Nog een kort nachtje slapen en dan vertrekken mijn model/assistente Merel en ik naar het WK onderwaterfotografiie. Dat zal plaatsvinden van 17 tot 21 september in Tenerife. Er zijn 22 landen vertegenwoordigt met elk 1 of 2 fotografen. We zullen bij de laatsten zijn die ter plaatse komen, maar ik ben in juni al eens een keertje geweest om er wat oefenduiken te gaan maken.

Er zijn vijf categorieën: macro, visportret, groothoek, groethoek met model en het thema. Het thema is dit jaar roggen en haaien. De 5 categorieën moeten op vier duiken van negentig minuten gefotografeerd worden tijdens twee dagen competitie. 

De eerste dag is er de openingsceremonie met een heuse parade zoals op de olympische spelen en 's avonds is er de technical meeting. Daar komen we te weten op welke duikplaatsen er zal gedoken worden en wie met wie op de boot zit. Ook items over het reglement en het verloop van de wedstrijd zullen er zeker aan bod komen.  

Het zal voor mij nu mijn derde WK worden. Vier jaar geleden was ik als assistent mee op het WK in Zeeland en twee jaar geleden was ik zelf aan het fotograferen in Mexico. Daar behaalde ik drie top tien plaatsen. En nu dus beter? Hopelijk wel, maar het is geen must! Gewoon genieten van elk moment, want die vijf dagen zijn in een oogwenk voorbij...

Een geweldig avontuur waarin de wereld van fantasy het epicenter is. Een utopie waar elven, trollen, druiden, orcs, tijdreizigers, vikings, gnomes en tovenaars elkaar kunnen treffen. Een evenement waar elke cosplayer welkom is, waar iedereen zichzelf mag zijn en kan ontspannen. Sprookjes, storytellers, vuurspuwers, valkeniers, fantasy auteurs, workshops, concerten en speciale gasten.  Zo stelt het festival zichzelf voor en alles speelt zich  af in een sprookjesachtig decor: het kasteel van Ooidonk.​

Mermaid Celine is er al jaren één van de hoofdacts en had veel bekijks toen ze een duik in de gracht van het kasteel nam.

Overal liepen er bijzondere figuren rond. Ik kon er mijn fotografenhart ophalen. De Nikkor 70-300mm lens kwam goed van pas om enkele foto's van bijzondere duo's te maken.

Als fotograaf voel je je al snel op je gemak omdat je niet de enige bent die foto's neemt en ook omdat de modellen met plezier voor je poseren. 

​Het viel me op hoeveel detail sommigen aan hun make-up en outfit besteed hadden.  Onderstaand modelletje vond ik er heel bijzonder uitzien en ook de achtergrond was leuk meegenomen.

Al hoefde het voor mij niet altijd met veel attributen gedaan worden. Onderstaand meisje krijgt van mij de hoofdprijs voor meest naturelle flair. Met haar  steampunk look kon ze mij wel bekoren.  Jammer dat ik haar gegevens niet heb, anders zou ik haar onderstaande foto met plezier bezorgen.

Het is niet verwonderlijk hoeveel volk zo'n evenement trekt.  Je waant je er namelijk in een totaal andere wereld. Een plek waar buitengewone mensen gewoon kunnen zijn. Voor mij was het zeker voor herhaling vatbaar want ik kon er heel wat mooie foto's maken. 
Ik heb ze allemaal in dit album geplaatst. Volgend jaar ga ik zeker terug om nog meer personages te fotograferen en hopelijk ook het steampunk meisje terug te zien...

De maanden vliegen voorbij en ik heb nog amper tijd om iets te schrijven. Daarom geef ik hier in beeld weer waar ik de voorbije maanden doorgebracht heb.

April: foto's achter de schermen tijdens de opnames voor de shows van Marco Borsato. Locatie: Lites studio in Vilvoorde.  Model: mermaid Celine.

Mei: fotoshoot met Hannah mermaid en de mermates in TODI. (meer foto's in album TODI)

Mei: de sepia's zijn er! (Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Mei: de eerste wedstrijddagen van het OBK (de foto's die ik indiende voor de wedstrijd mogen nog niet gepubliceerd worden)

Einde mei: prachtige wolken boven Zeeland. (Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Juni: voorbereiding in Tenerife voor het WK onderwaterfotografie.

