Afgelopen zondag gaf ik een presentatie over bergmeerduiken in Oostenrijk, de Westkaap in Zuid-Afrika en de kleurrijke riffen in West Papua, Indonesië. Nature Talks is een natuurfotografiefestival in Nederland https://www.naturetalks.nl/  en DuikeninBeeld is dé referentiewebsite voor België en Nederland in het duikwereldje https://duikeninbeeld.tv/
Ik volgde er nog andere zeer interessante presentaties van Willem Kolvoort en Alexander Koenders over wedstrijdfoto's vanuit het perspectief van de jury, Nico van Kappel over onderwaterfotografie zonder duikbrevet, Blikonderwater met de wereld net onder het wateroppervlak, Mick Otten met zeedieren fotograferen als kunstvorm en Fred Buyle met onderwaterfotografie op één ademteug en met natuurlijk licht. Allemaal presentaties die me een andere blik gaven op mijn kijk op onderwaterfotografie. Een boeiende dag die je volgend jaar zeker niet mag missen!

In de 26 jaar dat ik inmiddels in het water lig ben ik misschien een stuk of vijf zeepaardjes tegen gekomen, dus een regelmatige ontmoeting is er zeker niet. Een zeepaardje vinden is nog steeds heel moeilijk omdat de diertjes niet groot zijn en  vooral heel goed gecamoufleerd! De laatste jaren worden er steeds meer ontdekt omdat duikers er specifiek naar op zoek gaan en vooral omdat de komst van internet en de sociale media het nieuws meer verspreiden. Hierdoor krijg je soms hele volkstoelopen om naar één diertje te gaan kijken. Het spijtige is dat die diertjes op die manier natuurlijk geen rust meer hebben en bijna voortdurend belaagd worden door duikers met felle duiklampen en fotografen met straffe flitsers. 

Nu zou je toch denken dat die diertjes zich verplaatsen als ze teveel belaagd worden, maar dat is niet het geval. Blijkbaar zijn ze nogal honkvast. Wat ook opviel is dat er dit jaar nog redelijk laat op het jaar zeepaardjes te vinden waren. Eind oktober 2014 kwam ik er  ook al eens eentje  tegen in Wemeldinge. Dat was puur bij toeval toen ik tegen het einde van een duik langs de bodem naar de oppervlakte terugkeerde en er bijna tegen botste.

Bij de Zeelandbrug wordt er heel veel gedoken en dus ook zeepaardjes gezien. Dit jaar ook weer. Onderstaand exemplaar zat bij enkele sepiastokken. Een prima schuilplaats zal hij gedacht hebben, maar een heel herkenbare plek voor duikers om 'm te vinden. Toch bleef ie er weken en misschien zelfs maanden zitten.

Op dezelfde dag gingen we na een tip bij Wemeldinge het water in en vonden we een uitzonderlijk mooi exemplaar, een roodgekleurd zeepaardje! 2 zeepaardjes op één dag had ik nog niet eerder meegemaakt en dan een roodgekleurd Kortsnuitzeepaardje was hoogst uitzonderlijk.

Toen ik te horen kreeg dat er nog een tweede zat ben ik zo snel mogelijk teruggekeerd in de hoop om het andere ook te zien en ze misschien samen op de foto te krijgen. En jawel hoor, het andere exemplaar zat op hetzelfde sepiastokje. Een ongelofelijk moment als fotograaf om dit fenomeen mee te maken. Het is moeilijk om op zo'n moment kalm te blijven en de diertjes zo weinig mogelijk te storen.

Twee weken later keerde ik nog eens terug en toen zaten ze er nog steeds. Niet meer samen, maar in mekaars buurt. De duik ervoor was ik met de groothoeklens op stap geweest in het Grevelingenmeer en onderstaande foto is het resultaat van een beeld-op-beeld foto oftewel 2 foto's die mekaar overlappen Dat kan in het fototoestel zelf.

