Met deze woorden antwoord ik altijd op de vraag waarheen ik op vakantie ga. Meestal krijg ik dan een verwonderde blik met de vraag: kan je daar duiken? Natuurlijk kan je dat! Oostenrijk heeft veel meren, maar het Fernstein- en Samarangermeer aan de Fernpas behoren toch wel bij de mooiste en helderste meren van de Alpen. Ik ben er reeds twee keer geweest en dus begint het voor mij stilaan een vertrouwde plek te worden. De noordkant van de Alpen hebben de reputatie van vaak slecht weer te hebben en dat mocht ik in 2014 al eens ondervinden, maar dit jaar waren de berggoden ons gunstig gezind.

De eerste dag startte nog wat bewolkt, maar de volgende dagen hadden we heel mooi weer. Volgens de receptioniste van het hotel was dat voor het eerst in weken tijd. Ik was altijd vroeg wakker en ondernam dan  ochtendwandelingen rond het Fernsteinmeer . De eerste morgen was het meer nog omgeven in een sluier van mist die het geheel een mystiek sfeertje gaf.

Toen de mist verdween kwamen de bergen te voorschijn en toverde de zon een ongelofelijk mooi landschap te voorschijn. Mijn fotografenhart begon sneller te slaan.

Het wateroppervlak leek net op een spiegel en kopieerde de omliggende bergen op een weergaloze manier, terwijl de zon haar stralen netjes op het slot en hotel liet vallen.

Gelukkig had ik mijn macrolens ook meegenomen, want vlinders en insecten lieten zich gewillig fotograferen omdat de zon hen nog niet voldoende opgewarmd had.

Na het rijkelijk ontbijt stapten we in onze wagens en reden we tot aan de rand van het meer. Het was een luxe om zo dicht tegen de waterkant te kunnen parkeren. Op alle duikinstappen liepen er  trappen tot in het water.

Vanaf daar was het puur genieten van  het prachtige onderwaterlandschap in kristalhelder water. Gelukkig hadden we onze droogpakken mee, want de watertemperatuur bedroeg 8 - 9 graden. Onze eerste duiken waren in het Fernsteinmeer, waar de reflecties tegen de onderkant van het wateroppervlek overweldigend waren.

Ik stortte me ook op half half opnames. Geen gemakkelijk onderdeel van de onderwaterfotografie, maar als het lukt krijg je er vaak een heel speciale foto voor in de plaats. Om de waterplanten die soms tot tegen het wateroppervlak groeiden te ontwijken, legde ik me op een wakeboard die ik meegekregen had van vriend Luc. Dat bleek toch niet zo vlot te gaan en ik kieperde er regelmatig af.

De kers op de taart was het Samarangermeer. Dit broertje van het Fernsteinmeer ligt op een boogscheut er vandaan en is beduidend kleiner. Waar het zich echter in onderscheid zijn de prachtige algen die in dit meertje voorkomen. Bomen en takken zijn als een suikerspin gedrapeerd  in witte en fluogroene algen.

Maar ook het kruis, de gedenkplaten, de ronde tak, de enorme boomstammen en  de grote dennenboom in combinatie met de prachtige zonnestralen die tot op de bodem dringen, waren een lust voor het oog en zorgden ervoor dat de beelden nog lang op mijn netvlies zullen gebrand staan.

Ik wil hierbij mijn dank betuigen aan alle deelnemers van deze reis. De omstandigheden waren super en jullie hebben ervoor gezorgd dat de sfeer top was. Ook een dankjewel aan Wildwater voor de uitstekende organisatie van deze reis! De combinatie van al die factoren maakt deze trip onvergetelijk!

Meer foto' s vind je hier.

De kleinste inktvis van Zeeland is zonder twijfel de Atlantische dwerginktvis (Sepiola atlantica). Met een totale lengte van maximum 5 cm heeft hij zijn naam niet gestolen. In duikerskringen spreken we kortweg van de Sepiola. Deze bodembewoner van ondiepe kustwateren en estuaria graaft zich in het zand in en wacht geduldig op een prooi die vanuit deze hinderlaag wordt buitgemaakt. Het voedsel bestaat vooral uit jonge garnalen en aasgarnalen.

De Sepiola is een tienarmige inktvis en heeft een klein zakvormig  lichaam dat met de kop vergroeid is aan de rugzijde. Hij is melkachtig transparant  en beschikt over bruinrode en gele pigmentvlekjes die in een oogwenk van kleur kunnen veranderen.

 Aan de kop heeft hij 5 paar armen, waarvan één paar langer. Hiermee gooit het diertje zandkorrels over zijn lichaam om zich te camouflereren. Een grappig moment om waar te nemen!