Juli: waterlelies! (Meer foto's: zie album Turnhout)

Juli: oefensessie voor het WK met model Merel. (Meer foto's: zie album TODI)

Juli: fotoshoot met mermaid Marianne in TODI (meer foto's: zie album TODI)

Juli: spelen met de macrolens en kleurrijke achtergronden in het Grevelingenmeer. Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Met deze woorden antwoord ik altijd op de vraag waarheen ik op vakantie ga. Meestal krijg ik dan een verwonderde blik met de vraag: kan je daar duiken? Natuurlijk kan je dat! Oostenrijk heeft veel meren, maar het Fernstein- en Samarangermeer aan de Fernpas behoren toch wel bij de mooiste en helderste meren van de Alpen. Ik ben er reeds twee keer geweest en dus begint het voor mij stilaan een vertrouwde plek te worden. De noordkant van de Alpen hebben de reputatie van vaak slecht weer te hebben en dat mocht ik in 2014 al eens ondervinden, maar dit jaar waren de berggoden ons gunstig gezind.

De eerste dag startte nog wat bewolkt, maar de volgende dagen hadden we heel mooi weer. Volgens de receptioniste van het hotel was dat voor het eerst in weken tijd. Ik was altijd vroeg wakker en ondernam dan  ochtendwandelingen rond het Fernsteinmeer . De eerste morgen was het meer nog omgeven in een sluier van mist die het geheel een mystiek sfeertje gaf.

Toen de mist verdween kwamen de bergen te voorschijn en toverde de zon een ongelofelijk mooi landschap te voorschijn. Mijn fotografenhart begon sneller te slaan.

Het wateroppervlak leek net op een spiegel en kopieerde de omliggende bergen op een weergaloze manier, terwijl de zon haar stralen netjes op het slot en hotel liet vallen.

Gelukkig had ik mijn macrolens ook meegenomen, want vlinders en insecten lieten zich gewillig fotograferen omdat de zon hen nog niet voldoende opgewarmd had.

Na het rijkelijk ontbijt stapten we in onze wagens en reden we tot aan de rand van het meer. Het was een luxe om zo dicht tegen de waterkant te kunnen parkeren. Op alle duikinstappen liepen er  trappen tot in het water.

Vanaf daar was het puur genieten van  het prachtige onderwaterlandschap in kristalhelder water. Gelukkig hadden we onze droogpakken mee, want de watertemperatuur bedroeg 8 - 9 graden. Onze eerste duiken waren in het Fernsteinmeer, waar de reflecties tegen de onderkant van het wateroppervlek overweldigend waren.

Ik stortte me ook op half half opnames. Geen gemakkelijk onderdeel van de onderwaterfotografie, maar als het lukt krijg je er vaak een heel speciale foto voor in de plaats. Om de waterplanten die soms tot tegen het wateroppervlak groeiden te ontwijken, legde ik me op een wakeboard die ik meegekregen had van vriend Luc. Dat bleek toch niet zo vlot te gaan en ik kieperde er regelmatig af.

De kers op de taart was het Samarangermeer. Dit broertje van het Fernsteinmeer ligt op een boogscheut er vandaan en is beduidend kleiner. Waar het zich echter in onderscheid zijn de prachtige algen die in dit meertje voorkomen. Bomen en takken zijn als een suikerspin gedrapeerd  in witte en fluogroene algen.

Maar ook het kruis, de gedenkplaten, de ronde tak, de enorme boomstammen en  de grote dennenboom in combinatie met de prachtige zonnestralen die tot op de bodem dringen, waren een lust voor het oog en zorgden ervoor dat de beelden nog lang op mijn netvlies zullen gebrand staan.

Ik wil hierbij mijn dank betuigen aan alle deelnemers van deze reis. De omstandigheden waren super en jullie hebben ervoor gezorgd dat de sfeer top was. Ook een dankjewel aan Wildwater voor de uitstekende organisatie van deze reis! De combinatie van al die factoren maakt deze trip onvergetelijk!

Meer foto' s vind je hier.

