Het is alweer een hele poos geleden dat ik nog eens iets neerschreef en dat had niet alleen met het fameuse Coronavirus te maken. Na 27 jaar zelfstandig haarkapper geweest te zijn heb ik mijn schaar aan de haak gehangen. Net voor de grote doorbraak van het virus eigenlijk. Het was een hectische periode waar ik tot op vandaag nog heel wat papier- en ander werk mee gehad heb. Meer dan me lief was, want de voorbije maanden ben ik niet meer in het water geraakt. Op twee uitzonderingen na ben ik dus al meer dan vier maanden niet meer gaan duiken. En eigenlijk was het dan nog niet eens duiken, maar pootje baden. Mijn beide uitstapjes naar de padden eindigden net zoals andere jaren met een pijnlijke nek. Dat komt doordat het water zo ondiep is dat ik mijn hoofd bijna continu moet achterover houden. Maar zelfs in kniediep water liggen bij deze eigenaardige schepsels maakte mijn dag goed en ik genoot er met volle teugen van. De eerste keer dat ik er naartoe gegaan ben was het onderwaterspektakel nog niet op gang gekomen en regende het pijpenstelen.

Hier en daar waren er al wel wat eierafzettingen te zien, vooral van de kikkers. Die zijn er altijd vroeger bij dan de padden, maar de diertjes zelf waren nergens te bespeuren.

Veel padden vond ik niet maar deze drie hadden het kennelijk wel naar hun zin.

Voor de kikkers was ik waarschijnlijk al te laat, maar met de padden moest het allemaal nog beginnen. De week erna kon ik me nog een keertje vrijmaken. Een geluk eigenlijk, want de "lockdown" kwam net erna. Het was een zonovergoten dag en ik kreeg de volle drie uren tijd om in het water te liggen.

De eerste meters bleef het nog vrij rustig, maar hoe  verder ik langs de oever zwom, hoe meer leven er in beeld kwam.

De zichtbaarheid viel best mee en de koude temperatuur van het water deerde me niet. Ik zat comfortabel in een droogpak met heel veel onderkleding aan en een thermisch vestje dat aangename warmte op mijn rug afgaf. Sommige padden zaten net onder de oppervlakte in de oeverbegroeiing. Dat was dan weer het ideaal decor om half-half opnames te maken. Niet evident in heel ondiep water, want bij de minste opwerveling heb je in het onderwatergedeelte geen zichtbaarheid meer.

Onderweg kwam ik nog dit eigenaardige diertje tegen. In feite wat te klein voor een fish-eye lens, maar ik vond het zo'n bijzondere verschijning dat ik het op de plaat wou zetten. Ik kreeg maar enkele pogingen de kans om er een foto van te maken en achteraf gezien zat er geen enkele scherpe tussen, maar ik wil 'm toch tonen in de hoop dat iemand met zekerheid kan zeggen wat het eigenlijk is. Ik gok op een libelle...
UPDATE: het gaat hier om de larve van een waterjuffer. Bedankt Stefan Verheyen.

Op sommige plaatsen  hingen de snoeren massaal om de takken en waterplanten heen. Dan  weet je dat je op het juiste moment op de juiste plek bent, al is het vaak toch nog goed zoeken waar ze zich verstopt hebben. Op andere plekken zie je de koppeltjes dan weer vlak voor je neus zwemen of hangen ze  gewoon tussen de takken.

Na drie uren begon mijn flitser het op te geven. Zijn werk zat er op en ik keerde voldaan terug naar huis. Het was weer een schouwspel geweest en ik besefte op dat moment dat het wel eens de laatste keer van dit jaar zou kunnen geweest zijn dat ik de padden nog kon bezoeken. 