De Sepiola is op verschillende vlakken best een grappige inktvis. Als hij zich bedreigd voelt neemt hij een soort van karate houding aan en spreidt zijn tentakels in een dreigende houding open.

Als deze dreighouding geen resultaat oplevert, dan kiezen ze net als hun grotere neefjes de Zeekatten om weg te vluchten, soms met een wolk van inkt achterlatend om de aanvaller te misleiden.

Deze prachtige inktvisjes fotografeerde ik bij Scharendijke op een diepte tussen 3 en 7 meter. Ik zocht vooral op de plekken waar er zandbodem was.

Meer foto's vind je hier.

Het is weeral even geleden dat ik nog een blogberichtje schreef. Dat komt omdat ik de voorbije weken druk bezig was met de wedstrijden van het Nederlands en Belgisch kampioenschap onderwaterfotografie.  Die foto's mag ik volgens de reglementen niet publiceren voor de prijsuitreiking. Afgelopen maandag kon ik nog eens een fotosessie houden met Liane, mijn model waar ik op het wereldkampioenschap in Mexico  succesvol mee samenwerkte. Voor de gelegenheid hadden we het prachtige decor van TODI ter beschikking.

Hier was ik een tijdje geleden ook aan het werk geweest met de zeemeerminnen. ik kende de fotoinstellingen die ik toen gebruikte nog uit het hoofd, wat me van bij het begin enorm hielp.

De vorige keer was een zondag en toen waren er vele andere duikers aanwezig die vaak onopzettelijk in beeld zwommen. Maar nu hadden Liane en ik de plek voor ons alleen en konden we eerst een toertje doen om te zien wat de meest fotogenieke plekken waren.

Bij de tunnel waar er twee spoorlijnen doorlopen, hing er een speciale sfeer. Ik vroeg Liane om aan de uitgang langs beide kanten te poseren en onderstaande foto zette ik nadien om in zwart-wit om het geheel nog een mysterieuzere tint te geven.

De tijd vloog voorbij, maar na dik twee uren moesten we toch het water verlaten.  Ik had me reuze geamuseerd en was enorm blij dat ik ongestoord had kunnen fotograferen. Bedankt Liane voor het harde werk en om je beste beentje voor te zetten en ook een dikke merci aan TODI voor de ontvangst en de kans die ik gekregen heb!

Meer foto's vind je hier!

Ieder jaar in mei kijkt menig duiker er naar uit: de Sepia's! Vanuit de Golf van Biskaje komen deze inktvissen terug naar hun geboortegronden om zich voort te planten.

Afgelopen dinsdag was ik er naar op zoek bij de Bergse Diepsluis. Na een uitgebreide zoektocht kwam ik een koppeltje tegen. Na enkele korte pogingen van het mannetje om te paren, lukte het hem uiteindelijk dan toch.

Het liefdesspel bij Sepia's duurt maar even, maar herhaalt zich iedere keer als er eitjes moeten bevrucht worden. Uiteindelijk moet je wel een beetje geluk hebben om op het juiste moment aanwezig te zijn.

Hopelijk volgen er nog meer koppeltjes de volgende weken, want elk jaar lijken het er miner en minder te worden. Worden ze gevangen genomen of blijven ze op hunweg door de Oosterschelde ergens hangen? Geen idee, maar het zou jammer zijn mochten deze speciale diertjes hun geboortegronden niet meer bereiken.

Meer foto's vind je hier.

Het is al lang een droom van me om eens een zeemeermin te fotograferen.  Ik loop al jaren met het idee rond dat ik daar eens werk moet van maken. Maar waar, wie en hoe? Afgelopen zondag kwamen de puzzelstukjes bij mekaar en kon ik  in TODI aan het werk met een heuse professionele zeemeermin of mermaid.

Haar naam is Celine en ze is de eerste mermaid in België die dit op professionele basis doet. De omstandigheden waren uiterst moeilijk want zondags zijn er veel snorkelaars en duikers die naar TODI afzakken om er het water in te springen. Het omgevingslicht is een andere factor om rekening mee te houden. Ondanks dat het een zonnige dag was, moest ik toch naar 800 ISO gaan om voldoende licht op de sensor te krijgen.

Op bovenstaande foto's viel het nog mee, maar in de constructie die in het midden van het bassin staat, kwam er enkel daglicht uit het plafond. Toch vond ik het een mooie locatie vanwege de sfeer die er hing.

