De afgelopen weken was ik in volle voorbereiding voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie. Het tweede luik van deze wedstrijd moest afgewerkt worden in zoet water. Voor het eerst mochten we als deelnemers zelf een keuze maken waar we wilden fotograferen, zolang het maar officieel duikwater in België of Nederland was. Omdat een goede voorbereiding het halve werk is, trok ik de grens over en ging ik op verkenning bij Zandeiland 4 in de Vinkeveense plassen.

Met Marlène als model en gids maakte ik er een mooie duik waarbij we heel wat onderwerpen vonden die zouden kunnen dienen voor de wedstrijd. Het unieke aan deze plas vond ik de goud-gele kleur van het water en de snoeken en snoekbaarzen die zich redelijk goed lieten benaderen.

Een andere bijzondere plek die ik bezocht was de Haarlemmermeerse bosplas. Daar hielden zich ook enkele grote snoeken op. Die zaten onder  het platform van het plaatselijk restaurant, waar ze op kleine baarsjes aan het jagen waren. Enkele enorme palingen zwommen op en neer langs de pijlers.

Iets verder vond ik nog een plek waar enkele karpers zich schuil hielden. Dicht tegen de oever en tussen de takken van een omgevallen boom vond ik hun schuilplaats.  Ze waren echter zo schuw dat ik er amper nog eentje kon fotograferen toen ik dicht genoeg was genaderd.

Na al die mooie avonturen over de landsgrens, besloot ik om ook nog eens in de Put van Ekeren te gaan duiken. Ekeren is bijna mijn tweede thuis als het op zoet water aankomt. Ik duik er al jaren en ken bijna ieder hoekje van de put. Soms kan het er glashelder zijn en in de zomer is er altijd veel onderwaterleven te zien en staan de waterplanten op hun hoogst. 

Gedurende de maand augustus maakte ik er verscheidene duiken en werd ik overrompeld door al het leven dat voor mijn lens verscheen. Ook Marlène kwam speciaal uit Nederland af om enkele oefensessies te houden.  Ik had speciaal een fluo geel/groen lycra duikpak  voor haar besteld omdat deze kleur onderwater wat meer opvalt. Een echt modellenpakje dus, dat ze over haar neopreen duikpak kan dragen. (Vanaf toen was de naam Tweety geboren;-) Iedere duik zagen we heel wat snoeken die soms zo benaderbaar waren dat we ze bijna konden aanraken.

Uiteindelijk begonnen de oefensessies hun vruchten af te werpen en raakten we meer en meer op mekaar ingespeeld. Omdat het water nog redelijk warm was voor de tijd van het jaar, vroeg ik Marlène om zonder kap te duiken.

De mooiste foto's vind ik nog steeds diegene waar de zonnestralen het wateroppervlak doordringen en het geheel een magisch tintje geven. Alhoewel ik genoeg kunstlicht meeheb, doet het omgevingslicht een foto pas écht opleven.

Zonlicht is echter iets dat je op een wedstrijddag niet kan reserveren. Ondertussen is de wedstrijd afgelopen en is het wachten op de prijsuitreiking die einde november zal plaatsvinden in Oostende. Tot die tijd mag ik volgens het reglement geen foto's publiceren die tijdens de wedstrijd genomen zijn. Die heeft u nog tegoed van me.

Het is en blijft toch een speciale duikplek, de Zeelandbrug. Regelmatig worden er uitzonderlijke waarnemingen gedaan van dieren die je nergens anders ziet. Een goeie twee maanden geleden leek het er echter op dat het dit jaar niet zo'n schitterend jaar ging worden. Ik vond er amper nog een slakje. Maar daar is de laatste weken verandering in gekomen. De fotograferende duikgemeenschap overspoelt letterlijk de sociale media met foto's van het Gestippelde mosdierslakje. Ik ben volop in voorbereiding voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie dat volgende week plaats vindt in zoet water, maar deze kans kon ik niet laten voorbijgaan.

Het was al heel wat jaren geleden dat ik dit slakje nog gezien heb. Dat was bij Schelphoek, waar ik halsbrekende toeren moest doen om bij laag water over de spiegelgladde rotsblokken het water te bereiken.  Ik vond toen ook maar enkele exemplaren. Nu lijkt het bij de brug wel een echte invasie te zijn en zijn deze diertjes massaal te bewonderen. Van al de naaktslakken die in Zeeland voorkomen is dit toch wel het mooiste, vind ik.

