In april van vorig jaar kwam ik voor het eerst in contact met een aantal vrijduikers van NELOS  via een samenwerking tussen de Audiovisuele Commissie  en de Sportcommissie. De meeting, die doorging in de duiktank Transfo in Zwevegem, had twee doelen: enerzijds kennis opdoen over het vrijduiken door middel van een initiatie  en anderzijds contacten leggen tussen de fotografen en de vrijduikers. Ik ontmoette er Bart Denys en Sophia Dequeker, een sympathiek koppel, die me van bij de start opvielen. Van het één kwam het ander en al snel maakten we na afloop afspraken om een fotografie-sessie te doen in de Put van Ekeren. Het thema van het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie bij de Masters was namelijk vrijduiken.  Veel uitleg over hoe je zo'n foto moest nemen kregen we er niet bij, enkel een verwijzing naar de website
https://www.nelos.be/programma/vrijduiken.
De oefensessie, begin augustus, viel goed mee en ik kon enkele ideeën uitwerken zoals onderstaande foto.

Deze pose hadden we al eens eerder gedaan in de duiktank en het leek me een mooie weergave van wat "a state of mind" betekent. Ik had deze foto al in m'n hoofd voor de wedstrijd toen Sophia  op het einde van onze oefenronde over de koord begon te lopen. Ik was meteen weg van het beeld dat ik voor ogen kreeg.

Het leek me de ultieme vorm van lichaamsbeheersing met een vleugje creativiteit. Geen gewone afdaling of opstijging langs de koord, maar  er over lopen zoals een koorddanser dat doet. Dit wou ik absoluut tijdens de wedstrijd doen.

Maandag 11 september was het zover: wedstrijddag. De foto zat in mijn hoofd, maar om niet op één paard te gokken begonnen we met enkele andere poses.

Daarna begonnen we aan het koorddansen. Beide vrijduikers liepen -mekaar afwisselend- over het touw zoals we het geoefend hadden. De zichtbaarheid viel beter mee dan tijdens onze oefensessie waardoor ik de vrijduiker aan de oppervlakte mee in beeld kon brengen.

Op het einde liet ik hen allebei langs de koord lopen. Omdat ik er geen zonnetje bij had koos ik voor een beeld-op-beeld opname. Dat zijn twee foto's die je over mekaar plaatst. De tweede foto was een groothoekopname die ik onderwater tegen de oever had genomen. In het retoucheermenu van de camera kan je dan de twee foto's samenvoegen.

Bovenstaande foto (in kleur) werd uiteindelijk mijn inzending voor de wedstrijd. Deze foto vond ik de perfecte belichaming van een creatieve weergave  over vrijduikers.  De foto behaald geen top drie plaats, maar de weg die ik volgde om tot dit beeld te komen was een geweldige ervaring en betekende voor mij véél meer dan een medaille. Bedankt Bart en Sophia!

Onlangs vond de prijsuitreiking van het Marmara festival in Turkije plaats. Het duurde even voor de uitslag online werd geplaatst en ik keek er met grote belangstelling naar uit. Met grote fierheid kan ik wel stellen dat ik het niet slecht heb gedaan, ik ben er als beste fotograaf van het festival bekroond.

Wat gaat de tijd tegenwoordig snel! Het is inmiddels weer bijna 3 maanden geleden dat ik nog een bericht geplaatst heb en daar is een goede reden voor: ik heb niet veel meer in het water gelegen! De afgelopen 25 jaren is me dat niet vaak overkomen, maar nu was er daar een goede reden voor, namelijk de geboorte van onze dochter Océane. Jawel, u leest het goed en voor alle duidelijkheid: ik mocht de naam kiezen!
Océane werd pas begin september verwacht, maar kon niet meer wachten en sprong er op 22 juli al uit. Onderstaande foto nam ik nog in juni tijdens een shoot in het bad. En als u zich afvraagt hoe we dat water zo wit kregen dan is het antwoord daarop: melk! De bloemen en de bladeren waren trouwens echt.

