Het WK onderwaterfotografie is ondertussen al twee weken achter de rug en kreeg inmiddels nog een verrassende wending. De uitslag werd immers gewijzigd. Er kan zelfs gesproken worden over een heuse ommekeer, want er zijn verschillende deelnemers die hun medaille moeten inleveren en anderen die er geen hadden krijgen ze nu wel. Hoe komt dit nu? Wel, de uitslag is pas definitief na dat de technisch afgevaardigde van de CMAS en de CMAS zelf alle uitslagen hebben gecontroleerd. En wat blijkt nu? Er zijn verscheidene foto’s gediskwalificeerd omdat ze niet aan de reglementen voldeden. Zo zijn er meerdere fotografen die de maximum uitsnijding van een foto overschreden. Dat mocht in het toestel gebeuren terwijl we nog onder water waren. Ook ik moet er aan geloven met mijn groothoekfoto en ik moet eerlijk bekennen dat het ons op voorhand gezegd is geweest en dat ik het niet gecontroleerd heb. Ik ging er van uit dat als ik een minimale uitsnijding deed, het nog wel OK zou zijn. Niet dus!
Aan de andere kant is mijn visportret dan toch opgedoken. Ik had hier geen prijs mee behaald, maar nu staat die op nummer drie! Dat betekent een bronzen medaille. Toch nog eremetaal dus. Spijtig dat we hiermee niet op het podium gestaan hebben in Tenerife, want dat was de kers op de taart geweest.
Ook bijzonder jammer voor onze Nederlandse collega’s. Die vliegen van plaats drie naar vier en zijn hun medaille kwijt. Ik had het ze nochtans gegund en we zijn hen de avond van de prijsuitreiking dan ook gaan feliciteren. Maar nu dus een pijnlijke beslissing voor hen.
Ik hoop dat er over twee jaar toch wat lessen getrokken worden, want bij de afgelopen twee WK’s waren er toch heel wat fouten en ergernissen ten gevolge van een gebrekkige organisatie. Natuurlijk kan niet alles vlekkeloos verlopen bij zo’n evenement, maar de grote fouten moeten er uit!
Ik onthoud vooral dat de sfeer er in het Belgische kamp goed in zat en we met vele deelnemers uit andere landen boeiende gesprekken en momenten meegemaakt hebben. Zo’n WK bijwonen blijft toch iets heel speciaal…
​

Het 17de wereldkampioenschap onderwaterfotografie en het 3de wereldkampioenschap onderwatervideo vonden samen plaats van 17 tot 22 september 2019 in Tenerife en werd georganiseerd door FEDAS (de Spaanse onderwaterfederatie). Onze Belgische delegatie bestond uit Gery Beeckmans, videograaf en assistente Karen Michiels, Pierre-Bernard Demoulin,  fotograaf en assistente Valerie Woit (LIFRAS) en ikzelf, fotograaf en assistente Merel Bocken (NELOS).
Door tijdsgebrek in september was ik in juni al twee weken gaan polshoogte nemen en de competitieplaatsen gaan verkennen in Tenerife. Zo kende ik de duikstekken vrij goed en wist ik waar ik me moest aan verwachten tijdens het kampioenschap. Een dag voor de competitie van start ging reisden Merel en ik af naar Tenerife. De meeste ploegen waren reeds ter plaatse.

​Het evenement begon op de eerste dag met een openingsceremonie en in de avond een technische meeting waarbij alle details over de competitie zoals ploegindeling op de boten, wie duikt waar en wanneer (door middel van loting) en dergelijke werden meegedeeld. Een lange avond met vele nutteloze vragen die dan ook flink uitliep en waarbij opviel dat het Spaanse team reeds op de lijst stond en dus niet meer moest uitgeloot worden.

De eerste duikdag is traditioneel een oefendag. De twee duiken die tijdens die oefendag gemaakt worden zijn ook de duiken van de eerste echte competitiedag. Net zoals op het WK in Mexico van twee jaar geleden, werden we op de kleinste boot ingedeeld tezamen met de twee Sloveense fotografen en assistenten. Acht duikers, één schipper en een official die alles controleert op een kleine Zodiac. Al snel sprak ik het andere team aan en stelde ik voor om ons afwisselend klaar te maken en mekaar te helpen om chaos op de veel te kleine boot te vermijden. Dat lukte prima.
De duikdagen verliepen vrij vlot buiten het feit dat er wel wat wachttijden waren vooraleer we vertrokken en er in de namiddag een flinke wind opkwam die het varen en klaarmaken op de boot bemoeilijkte. Onze Zodiac was ook de traagste van alle boten en alhoewel we altijd samen vertrokken van en naar de duikplaatsen kwamen we altijd als allerlaatste toe.
De eerste wedstrijddag verliep prima en kon ik foto’s maken voor drie van de vijf categorieën: groothoek met model, visportret en macro.  Merel deed haar uiterste best om model te hangen en was gelukkig ook een prima spotter voor de macro en visportret categorie. Het viel me wel onmiddellijk op dat de plek waar ik in juni veel macro leven vond, nu veel minder onderwerpen bevatte. Na dag één had ik een goede foto voor groothoek met model en een visportret waar ik heel tevreden mee was. De macro foto was ik nog niet 100% tevreden mee en ik hoopte die op dag twee nog te kunnen verbeteren.