De kleinste inktvis van Zeeland is zonder twijfel de Atlantische dwerginktvis (Sepiola atlantica). Met een totale lengte van maximum 5 cm heeft hij zijn naam niet gestolen. In duikerskringen spreken we kortweg van de Sepiola. Deze bodembewoner van ondiepe kustwateren en estuaria graaft zich in het zand in en wacht geduldig op een prooi die vanuit deze hinderlaag wordt buitgemaakt. Het voedsel bestaat vooral uit jonge garnalen en aasgarnalen.

De Sepiola is een tienarmige inktvis en heeft een klein zakvormig  lichaam dat met de kop vergroeid is aan de rugzijde. Hij is melkachtig transparant  en beschikt over bruinrode en gele pigmentvlekjes die in een oogwenk van kleur kunnen veranderen.

 Aan de kop heeft hij 5 paar armen, waarvan één paar langer. Hiermee gooit het diertje zandkorrels over zijn lichaam om zich te camouflereren. Een grappig moment om waar te nemen!

De Sepiola is op verschillende vlakken best een grappige inktvis. Als hij zich bedreigd voelt neemt hij een soort van karate houding aan en spreidt zijn tentakels in een dreigende houding open.

Als deze dreighouding geen resultaat oplevert, dan kiezen ze net als hun grotere neefjes de Zeekatten om weg te vluchten, soms met een wolk van inkt achterlatend om de aanvaller te misleiden.

Deze prachtige inktvisjes fotografeerde ik bij Scharendijke op een diepte tussen 3 en 7 meter. Ik zocht vooral op de plekken waar er zandbodem was.

Meer foto's vind je hier.

Het is weeral even geleden dat ik nog een blogberichtje schreef. Dat komt omdat ik de voorbije weken druk bezig was met de wedstrijden van het Nederlands en Belgisch kampioenschap onderwaterfotografie.  Die foto's mag ik volgens de reglementen niet publiceren voor de prijsuitreiking. Afgelopen maandag kon ik nog eens een fotosessie houden met Liane, mijn model waar ik op het wereldkampioenschap in Mexico  succesvol mee samenwerkte. Voor de gelegenheid hadden we het prachtige decor van TODI ter beschikking.

Hier was ik een tijdje geleden ook aan het werk geweest met de zeemeerminnen. ik kende de fotoinstellingen die ik toen gebruikte nog uit het hoofd, wat me van bij het begin enorm hielp.

De vorige keer was een zondag en toen waren er vele andere duikers aanwezig die vaak onopzettelijk in beeld zwommen. Maar nu hadden Liane en ik de plek voor ons alleen en konden we eerst een toertje doen om te zien wat de meest fotogenieke plekken waren.

Bij de tunnel waar er twee spoorlijnen doorlopen, hing er een speciale sfeer. Ik vroeg Liane om aan de uitgang langs beide kanten te poseren en onderstaande foto zette ik nadien om in zwart-wit om het geheel nog een mysterieuzere tint te geven.

De tijd vloog voorbij, maar na dik twee uren moesten we toch het water verlaten.  Ik had me reuze geamuseerd en was enorm blij dat ik ongestoord had kunnen fotograferen. Bedankt Liane voor het harde werk en om je beste beentje voor te zetten en ook een dikke merci aan TODI voor de ontvangst en de kans die ik gekregen heb!

Meer foto's vind je hier!

In april van vorig jaar kwam ik voor het eerst in contact met een aantal vrijduikers van NELOS  via een samenwerking tussen de Audiovisuele Commissie  en de Sportcommissie. De meeting, die doorging in de duiktank Transfo in Zwevegem, had twee doelen: enerzijds kennis opdoen over het vrijduiken door middel van een initiatie  en anderzijds contacten leggen tussen de fotografen en de vrijduikers. Ik ontmoette er Bart Denys en Sophia Dequeker, een sympathiek koppel, die me van bij de start opvielen. Van het één kwam het ander en al snel maakten we na afloop afspraken om een fotografie-sessie te doen in de Put van Ekeren. Het thema van het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie bij de Masters was namelijk vrijduiken.  Veel uitleg over hoe je zo'n foto moest nemen kregen we er niet bij, enkel een verwijzing naar de website
https://www.nelos.be/programma/vrijduiken.
De oefensessie, begin augustus, viel goed mee en ik kon enkele ideeën uitwerken zoals onderstaande foto.