Net voor het grote gebeuren lag ik bij Strijenham aan de Oosterschelde nog bij enkele honderden Steenslijmvisjes (Lipophrys pholis). Die waren erg actief op zoek naar voedsel en gingen meermaals de confrontatie  met de krabben aan. Wat een lefgozers!

Het mooiste moment was toen er drie Steenslijmvisjes op een rij gingen liggen. Ik mikte met mijn snoot boven het middelste visje in de hoop de twee anderen er ook op te krijgen.

Bij de Bergse Diepsluis toonde mijn buddy Frank Visser een mooie Groene zeedonderpad (Taurulus bubalis).  Bedankt voor de vondst!

Er zwommen die dag veel Oorkwallen (Aurelia aurita)  en Kompaskwallen (Chrysaora hysoscella) rond. Ik spendeerde heel wat tijd om de kwalvlooien (Hyperia galba)  die zich in deze kwallen bevinden te fotograferen. Een werkje waarvoor je veel geduld moet hebben.

Begin augustus lag ik dan nog eens in het water om samen met vrijduikers Bart en Sophia wat te oefenen voor het tweede luik van het Open Belgisch Kampioenschap. Dat gaat door in zoet water tijdens de tweede week van september. Natuurlijk kan ik daar nog niet veel over tonen, want ik wil niet teveel in mijn kaarten laten zien. De concurrentie loert mee ;-)

En zo is de zomer razendsnel aan het voorbij vliegen. Ik pendelde voortdurend tussen werk en ziekenhuis, want Océane moest nog enkele weken op de afdeling neonatologie verblijven, maar bij de geringste kans profiteerde ik er van om in het water te springen. (Iets dat mijn dochtertje trouwens ook al graag doet...)
Enkele dagen geleden kreeg ik nog eens zo'n kans en trok ik naar de Zeelandbrug. Wat was het zalig om nog eens in het zilte nat te vertoeven bij een heerlijke watertemperatuur van 20°C en een uitstekende zichtbaarheid. De jonge Zeekatjes zijn alom tegenwoordig.

Behalve de Bruine plooislakken kon ik geen naaktslakken vinden, maar dat kon de pret niet bederven. Er waren genoeg andere onderwerpen te vinden, zoals onderstaande pubers...

Tot slot vond ik nog een zeepaardje.  Ik maakte er in Photoshop een dubbelopname van. De perfecte afsluiter van een ongewone zomer.

Meer foto's vind je hier.

De afgelopen weken was ik in volle voorbereiding voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie. Het tweede luik van deze wedstrijd moest afgewerkt worden in zoet water. Voor het eerst mochten we als deelnemers zelf een keuze maken waar we wilden fotograferen, zolang het maar officieel duikwater in België of Nederland was. Omdat een goede voorbereiding het halve werk is, trok ik de grens over en ging ik op verkenning bij Zandeiland 4 in de Vinkeveense plassen.

Met Marlène als model en gids maakte ik er een mooie duik waarbij we heel wat onderwerpen vonden die zouden kunnen dienen voor de wedstrijd. Het unieke aan deze plas vond ik de goud-gele kleur van het water en de snoeken en snoekbaarzen die zich redelijk goed lieten benaderen.

Een andere bijzondere plek die ik bezocht was de Haarlemmermeerse bosplas. Daar hielden zich ook enkele grote snoeken op. Die zaten onder  het platform van het plaatselijk restaurant, waar ze op kleine baarsjes aan het jagen waren. Enkele enorme palingen zwommen op en neer langs de pijlers.

Iets verder vond ik nog een plek waar enkele karpers zich schuil hielden. Dicht tegen de oever en tussen de takken van een omgevallen boom vond ik hun schuilplaats.  Ze waren echter zo schuw dat ik er amper nog eentje kon fotograferen toen ik dicht genoeg was genaderd.

Na al die mooie avonturen over de landsgrens, besloot ik om ook nog eens in de Put van Ekeren te gaan duiken. Ekeren is bijna mijn tweede thuis als het op zoet water aankomt. Ik duik er al jaren en ken bijna ieder hoekje van de put. Soms kan het er glashelder zijn en in de zomer is er altijd veel onderwaterleven te zien en staan de waterplanten op hun hoogst. 