​De tweede competitiedag begon in mineur met het Spaanse team dat betrapt werd met flessen die gevuld waren op 260 Bar. Veel meer dan de rest en zelfs gevaarlijk om 200 Bar flessen zo hoog te vullen. Het leidde die avond nog tot uitsluiting van het Spaanse fototeam. De eerste duik van de dag begon bij El Bufadero, een plek met schildpadden, scholen vissen en een goede kans op een ontmoeting met een rog. Daar zou ik mijn groothoek en hopelijk ook de foto voor het thema (roggen en haaien) kunnen maken met de groothoeklens. De schildpadden zwommen al rond de boot alvorens we te water gingen, maar eens in het water wou elke fotograaf ze natuurlijk zo snel mogelijk op de foto. Dat maakte dat er teveel duikers rond dezelfde schildpad hingen en verknalde de kans op een goede foto. Gelukkig spotte Merel een andere schildpad en kreeg ik de kans om enkele foto’s te schieten.

​Daarna gingen we de diepte in om de grote scholen vissen te zoeken. Die vonden we vrij snel, maar ook daar lagen al enkele fotografen. Toch kreeg ik mijn kans om een school vissen te fotograferen die als een wielerpeleton in volle sprint langs ons heen sprongen. Merel zwom er achter en poseerde op een voortreffelijke manier. Eén van die foto’s werd dan ook mijn keuze voor de categorie groothoek met model.

​Er kwam een grote rog voorbij, maar door de vele vissen die er voor hingen kreeg ik niet onmiddellijk de kans om er een foto van te maken. Ik ging er op volle snelheid achter aan, maar het dier inhalen lukte niet meer. Jammer, want op die diepte met een 12 liter fles krijg je geen tweede kans.
Dat was balen, want het betekende dat ik de vierde en laatste duik mijn groothoeklens moest op laten staan om nog een foto van een rog te maken. Ik moest me dus tevreden stellen met de macro foto die ik had en hopen op een goede foto voor de thema categorie.  Die kans hebben we echter nooit gekregen.  De laatste duik begon weer met een flinke vertraging en we werden ruim 100 meter naast de duikstek gedropt. Onze schipper Sandrine  wist  meteen dat we verkeerd zaten en maakte de twee andere boten er op attent, maar het mocht niet baten. Die 100 meter werden nog eens bemoeilijkt door de zware stroming waar we moesten tegen vechten. De grootste verrassing was echter dat we maar één rog in de verte zagen, daarna was het voorbij.  Na bijna een uur bovenkomen met vijf foto’s op je toestel is niet echt bemoedigend.
Heel wat deelnemers zaten dus zonder de thema foto en daar werd dan ook een klacht over ingediend die tot nu toe onbeantwoord is gebleven.  De competitieduiken zaten er op en het was nu zaak om een selectie van vijf foto’s te maken. Voor mij waren het er vier, want een degelijke foto voor het thema had ik niet. Door de klacht en de diskwalificatie van de Spanjaarden liep het inleveren van de geselecteerde foto’s behoorlijk vertraging op. Ik kon pas afgeven tegen 03.30u ‘s nachts.  De volgende ochtend werden de foto’s door de organisatie gecontroleerd of ze wel volgens de regels waren alvorens ze door te sturen naar de jury. Die laatsten zaten verspreid over de hele wereld en jureerden van op verplaatsing.
Tijdens die controle werd ik op het kantoor gevraagd en vonden de verantwoordelijken dat ik een fout had gemaakt door bij twee foto’s dezelfde achtergrond te gebruiken. Ik had bij macro en visportret een beeld-op-beeld foto gemaakt, wat toegelaten was, maar dat moet volgens de organisatie een totaal andere foto zijn. Dat was volgens mij niet op te maken uit de omschrijving in het reglement. Ze bleven echter bij hun standpunt omdat ze twee jaar eerde op het vorige WK hetzelfde meegemaakt hadden en ze het dus niet konden maken om het deze keer ‘door de vingers’ te zien. Ik zag de bui dus hangen en wist dat er één foto ging gediskwalificeerd worden. Er bleek een bepaalde volgorde voor te zijn en ik prees me gelukkig dat mijn macro foto er uit vloog. Daar was ik toch het minst tevreden over.

​Uiteindelijk ben ik met Merel nog eens een tweede keer terug naar het kantoor gegaan om te vragen of ze het reglement willen aanpassen tegen het volgende WK. Ik weet zeker dat er nog fotografen dit gaan voorhebben met deze slechte omschrijving. Ik heb dan ook gesuggereerd hoe het precies zou moeten omschreven worden. Hopelijk geven ze hier gevolg aan.
Met drie foto’s in competitie naar de prijsuitreiking gaan is natuurlijk niet leuk en als dan nog blijkt dat je nergens in de top 15 voorkomt, dan voel je je teleurgesteld. Maar na bijna 20 jaren van competitie kan ik daar kort en bondig over zijn: “you win some and you lose some”. De jury heeft altijd het laatste woord, of je het daar nu mee eens bent of niet. In wedstrijden zijn er altijd meer verliezers dan winnaars en als je niet tegen je verlies kan, dan doe je ook best niet mee. Met deze woorden in gedachte kan ik er dan ook mee leven en onthou ik vooral de positieve dingen die we meegemaakt hebben.
Tot slot wil ik de winnaars feliciteren. In het bijzonder onze Nederlandse collega’s René Weterings met assistent Goof van Rijswijk en Marco Heesbeen met assistent Ron Offermans, die het uitstekend gedaan hebben met een 2de plaats groothoek en 3de plaats visportret. Ook Pierre Demoulin en Valerie Woit uit het Belgische kamp, behaalden 2 keer een mooie top 15 notering. Ik gunde Gery Beeckmans en Karen Michiels de overwinning in de video categorie, alleen al voor hun inzet en gedrevenheid. Helaas besliste het lot anders. We hebben een tof Belgisch team gehad dat prima overeen kwam en we hebben vele leuke momenten beleefd, want zo’n wereldkampioenschap meemaken is toch een heel bijzondere ervaring.  Bedankt ook aan de sponsors Hugyfot, NELOS en BEFOS en de mensen die ons geholpen hebben met de administratie. En last but not least wil ik mijn model en assistente Merel Bocken bedanken, die zich enorm ingezet heeft bij de duiken die we voor en tijdens het WK maakten, veel geduld had tijdens het poseren, een uitstekende spotter was, mijn materiaal klaarmaakte en nog vele andere grote en kleine dingen deed. Een betere assistente en model had ik me niet kunnen voorstellen.  