Ik bleef er zeker anderhalf uur bij om ze uitvoerig te fotograferen, wat misschien iets teveel van het goede was, want zo had ik maar een halfuurtje meer om al de andere dingen te fotograferen. Ik zag nog Pitvissen, jonge Sepia's, Blauwtipjes, Harlekijnslakken en een mooi rode Veranderlijke steurgarnaal die zwanger bleek te zijn.

Twee uren duiken was dus nog veel te kort om alles te kunnen zien. Morgen ga ik terug, laat het zoet water nog maar even wachten...
Meer foto's vind je hier.

Het was weeral een tijdje geleden, maar deze week heb ik mijn favoriete Belgische zoetwater put nog eens bezocht. Gewapend met de fish-eye lens stapte ik vol goede moed het schijnbare heldere water in. Vanaf de steiger kon je namelijk gemakkelijk de bodem zien. De zon scheen en ik volgde de kant op zoek naar mooie onderwerpen.

Al snel bleek dat de bloei in het water zat. Vorig jaar had ik dit fenomeen ook opgemerkt en dan kan je bijna niet met een groothoeklens uit de voeten. Er zijn dan simpelweg teveel partikels in het water die bij het flitsen opgelicht worden. Vooral in de buurt van waterplanten leek het me veel erger, dus ik veronderstel dat die de oorzaak zijn van de sneeuwstorm. Om eens een goed voorbeeld te laten zien plaats ik hieronder een onbewerkte foto die ik nam zonder gebruik van mijn flitsers. De partikels die te zien zijn, worden belicht door een bundel zonnestralen die tot op de bodem reiken.

Daarom heb ik deze keer wat meer werk gehad in de nabewerking. Ik vond enkele foto's toch de moeite waard om mee aan de slag te gaan. Hieronder werd het gedeelte met de partikels vervangen door een zwarte achtergrond.  Bijkomend voordeel is dat de foto hiermee een versterkend effect geeft bij de bloemen op de voorgrond.

Snoeken waren er ook in verschillende afmetingen te vinden. De grootste moet toch wel een stevige meter lang geweest zijn. Het dier zwom schijnbaar langzaam voort, maar ik moest toch serieus wat gas geven om gelijke tred te houden.  Nu heb ik in al die jaren al heel wat snoeken gefotografeerd, maar onderstaand exemplaar vertoonde toch een ietwat vreemd gedrag. In de tien minuten dat ik het dier volgde is het zeker drie keer tot aan de oppervlakte gezwommen en leek het een hap lucht te nemen en terug onder te duiken. Daarna ging de snoek even rusten tussen de waterplanten.

Na meer dan twee uur duiken verliet ik het water. Het was tijd om nog eens een wandelingetje te maken langs de oevers van de vijver. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de natuur rondom het water nog niet zo heel lang geleden ontdekt heb.

Na heel wat jaren duiken kwam het er toch eens van om een toertje rond de put te maken. Sindsdien neem ik altijd mijn macrolenzen mee om er de vlinders, waterjuffers, spinnen, bloemen en allerlei andere dingen te fotograferen.

Bij libellen en waterjuffers hoor ik vaak zeggen dat je 's ochtends vroeg op pad moet gaan om ze te fotograferen. Dan zitten ze nog onder de dauw en moeten ze eerst nog opdrogen en opwarmen voor ze kunnen wegvliegen. Dat viel echter goed mee, want ik kon met de Nikkor 60mm macrolens heel dichtbij komen. Voor sommige opnames gebruikte ik de Nikkor 70-300 mm telelens.

Meer natuur- en onderwaterfoto's van domein Muisbroek vind je hier.

We hadden het al even gepland en nu was het zover: enkele dagen op bezoek bij onze Nederlandse vrienden Jeroen en Marlène. Die wonen even buiten Amsterdam bij Landsmeer in een prachtige landelijke omgeving.  Ook zij hebben zoals elke rechtgeaarde Nederlander een bootje bij de tuin liggen waarmee we een uitstapje maakten tot op de grachten van Amsterdam. We moesten langs enkele sluizen varen en hier en daar konden we net onder de bruggetjes door met de boot.