Tot slot nog een laatste bemerking: ik gun het elke duiker om een zeepaardje te zien in zijn natuurlijke habitat, maar ik hoop dat iedereen beseft dat die diertjes stress krijgen van teveel duikers die hun ritme komen verstoren. ik ben daar mee schuldig aan want ook mijn flitsers zijn niet goed voor de diertjes. Ik let er wel altijd op dat ik ze zo voorzichtig mogelijk benader en ze niet té lang lastig val. Ik ben ook heel kieskeurig in mijn berichten die ik op de sociale media plaats en vernoem ook nooit exacte locaties. Ik hoop dat we zo op deze manier tot een consensus kunnen komen die voor iedereen leefbaar is en dat we nog jaren kunnen genieten van onze prachtige onderwaterwereld.

In het vorige blogbericht liet ik beelden zien van Firenze. Een prachtige, maar met toeristen belegerde stad. Mijn favoriete deel van de reis was het platteland van Val d' Orcia en is toegevoegd  aan de werelderfgoedlijst van Unesco. Prachtige heuvellandschappen met hier en daar pittoreke dorpjes, waar het heerlijk vertoeven was.

We verbleven er in een agriturismo. Dat is logeren bij de boer op het platteland, omgeven door wijngaarden of olijfbomen. In veel gevallen moet je over een onverharde weg ernaartoe en word je beloond met een prachtig uitzicht.

Landschapsfotografie is het leukste bij zonsopgang en -ondergang. Daarom stond ik elke ochtend vroeg op om er op uit te trekken. Zo stond ik drie keer in San Quirico d'Orcia bij een kapelletje dat heel fotogeniek was. Het is een gekende plek, want ik stond er nooit alleen. Drie keer kreeg ik een ander beeld voorgeschoteld en dat maakte het enorm boeiend. De foto's hieronder geven een impressie van die momenten.

Ook de omgeving rond het kapelletje was prachtig, vooral wanneer de zon haar stralen door de nevelslierten liet schijnen.

In de buurt van het kapelletje vond ik ook nog onderstaand juweeltje. De foto is genomen vanop een privé wegje en aan het platgetrapt gras langs de kant van de weg te zien, waren er al veel fotografen gepasseerd. De eigenaar kwam ons er ook op wijzen dat we op de weg moesten blijven. Tenminste zo verstond ik het toch, want de meeste Italianen spreken geen andere taal...

Bij de meeste foto's werkte ik met grijsverloopfilters van het merk Benro  om de luchten een beetje donkerder te krijgen. Een kleine aanpassing van hoog- en laaglichten, contrast en saturatie in Photoshop was genoeg. Maar af en toe liet ik me eens gaan en  maakte ik van één foto verschillende versies. Hieronder zie je zo'n landschap dat ik eerst een beetje high key maakte en in een andere versie vele donkerder zodat er meer drama in zat.

Er zijn scènes in de film Gladiator gedraaid in de Val d'Orcia.. Ik vond er een foto van terug op internet en zocht de plek op. Het is duidelijk dat ik er in een andere periode van het jaar was dan Russell Crow en volgens sommige internetbronnen zou Russell Crow er zelfs helemaal niet geweest zijn, maar wel enkele stand-in stuntmannen.

Meer foto's vind je hier.

Eindelijk is het album met foto's van Toscane klaar. In september verbleven we er bijna twee weken, waarvan twee dagen in de mooie stad Firenze.

Firenze is een bezoekje waard, zelfs al moet je er over de koppen lopen. Het is dan ook niet voor niets één van de cultuurhoofdsteden van Europa en dé renaissance stad bij uitstek van Italië . Onderstaande foto geeft een idee van het aantal mensen die op de trappen zaten te wachten op de zonsondergang.

Om aan de drukte een beetje te ontsnappen gingen we langs in de bibliotheek vanwaar je een mooi zicht had op de koepel van de Basilica di Santa Maria del Fiore, de kathedraal van Firenze.

Bij de Ponte Vecchio nam ik nog enkele foto's in het laatste daglicht.

Meer foto's vind je hier.

 Gisterenavond vond de prijsuitreiking van het Open Nederlands Kampioenschap plaats, een wedstrijd die eerder dit jaar doorging in de Zeeuwse wateren.. Ik behaalde er enkele mooie podiumplaatsen:

In de algemene rangschikking werd ik tweede, een prestatie waar ik heel blij mee ben. Ik wil  de organisatie bedanken voor een mooie avond, de jury voor al hun harde werk (en wijze beslissingen ;-) en mijn model, Mermaid Céline, die het koude water trotseerde van het Grevelingenmeer.

Meer wedstrijdfoto's vind je hier.