Nog een kort nachtje slapen en dan vertrekken mijn model/assistente Merel en ik naar het WK onderwaterfotografiie. Dat zal plaatsvinden van 17 tot 21 september in Tenerife. Er zijn 22 landen vertegenwoordigt met elk 1 of 2 fotografen. We zullen bij de laatsten zijn die ter plaatse komen, maar ik ben in juni al eens een keertje geweest om er wat oefenduiken te gaan maken.

Er zijn vijf categorieën: macro, visportret, groothoek, groethoek met model en het thema. Het thema is dit jaar roggen en haaien. De 5 categorieën moeten op vier duiken van negentig minuten gefotografeerd worden tijdens twee dagen competitie. 

De eerste dag is er de openingsceremonie met een heuse parade zoals op de olympische spelen en 's avonds is er de technical meeting. Daar komen we te weten op welke duikplaatsen er zal gedoken worden en wie met wie op de boot zit. Ook items over het reglement en het verloop van de wedstrijd zullen er zeker aan bod komen.  

Het zal voor mij nu mijn derde WK worden. Vier jaar geleden was ik als assistent mee op het WK in Zeeland en twee jaar geleden was ik zelf aan het fotograferen in Mexico. Daar behaalde ik drie top tien plaatsen. En nu dus beter? Hopelijk wel, maar het is geen must! Gewoon genieten van elk moment, want die vijf dagen zijn in een oogwenk voorbij...

Een geweldig avontuur waarin de wereld van fantasy het epicenter is. Een utopie waar elven, trollen, druiden, orcs, tijdreizigers, vikings, gnomes en tovenaars elkaar kunnen treffen. Een evenement waar elke cosplayer welkom is, waar iedereen zichzelf mag zijn en kan ontspannen. Sprookjes, storytellers, vuurspuwers, valkeniers, fantasy auteurs, workshops, concerten en speciale gasten.  Zo stelt het festival zichzelf voor en alles speelt zich  af in een sprookjesachtig decor: het kasteel van Ooidonk.​

Mermaid Celine is er al jaren één van de hoofdacts en had veel bekijks toen ze een duik in de gracht van het kasteel nam.

Overal liepen er bijzondere figuren rond. Ik kon er mijn fotografenhart ophalen. De Nikkor 70-300mm lens kwam goed van pas om enkele foto's van bijzondere duo's te maken.

Als fotograaf voel je je al snel op je gemak omdat je niet de enige bent die foto's neemt en ook omdat de modellen met plezier voor je poseren. 

​Het viel me op hoeveel detail sommigen aan hun make-up en outfit besteed hadden.  Onderstaand modelletje vond ik er heel bijzonder uitzien en ook de achtergrond was leuk meegenomen.

Al hoefde het voor mij niet altijd met veel attributen gedaan worden. Onderstaand meisje krijgt van mij de hoofdprijs voor meest naturelle flair. Met haar  steampunk look kon ze mij wel bekoren.  Jammer dat ik haar gegevens niet heb, anders zou ik haar onderstaande foto met plezier bezorgen.

Het is niet verwonderlijk hoeveel volk zo'n evenement trekt.  Je waant je er namelijk in een totaal andere wereld. Een plek waar buitengewone mensen gewoon kunnen zijn. Voor mij was het zeker voor herhaling vatbaar want ik kon er heel wat mooie foto's maken. 
Ik heb ze allemaal in dit album geplaatst. Volgend jaar ga ik zeker terug om nog meer personages te fotograferen en hopelijk ook het steampunk meisje terug te zien...

De maanden vliegen voorbij en ik heb nog amper tijd om iets te schrijven. Daarom geef ik hier in beeld weer waar ik de voorbije maanden doorgebracht heb.

April: foto's achter de schermen tijdens de opnames voor de shows van Marco Borsato. Locatie: Lites studio in Vilvoorde.  Model: mermaid Celine.

Mei: fotoshoot met Hannah mermaid en de mermates in TODI. (meer foto's in album TODI)

Mei: de sepia's zijn er! (Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Mei: de eerste wedstrijddagen van het OBK (de foto's die ik indiende voor de wedstrijd mogen nog niet gepubliceerd worden)

Einde mei: prachtige wolken boven Zeeland. (Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Juni: voorbereiding in Tenerife voor het WK onderwaterfotografie.