Langs een wirwar van kanalen kwamen we steeds dichter bij onze bestemming. Het landschap wisselde sterk af: soms bevonden we ons tussen de watervogels en op andere momenten zagen we prachtig aangelegde tuinen.

De kanalen werden steeds groter. Bij een appartementsgebouw viel mijn oog op enkele kleurrijke parasolletjes en naast een aangemeerd schip zag ik enkele cannabisplantjes op een kleiner bootje. Volgens onze vrienden is dit in Nederland beperkt toegelaten voor eigen gebruik. 

Naarmate we de stad naderden werd het steeds drukker. Op het IJ lag er zelfs een cruiseschip bij de kade.

Tijdens de lunch hadden we een mooi uitzicht op een replica van een voormalig VOC-schip. Enkele kleinere schepen die aangedreven werden door  bemanning met roeispanen passeerden de revue .

In hartje Amsterdam werd het pas echt druk. Het was prachtig om over de grachten te varen en de stad op deze manier te bezoeken.

De zon kwam tevoorschijn en het leek wel of iedereen op of langs het water vertoefde. Hier en daar waren er enkele eigenaardige dingen te zien, zoals het bootje in de vorm van een klomp.

Amsterdam is ook bijzonder qua architectuur. Prachtig gerestaureerde gevels en moderne gebouwen met speciaal gevormde structuren geven de stad een internationale uitstraling.

Door de drukte op het water moesten we  af en toe wachten bij de nauwe passages.

Het werd stilaan tijd om terug te keren en langzaam maar zeker vaarde onze schipper terug langs de polders richting Landsmeer. Het was een boeiende uitstap in het gezelschap van een uiterst charmante gastheer en gastvrouw. Bedankt Jeroen en Marlène!

Ik kijk altijd uit naar de maand juli. De barbecue kan bovengehaald worden, de dagen zijn extra lang, het water lekker warm en de duiken lopen vaak uit tot twee uur en langer. Gisteren was zo'n dagje waar al deze elementen samenvielen. Ook de dertig graden moesten we erbij nemen, wat een extra reden gaf om nog langer in het water te liggen. Bij Sint-Annaland zag ik leuke grondeltjes en de Bruine plooislakken zijn er al de ganse maand te vinden.

De Zwarte grondels zijn nog steeds druk bezig om hun eieren af te zetten. op onderstaande foto zie je de eitjes die door  het vrouwtje in een lege oester afgezet zijn. Ze worden zowel door het vrouwtje als het mannetje bewaakt en regelmatig schoongemaakt.

Bij de eieren van de Zeekatten oftewel Sepia's kwam ik weer enkele bijzondere exemplaren tegen. De vrouwtjes leggen een laagje inkt rond hun eieren wanneer ze deze afzetten, maar soms gebeurt het dat de inkt op is en dan kan je het foetusje binnenin zien zitten. Ik vind dit altijd een bijzonder fenomeen en daarom bleef ik er geruime tijd fotograferen en probeerde ik het licht van mijn flitser langs achter te plaatsen. Zo kan je de transparantie van het eitje beter zien.

Ik kon ook een pasgeboren zeekat fotograferen.  Zo klein had ik ze nog nooit gezien. Op onderstaande foto zie je al duidelijk het kalkskelet zitten bij het nog half transparante diertje.

Juli is ook de tijd dat je overal garnalen onder de waterspiegel tegenkomt. Ik heb me dan ook al flink geamuseerd met ze te fotograferen. Vooral de Veranderlijke steurgarnaaltjes zijn een uitdaging voor mijn sterk achteruitgaande ogen. Zij herinneren me er steeds aan dat ik dringend een afspraak bij de oogarts moet  maken. Bij de kleinste exemplaren zie ik vaak pas achteraf op het computerscherm dat ze zwanger zijn.

Ze zijn dan ook vaak kleiner dan één centimeter. Gisteren vond ik er zelfs vijf bij mekaar in allemaal verschillende kleuren.

Het bijzonderste exemplaar was onderstaande  (bijna) zwarte garnaaltje. Die zat verborgen tussen de sepia eitjes en had zich prima gecamoufleerd. Ik moest flink overbelichten om het diertje op de foto  te laten uitkomen, want zwart op zwart is moeilijk te zien.