Deze pose hadden we al eens eerder gedaan in de duiktank en het leek me een mooie weergave van wat "a state of mind" betekent. Ik had deze foto al in m'n hoofd voor de wedstrijd toen Sophia  op het einde van onze oefenronde over de koord begon te lopen. Ik was meteen weg van het beeld dat ik voor ogen kreeg.

Het leek me de ultieme vorm van lichaamsbeheersing met een vleugje creativiteit. Geen gewone afdaling of opstijging langs de koord, maar  er over lopen zoals een koorddanser dat doet. Dit wou ik absoluut tijdens de wedstrijd doen.

Maandag 11 september was het zover: wedstrijddag. De foto zat in mijn hoofd, maar om niet op één paard te gokken begonnen we met enkele andere poses.

Daarna begonnen we aan het koorddansen. Beide vrijduikers liepen -mekaar afwisselend- over het touw zoals we het geoefend hadden. De zichtbaarheid viel beter mee dan tijdens onze oefensessie waardoor ik de vrijduiker aan de oppervlakte mee in beeld kon brengen.

Op het einde liet ik hen allebei langs de koord lopen. Omdat ik er geen zonnetje bij had koos ik voor een beeld-op-beeld opname. Dat zijn twee foto's die je over mekaar plaatst. De tweede foto was een groothoekopname die ik onderwater tegen de oever had genomen. In het retoucheermenu van de camera kan je dan de twee foto's samenvoegen.

Bovenstaande foto (in kleur) werd uiteindelijk mijn inzending voor de wedstrijd. Deze foto vond ik de perfecte belichaming van een creatieve weergave  over vrijduikers.  De foto behaald geen top drie plaats, maar de weg die ik volgde om tot dit beeld te komen was een geweldige ervaring en betekende voor mij véél meer dan een medaille. Bedankt Bart en Sophia!

Onlangs vond de prijsuitreiking van het Marmara festival in Turkije plaats. Het duurde even voor de uitslag online werd geplaatst en ik keek er met grote belangstelling naar uit. Met grote fierheid kan ik wel stellen dat ik het niet slecht heb gedaan, ik ben er als beste fotograaf van het festival bekroond.

Wat gaat de tijd tegenwoordig snel! Het is inmiddels weer bijna 3 maanden geleden dat ik nog een bericht geplaatst heb en daar is een goede reden voor: ik heb niet veel meer in het water gelegen! De afgelopen 25 jaren is me dat niet vaak overkomen, maar nu was er daar een goede reden voor, namelijk de geboorte van onze dochter Océane. Jawel, u leest het goed en voor alle duidelijkheid: ik mocht de naam kiezen!
Océane werd pas begin september verwacht, maar kon niet meer wachten en sprong er op 22 juli al uit. Onderstaande foto nam ik nog in juni tijdens een shoot in het bad. En als u zich afvraagt hoe we dat water zo wit kregen dan is het antwoord daarop: melk! De bloemen en de bladeren waren trouwens echt.

Net voor het grote gebeuren lag ik bij Strijenham aan de Oosterschelde nog bij enkele honderden Steenslijmvisjes (Lipophrys pholis). Die waren erg actief op zoek naar voedsel en gingen meermaals de confrontatie  met de krabben aan. Wat een lefgozers!

Het mooiste moment was toen er drie Steenslijmvisjes op een rij gingen liggen. Ik mikte met mijn snoot boven het middelste visje in de hoop de twee anderen er ook op te krijgen.

Bij de Bergse Diepsluis toonde mijn buddy Frank Visser een mooie Groene zeedonderpad (Taurulus bubalis).  Bedankt voor de vondst!

Er zwommen die dag veel Oorkwallen (Aurelia aurita)  en Kompaskwallen (Chrysaora hysoscella) rond. Ik spendeerde heel wat tijd om de kwalvlooien (Hyperia galba)  die zich in deze kwallen bevinden te fotograferen. Een werkje waarvoor je veel geduld moet hebben.