Juli: waterlelies! (Meer foto's: zie album Turnhout)

Juli: oefensessie voor het WK met model Merel. (Meer foto's: zie album TODI)

Juli: fotoshoot met mermaid Marianne in TODI (meer foto's: zie album TODI)

Juli: spelen met de macrolens en kleurrijke achtergronden in het Grevelingenmeer. Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Het is weeral een maand geleden sinds ik hier iets gepost heb. Wat gaat de tijd toch snel! Dat is omdat ik eigenlijk nooit stilzit en ondertussen heb ik heel wat projecten afwerkt. Van eentje mag ik zelfs nog niks verklappen, maar van zodra het mag zal ik hier iets over schrijven.
Begin april lag ik in het water bij de Zeelandbrug. Op het eerste zicht niet zo'n bijzondere duik. De zichtbaarheid was niet zo goed en buiten een mooie Groene zeedonderpad en veel Harlekijnslakjes was ik nog niet veel tegengekomen.

Alhoewel ik ze waarschijnlijk al duizenden keren gefotografeerd heb, maak ik toch nog steeds tijd om wat foto's te nemen van de harlekijntjes. Hun felle gele strepen geven kleur aan de soms saaie bodem en ze vallen dan ook meteen op als je er voorbij zwemt.

Sommigen zijn zo klein (+/- 1cm) dat ik mijn Nauticam CMC voorzetlens gebruik voor mijn Nikkor 60mm micro lens en de camera ook nog eens op de crop-stand zet. Dan kan ik ze beeldvullend weergeven. Ik zoek er dan eentje uit die ergens bovenop zit zodat de achtergrond niet stoort. De belichting is met een Retra flitser met snoot gedaan.

Bij het einde van de duik hang ik altijd nog wat rond de eerste pijler. Daar is er al veel Tubularia te zien waar er kleine vlokreeftjes zitten. Geen gemakkelijk onderwerp om in beeld te brengen omdat ze altijd staan te wapperen in de stroming. De vlokreeftjes werken ook niet altijd mee, maar onderstaand diertje poseerde mooi voor de lens.

Net toen ik er na 120 minuten de brui aan wou geven zag ik een Harlekijnslakje op de steel van een Tubularia klimmen. Toen ik door de zoeker keek, zag ik ook nog 2 vlokreeftjes zitten. Hier moest ik voor stoppen! Het was een hele klus om ze er allemaal samen scherp op de foto te krijgen, maar uiteindelijk lukte het wel en kon ik het water met een goed gevoel verlaten. Het was toch weer een prima duik.

Een dag later lag ik  terug in het water. Zoet water deze keer, en ook heel wat minder koud. Ik had afgesproken in TODI, het indoor duik- en snorkel centrum te Beringen, om er met model Merel te gaan oefenen voor het wereldkampioenschap onderwaterfotografie dat gaat plaatsvinden in september bij Tenerife. We hadden nog nooit samen gedoken en Merel had nog nooit model gespeeld voor een wedstrijdfotograaf. Dus eerst een uitgebreide briefing en dan het water in. En wat bleek? Merel was een natuurtalent. Van bij de eerste foto's  kon ik meteen gerust zijn,  want ze deed het meer dan voortreffelijk.

Soms lijkt het er op dat zo'n duikster daar maar wat hangt op de achtergrond, maar niets is minder waar. Alles is gepland:  waar ze moet hangen, de positie van benen, armen, duiklamp, naar waar ze moet kijken tot en met het materiaal: niet teveel slangen of een fluo geel duikpak om op te vallen. Al deze zaken zijn van belang en ieder detail telt mee.

Onder water kunnen we daarover communiceren aan de hand van duiktekens. Het enige wat je niet in de hand hebt zijn de onderwaterbewoners. Die werken niet altijd mee en dus moet je soms geluk hebben of het juiste moment afwachten zoals bij de foto's hieronder.

Omdat je het ijzer moet smeden als het heet is lagen we binnen de week nog maar eens in het water. Deze keer om de puntjes op de i te zetten, zeg maar. Kleine dingetjes werden nog aangepast en nieuwe dingen werden uitgeprobeerd. Tenslotte moet je je goed voorbereiden om aan zo'n wereldkampioenschap mee te doen.

Het is zeker een voordeel als het zonnetje schijnt. Dat is in elk water zo. Niet alleen heb je dan meer licht onder water, maar de zonnestralen geven het geheel altijd een magisch tintje. En ook de helderheid van het water maakt het mogelijk om het model wat verder in beeld te plaatsen. Aan helder water geen gebrek bij TODI. Op onderstaande foto lijkt het net alsof er een UFO boven onze hoofden neerstrijkt, het is echter gewoon het dak van het gebouw.

Aan vissen ook geen gebrek bij TODI, soms zijn het er zoveel dat het mikken wordt om ze allemaal op de juiste plek te hebben. Alleszins wil je als fotograaf dat er geen vis komt paraderen voor je model.

Ik zou hier nog enkele  uren  kunnen doorgaan met foto's te tonen, want ik heb er heel wat genomen tijdens die twee sessies, maar mocht je er nog niet genoeg van gekregen hebben, dan kan je hier in het TODI album nog meer plaatjes bekijken. Hieronder nog een zeldzame foto. Ik neem niet vaak selfies (of een "ussie" zoals Merel het noemt...), omdat ik liever aan de andere kant van de camera sta of lig, maar deze vond ik wel een leuke afsluiter ;-)

Enkele dagen geleden lag ik dan nog eens in het zoute water van Zeeland. Het was weeral 2 weken geleden en dan begin ik altijd uitdrogingsverschijnselen te vertonen... Er waren pijlinktvissen gespot en daar moest ik natuurlijk heen.  Jammer genoeg zit  "de bloei" er momenteel in. Dat maakt groothoekfotografie er niet makkelijk op en ook de pijlinktvissen zijn behoorlijk schuw. Dat maakt ze moeilijk te benaderen.