De natuur is nu volop in beweging, tijd om er op uit te trekken!
Meer foto's vind je hier.

De zomer is aangebroken en net als de vorige jaren keek ik er naar uit om nog eens tussen mijn favoriete water-bloemen te liggen. Door de overvloedige regen van de afgelopen maand was de zichtbaarheid niet optimaal. Maar zelfs met een beperkte zichtbaarheid was het mogelijk om toch enkele geslaagde onderwateropnames te maken.

Wanneer je met een groothoeklens onder water recht naar boven richt krijg je een fenomeen dat Snell's window heet. Je kijkt als het ware door een rond venster naar de wereld boven water. Bij de waterlelies vond ik het moment geschikt om dit toe te passen.

Daarna was het tijd om enkele half-half opnames te maken. Het moment was uitstekend, want de blauwe lucht met witte wolken  was het ideale decor om de bovenste helft van de foto te sieren.

Waterlelies fotograferen blijft een aparte bezigheid. Het is een combinatie tussen duiken en snorkelen want alles speelt zich dicht tegen de oppervlakte af. De voldoening die ik er uit haal doet me jaar na jaar terugkeren naar deze prachtige plek.
Meer foto's vind je hier.

Op de sociale media in het duikerswereldje staan  al weken vele afbeeldingen van zeepaardjes die recent gefotografeerd zijn bij de Zeelandbrug. Ik kon dus niet achterblijven en nam afgelopen dinsdag een poging om mee te doen aan de huidige trend. Een beetje met gemengde gevoelens weliswaar, want als zoiets bekend gemaakt wordt en de vindplaats vrij wordt gegeven, dan komen daar een massa pottenkijkers op af. Spijtig genoeg kan men dan de vraag stellen of dat dan nog wel gezond is voor zo'n diertje om massaal belaagd te worden door een horde kijklustigen die niet altijd omzichtig te werk gaan.

Ik besloot dan ook om ruim een uur voor de kentering  het water in te springen in de hoop dat ik wat tijd alleen kon doorbrengen met dit prachtig diertje. Het was even zoeken tussen de sepia stokken, maar na een tijdje had ik er dan toch eentje gespot. Om geen stof te maken legde ik mezelf tegen de stroming in. De zichtbaarheid viel goed mee en het diertje zwom van de ene tak naar de andere. Geduldig wachtte ik af tot ik de kans kreeg om enkele foto's te maken.

Dat was niet altijd mogelijk omdat het zeepaardje bij het minste licht zijn rug naar me keerde. Ze houden er namelijk niet van om in de schijnwerpers te staan.  Na een  goed half uurtje was het gedaan met de pret. Er waren andere duikers in aantocht en die ploften zich vlak naast mij neer. Ik kon nog net op tijd mijn toestel wegtrekken want ze hadden haast en er moest van heel dichtbij gefilmd worden. Nog geen minuut later landden er twee duikers langs de andere kant naast me.

Het werd stilaan druk en ik besloot de anderen de kans te geven om hun gang te gaan. Ondertussen was er trouwens al heel wat stof opgeworpen. Ik keerde nog twee keer terug  om te kijken of er nog duikers waren. Dat was het geval en ik kreeg stilaan medelijden met het populaire zeepaardje dat te lijden had onder de vele aandacht  van de bewonderende duikers.

Ik kan natuurlijk begrijpen dat elke duiker zo'n zeepaardje in het echt wil zien, maar ik denk dat het voor het welzijn van het diertje niet goed is als  het overal op de sociale media opduikt. Tenminste niet op het moment dat het er nog zit.  Ik zal er in de toekomst voor mezelf op waken dat ik aan deze huidige trend dus niet mee zal doen.

De afgelopen dagen was ik in Zeeland voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie. Het weer speelde dit keer goed mee en er waren heerlijke momenten te beleven. Op zondagavond was ik bij Flauwers op Schouwen-Duiveland waar ik al meerdere malen mooie zonsondergangen mocht aanschouwen. Ook deze keer was het de moeite om het fototoestel boven te halen.

Deze foto's zijn gemaakt bij de inlaag, dat is het gebied net achter de dijk.

De Oosterschelde kreeg bij het haventje van Heerenkeet, dat niet meer in gebruik is, bij valavond een mooi roze gloed.