Ik zag onmiddellijk dat Celine heel wat ervaring heeft opgebouwd, want rondzwemmen met een zeemeerminnenstaart, zonder duikmasker en dan nog heel lang je adem kunnen inhouden vraagt wel wat oefening. Met de modellen waar ik gewoonlijk mee werk is er nog communicatie mogelijk via handsignalen, maar een mermaid ziet onderwater niet scherp.

We hadden wel wat foto's op voorhand uitgewisseld, maar toch liet ik Celine haar gang gaan. Dat bleek de beste keuze te zijn, want de ene pose volgde de andere op. Geweldig om met zo'n model te mogen werken.

Een uurtje later mocht ik terug het water in om met andere mermaids te gaan spelen. Die lieten zich ook van hun mooiste kant zien en poseerden gewillig voor de camera.

Mermaid Nyxe was ook een leuke verschijning. Ze zwom een hele tijd voor mijn lens  en liet me de mooiste poses zien. En af en toe hadden we gewoon heel veel plezier ;-)

Ik had gezien dat er een grote glazen bol onderwater verankerd was. Binnenin brandde er licht en stonden er zelfs kleine plantjes. Geen idee wat daar de bedoeling van is, maar het leek me een mooie plek om er wat foto's te maken. En mermaid Nyxe was natuurlijk bereid om even te poseren.

Ik mag zeker de anderen niet vergeten, want ze hebben allemaal hun uiterste best gedaan om zo gratieus mogelijk te poseren.

Hartelijk dank aan alle mermaids die zo vriendelijk geweest zijn om hun 'beste staart' voor te zetten. Het was een leuke ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. Ook mijn bezoek aan TODI is me bijzonder meegevallen. Het is een uniek project met uitstekende faciliteiten en een geweldige keuken!

In dit album vind je meer foto!s.

Op wedstrijdgebied zet het jaar zich goed verder. Onlangs nam ik voor de eerste keer deel aan de wedstrijd "Ocean Geographic Pictures of the year awards" in Australië. Ik behaalde er de eerste plaats in de categorie "creative vision" met een foto van enkele waterlelies in Snell's window. Een tweede plaats won ik in de categorie "music and pictures" met een audio visuele presentatie over de Westkaap in Zuid-Afrika. Tot slot behaalde ik nog een eervolle vermelding in de categorie "seascapes" met een foto die ik nam in False bay, Zuid-Afrika.

Op het CMAS wereldkampioenschap is het niet gelukt, maar deze keer wel: ik ben wereldkampioen onderwaterfotografie geworden bij Underwaterphotography.com! Deze internet onderwaterfotografiewedstrijd uit de Verenigde Staten is de langstlopende en meest bezochte website voor onderwaterfotografen. Gedurende het ganse jaar kunnen er foto's ingestuurd worden in 18 verschillende categorieën. Wekelijks en maandelijks worden er 'hotshots' verkozen door de jury. Die komen in aanmerking voor de uiteindelijke jurering op het einde van het jaar. In elke categorie worden er 3 winnaars en enkele 'runner ups' verkozen.

Ik begon vorig jaar in maart deel te nemen en diende  meer dan 400 foto's in. Ik mocht maximum 2 foto's per dag insturen. Bij de categorie gematigde wateren behaalde ik een eerste en derde plaats. Onder gematigde wateren word verstaan: groene wateren ten noorden of zuiden van de tropische zones die koud genoeg zijn voor duiken in een droogpak. Dat is een mooie omschrijving om  mijn Zeeland foto's onder die categorie in te dienen.

In de macro/super macro categorie behaalde ik een tweede plaats met een foto van een kwalvlo in een oorkwal. Deze foto nam ik in de Oosterschelde.

En tot slot behaalde ik nog enkele eervolle vermeldingen in verschillende categorieën.

Net als bij het CMAS wereldkampioenschap onderwaterfotografie kan je in deze wedstrijd  enkel medailles winnen. Het gaat 'm dus om de eer. Ik heb er veel plezier aan beleefd!

Geschenken krijgen is altijd leuk. Onlangs kreeg ik van Hugyfot, de firma die mijn onderwaterbehuizing gemaakt heeft en het onderhoud doet, een prachtig boek voor hun 65 jarige bestaan. Het boek is een hommage aan de stichter van Hugyfot: René Hugenschmidt. Sinds 2003 is de productie in Belgische handen en met groot succes. Alle behuizingen worden met uiterste zorg ontworpen en gemaakt. Hugyfot behuizingen zijn niet alleen mooi om naar te kijken en gemakkelijk in gebruik, de firma werkt ook steeds innoverend. Denk maar aan het vacuum systeem om behuizingen te beschermen tegen waterinsijpeling.  Hugyfot was de eerste die dit produkt op de markt bracht!