Gedurende de maand augustus maakte ik er verscheidene duiken en werd ik overrompeld door al het leven dat voor mijn lens verscheen. Ook Marlène kwam speciaal uit Nederland af om enkele oefensessies te houden.  Ik had speciaal een fluo geel/groen lycra duikpak  voor haar besteld omdat deze kleur onderwater wat meer opvalt. Een echt modellenpakje dus, dat ze over haar neopreen duikpak kan dragen. (Vanaf toen was de naam Tweety geboren;-) Iedere duik zagen we heel wat snoeken die soms zo benaderbaar waren dat we ze bijna konden aanraken.

Uiteindelijk begonnen de oefensessies hun vruchten af te werpen en raakten we meer en meer op mekaar ingespeeld. Omdat het water nog redelijk warm was voor de tijd van het jaar, vroeg ik Marlène om zonder kap te duiken.

De mooiste foto's vind ik nog steeds diegene waar de zonnestralen het wateroppervlak doordringen en het geheel een magisch tintje geven. Alhoewel ik genoeg kunstlicht meeheb, doet het omgevingslicht een foto pas écht opleven.

Zonlicht is echter iets dat je op een wedstrijddag niet kan reserveren. Ondertussen is de wedstrijd afgelopen en is het wachten op de prijsuitreiking die einde november zal plaatsvinden in Oostende. Tot die tijd mag ik volgens het reglement geen foto's publiceren die tijdens de wedstrijd genomen zijn. Die heeft u nog tegoed van me.

Het was weeral een tijdje geleden, maar deze week heb ik mijn favoriete Belgische zoetwater put nog eens bezocht. Gewapend met de fish-eye lens stapte ik vol goede moed het schijnbare heldere water in. Vanaf de steiger kon je namelijk gemakkelijk de bodem zien. De zon scheen en ik volgde de kant op zoek naar mooie onderwerpen.

Al snel bleek dat de bloei in het water zat. Vorig jaar had ik dit fenomeen ook opgemerkt en dan kan je bijna niet met een groothoeklens uit de voeten. Er zijn dan simpelweg teveel partikels in het water die bij het flitsen opgelicht worden. Vooral in de buurt van waterplanten leek het me veel erger, dus ik veronderstel dat die de oorzaak zijn van de sneeuwstorm. Om eens een goed voorbeeld te laten zien plaats ik hieronder een onbewerkte foto die ik nam zonder gebruik van mijn flitsers. De partikels die te zien zijn, worden belicht door een bundel zonnestralen die tot op de bodem reiken.

Daarom heb ik deze keer wat meer werk gehad in de nabewerking. Ik vond enkele foto's toch de moeite waard om mee aan de slag te gaan. Hieronder werd het gedeelte met de partikels vervangen door een zwarte achtergrond.  Bijkomend voordeel is dat de foto hiermee een versterkend effect geeft bij de bloemen op de voorgrond.

Snoeken waren er ook in verschillende afmetingen te vinden. De grootste moet toch wel een stevige meter lang geweest zijn. Het dier zwom schijnbaar langzaam voort, maar ik moest toch serieus wat gas geven om gelijke tred te houden.  Nu heb ik in al die jaren al heel wat snoeken gefotografeerd, maar onderstaand exemplaar vertoonde toch een ietwat vreemd gedrag. In de tien minuten dat ik het dier volgde is het zeker drie keer tot aan de oppervlakte gezwommen en leek het een hap lucht te nemen en terug onder te duiken. Daarna ging de snoek even rusten tussen de waterplanten.

Na meer dan twee uur duiken verliet ik het water. Het was tijd om nog eens een wandelingetje te maken langs de oevers van de vijver. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de natuur rondom het water nog niet zo heel lang geleden ontdekt heb.