Met heel wat geduld en na twee duiken kwam ik toch terug boven water met enkele aanvaardbare foto's. Wat zijn het toch prachtige diertjes. We moeten ze met de grootste omzichtigheid benaderen en ik hoop dan ook dat ze de komende dagen en weken niet onder de voet gelopen worden van de vele duikers die ze willen bewonderen. Ik gun het iedereen om ze "live" aan het werk te zien, maar wees voorzichtig en hou je afstand, dan kan iedereen er van genieten!

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Ik beloofde in mijn vorig blogbericht om iets te schrijven over mijn bevindingen met het externe Vision scherm in Hugyfot behuizing dat bovenop mijn onderwaterbehuizing prijkt. Ik heb er nu twee duiken mee gedaan en dit zijn mijn eerste bevindingen:

De eerste duik was bij Sint Annaland waar we op zoek gingen naar de Snotolven.  De zichtbaarheid was eigenlijk heel slecht en met de fish-eye lens werd dit geen groot succes. Tot overmaat van ramp vond ik geen enkele Snotolf. Dan maar  foto's genomen met het doel om beeld-op-beeld foto's te verkrijgen. Ik koos enkele onderwaterlandschappen uit en richtte de camera ook naar de zon die  af en toe door het wateroppervlak kwam gluren. Voor beeld-op-beeld  opnames heb je altijd een donker vlak nodig in je foto om dat dan met een andere foto op te vullen. Als het vlak niet donker genoeg is, loop je het risico dat het tweede beeld er niet zuiver doorkomt. Om dat te beoordelen op het kleine LCD schermpje van de camera is  niet altijd evident. Ik maakte dus al meteen gebruik van het grotere scherm  en kreeg hierdoor een veel duidelijker beeld te zien.

De tweede duik had ik mijn macrolens opgeschroefd en de snoot op de flitser gedraaid. Al vrij vlug vond ik enkele Brede ringspriet- en Harlekijnslakken. Dat was het gedroomde onderwerp voor mijn beeld-op-beeld foto's. Ik belichtte de slakjes met een zo klein mogelijke lichbundel en korte sluitertijd van soms wel 1/320ste zodat de rest van de foto zo donker mogelijk bleef.

Eenmaal ik een foto had die me voldoende aanstond, ging ik in het menu op zoek naar de beeld-op-beeld functie. Als ik tevoren de foto's moest bijeenplaatsen op het LCD schermpje van mijn camera was dat meer gokwerk omdat de twee foto's zo klein werden afgebeeld, dat ik het nauwelijks kon beoordelen. En hier kwam het grotere scherm dus werkelijk tot zijn recht. Ik kon niet alleen de beelden beter zien, maar ook kijken of er niet teveel zweefvuil in het beeld zat. Dat was dus een hele verbetering. Nu ben ik geen voorstander om mijn tijd onderwater te spenderen aan fotobewerking, maar ik vond het zo leuk dat ik er toch een hele tijd aan spendeerde.

De beoordeling van de samengestelde foto's verliep dus prima, al maakte ik me de bedenking dat ik in een ideale omgeving zat om de foto's te bekijken. Ik zat namelijk ronde de 15 meter diepte waar er voldoende duisternis was om het scherm goed te zien. Wanneer je ondiep zou liggen op een zonnige dag zou dit wel eens moeilijker kunnen zijn. Er is wel een afschermkap voorzien, maar de vraag is of die voldoende licht afschermt op zo'n momenten. Ik ga het alleszins nog uitproberen en de nodige feedback aan Hugyfot bezorgen hieromtrent, want het is zeker niet onmogelijk om zo'n afschermkap wat groter te maken.

Ik zag ook dat het grote scherm de foto's iets donkerder weergaf dan het kleine scherm. Dat is echter op het droge prima op te lossen door de instellingen van het scherm aan te passen. 
Nu heb ik bovenwater weer wat extra gewicht mee te sleuren, maar onderwater bleek alles toch positief te zijn. Ik ga dus mijn configuratie moeten aanpassen, maar dat is heel simpel te verhelpen door  enkele elementen te verwijderen uit de HugyFloat Compact flitsarmen.

Conclusie: tot nu toe niets dan lof van mijn kant. Alles werkte perfect en zelfs verticale foto's maken bleek geen probleem te zijn. Het is nu veel aangenamer om foto's te beoordelen en zelfs onderwater te bewerken. Na de duik een foto laten zien om je collega duikers jaloers te maken gaat ook prima ;-)
 In de toekomst ga ik de life view nog eens uittesten. Ik denk dat het externe scherm een vast attribuut gaat worden.

