was om onderstaande foto te maken tijdens de wedstrijd, daarom hebben we op deze plek - vooraan onder de boeg- heel wat tijd besteed.

Dat plan zouden we ook uitgevoerd hebben als we tijdens de wedstrijd onderstaande schildpad niet waren tegengekomen. Na 10 minuten meezwemmen met het dier, was mijn luchtvoorraad bijna op.

We hebben vooral erg moeten zoeken naar macro leven in La Paz. Het was een hele uitdaging om iets te vinden. Dat zou je niet afleiden uit onderstaande foto's. Na 9 dagen duiken vond mijn buddy onze eerste naaktslak. Het was de eerste duik op de eerste wedstrijddag.

Met drie top tien plaatsen deed ik het nog niet zo slecht, maar de verwachtingen lagen toch iets hoger. Een medaille in één van de vijf categorieën zou nog beter geweest zijn. De organisatie liet te wensen over, maar de sfeer onderling in onze ploeg en met andere teams zoals Nederland en Mexico was prima. We hebben ons geamuseerd van de eerste tot de laatste dag en dat kan geen enkele medaille vervangen!

Meer foto's vind je hier. De foto's uit de top 10 staan hier.

 Ik heb 2 keer heuglijk nieuws. Gisteren was ik in Nederland op de prijsuitreiking van de natuurfotografiewedstrijd "de Groene Camera". Voor het onderdeel Natuurfotograaf van het jaar 2017 van de Groene Camera mocht je als fotograaf een samenhangend, verhalend portfolio van 7 tot 9 beelden inleveren. Ik won er de tweede plaats oftewel "Runner up". Daar ben ik heel blij mee omdat er in zo'n soort wedstrijd veel meer foto's van de natuur aan land worden ingestuurd en het niet zo evident is om met een portfolio van onderwaterfoto's in de prijzen te vallen. Ik koos voor een reeks van 8 foto's die ik in Zeeland gemaakt had.

Hieronder zie je alle winnaars en runner ups uit alle categorieën. Duikmaat Gino Symus en  Nederlander Sander van der Heijden staan ook op de foto, zij behaalden de eerste en tweede plaats in de categorie Onderwater.  Proficiat!

Op hetzelfde tijdstip van de prijsuitreiking van de Groene Camera werden er ook prijzen uitgedeeld in Staatsburg op het Festival Européen de l'image sous-marine. In de  audiovisuele presentaties won ik er de tweede prijs met de reeks "de Perfecte vijver".

Vorige maand stond in het teken van vakantie en dus trok ik voor de tweede keer richting Zuid-Afrika. Deel 1 vind u in het archief  hier aan de rechterzijde van deze pagina  wanneer u op 'maart 2016' klikt.   Waarom ik terug naar de West-Kaap trok was voor mij erg duidelijk: een mooie streek, lekker eten en drinken en vooral een prachtige onderwaterwereld! Maar vooraleer ik naar de kust ging, trok ik landinwaarts richting Inverdoorn wildpark.

Inverdoorn ligt op een dikke twee uur rijden vanuit Kaapstad en het landschap op de weg er naartoe was al indrukwekkend, dus hier en daar stopte ik om een foto te maken. Het park beschikt over verschillende accomodaties, maar ik koos voor een overnachting in een tent. Nu ben ik vroeger wel af en toe wel gaan kamperen, maar dit was toch de eerste keer dat ik een bed en badkamer  in de tent ter beschikking had!

Voor het avondeten trokken we er al meteen op uit voor een drie uur durende rondrit tussen de Afrikaanse leeuwen, Zebrapaarden, Gemsbokken, Springbokken, Wildebeesten, Buffels, Neushoorns, Nijlpaarden, Giraffen, Struisvogels en andere wilde dieren.

Bij zonsondergang kregen we een glaasje wijn aangeboden om daarna terug naar het kamp te rijden en er van een heerlijk braai (barbecue) te genieten.

De volgende ochtend kregen we opnieuw een drie uur durende tocht voorgeschoteld en konden we de Jachtluipaarden zien lopen.  We stapten uit en voelden ons klein bij de Giraffen en we troffen knuffelende Wildebeesten aan.

In wildparken zoals Inverdoorn tref je niet echt wilde dieren aan in de letterlijke zin van het woord. Het is en blijft een hele grote dierentuin waar dieren gevoederd worden en er ook een afrastering staat. Maar het is echt een leuke belevenis en voor vele mensen een kans om de dieren eens van dichtbij te zien in een natuurlijke omgeving. De passie voor de dieren die onze gids toonde en de manier waarop hij erover vertelde riep alleen maar respect op. Met een goed gevoel en een pak foto's op het geheugenkaartje reed ik dan ook het park uit richting Simon's Town.