Na heel wat jaren duiken kwam het er toch eens van om een toertje rond de put te maken. Sindsdien neem ik altijd mijn macrolenzen mee om er de vlinders, waterjuffers, spinnen, bloemen en allerlei andere dingen te fotograferen.

Bij libellen en waterjuffers hoor ik vaak zeggen dat je 's ochtends vroeg op pad moet gaan om ze te fotograferen. Dan zitten ze nog onder de dauw en moeten ze eerst nog opdrogen en opwarmen voor ze kunnen wegvliegen. Dat viel echter goed mee, want ik kon met de Nikkor 60mm macrolens heel dichtbij komen. Voor sommige opnames gebruikte ik de Nikkor 70-300 mm telelens.

Meer natuur- en onderwaterfoto's van domein Muisbroek vind je hier.

We hadden het al even gepland en nu was het zover: enkele dagen op bezoek bij onze Nederlandse vrienden Jeroen en Marlène. Die wonen even buiten Amsterdam bij Landsmeer in een prachtige landelijke omgeving.  Ook zij hebben zoals elke rechtgeaarde Nederlander een bootje bij de tuin liggen waarmee we een uitstapje maakten tot op de grachten van Amsterdam. We moesten langs enkele sluizen varen en hier en daar konden we net onder de bruggetjes door met de boot.

Langs een wirwar van kanalen kwamen we steeds dichter bij onze bestemming. Het landschap wisselde sterk af: soms bevonden we ons tussen de watervogels en op andere momenten zagen we prachtig aangelegde tuinen.

De kanalen werden steeds groter. Bij een appartementsgebouw viel mijn oog op enkele kleurrijke parasolletjes en naast een aangemeerd schip zag ik enkele cannabisplantjes op een kleiner bootje. Volgens onze vrienden is dit in Nederland beperkt toegelaten voor eigen gebruik. 

Naarmate we de stad naderden werd het steeds drukker. Op het IJ lag er zelfs een cruiseschip bij de kade.

Tijdens de lunch hadden we een mooi uitzicht op een replica van een voormalig VOC-schip. Enkele kleinere schepen die aangedreven werden door  bemanning met roeispanen passeerden de revue .

In hartje Amsterdam werd het pas echt druk. Het was prachtig om over de grachten te varen en de stad op deze manier te bezoeken.

De zon kwam tevoorschijn en het leek wel of iedereen op of langs het water vertoefde. Hier en daar waren er enkele eigenaardige dingen te zien, zoals het bootje in de vorm van een klomp.

Amsterdam is ook bijzonder qua architectuur. Prachtig gerestaureerde gevels en moderne gebouwen met speciaal gevormde structuren geven de stad een internationale uitstraling.

Door de drukte op het water moesten we  af en toe wachten bij de nauwe passages.

Het werd stilaan tijd om terug te keren en langzaam maar zeker vaarde onze schipper terug langs de polders richting Landsmeer. Het was een boeiende uitstap in het gezelschap van een uiterst charmante gastheer en gastvrouw. Bedankt Jeroen en Marlène!

Ik kijk altijd uit naar de maand juli. De barbecue kan bovengehaald worden, de dagen zijn extra lang, het water lekker warm en de duiken lopen vaak uit tot twee uur en langer. Gisteren was zo'n dagje waar al deze elementen samenvielen. Ook de dertig graden moesten we erbij nemen, wat een extra reden gaf om nog langer in het water te liggen. Bij Sint-Annaland zag ik leuke grondeltjes en de Bruine plooislakken zijn er al de ganse maand te vinden.

De Zwarte grondels zijn nog steeds druk bezig om hun eieren af te zetten. op onderstaande foto zie je de eitjes die door  het vrouwtje in een lege oester afgezet zijn. Ze worden zowel door het vrouwtje als het mannetje bewaakt en regelmatig schoongemaakt.