Een andere reden waarom ik voor Hugyfot gekozen heb is dat de deur steeds openstaat voor een fotograaf met ideeën. Zo kon ik voor het Wereldkampioenschap onderwaterfotografie in Mexico rekenen op de medewerking van de firma en enkele ideeën die ik had werden in samenspraak ontworpen. Mede hierdoor behaalde ik een 8ste plaats in de categorie macro. In het boek is er aandacht geschonken aan onze deelname. Bedankt Luc Leys en medewerkers voor de jarenlange toffe samenwerking!

Met enige trots kan ik u melden dat ik in de prijzen gevallen ben op het Festival International du Film Maritime, d'Exploration et d'Environnement in Toulon. Ik won er de eerste prijs in de categorie audio visuele presentaties met L'étang parfait, een reeks met mijn mooiste zoetwaterbeelden. Verder behaalde ik nog een derde prijs in de categorie portfolio, een reeks van 10 opgelegde beelden.

Het overkomt me niet vaak, maar enkele dagen geleden stond ik voor dag en dauw aan de Oosterschelde. Er stond een vroege ochtend duik gepland bij Sint-Annaland. Met camera en statief in de hand trok ik richting het strandje en nam er onderstaande foto's.

Onder de waterspiegel was de zichtbaarheid niet veel soeps. Zeg maar erwtensoep. Deze beeld op beeld opname is een mengeling van 2 foto's: de bovenste helft nam ik bij Sint-Annaland en de Zeedahlia bij Den Osse aan het Grevelingenmeer.

Bij Den Osse was de zichtbaarheid in het ondiepe gedeelte dan ook veel beter. Dankzij de zon kon ik deze menglichtopname maken.

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Gisteren vond de prijsuitreiking plaats van de grootste shoot out wedstrijd ter wereld: de World Shootout Underwater Photocontest. Deze prestigieuze wedstrijd loopt inmiddels al 14 jaar en is gekend om zijn indrukwekkende prijzenpot. De hoofdprijs is een reis naar Papua Nieuw-Guinea en heeft een waarde van 20 000 $. In totaal zijn er 7 categorieën: Best 5 images, amateurs, wide angle, macro, UW fashion, sharks en video clip. Uit al deze inzendingen werd er ook nog een prijs uitgereikt voor  'Best picture of the year'.
Sinds enkele weken wist ik reeds dat ik bij de 5 finalisten zat in de macro categorie. Daarom was ik uitgenodigd  op Boot Dusseldorf waar de prijsuitreiking plaatsvond. Gelukkig kon Goof van Rijswijk  me vertegenwoordigen, want ik moest helaas werken. Goof stuurde me dan ook meteen het goede nieuws: ik werd derde. Geen reis naar Papua, maar wel een mooie ademautomatenset en duikcomputer gesponsord door Cressi. De foto is vorig jaar genomen in het Grevelingenmeer tijdens het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie en is een beeld - op - beeld opname in de camera van een garnaal en oorkwal.

In april van vorig jaar kwam ik voor het eerst in contact met een aantal vrijduikers van NELOS  via een samenwerking tussen de Audiovisuele Commissie  en de Sportcommissie. De meeting, die doorging in de duiktank Transfo in Zwevegem, had twee doelen: enerzijds kennis opdoen over het vrijduiken door middel van een initiatie  en anderzijds contacten leggen tussen de fotografen en de vrijduikers. Ik ontmoette er Bart Denys en Sophia Dequeker, een sympathiek koppel, die me van bij de start opvielen. Van het één kwam het ander en al snel maakten we na afloop afspraken om een fotografie-sessie te doen in de Put van Ekeren. Het thema van het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie bij de Masters was namelijk vrijduiken.  Veel uitleg over hoe je zo'n foto moest nemen kregen we er niet bij, enkel een verwijzing naar de website
https://www.nelos.be/programma/vrijduiken.
De oefensessie, begin augustus, viel goed mee en ik kon enkele ideeën uitwerken zoals onderstaande foto.

Deze pose hadden we al eens eerder gedaan in de duiktank en het leek me een mooie weergave van wat "a state of mind" betekent. Ik had deze foto al in m'n hoofd voor de wedstrijd toen Sophia  op het einde van onze oefenronde over de koord begon te lopen. Ik was meteen weg van het beeld dat ik voor ogen kreeg.

Het leek me de ultieme vorm van lichaamsbeheersing met een vleugje creativiteit. Geen gewone afdaling of opstijging langs de koord, maar  er over lopen zoals een koorddanser dat doet. Dit wou ik absoluut tijdens de wedstrijd doen.