Met deze woorden antwoord ik altijd op de vraag waarheen ik op vakantie ga. Meestal krijg ik dan een verwonderde blik met de vraag: kan je daar duiken? Natuurlijk kan je dat! Oostenrijk heeft veel meren, maar het Fernstein- en Samarangermeer aan de Fernpas behoren toch wel bij de mooiste en helderste meren van de Alpen. Ik ben er reeds twee keer geweest en dus begint het voor mij stilaan een vertrouwde plek te worden. De noordkant van de Alpen hebben de reputatie van vaak slecht weer te hebben en dat mocht ik in 2014 al eens ondervinden, maar dit jaar waren de berggoden ons gunstig gezind.

De eerste dag startte nog wat bewolkt, maar de volgende dagen hadden we heel mooi weer. Volgens de receptioniste van het hotel was dat voor het eerst in weken tijd. Ik was altijd vroeg wakker en ondernam dan  ochtendwandelingen rond het Fernsteinmeer . De eerste morgen was het meer nog omgeven in een sluier van mist die het geheel een mystiek sfeertje gaf.

Toen de mist verdween kwamen de bergen te voorschijn en toverde de zon een ongelofelijk mooi landschap te voorschijn. Mijn fotografenhart begon sneller te slaan.

Het wateroppervlak leek net op een spiegel en kopieerde de omliggende bergen op een weergaloze manier, terwijl de zon haar stralen netjes op het slot en hotel liet vallen.

Gelukkig had ik mijn macrolens ook meegenomen, want vlinders en insecten lieten zich gewillig fotograferen omdat de zon hen nog niet voldoende opgewarmd had.

Na het rijkelijk ontbijt stapten we in onze wagens en reden we tot aan de rand van het meer. Het was een luxe om zo dicht tegen de waterkant te kunnen parkeren. Op alle duikinstappen liepen er  trappen tot in het water.

Vanaf daar was het puur genieten van  het prachtige onderwaterlandschap in kristalhelder water. Gelukkig hadden we onze droogpakken mee, want de watertemperatuur bedroeg 8 - 9 graden. Onze eerste duiken waren in het Fernsteinmeer, waar de reflecties tegen de onderkant van het wateroppervlek overweldigend waren.

Ik stortte me ook op half half opnames. Geen gemakkelijk onderdeel van de onderwaterfotografie, maar als het lukt krijg je er vaak een heel speciale foto voor in de plaats. Om de waterplanten die soms tot tegen het wateroppervlak groeiden te ontwijken, legde ik me op een wakeboard die ik meegekregen had van vriend Luc. Dat bleek toch niet zo vlot te gaan en ik kieperde er regelmatig af.

De kers op de taart was het Samarangermeer. Dit broertje van het Fernsteinmeer ligt op een boogscheut er vandaan en is beduidend kleiner. Waar het zich echter in onderscheid zijn de prachtige algen die in dit meertje voorkomen. Bomen en takken zijn als een suikerspin gedrapeerd  in witte en fluogroene algen.

Maar ook het kruis, de gedenkplaten, de ronde tak, de enorme boomstammen en  de grote dennenboom in combinatie met de prachtige zonnestralen die tot op de bodem dringen, waren een lust voor het oog en zorgden ervoor dat de beelden nog lang op mijn netvlies zullen gebrand staan.

Ik wil hierbij mijn dank betuigen aan alle deelnemers van deze reis. De omstandigheden waren super en jullie hebben ervoor gezorgd dat de sfeer top was. Ook een dankjewel aan Wildwater voor de uitstekende organisatie van deze reis! De combinatie van al die factoren maakt deze trip onvergetelijk!

Meer foto' s vind je hier.

De kleinste inktvis van Zeeland is zonder twijfel de Atlantische dwerginktvis (Sepiola atlantica). Met een totale lengte van maximum 5 cm heeft hij zijn naam niet gestolen. In duikerskringen spreken we kortweg van de Sepiola. Deze bodembewoner van ondiepe kustwateren en estuaria graaft zich in het zand in en wacht geduldig op een prooi die vanuit deze hinderlaag wordt buitgemaakt. Het voedsel bestaat vooral uit jonge garnalen en aasgarnalen.