Begin augustus lag ik dan nog eens in het water om samen met vrijduikers Bart en Sophia wat te oefenen voor het tweede luik van het Open Belgisch Kampioenschap. Dat gaat door in zoet water tijdens de tweede week van september. Natuurlijk kan ik daar nog niet veel over tonen, want ik wil niet teveel in mijn kaarten laten zien. De concurrentie loert mee ;-)

En zo is de zomer razendsnel aan het voorbij vliegen. Ik pendelde voortdurend tussen werk en ziekenhuis, want Océane moest nog enkele weken op de afdeling neonatologie verblijven, maar bij de geringste kans profiteerde ik er van om in het water te springen. (Iets dat mijn dochtertje trouwens ook al graag doet...)
Enkele dagen geleden kreeg ik nog eens zo'n kans en trok ik naar de Zeelandbrug. Wat was het zalig om nog eens in het zilte nat te vertoeven bij een heerlijke watertemperatuur van 20°C en een uitstekende zichtbaarheid. De jonge Zeekatjes zijn alom tegenwoordig.

Behalve de Bruine plooislakken kon ik geen naaktslakken vinden, maar dat kon de pret niet bederven. Er waren genoeg andere onderwerpen te vinden, zoals onderstaande pubers...

Tot slot vond ik nog een zeepaardje.  Ik maakte er in Photoshop een dubbelopname van. De perfecte afsluiter van een ongewone zomer.

Meer foto's vind je hier.

De afgelopen weken was ik in volle voorbereiding voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie. Het tweede luik van deze wedstrijd moest afgewerkt worden in zoet water. Voor het eerst mochten we als deelnemers zelf een keuze maken waar we wilden fotograferen, zolang het maar officieel duikwater in België of Nederland was. Omdat een goede voorbereiding het halve werk is, trok ik de grens over en ging ik op verkenning bij Zandeiland 4 in de Vinkeveense plassen.

Met Marlène als model en gids maakte ik er een mooie duik waarbij we heel wat onderwerpen vonden die zouden kunnen dienen voor de wedstrijd. Het unieke aan deze plas vond ik de goud-gele kleur van het water en de snoeken en snoekbaarzen die zich redelijk goed lieten benaderen.

Een andere bijzondere plek die ik bezocht was de Haarlemmermeerse bosplas. Daar hielden zich ook enkele grote snoeken op. Die zaten onder  het platform van het plaatselijk restaurant, waar ze op kleine baarsjes aan het jagen waren. Enkele enorme palingen zwommen op en neer langs de pijlers.

Iets verder vond ik nog een plek waar enkele karpers zich schuil hielden. Dicht tegen de oever en tussen de takken van een omgevallen boom vond ik hun schuilplaats.  Ze waren echter zo schuw dat ik er amper nog eentje kon fotograferen toen ik dicht genoeg was genaderd.

Na al die mooie avonturen over de landsgrens, besloot ik om ook nog eens in de Put van Ekeren te gaan duiken. Ekeren is bijna mijn tweede thuis als het op zoet water aankomt. Ik duik er al jaren en ken bijna ieder hoekje van de put. Soms kan het er glashelder zijn en in de zomer is er altijd veel onderwaterleven te zien en staan de waterplanten op hun hoogst. 

Gedurende de maand augustus maakte ik er verscheidene duiken en werd ik overrompeld door al het leven dat voor mijn lens verscheen. Ook Marlène kwam speciaal uit Nederland af om enkele oefensessies te houden.  Ik had speciaal een fluo geel/groen lycra duikpak  voor haar besteld omdat deze kleur onderwater wat meer opvalt. Een echt modellenpakje dus, dat ze over haar neopreen duikpak kan dragen. (Vanaf toen was de naam Tweety geboren;-) Iedere duik zagen we heel wat snoeken die soms zo benaderbaar waren dat we ze bijna konden aanraken.

Uiteindelijk begonnen de oefensessies hun vruchten af te werpen en raakten we meer en meer op mekaar ingespeeld. Omdat het water nog redelijk warm was voor de tijd van het jaar, vroeg ik Marlène om zonder kap te duiken.

De mooiste foto's vind ik nog steeds diegene waar de zonnestralen het wateroppervlak doordringen en het geheel een magisch tintje geven. Alhoewel ik genoeg kunstlicht meeheb, doet het omgevingslicht een foto pas écht opleven.