Simon's Town is een klein stadje aan de oostkust van het schiereiland met uitzicht op False Bay. De laatste dagen van mijn vorige reis was ik hier komen duiken en vond er een uitbundige en kleurrijke onderwaterwereld. Ik dook er tussen het kelp met de Gevlekte zevenkieuwhaaien en bij Patridge point met de speelse Kaapse pelsrobben. Ook dit jaar waren die van de partij, al was de zichtbaarheid op sommige momenten  een stuk slechter.

In deze periode van het jaar staat er vaak een stevige wind uit het zuidoosten en die waait dan recht in de baai binnen. Geen goed nieuws voor de zichtbaarheid dus en wat vooral parten speelt bij het fotograferen is de enorme deining. Ook op diepte word je vaak heen en weer gewiegd.  Wanneer de wind dan enigszins wat temperde greep ik mijn kans om zowel van de kant als met de boot er op uit te trekken en het water in te springen om de kleurrijke riffen van False bay te fotograferen.

Wanneer de wind het duiken verhinderde, deed ik een uitstap naar de wijnstreek. Vooral Franschhoek kon me wel bekoren met zijn mooie gebouwen en riante wijndomeinen.

En dan het hoogtepunt van de reis: de trip naar de Blauwe  haaien! Dat was iets waar ik naar uitgekeken had omdat ik ze nog nooit eerder gezien had. Om deze prachtige dieren te zien moet er wel ver uit de kust gevaren worden en dat was er bij de eerste poging teveel aan. Na 21 kilometer besloot de schipper terug te keren omdat het weer slechter dreigde te worden. Gelukkig kreeg ik enkele dagen later wel een herkansing en bij een kalme zee op 32 kilometer uit de kust, lag ik op 10 meter diepte tussen een groep Blauwe haaien.

Die werden gelokt met "chum", een smurrie van visafval. Langs alle kanten werden we belaagd, maar verder dan enkele rakelinkse passages en hier en daar een vriendelijk duwtje ging het gelukkig niet. Een droom voor elke duiker om deze  dieren van zo dichtbij te mogen bewonderen.

Al bij al was dit geen echte duikreis, maar eerder een combinatie van land- en duikavontuur. Omdat de wind vaak te sterk was, kon er niet altijd gedoken worden.  De duikomstandigheden zijn zelfs al zwaar genoeg bij goed weer! Maar aan land is er genoeg te beleven. En zo moet je mijn inziens Zuid-Afrika bekijken: beide biotopen zijn een bezoekje meer dan de moeite waard!
Meer foto's vind je in dit album!

Het begint bijna traditie te worden dat ik tijdens de eindejaarsperiode hier nog een woordje neerpen. Ik las net nog het bericht dat ik vorig jaar postte en herinner me nog precies de periode waarin ik het schreef. Een jaar met ups en downs klonk het een beetje zwaarmoedig en dat was het ook wel. Maar kijk, we zijn nu weeral een jaartje verder en het ene jaar is het andere niet. Met de fotografie ging het dit jaar meer dan uitstekend. Ik werd Belgisch kampioen en tegelijk ook fotograaf van het jaar en bij onze buren werd ik winnaar van het Open Nederlands Kampioenschap. Ik deed ook mee met de fotowedstrijden van Nature Talks en het Lowland festival en won er in beide onderwater categorieën  de eerste plaats.  In Frankrijk, Slovenië en de Verenigde Staten ging het ook zeer goed en zo kan ik nog even doorgaan. Maar dat is niet wat ik u wil meegeven. Wat ik daarmee wel wil duidelijk maken is dat het ene jaar het andere niet is. Na regen komt zonneschijn klinkt wel erg cliché, maar dat staat als een paal boven water.  Of in mijn geval onder water... Mocht uw jaar niet zo succesvol geweest zijn dan het mijne, dan wens ik het u zeker toe in het komend jaar. Prettige feestdagen!

Het was even stilletje hier op mijn blogpagina. Dat kwam omdat ik in Zuid-Afrika was.  Met de huurauto reisde ik door de West-Kaap naar Kleinbaai om er te gaan kooiduiken met de Witte haai. Daarna bezocht ik het Plettenberg  wild reservaat in het hart van de Tuinroute. Na een tussenstop in Kaapstad ging ik nog drie dagen duiken in Simonstown. Ik zwom met  zeehonden en Gevlekte zevenkieuwshaaien, een unieke ervaring!

Maar ook het kleine leven kon me enorm boeien. Ik heb slechts twee duiken met de macrolens gefotografeerd, maar vond er kleurrijke vissen en naaktslakken in overvloed. De deining moest ik er wel bijnemen. Enkele slakken herkende ik uit de Zeeuwse wateren, zoals Limacia clavigera.

Hier staan nog meer foto's!