Bij Schelphoek kon ik nog net de laatste foto nemen voor de nacht zijn intrede deed. Een mooie afsluiter van een prachtige dag. 

Eergisteren was ik weer op pad om twee duikjes te gaan maken in Zeeland. De eerste duik was aan de Zeelandbrug waar momenteel veel te spotten valt. Vooral op gebied van naaktslakken kwam ik er met regelmaat de Slanke waaierslak tegen.

Een ander exemplaar  van dezelfde soort had een vreemd soort van gezwel op het lichaam. Zoiets is me nog nooit opgevallen en ik weet dus niet wat het is..

Harlekijnslakjes zaten er ook volop, maar ik concentreerde me vooral op de Blauwtipjes. Die zijn dit jaar enorm groot. Ik ben bijna altijd met de 60mm macrolens op pad, dus gelukkig passen deze bijzonder mooie slakjes vlot  in het kader.

Wat me voorbije zondag bij het Open Nederlands Kampioenschap onderwaterfotografie niet lukte, ging eergisteren wel: een grondeltje beeldvullend fotograferen. Grondels zijn altijd schuw en zijn heel moeilijk te benaderen, maar dit exemplaar bleef rustig liggen.

De tweede duik van de dag was bij Den Osse waar ik  op foto-jacht ging naar  de Zeedahlia's.  Ik had ergens op internet gelezen dat er eentje bij de reefballs zat en ik vond  deze uit de kluiten gewassen dahlia dan ook vrij snel.
Ik moest me tevreden stellen met enkele detailopnames, want het diertje was te groot om op de foto te krijgen. Zeedahlia's zijn er in verschillende kleuren en deze was naar de bleke kant met een mooi rood lijntje. Mijn voorkeur gaat echter meer naar de rode variant uit, die zijn enorm fotogeniek. Deze vond ik rond de 5,5 meter op de schuine muur.

Na twee duiken vond ik het welletjes en reed ik terug huiswaarts. Een heel stuk voor de ring van Antwerpen stond ik al vast in een enorme file en de berichten op de radio voorspelden niet veel goeds. Dan maar de afslag Ekeren genomen voor een "spoelduikje" in zoet water.

De waterplanten zijn nog maar net aan hun groeiprces begonnen en het zal de komende weken wel flink opschieten vermoed ik, maar dieren zoals Grote diepslakken, Tijgervlokreeftjes ,Watermijten en andere soorten zijn al volop te zien. Een feest voor de macro fotograaf!

Om de dag ongewoon af te sluiten botste ik nog op dit exemplaar: een Tijgervlokreeftje met haar.  Nog nooit gezien! Misschien heb ik een nieuwe soort ontdekt, dan noem ik het de Harige tijgervlokreeft naar analogie met de Harige Hengelaarsvis! ;-)

Meer foto's van Zeeland vind je hier en nog meer foto's van Ekeren vind je daar!

Afgelopen dinsdag ben ik nog eens een kijkje gaan nemen bij de Bergse diepsluis. Daar zijn er de voorbije weken volop stokken op de bodem geplaatst die de Sepia's moeten helpen bij het afzetten van hun eieren. Er waren enkele berichten over een slechte zichtbaarheid wegens algenbloei in het water, maar ik vond de zichtbaarheid toch heel goed meevallen.

Sommige stokken die vorig jaar geplaatst waren, bleken ondertussen mooi begroeid.

Ik kon echter geen enkele Sepia spotten, dus profiteerde ik er maar van om enkele groothoekopnames te maken.

De tweede duik ging ik de andere kant uit. Daar experimenteerde ik wat met de snoot en de fish-eye lens.

Dankzij buddy Marlène vonden we nog een prachtige Snotolf. Die hadden we zo laat in het seizoen niet meer verwacht.

Het diertje liet zich goed fotograferen en omdat we beiden een fototoestel bijhadden gingen we elk om beurt aan de slag.

Als afsluiter doken we nog bij Anna Jacoba polder. Daar was de zichtbaarheid een stuk slechter. We kwamen vele Millennium naaktslakken tegen waarvan onderstaand exemplaar eitjes aan het afzetten was.

Meer foto's vind je hier.