​We zijn nu 14 dagen verder en evenveel dagen opgesloten tussen vier muren. Het is niet te geloven dat een virus zich zo wereldwijd heeft verspreid met desastreuse  gevolgen. Niemand weet hoe lang we nog in quarantaine zullen moeten blijven en wat de uiteindelijke tol gaat zijn die we er zowel op menselijk als economisch vlak zullen moeten voor betalen. Ik hoop en wens iedereen veel moed en sterkte toe in de komende weken en maanden. Eén ding is zo goed als zeker: het leven gaat voort en de padden zullen er volgend jaar terug zijn...

Meer foto's over de padden vind je hier.

Dit jaar heeft het wat langer geduurd dan de vorige jaren, maar de padden zijn eindelijk begonnen aan hun fameuze paddentrek. Ik ben de voorbije weken al eens een kijkje gaan nemen en bij een goede zichtbaarheid kon ik enkele mooie onderwaterlandschappen fotograferen.

Vorige week begonnen dan eindelijk de eerste padden naar hun geboortewateren terug te keren.  Wat meteen opviel waren de enorme hoeveelheden kikkerdril. De kikkers waren dus al druk bezig geweest.

Hier en daar vond ik enkele parende kikkers. Dit mannetje had duidelijk last van Visbloedzuigers (Piscicola geometra).

Deze week waren de mannetjes padden volop de vrouwtjes aan het belagen. In hun strijd om een vrouwtje te bemachtigen gebeurt het niet zelden dat het vrouwtje verdrinkt .  

Meer foto's vind je hier.

Het was weeral twee weken geleden sinds mijn laatste bezoek aan de kikkervisjes. Ik was benieuwd hoe veel ze al zouden gegroeid zijn. Dat viel echter nog wel mee. Op een paar millimeter na leken ze nog steeds op de visjes die ik de vorige keer gezien heb. Ze waren wel duidelijker actief naar voedsel op zoek.

Ik ben ook met de fisheye lens gaan experimenteren.  Ik vond enkele waterplanten die me de moeite leken om op de foto te zetten.

Meer foto's vind je hier.

Twee weken geleden lag ik nog tussen de padden, maar vandaag waren die niet meer te bespeuren. Hier en daar lagen er enkele resten van padden die het niet gehaald hebben. Gelukkig was er veel nieuw leven te bespeuren. Zowat alle eitjes waren ondertussen uitgekomen, de waterplanten waren bezaaid met kikkervisjes.

De larven van padden noemt men trouwens ook kikkervisjes. Kikkers en padden behoren namelijk tot dezelfde orde.  Duizenden luchtbelletjes omringden de kikkervisjes.

Het zal nog twee tot drie maanden duren vooraleer de kikkervisjes zich ontwikkelen tot kleine padjes. Voordat de metamorfose begint worden ze eerst kleiner omdat hun staart verloren gaat.

Het was weer eens een totaal andere belevenis. Enkele uren in kniediep water liggen te snorkelen met een orgie van op elkaar zittende Gewone padden voor je neus. Momenteel zijn deze diertjes, die uit de orde van de kikvorsachtigen komen, namelijk druk bezig om zich voort te planten. Vaak hebben ze hiervoor eerst verre afstanden moeten afleggen om het water te bereiken, de zogenaamde paddentrek.

Eigenlijk keren de padden hiermee terug naar hun geboortegrond. Net als bij vrijwel alle andere  kikkers en padden heeft er bij de Gewone pad een uitwendige bevruchting plaats. Het mannetje, duidelijk kleiner dan het vrouwtje, klampt zijn voorpoten stevig vast om de oksels van het vrouwtje.  Hij blijft dan net zolang zitten tot het vrouwtje haar eitjes in het water begint af te zetten. Dat kan enkele uren duren.

Van zodra de eitjes met sperma bevrucht zijn laat het mannetje los en verdwijnt het vrouwtje uit het water.  Mannetjes blijven vaak wachten op andere vrouwtjes.  De eieren worden in lange doorzichtige snoeren in het water afgezet en om de waterplanten gewikkeld.