Vandaag ben ik naar de speelgoedwinkel geweest. Eentje voor grote kinderen! Ik was op bezoek bij DA adventures, de winkel van o.a. Hugyfot, zeg maar. Ik fotografeer inmiddels al enkele jaren en ben zeer tevreden over het materiaal dat ze maken en de service die ze leveren. Hugyfot maakt behuizingen voor spiegelreflexcamera's van Nikon en Canon, Gopro camera's en de Sony RX100 IV/V compact camera. Ik werk al jaren met de Nikon D7100, een prima camera die ondertussen al enkele opvolgers heeft. Onlangs was er groot nieuws: de lancering van de Vision standalone monitor in een behuizing van Hugyfot gegoten, dat bovenop de behuizing van een spiegelreflex kan gemonteerd worden. Dat was iets waar ik naar uitkeek.  Eerst moest de behuizing aangepast worden, want voor de nieuwe bekabeling moest er plaats gemaakt worden. De externe monitor wordt gevoed door een HDMI kabel die rechtstreeks in verbinding staat met de fotocamera.

Daarna werd me uitgelegd hoe de monitor werkt en welke instellingen mogelijk zijn (formaat van het beeldscherm, kleurtemperatuur, helderheid, enz). De behuizing van de monitor heeft dubbele o-ringen, maar om zeker te zijn is er hier, net zoals in alle spiegelreflexbehuizingen van Hugyfot, standaard een vacüum systeem ingebouwd. Dat geeft een gerust gevoel.

De lithium power bank die je hierboven op de foto ziet zou maar liefst 8 uren meegaan. De kabels zijn optioneel verkrijgbaar en je kan kiezen uit 2 uitvoeringen. Ik koos voor de duurdere, die hebben het voordeel dat ze demonteerbaar zijn.

Hierboven en onder zie je de volledige opstelling. Wat is nu het voordeel van zo'n extern scherm hoor ik je al denken. Eerst en vooral kan je veel beter je foto's bekijken en beoordelen. Voor video is dit ook uiterst geschikt. Je hoeft je toestel niet meer te kantelen, want je ziet vrijwel meteen na het nemen van een foto het resultaat net boven je toestel op een veel groter scherm. Bijna 18 cm oftewel 7 inch is de diagonaal van het scherm, al gebied de eerlijkheid me erbij te vertellen dat je met een camera zoal Nikon (formaat 3:2) geen beeld hebt over het hele scherm. Dat komt omdat de monitor een andere verhouding heeft, namelijk 16:9. Toch lijkt het me meer dan ruim genoeg om de foto's beter te beoordelen. Een ander voordeel is dat de bewerking van de foto's zoals beeld-op-beeld, veel gemakkelijker zal zijn. Bij wedstrijden zoals het wereldkampioenschap moet dit onder water gebeuren. In principe kan je ook perfect in live view fotograferen, iets dat ik zeker in de praktijk nog ga uittesten

"Building your digital adventures" is de leuze die in grote letters aan de muur prijkt bij Hugyfot. De volgende test zal in het water zijn. Ik hou jullie op de hoogte! Deze klant is alvast tevreden...;-)

Mijn laatste duik in het Zeeuwse water was al van eind vorig jaar, maar eergisteren kon ik er voor de eerste keer in het nieuwe jaar terug inspringen. Met een watertemperatuur van om en bij de 3 graden werden het twee frisse duiken. De eerste was bij Anna Jacoba polder en daar vond ik al meteen een nest eieren die afkomstig zijn van de Groene zeedonderpad.

Op de foto is goed te zien dat de embryo's al in een vergevorderde fase zaten. De oogjes keken me massaal aan.  Hier en daar was er al een visje uit zijn ei gesprongen. Vader zeedonderpad was van geen kanten te bespeuren. Vaak zitten ze wel ergens in de buurt, maar ik vond niets. Even verder hetzelfde verhaal: een mooi nest roze eitjes zonder vader in de buurt.

Bij de kop van de pier zaten er overal Harlekijnslakken. Zo diep in de winter had ik ze nog niet gezien. Het was wachten tot ik er eentje vond die ik gemakkelijk in beeld kon krijgen. Toen ik onderstaand exemplaar voor de lens kreeg, richtte het diertje zich op om de omgeving beter waar te nemen.

Toen ik na 90 minuten besloot om terug te keren viel mijn oog op een heel mooie naaktslak: de Brede ringsprietslak. Het was even geleden dat ik die nog gezien had. Ik nam er geduldig de tijd voor om er een mooie foto van te maken, maar de kou zorgde er voor dat mijn handen zich niet meer stil konden houden.

Het was tijd om  het water te verlaten, maar niet voor ik nog een foto nam van het eikapsel van een Japanse stekelhoren.  Die lag net bij de instap.

De tweede duik van de dag was bij Stalland, ook gekend als Sint-Annaland.  Ook daar vond ik verscheidene nesten met eitjes van de zeedonderpad. Van de ouders echter geen spoor. Ik vond er wel een spookkreeftje dat geduldig poseerde.

Zie je dat ene witte eitje? Dat zal helaas niet uitkomen. Bij de meeste nesten die ik tegenkom zitten er zo wel één of meerdere tussen.  Het zal wel eigen zijn aan de natuur dat niet iedereen het haalt. De Hooiwagenkrabben aan de andere kant, zijn wel taaie gasten. Zelfs bij deze koude temperaturen kan je ze nog overal vinden.

Voor deze Pauwkokerworm stopte ik ook nog even. Alhoewel ik er al veel foto's van heb gemaakt, blijven deze diertjes me fascineren.  Hun tentakels wapperen in de stroming terwijl ze vaak nog eens veranderen van richting. Bij de minste beweging of lichtverandering schieten ze pijlsnel in hun koker. Geen gemakkelijk onderwerpen, maar met een beetje geduld kan je ze wel fotograferen. De beloning is dan dat je ze steeds anders in beeld krijgt.