Maandag 11 september was het zover: wedstrijddag. De foto zat in mijn hoofd, maar om niet op één paard te gokken begonnen we met enkele andere poses.

Daarna begonnen we aan het koorddansen. Beide vrijduikers liepen -mekaar afwisselend- over het touw zoals we het geoefend hadden. De zichtbaarheid viel beter mee dan tijdens onze oefensessie waardoor ik de vrijduiker aan de oppervlakte mee in beeld kon brengen.

Op het einde liet ik hen allebei langs de koord lopen. Omdat ik er geen zonnetje bij had koos ik voor een beeld-op-beeld opname. Dat zijn twee foto's die je over mekaar plaatst. De tweede foto was een groothoekopname die ik onderwater tegen de oever had genomen. In het retoucheermenu van de camera kan je dan de twee foto's samenvoegen.

Bovenstaande foto (in kleur) werd uiteindelijk mijn inzending voor de wedstrijd. Deze foto vond ik de perfecte belichaming van een creatieve weergave  over vrijduikers.  De foto behaald geen top drie plaats, maar de weg die ik volgde om tot dit beeld te komen was een geweldige ervaring en betekende voor mij véél meer dan een medaille. Bedankt Bart en Sophia!

Van 22 tot 27 november vond het Wereldkampioenschap Onderwaterfotografie van de CMAS plaats in Mexico. Om geselecteerd te worden moesten de afgelopen twee jaren wedstrijden gewonnen worden, want enkel de beste fotograaf mocht mee. Dit jaar hadden we echter geluk, want Wallonië stuurde geen afvaardiging waardoor de Vlamingen twee ploegen konden sturen. Samen met fotograaf en vriend Luc Rooman en onze twee modellen Brigitte en Liane  reisden we af naar La Paz. Een week op voorhand, om te oefenen en voorbereid te zijn op het echte WK.  Liane had nog nooit model geweest en had slechts 150 duiken. De voorbereidende week  zou wel eens van pas komen, dacht ik. Na een heleboel uitleg over hoe en waar een model moet "hangen" sprongen we het water in bij Los Islotes.  Die plek is bekend om zijn Californische zeeleeuwen. Na enkele oefenfoto's nam ik onderstaande foto. Wat een talent! Ik wist meteen dat het goed zat met Liane.

Die zeeleeuwen was een ander paar mouwen: stil hangen was er niet bij, maar speels om je heen vliegen en komen knabbelen aan vinnen en fotomateriaal vonden ze wel leuk. Eentje leek zelfs op een puppy hondje. Die kwam zich zo voor de camera neervleien.

Alhoewel onderstaande foto doet vermoeden dat ze agressief zijn, was er toch eerder sprake van speels gedrag. Waarschijnlijk zag dit dier zijn reflectie in mijn glazen domepoort.

Enkel voor de mannetjes was ik wat op mijn hoede. Die waren veel groter en kwamen soms nogal dreigend over.
 Dat doen ze door met opengesperde mond of bellenblazend tot vlak voor de lens te zwemmen.  Zo beschermen ze hun kroost en zorgen ze ervoor dat geen ander mannetje de vrouwtjes het hof komt maken.

Op het Fang Ming wrak hadden we ook mooie groothoek gelegenheden.  De zichtbaarheid was er vrij goed en er konden ook foto's van de binnenkant gemaakt worden. Liane moest soms de stroming trotseren om ergens bovenaan in de foto terecht te komen. Geen gemakkelijke opgave!

Mijn idee was om onderstaande foto te maken tijdens de wedstrijd, daarom hebben we op deze plek - vooraan onder de boeg- heel wat tijd besteed.

Dat plan zouden we ook uitgevoerd hebben als we tijdens de wedstrijd onderstaande schildpad niet waren tegengekomen. Na 10 minuten meezwemmen met het dier, was mijn luchtvoorraad bijna op.

We hebben vooral erg moeten zoeken naar macro leven in La Paz. Het was een hele uitdaging om iets te vinden. Dat zou je niet afleiden uit onderstaande foto's. Na 9 dagen duiken vond mijn buddy onze eerste naaktslak. Het was de eerste duik op de eerste wedstrijddag.

Met drie top tien plaatsen deed ik het nog niet zo slecht, maar de verwachtingen lagen toch iets hoger. Een medaille in één van de vijf categorieën zou nog beter geweest zijn. De organisatie liet te wensen over, maar de sfeer onderling in onze ploeg en met andere teams zoals Nederland en Mexico was prima. We hebben ons geamuseerd van de eerste tot de laatste dag en dat kan geen enkele medaille vervangen!

Meer foto's vind je hier. De foto's uit de top 10 staan hier.