De Sepiola is een tienarmige inktvis en heeft een klein zakvormig  lichaam dat met de kop vergroeid is aan de rugzijde. Hij is melkachtig transparant  en beschikt over bruinrode en gele pigmentvlekjes die in een oogwenk van kleur kunnen veranderen.

 Aan de kop heeft hij 5 paar armen, waarvan één paar langer. Hiermee gooit het diertje zandkorrels over zijn lichaam om zich te camouflereren. Een grappig moment om waar te nemen!

De Sepiola is op verschillende vlakken best een grappige inktvis. Als hij zich bedreigd voelt neemt hij een soort van karate houding aan en spreidt zijn tentakels in een dreigende houding open.

Als deze dreighouding geen resultaat oplevert, dan kiezen ze net als hun grotere neefjes de Zeekatten om weg te vluchten, soms met een wolk van inkt achterlatend om de aanvaller te misleiden.

Deze prachtige inktvisjes fotografeerde ik bij Scharendijke op een diepte tussen 3 en 7 meter. Ik zocht vooral op de plekken waar er zandbodem was.

Meer foto's vind je hier.

Het is weeral even geleden dat ik nog een blogberichtje schreef. Dat komt omdat ik de voorbije weken druk bezig was met de wedstrijden van het Nederlands en Belgisch kampioenschap onderwaterfotografie.  Die foto's mag ik volgens de reglementen niet publiceren voor de prijsuitreiking. Afgelopen maandag kon ik nog eens een fotosessie houden met Liane, mijn model waar ik op het wereldkampioenschap in Mexico  succesvol mee samenwerkte. Voor de gelegenheid hadden we het prachtige decor van TODI ter beschikking.

Hier was ik een tijdje geleden ook aan het werk geweest met de zeemeerminnen. ik kende de fotoinstellingen die ik toen gebruikte nog uit het hoofd, wat me van bij het begin enorm hielp.

De vorige keer was een zondag en toen waren er vele andere duikers aanwezig die vaak onopzettelijk in beeld zwommen. Maar nu hadden Liane en ik de plek voor ons alleen en konden we eerst een toertje doen om te zien wat de meest fotogenieke plekken waren.

Bij de tunnel waar er twee spoorlijnen doorlopen, hing er een speciale sfeer. Ik vroeg Liane om aan de uitgang langs beide kanten te poseren en onderstaande foto zette ik nadien om in zwart-wit om het geheel nog een mysterieuzere tint te geven.

De tijd vloog voorbij, maar na dik twee uren moesten we toch het water verlaten.  Ik had me reuze geamuseerd en was enorm blij dat ik ongestoord had kunnen fotograferen. Bedankt Liane voor het harde werk en om je beste beentje voor te zetten en ook een dikke merci aan TODI voor de ontvangst en de kans die ik gekregen heb!

Meer foto's vind je hier!

Ieder jaar in mei kijkt menig duiker er naar uit: de Sepia's! Vanuit de Golf van Biskaje komen deze inktvissen terug naar hun geboortegronden om zich voort te planten.

Afgelopen dinsdag was ik er naar op zoek bij de Bergse Diepsluis. Na een uitgebreide zoektocht kwam ik een koppeltje tegen. Na enkele korte pogingen van het mannetje om te paren, lukte het hem uiteindelijk dan toch.

Het liefdesspel bij Sepia's duurt maar even, maar herhaalt zich iedere keer als er eitjes moeten bevrucht worden. Uiteindelijk moet je wel een beetje geluk hebben om op het juiste moment aanwezig te zijn.

Hopelijk volgen er nog meer koppeltjes de volgende weken, want elk jaar lijken het er miner en minder te worden. Worden ze gevangen genomen of blijven ze op hunweg door de Oosterschelde ergens hangen? Geen idee, maar het zou jammer zijn mochten deze speciale diertjes hun geboortegronden niet meer bereiken.

Meer foto's vind je hier.

Het is al lang een droom van me om eens een zeemeermin te fotograferen.  Ik loop al jaren met het idee rond dat ik daar eens werk moet van maken. Maar waar, wie en hoe? Afgelopen zondag kwamen de puzzelstukjes bij mekaar en kon ik  in TODI aan het werk met een heuse professionele zeemeermin of mermaid.