Eerder deze week mocht ik voor de eerste keer een presentatie  in mijn thuisstad geven. Het werd een boeiende avond met een zeer geïnteresseerd publiek.

Na de openingsspeech, gegeven door de voorzitster van Markant Sint-Jan Bergmans, nam ik de aanwezigen mee op reis. Ik vertelde hen over de mooie natuur bij het domein Muisbroek in Ekeren en de unieke onderwaterwereld waar in een heel ver verleden de grootste haai aller tijden rondzwom.

Daarna vertelde ik het verhaal van de padden die ik al enige jaren ga fotograferen in een vijver bij Turnhout. Ook de prachtige Waterlelies die daar elke zomer verschijnen, kwamen aan bod. Bij de foto's van Zeeland, waar ik wekelijks vertoef, raakte ik bijna niet uitgepraat. Zowel de landschappen  als de dieren onder de waterspiegel blijven me na vele jaren nog steeds boeien. Ik toonde mijn digirama "A bout de souffle".

Na de pauze sprak ik over de West-Kaap bij Zuid-Afrika,  de tempels in Bali en de rare onderwatercreaturen bij Lembeh in Sulawesi.  Als afsluiter sprak ik over de enorme biodiversiteit van Raja Ampat. Dat zijn enkele eilanden bij West-Papua. Na afloop kreeg ik bloemen van een charmante dame ;-)

Ze hebben even op zich laten wachten, maar nu beginnen de Snotolven toch hier en daar op te duiken. De mannetjes laten zich in hun mooiste paaikleuren zien. Sommigen hebben een roos kleurtje terwijl anderen er dieprood uitzien.

Ik heb ook gemerkt dat Snotolven verschillende karakters hebben. Normaal gezien zijn ze redelijk strijdvaardig als ze hun nest bewaken, maar sommige exemplaren kan je toch redelijk dicht benaderen zonder een uitval te moeten trotseren.

Hopelijk kan ik ze in de komende weken nog een keertje bezoeken, want eens de eieren uitkomen keren ze terug naar diepere wateren.  Dan is het weer een jaartje wachten vooraleer ze zich terug laten zien. 

Meer foto's vind je hier.

Gisteren ben ik nog eens een dagje met de fish-eye lens op stap geweest. De eerste duik was bij Den Osse in het Grevelingenmeer. Al meteen zag ik dat er heel veel Zeedruifjes (Pleurobrachia pileus)  rondzwommen. Natuurlijk heb ik de foto wat moeten uitsnijden want zo'n zeedruifje is niet groter dan 2 à 3 cm.

Er waren ook nog heel wat kwalletjes van een andere soort die ik nog nooit gezien had. Bij navraag blijkt het om de hydromeduse Eutonina indicans (Umbrella jelly) te gaan.

Even verder kwam ik een groepje Zeeanjelieren tegen.

Onder de steiger was het  leuk vertoeven in helder water. Tijdens het weekend komen hier vele duikers langs en  is de zichtbaarheid er vaak slecht. De palen zijn mooi begroeid  en de zonnestralen gaven het geheel een bijzonder sfeertje.

Bij de tweede duik van de dag vond ik een jonge Snotolf met een  mooi blauw kleurtje. Ik heb al vele kleine Snotolfjes gezien, maar eentje in deze kleur was toch de eerste keer. Wat kan Zeeland toch nog steeds verrassend zijn.

Meer foto's vind je hier.

Dit jaar heeft het wat langer geduurd dan de vorige jaren, maar de padden zijn eindelijk begonnen aan hun fameuze paddentrek. Ik ben de voorbije weken al eens een kijkje gaan nemen en bij een goede zichtbaarheid kon ik enkele mooie onderwaterlandschappen fotograferen.

Vorige week begonnen dan eindelijk de eerste padden naar hun geboortewateren terug te keren.  Wat meteen opviel waren de enorme hoeveelheden kikkerdril. De kikkers waren dus al druk bezig geweest.

Hier en daar vond ik enkele parende kikkers. Dit mannetje had duidelijk last van Visbloedzuigers (Piscicola geometra).

Deze week waren de mannetjes padden volop de vrouwtjes aan het belagen. In hun strijd om een vrouwtje te bemachtigen gebeurt het niet zelden dat het vrouwtje verdrinkt .  

Meer foto's vind je hier.