Bij de eieren van de Zeekatten oftewel Sepia's kwam ik weer enkele bijzondere exemplaren tegen. De vrouwtjes leggen een laagje inkt rond hun eieren wanneer ze deze afzetten, maar soms gebeurt het dat de inkt op is en dan kan je het foetusje binnenin zien zitten. Ik vind dit altijd een bijzonder fenomeen en daarom bleef ik er geruime tijd fotograferen en probeerde ik het licht van mijn flitser langs achter te plaatsen. Zo kan je de transparantie van het eitje beter zien.

Ik kon ook een pasgeboren zeekat fotograferen.  Zo klein had ik ze nog nooit gezien. Op onderstaande foto zie je al duidelijk het kalkskelet zitten bij het nog half transparante diertje.

Juli is ook de tijd dat je overal garnalen onder de waterspiegel tegenkomt. Ik heb me dan ook al flink geamuseerd met ze te fotograferen. Vooral de Veranderlijke steurgarnaaltjes zijn een uitdaging voor mijn sterk achteruitgaande ogen. Zij herinneren me er steeds aan dat ik dringend een afspraak bij de oogarts moet  maken. Bij de kleinste exemplaren zie ik vaak pas achteraf op het computerscherm dat ze zwanger zijn.

Ze zijn dan ook vaak kleiner dan één centimeter. Gisteren vond ik er zelfs vijf bij mekaar in allemaal verschillende kleuren.

Het bijzonderste exemplaar was onderstaande  (bijna) zwarte garnaaltje. Die zat verborgen tussen de sepia eitjes en had zich prima gecamoufleerd. Ik moest flink overbelichten om het diertje op de foto  te laten uitkomen, want zwart op zwart is moeilijk te zien.

De natuur is nu volop in beweging, tijd om er op uit te trekken!
Meer foto's vind je hier.

De zomer is aangebroken en net als de vorige jaren keek ik er naar uit om nog eens tussen mijn favoriete water-bloemen te liggen. Door de overvloedige regen van de afgelopen maand was de zichtbaarheid niet optimaal. Maar zelfs met een beperkte zichtbaarheid was het mogelijk om toch enkele geslaagde onderwateropnames te maken.

Wanneer je met een groothoeklens onder water recht naar boven richt krijg je een fenomeen dat Snell's window heet. Je kijkt als het ware door een rond venster naar de wereld boven water. Bij de waterlelies vond ik het moment geschikt om dit toe te passen.

Daarna was het tijd om enkele half-half opnames te maken. Het moment was uitstekend, want de blauwe lucht met witte wolken  was het ideale decor om de bovenste helft van de foto te sieren.

Waterlelies fotograferen blijft een aparte bezigheid. Het is een combinatie tussen duiken en snorkelen want alles speelt zich dicht tegen de oppervlakte af. De voldoening die ik er uit haal doet me jaar na jaar terugkeren naar deze prachtige plek.
Meer foto's vind je hier.

Op de sociale media in het duikerswereldje staan  al weken vele afbeeldingen van zeepaardjes die recent gefotografeerd zijn bij de Zeelandbrug. Ik kon dus niet achterblijven en nam afgelopen dinsdag een poging om mee te doen aan de huidige trend. Een beetje met gemengde gevoelens weliswaar, want als zoiets bekend gemaakt wordt en de vindplaats vrij wordt gegeven, dan komen daar een massa pottenkijkers op af. Spijtig genoeg kan men dan de vraag stellen of dat dan nog wel gezond is voor zo'n diertje om massaal belaagd te worden door een horde kijklustigen die niet altijd omzichtig te werk gaan.

Ik besloot dan ook om ruim een uur voor de kentering  het water in te springen in de hoop dat ik wat tijd alleen kon doorbrengen met dit prachtig diertje. Het was even zoeken tussen de sepia stokken, maar na een tijdje had ik er dan toch eentje gespot. Om geen stof te maken legde ik mezelf tegen de stroming in. De zichtbaarheid viel goed mee en het diertje zwom van de ene tak naar de andere. Geduldig wachtte ik af tot ik de kans kreeg om enkele foto's te maken.