Zonlicht is echter iets dat je op een wedstrijddag niet kan reserveren. Ondertussen is de wedstrijd afgelopen en is het wachten op de prijsuitreiking die einde november zal plaatsvinden in Oostende. Tot die tijd mag ik volgens het reglement geen foto's publiceren die tijdens de wedstrijd genomen zijn. Die heeft u nog tegoed van me.

Het was weeral een tijdje geleden, maar deze week heb ik mijn favoriete Belgische zoetwater put nog eens bezocht. Gewapend met de fish-eye lens stapte ik vol goede moed het schijnbare heldere water in. Vanaf de steiger kon je namelijk gemakkelijk de bodem zien. De zon scheen en ik volgde de kant op zoek naar mooie onderwerpen.

Al snel bleek dat de bloei in het water zat. Vorig jaar had ik dit fenomeen ook opgemerkt en dan kan je bijna niet met een groothoeklens uit de voeten. Er zijn dan simpelweg teveel partikels in het water die bij het flitsen opgelicht worden. Vooral in de buurt van waterplanten leek het me veel erger, dus ik veronderstel dat die de oorzaak zijn van de sneeuwstorm. Om eens een goed voorbeeld te laten zien plaats ik hieronder een onbewerkte foto die ik nam zonder gebruik van mijn flitsers. De partikels die te zien zijn, worden belicht door een bundel zonnestralen die tot op de bodem reiken.

Daarom heb ik deze keer wat meer werk gehad in de nabewerking. Ik vond enkele foto's toch de moeite waard om mee aan de slag te gaan. Hieronder werd het gedeelte met de partikels vervangen door een zwarte achtergrond.  Bijkomend voordeel is dat de foto hiermee een versterkend effect geeft bij de bloemen op de voorgrond.

Snoeken waren er ook in verschillende afmetingen te vinden. De grootste moet toch wel een stevige meter lang geweest zijn. Het dier zwom schijnbaar langzaam voort, maar ik moest toch serieus wat gas geven om gelijke tred te houden.  Nu heb ik in al die jaren al heel wat snoeken gefotografeerd, maar onderstaand exemplaar vertoonde toch een ietwat vreemd gedrag. In de tien minuten dat ik het dier volgde is het zeker drie keer tot aan de oppervlakte gezwommen en leek het een hap lucht te nemen en terug onder te duiken. Daarna ging de snoek even rusten tussen de waterplanten.

Na meer dan twee uur duiken verliet ik het water. Het was tijd om nog eens een wandelingetje te maken langs de oevers van de vijver. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de natuur rondom het water nog niet zo heel lang geleden ontdekt heb.

Na heel wat jaren duiken kwam het er toch eens van om een toertje rond de put te maken. Sindsdien neem ik altijd mijn macrolenzen mee om er de vlinders, waterjuffers, spinnen, bloemen en allerlei andere dingen te fotograferen.

Bij libellen en waterjuffers hoor ik vaak zeggen dat je 's ochtends vroeg op pad moet gaan om ze te fotograferen. Dan zitten ze nog onder de dauw en moeten ze eerst nog opdrogen en opwarmen voor ze kunnen wegvliegen. Dat viel echter goed mee, want ik kon met de Nikkor 60mm macrolens heel dichtbij komen. Voor sommige opnames gebruikte ik de Nikkor 70-300 mm telelens.

Meer natuur- en onderwaterfoto's van domein Muisbroek vind je hier.

We hadden het al even gepland en nu was het zover: enkele dagen op bezoek bij onze Nederlandse vrienden Jeroen en Marlène. Die wonen even buiten Amsterdam bij Landsmeer in een prachtige landelijke omgeving.  Ook zij hebben zoals elke rechtgeaarde Nederlander een bootje bij de tuin liggen waarmee we een uitstapje maakten tot op de grachten van Amsterdam. We moesten langs enkele sluizen varen en hier en daar konden we net onder de bruggetjes door met de boot.

Langs een wirwar van kanalen kwamen we steeds dichter bij onze bestemming. Het landschap wisselde sterk af: soms bevonden we ons tussen de watervogels en op andere momenten zagen we prachtig aangelegde tuinen.