Tot slot kwam ik nog een Ruthensparrs grondel tegen. Deze visjes zwemmen altijd vrolijk rond en zijn ook altijd moeilijk in beeld te krijgen omdat ze heel schuw zijn. Maar dit exemplaartje wist blijkbaar van de kou.  Het komt niet vaak voor dat ik er met mijn macrovoorzetlens op 5 cm afstand vandaan een beeldvullende foto van het kopje kan nemen. Maar deze keer lukte het dus wel. Het was tijd om terug te gaan opwarmen. Gelukkig was er hete soep...

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Onlangs lag ik nog eens in het heldere en visrijke water van TODI in Beringen. Ik had er afgesproken met mermaid Nyxe uit Nederland om er een onderwaterfotoshoot te houden. We hadden mekaar onder water al eens ontmoet zoals je hierboven op de hoofding kan zien. 

De voorbije maanden hielden we contact en nieuwe plannen voor een fotoshoot werden gesmeed. Ondertussen ben ik al enkele keren in TODI geweest en ik had altijd het geluk om er op een zonnige dag te zijn. Dat maakt een heel verschil onder water. Niet alleen is er dan meer licht, maar de mooie stralen die het water doorboren maken de achtergronden heel decoratief.

Het  weer zat helaas niet mee en na vijf minuten had ik al door dat ik mijn ISO instelling moest verhogen naar 1200, anders werd de achtergrond te donker. Ik vroeg haar ook om enkele keren dicht tegen de oppervlakte te poseren. Dat resulteerde in een leuke weerspiegeling en een ongewone compositie.

Toen ze even stond uit te blazen op de top van één van de onderwaterzuilen zag ik haar staart omhoog krullen. Het leek me een leuke foto en net voor ik afdrukte stak ze haar hoofd onder water en gaf me het V-teken. Ik vond de foto zo grappig dat ik er één van de kogelvissen - die ik een tijdje geleden fotografeerde -  eraan toevoegde. Onderstaande foto is dus een montage, iets wat ik zelden doe.

Na meer dan een uur poseren moesten we er toch even uit om te gaan pauzeren en op te warmen. Het water was rond de 24 graden en dat voelde wel comfortabel aan in mijn 7mm duikpak, maar voor mermaid Nyxe was het al een hele prestatie om zo lang in het water te liggen.

Na een half uurtje sprongen we er terug in. We hadden afgesproken om het eens over een andere boeg te gooien en maakten er een fashionshoot van.  Geen zeemeerminnenstaart dus, maar met kleding en stoffen die ze zelf had gemaakt. De rode stoffen kwamen mooi tot zijn recht en weer poseerde ze alsof het allemaal niets was.

Ondertussen werd het buiten meer en meer donker en kreeg ik nog nauwelijks licht op de achtergrond. Mijn tweede flitser deed het ook niet meer, maar ik gaf niet op en fotografeerde rustig verder. Alhoewel "rustig" eerder het verkeerde woord is, want als fotograaf moet je heel snel kunnen reageren wanner je model onderduikt. Die ziet zonder duikmasker namelijk niet zo goed en daar moest ik dan heel snel op reageren. Ook de instellingen en flitssterkte moeten voortdurend aangepast worden.

Die stoffen gaven een mooi effect en hadden boven water nauwelijks gewicht, maar eens onder water voelden ze veel zwaarder aan  en daar moet je wel degelijk rekening mee houden. Hoe gemakkelijk en confortabel  ze zich voelde zie je hieronder. Op deze foto lijkt het er op dat ze bijna in slaap valt. De haren liggen mooi naar achteren toe, iets dat niet vanzelfsprekend is. Het vraagt timing en ervaring van het model om, net voor de foto genomen wordt, even met de hand alles naar achteren te strijken.

Na meer dan 2 uren in het water hielden we het voor bekeken. Ik sloot af met een selfie van ons beiden. Iets dat ik ook zelden doe... ;-)

Meer foto's die ik in TODI nam vind je hier.

De eindsprint is ingezet en in de aanloop naar het nieuwe jaar wens ik u allen een prettige Kerst en een gelukkig Nieuwjaar. Het jaar is weeral voorbij gevlogen en dat is eigenlijk een goed teken. Het wil zeggen dat we ons geamuseerd hebben. Natuurlijk is het leven niet altijd een feest, maar het is toch opmerkelijk hoe ons brein vooral de goede dingen in ons leven op onze harde schijf opslaat. Zo herinner ik me nog heel goed de prijsuitreikingen van het OBK en ONK. In de prijzen vallen is altijd heel plezant, maar wat vooral telt is de warmte en appreciatie die je krijgt van mensen die om je geven. Als ik na een zware dag arbeid doodmoe thuiskom en een klein lief meisje "papa" roept en lachend naar me toe rent, dan smelt mijn hart en krijg ik - voor even toch - terug een boost energie. Wat kan het leven toch mooi, eenvoudig en simpel zijn. Ik wens iedereen hetzelfde gevoel toe!

Gisteren woonde ik de prijsuitreiking bij van de Lowland Photo Contest. Dat is de fotowedstrijd die verbonden is aan het jaarlijkse internationale natuurfotografiefestival van de lage landen. Het festival is inmiddels aan zijn vijfde editie toe. De fotowedstrijd zelf wordt al vier jaar georganiseerd en ikzelf doe al drie jaar mee. De foto's mogen enkel in de lage landen genomen zijn. In de onderwatercategorie behaalde ik een tweede plaats en een eervolle vermelding.