Dat was niet altijd mogelijk omdat het zeepaardje bij het minste licht zijn rug naar me keerde. Ze houden er namelijk niet van om in de schijnwerpers te staan.  Na een  goed half uurtje was het gedaan met de pret. Er waren andere duikers in aantocht en die ploften zich vlak naast mij neer. Ik kon nog net op tijd mijn toestel wegtrekken want ze hadden haast en er moest van heel dichtbij gefilmd worden. Nog geen minuut later landden er twee duikers langs de andere kant naast me.

Het werd stilaan druk en ik besloot de anderen de kans te geven om hun gang te gaan. Ondertussen was er trouwens al heel wat stof opgeworpen. Ik keerde nog twee keer terug  om te kijken of er nog duikers waren. Dat was het geval en ik kreeg stilaan medelijden met het populaire zeepaardje dat te lijden had onder de vele aandacht  van de bewonderende duikers.

Ik kan natuurlijk begrijpen dat elke duiker zo'n zeepaardje in het echt wil zien, maar ik denk dat het voor het welzijn van het diertje niet goed is als  het overal op de sociale media opduikt. Tenminste niet op het moment dat het er nog zit.  Ik zal er in de toekomst voor mezelf op waken dat ik aan deze huidige trend dus niet mee zal doen.

Onlangs ben ik nog eens gaan duiken bij Sint-Annaland. Dat was eventjes geleden. De  dijkwerken in de haven en ter hoogte van het strandje zijn nu voltooid en er mag terug gedoken worden. In de haven, langs de kant van het strand, zijn er wat minder parkeerplaatsen dan voorheen. Dat wordt dus drummen  in het weekend. Ik heb echter vernomen dat er een tweede "duikers" parking gaat komen, die iets verderop zal liggen, ter hoogte van de nieuwe trap.

Het strandje lijkt ook wat kleiner dan voorheen te zijn, maar het ziet er wel mooi uit.

Onder de waterspiegel leek alles zoals voorheen. Sint-Annaland is nog steeds één van de mooiste duikplekken die ik ken in de Oosterschelde.  Al gauw kwam ik heel wat eitjes tegen van de Bruine plooislakken. Het was wat zoeken, maar eventjes later zag ik ook de slakken zelf die nog volop bezig waren om hun eitjes af te zetten.

Het tweede dat me opviel was het aantal zeenaalden. Die waren alom tegenwoordig. Het gebeurt niet vaak dat ik op één duik zoveel familieleden van het zeepaardje zie. Dit exemplaar trachtte zich te verstoppen tussen Geweisponzen.

Meestal zwemmen ze tegen de bodem op zoek naar voedsel. Op onderstaande foto zie je een zeenaald die een lifter op de rug meeheeft. Eén of ander vlokreeftje?

Hooiwagenkrabben en Heremietkreeftjes heb ik al heel veel gefotografeerd en ze blijven me nog steeds boeien. Ieder exemplaar ziet er anders uit, of heeft zich een andere vorm van camouflage aangemeten. Wanneer je ze behoedzaam benadert laten ze zich ook makkelijk fotograferen.

Bij vissen is dat wat anders. Grondels hebben zo de eigenschap om net als je de sluiterknop wil indrukken, weg te vluchten. Een vervelende gewoonte! Deze bleef toch eventjes zitten.

Sint-Annaland is dus nog steeds een fijne duikstek waar het goed vertoeven is. Vooral de stroming die met laag water meestal mild is en het uitbundige onderwaterleven,  maakt het voor onderwaterfotografen een waar paradijs.

Meer foto's vind je hier.

Gisteren ben ik voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie naar de steengroeve in Vodelée gaan duiken. Ik was er wel al eens geweest, maar dat is ondertussen al vele jaren geleden. Ik duik inmiddels al 23 jaar. Van collega fotografen die zaterdag al ter plaatse hadden gedoken, hoorde ik dat de zichtbaarheid niet geweldig was. Toch had ik de fisheye-lens opstaan omdat de beste kansen voor groothoekfotografie zich toch meestal 's ochtends voordoen.