De kanalen werden steeds groter. Bij een appartementsgebouw viel mijn oog op enkele kleurrijke parasolletjes en naast een aangemeerd schip zag ik enkele cannabisplantjes op een kleiner bootje. Volgens onze vrienden is dit in Nederland beperkt toegelaten voor eigen gebruik. 

Naarmate we de stad naderden werd het steeds drukker. Op het IJ lag er zelfs een cruiseschip bij de kade.

Tijdens de lunch hadden we een mooi uitzicht op een replica van een voormalig VOC-schip. Enkele kleinere schepen die aangedreven werden door  bemanning met roeispanen passeerden de revue .

In hartje Amsterdam werd het pas echt druk. Het was prachtig om over de grachten te varen en de stad op deze manier te bezoeken.

De zon kwam tevoorschijn en het leek wel of iedereen op of langs het water vertoefde. Hier en daar waren er enkele eigenaardige dingen te zien, zoals het bootje in de vorm van een klomp.

Amsterdam is ook bijzonder qua architectuur. Prachtig gerestaureerde gevels en moderne gebouwen met speciaal gevormde structuren geven de stad een internationale uitstraling.

Door de drukte op het water moesten we  af en toe wachten bij de nauwe passages.

Het werd stilaan tijd om terug te keren en langzaam maar zeker vaarde onze schipper terug langs de polders richting Landsmeer. Het was een boeiende uitstap in het gezelschap van een uiterst charmante gastheer en gastvrouw. Bedankt Jeroen en Marlène!

Ik kijk altijd uit naar de maand juli. De barbecue kan bovengehaald worden, de dagen zijn extra lang, het water lekker warm en de duiken lopen vaak uit tot twee uur en langer. Gisteren was zo'n dagje waar al deze elementen samenvielen. Ook de dertig graden moesten we erbij nemen, wat een extra reden gaf om nog langer in het water te liggen. Bij Sint-Annaland zag ik leuke grondeltjes en de Bruine plooislakken zijn er al de ganse maand te vinden.

De Zwarte grondels zijn nog steeds druk bezig om hun eieren af te zetten. op onderstaande foto zie je de eitjes die door  het vrouwtje in een lege oester afgezet zijn. Ze worden zowel door het vrouwtje als het mannetje bewaakt en regelmatig schoongemaakt.

Bij de eieren van de Zeekatten oftewel Sepia's kwam ik weer enkele bijzondere exemplaren tegen. De vrouwtjes leggen een laagje inkt rond hun eieren wanneer ze deze afzetten, maar soms gebeurt het dat de inkt op is en dan kan je het foetusje binnenin zien zitten. Ik vind dit altijd een bijzonder fenomeen en daarom bleef ik er geruime tijd fotograferen en probeerde ik het licht van mijn flitser langs achter te plaatsen. Zo kan je de transparantie van het eitje beter zien.

Ik kon ook een pasgeboren zeekat fotograferen.  Zo klein had ik ze nog nooit gezien. Op onderstaande foto zie je al duidelijk het kalkskelet zitten bij het nog half transparante diertje.

Juli is ook de tijd dat je overal garnalen onder de waterspiegel tegenkomt. Ik heb me dan ook al flink geamuseerd met ze te fotograferen. Vooral de Veranderlijke steurgarnaaltjes zijn een uitdaging voor mijn sterk achteruitgaande ogen. Zij herinneren me er steeds aan dat ik dringend een afspraak bij de oogarts moet  maken. Bij de kleinste exemplaren zie ik vaak pas achteraf op het computerscherm dat ze zwanger zijn.

Ze zijn dan ook vaak kleiner dan één centimeter. Gisteren vond ik er zelfs vijf bij mekaar in allemaal verschillende kleuren.

Het bijzonderste exemplaar was onderstaande  (bijna) zwarte garnaaltje. Die zat verborgen tussen de sepia eitjes en had zich prima gecamoufleerd. Ik moest flink overbelichten om het diertje op de foto  te laten uitkomen, want zwart op zwart is moeilijk te zien.

De natuur is nu volop in beweging, tijd om er op uit te trekken!
Meer foto's vind je hier.