De mooiste prestatie vond ik toch wel een tweede plaats in de categorie portfolio. Daar moest ik het opnemen tegen natuurfotografen uit andere disciplines. Ik koos ervoor om allemaal beelden in te zenden die ik in de camera over elkaar had geplaatst, de zogenaamde beeld-op-beeld functie. De foto's nam ik tijdens de voorbereiding van het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie en tijdens de wedstrijd zelf. Als je op de foto klikt zie je ze groter.

 In de fotografie en zeker fotografiewedstrijden worden er meer en meer creatieve foto's verwacht die de kijker en de jury verrast. Het is dan niet altijd gemakkelijk om met iets nieuws af te komen. Het is bemoedigend om mensen te hebben die in je projecten geloven en je hierbij helpen. Daarom wil ik  het Hugyfot team bedanken voor de steun en technische ondersteuning die ze mij gegeven hebben.
Meer wedstrijdfoto's vind je hier.

Tijdens de wedstrijddagen van het Open Nederlands Kampioenschap (ONK) en Belgisch Kampioenschap (OBK) onderwaterfotografie heb ik voor de categorie groothoek met model beroep gedaan op onze Belgische mermaid Céline. En dat was niet zonder succes. In beide kampioenschappen eindigde ik op de eerste plaats.

Voor het ONK koos ik als locatie het Grevelingenmeer en voor het OBK de put van Ekeren. De watertemperatuur lag rond de 17 graden op dat moment. Geen sinecure dus om zonder duikpak of duikmasker onder water te gaan poseren. In het Grevelingenmeer is het dan ook nog eens zout water en dat prikt enorm aan de ogen. Maar ook het zoete water van de put van Ekeren was geen gemakkelijke opgave door al de waterplanten waar je in verstrengelt kan geraken.

Een goede voorbereiding was dan ook noodzakelijk om alles vlot te laten verlopen. Vooral de opvang van Céline als ze uit het koude water kwam was belangrijk. Onderkoeling is heel gevaarlijk en daarom was het van belang om warmtedekens, handdoeken en warme drank bij de hand te hebben.

Gelukkig konden we rekenen op de hulp van de mama en vriend van Céline om een handje te helpen. Ik wil hen daarvoor hartelijk bedanken en vooral ook een welgemeende dank voor de moeite die Céline gedaan heeft en het enorme doorzettingsvermogen dat ze getoond heeft. Ze heeft het fantastisch gedaan! Je kan haar volgen op haar Facebookpagina: https://www.facebook.com/MermaidCeline/

Gisterenavond vond de prijsuitreiking van het Open Belgisch Kampioenschap onderwater foto- en videografie (OBK) plaats in duik- en snorkelcentrum TODI in Beringen. Het langverwachte sluitstuk van een wedstrijd die reeds in mei van dit jaar van start ging. Om de twee jaar is er een festival editie, d.w.z. dat er een shoot-out gedeelte is en een festival gedeelte. Bij het shoot-out gedeelte was er een wedstrijdweek in mei en eentje in september waarbij deelnemers twee opeenvolgende dagen konden uitkiezen om hun foto's te gaan maken. Het deel in mei speelde zich af in Zeeland en het andere deel in zoet water, nl. de put van Ekeren. Deze foto's mochten niet nabewerkt worden. Voor het festival gedeelte mochten er foto's in vijf categorieën ingestuurd worden die eender waar in de wereld genomen waren. Deze mochten wel nabewerkt worden. Bovenop de foto's kon er ook nog deelgenomen worden in de categorie digirama's (zie deze pagina voor uitleg). Om uitgestuurd te worden naar het Wereldkampioenschap in Tenerife (2019) moest je deelnemen in alle bovenstaande categorieën en na 2 jaar  competitie als eerste eindigen. Dat is zowat in een notedop hoe het kampioenschap er uit ziet voor de fotografen. Hieronder staan mijn foto's van het shoot-out gedeelte.

Bij het festival gedeelte koos ik voor onderstaande foto's.

Tot slot wil ik nog beide onderwatermodellen die voor me poseerden bedanken, dat waren Marlène Terpstra en Mermaid Céline! Jullie hebben het geweldig gedaan! Speciale dank ook aan de sponsors, jury en alle vrijwilligers die zich weer belangeloos hebben ingezet om er  een prachtige editie van te maken. Zonder deze mensen zou er geen festival geweest zijn. Hoedje af!
En nu, op naar Tenerife!

 Afgelopen zondag gaf ik een presentatie over bergmeerduiken in Oostenrijk, de Westkaap in Zuid-Afrika en de kleurrijke riffen in West Papua, Indonesië. Nature Talks is een natuurfotografiefestival in Nederland https://www.naturetalks.nl/  en DuikeninBeeld is dé referentiewebsite voor België en Nederland in het duikwereldje https://duikeninbeeld.tv/
Ik volgde er nog andere zeer interessante presentaties van Willem Kolvoort en Alexander Koenders over wedstrijdfoto's vanuit het perspectief van de jury, Nico van Kappel over onderwaterfotografie zonder duikbrevet, Blikonderwater met de wereld net onder het wateroppervlak, Mick Otten met zeedieren fotograferen als kunstvorm en Fred Buyle met onderwaterfotografie op één ademteug en met natuurlijk licht. Allemaal presentaties die me een andere blik gaven op mijn kijk op onderwaterfotografie. Een boeiende dag die je volgend jaar zeker niet mag missen!