Mijn plan was om eerst naar de tank te gaan en daar foto's te maken met model. Ik had op internet enkele leuke filmpje gezien en dacht dat het wel mogelijk was om binnenin de tank foto's te maken. Ik had Erwin, mijn mededuiker en model, op de hoogte gebracht van mijn plannen om ervoor te zorgen dat  we er niet teveel tijd zouden mee verliezen. Wat ik echter niet van tevoren wist, was dat de opening langs mijn zijde veel kleiner was om door te geraken.

Na wat wringen en op mijn zij te gaan liggen kon ik er toch door geraken terwijl Erwin vlotjes van de andere kant binnenzwom. Het is daar écht krap binnenin en ik denk dat mijn voeten nog buiten lagen, maar daar kreeg ik het beeld voor ogen dat ik wou nemen. Nu was het enkel nog kwestie van mijn model op de juiste plek te krijgen. Om het geheel wat meer sfeer te geven had ik hem een rode duiklamp gegeven.

O ja, nog vergeten te zeggen, op het dak had ik twee slaveflitsers geplaatst zodat er licht naar binnenkon door de gaten. Veel daglicht hadden we daar niet want we zaten toch wel op een diepte van elf meter. Op voorgaande foto zie je daar weinig van en dat zag ik ook op mijn LCD schermpje. Daarom nam ik een kortere sluitertijd, kleinere diafragmaopening en dimde ik mijn vaste flitsers wat meer.

De ISO stond inmiddels op 800 want er viel heel weinig licht binnen. Dat maakte het lastig om een andere pose aan het model te vragen. Toch begreep Erwin me en volgde hij  de bevelen bijna blindelings op.  Stilaan begon het zweefvuil echter te veel  op te dwarrelen en moesten we de tank verlaten.

Tijdens de tweede duik vonden we nog enkel andere onderwerpen zoals deze snoek, die de wacht hield bij een klein wrakje.

Erwin had inmiddels zijn rebreather aangetrokken wat deze Snoek heel erg apprecieerde. Zonder luchtbellen kan je vissen veel gemakkelijker benaderen.

Desondanks het iets mindere zicht kon ik toch nog enkele leuke opnames maken in de ondiepe gedeeltes van de steengroeve. De zon was inmiddels wat hoger aan de horizon gaan staan en het onderwaterlandschap kreeg een bijzonder sfeertje.

Voor de derde duik  had ik de macrolens opgeschroefd. Tegen alle verwachtingen in vonden Erwin en ik toch enkele fotogenieke onderwerpen. Die kan ik helaas niet laten zien, want foto's die deelnemen aan de wedstrijd mogen voor de prijsuitreiking niet openbaar gemaakt worden. Eén foto wil ik u echter niet onthouden: de Steur die bijna tot tegen mijn lens zwom! Na alle achtervolgingen van Snoeken en karpers gedurende de voorgaande duiken, kwam dit exemplaar zich gewoon aanbieden. Had ik dat geweten...

Onlangs was ik  een Zeedahlia bij Den Osse aan het Grevelingenmeer aan het fotograferen. Eerst had ik wat afstand genomen om de dahlia in zijn geheel te fotograferen. Vermits ik mijn 60mm macrolens had opstaan  en ook de CMC  macro voorzetlens van Nauticam bijhad,  kon ik ook enkele details van dit prachtig dier fotograferen.

Zeedahlia's kunnen verschillend van kleur en grootte zijn. Kenmerkend zijn de heldere meestal rode lijnen die rond de mondopening en de tentakels loopt. Na een tijdje zag ik een diertje dat ik ook al eens gespot had bij een zeenaaktslak: het Zeenijntje (Doridicola agilis).

Het Zeenijntje is een roeipootkreeftje en behoort tot de Geleedpotigen.  Het is een exoparasiet, dat wil zeggen dat het op de buitenkant leeft en zich voedt met het slijm van zijn gastheer. Toen ik de mondopening van de dahlia wou fotograferen zag ik  verschillende exemplaren.

De vrouwelijke exemplaren zijn  herkenbaar aan twee eizakjes die aan het achterlijf gehecht zijn. Sommige waren wit, andere dan weer roze. Zeenijntjes zelf kunnen transparant, lichtbruin, lichtgeel tot fel oranje gekleurd zijn. Ze zijn slechts enkele millimeters groot, wat het moeilijk maakt om ze met het blote oog te zien.

 Update 12/08/2015:  Blijkbaar zou het niet om een Zeenijntje gaan, maar de mariene biologen aan wie deze foto's voorgelegd zijn, zijn er nog niet uit over welke soort het hier precies gaat. Het zou kunnen gaan om Paranthessius anemoniae of Critomolgus actiniae of een totaal nieuwe soort, maar om dat precies te achterhalen is er microscopisch onderzoek nodig.

In tegenstelling tot wat men zou denken, kunnen ze zich ook heel snel verplaatsen. Blijkbaar trokken ze zich bij het minste gevaar terug tussen de tentakels of de mondopening van de Zeedahlia. In totaal heb ik er twee volledige duiken mee zoet geweest. Een uitdaging voor mijn ogen, die stilaan minder en minder scherp van dichtbij kunnen zien. Tijd voor een brilletje?

Meer foto's vind je hier.

De afgelopen week bezocht ik nog twee keer de sierlijke Waterlelies in Turnhout. Die lijken een enorme aantrekkingskracht op mij te hebben. Ik heb me al afgevraagd waarom, want duiken kan je het amper noemen op twee meter diepte. Is het misschien het feit van eens iets anders te kunnen fotograferen dan het Zeeuwse onderwaterleven of de onderwerpen die ik al jaren fotografeer?

Of trekt het feeërieke decor me aan? Waarschijnlijk een beetje van beiden want na 23 jaren duiken is het inderdaad wel eens leuk om nieuwe dingen voor de lens te krijgen. Het werken met de fisheye-lens is ook een aangename afwisseling op al het macro werk dat ik meestal in de plaatselijke wateren doe.

Maar wat me misschien toch het meest aantrekt zijn de kleurrijke onderwaterlandschappen die ik bij de Waterlelies voorgeschoteld krijg. Elke keer als ik er kom lijkt het landschap veranderd te zijn. In juni leek het onder water nog lente te zijn met de jonge, lange stengels en de frisgroene bladeren van de Waterlelies.  Afgelopen week echter, zag alles eruit als in een herfsttafereel.  De bladeren zijn aan het verkleuren en hebben mooie groene, gele en rode tinten. Hier en daar is er zelfs oranje of roze bij.

Ook een leuke afwisseling zijn de half/half opnames die een blik geven op de wereld boven en onder de waterspiegel. Meestal is het water in een vijver of meer wel kalm genoeg om dit type van foto's te nemen. Hoe groter de domepoort, hoe makkelijker het is om half/half opnames te maken, maar afgelopen week was het wateroppervlak zo rustig dat ik zelfs met een kleine domepoort onderstaande foto kon maken.

Om tegen de zon in te fotograferen moest ik een diafragmaopening nemen van f/14, en een snelle sluitertijd van 1/320ste bij 200 ISO. De flitsers hield ik onderwater links en rechts van de camera die ik verticaal gedraaid had.
Gelukkig kon ik op de bodem staan, dat vergemakkelijkte het opheffen van de camera uit het water. Na enkele honderden foto's begin je dat toch in de armen te voelen.

Bij onderstaande foto hou ik de camera net onder het wateroppervlak naar boven gericht. Hierdoor krijg je door de lichtbreking het effect dat er twee bloemen te zien zijn. Eigenlijk is dit niet zo. De Fransen hebben daar een grappig woord voor: een "trompe-l'oeil" wat letterlijk "bedrieg het oog" of gezichtsbedrog betekent.

Eigenlijk zou ik zo nog uren kunnen doorgaan, maar dat wil ik u, beste lezer, niet aandoen. Oom Hugo zou dan ook veel te veel verbeterwerk hebben, want hij haalt er altijd de taal- en spellingsfouten uit. Waarvoor mijn oprechte dank.