Haar naam is Celine en ze is de eerste mermaid in België die dit op professionele basis doet. De omstandigheden waren uiterst moeilijk want zondags zijn er veel snorkelaars en duikers die naar TODI afzakken om er het water in te springen. Het omgevingslicht is een andere factor om rekening mee te houden. Ondanks dat het een zonnige dag was, moest ik toch naar 800 ISO gaan om voldoende licht op de sensor te krijgen.

Op bovenstaande foto's viel het nog mee, maar in de constructie die in het midden van het bassin staat, kwam er enkel daglicht uit het plafond. Toch vond ik het een mooie locatie vanwege de sfeer die er hing.

Ik zag onmiddellijk dat Celine heel wat ervaring heeft opgebouwd, want rondzwemmen met een zeemeerminnenstaart, zonder duikmasker en dan nog heel lang je adem kunnen inhouden vraagt wel wat oefening. Met de modellen waar ik gewoonlijk mee werk is er nog communicatie mogelijk via handsignalen, maar een mermaid ziet onderwater niet scherp.

We hadden wel wat foto's op voorhand uitgewisseld, maar toch liet ik Celine haar gang gaan. Dat bleek de beste keuze te zijn, want de ene pose volgde de andere op. Geweldig om met zo'n model te mogen werken.

Een uurtje later mocht ik terug het water in om met andere mermaids te gaan spelen. Die lieten zich ook van hun mooiste kant zien en poseerden gewillig voor de camera.

Mermaid Nyxe was ook een leuke verschijning. Ze zwom een hele tijd voor mijn lens  en liet me de mooiste poses zien. En af en toe hadden we gewoon heel veel plezier ;-)

Ik had gezien dat er een grote glazen bol onderwater verankerd was. Binnenin brandde er licht en stonden er zelfs kleine plantjes. Geen idee wat daar de bedoeling van is, maar het leek me een mooie plek om er wat foto's te maken. En mermaid Nyxe was natuurlijk bereid om even te poseren.

Ik mag zeker de anderen niet vergeten, want ze hebben allemaal hun uiterste best gedaan om zo gratieus mogelijk te poseren.

Hartelijk dank aan alle mermaids die zo vriendelijk geweest zijn om hun 'beste staart' voor te zetten. Het was een leuke ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. Ook mijn bezoek aan TODI is me bijzonder meegevallen. Het is een uniek project met uitstekende faciliteiten en een geweldige keuken!

In dit album vind je meer foto!s.

Op wedstrijdgebied zet het jaar zich goed verder. Onlangs nam ik voor de eerste keer deel aan de wedstrijd "Ocean Geographic Pictures of the year awards" in Australië. Ik behaalde er de eerste plaats in de categorie "creative vision" met een foto van enkele waterlelies in Snell's window. Een tweede plaats won ik in de categorie "music and pictures" met een audio visuele presentatie over de Westkaap in Zuid-Afrika. Tot slot behaalde ik nog een eervolle vermelding in de categorie "seascapes" met een foto die ik nam in False bay, Zuid-Afrika.

Op het CMAS wereldkampioenschap is het niet gelukt, maar deze keer wel: ik ben wereldkampioen onderwaterfotografie geworden bij Underwaterphotography.com! Deze internet onderwaterfotografiewedstrijd uit de Verenigde Staten is de langstlopende en meest bezochte website voor onderwaterfotografen. Gedurende het ganse jaar kunnen er foto's ingestuurd worden in 18 verschillende categorieën. Wekelijks en maandelijks worden er 'hotshots' verkozen door de jury. Die komen in aanmerking voor de uiteindelijke jurering op het einde van het jaar. In elke categorie worden er 3 winnaars en enkele 'runner ups' verkozen.

Ik begon vorig jaar in maart deel te nemen en diende  meer dan 400 foto's in. Ik mocht maximum 2 foto's per dag insturen. Bij de categorie gematigde wateren behaalde ik een eerste en derde plaats. Onder gematigde wateren word verstaan: groene wateren ten noorden of zuiden van de tropische zones die koud genoeg zijn voor duiken in een droogpak. Dat is een mooie omschrijving om  mijn Zeeland foto's onder die categorie in te dienen.

In de macro/super macro categorie behaalde ik een tweede plaats met een foto van een kwalvlo in een oorkwal. Deze foto nam ik in de Oosterschelde.

En tot slot behaalde ik nog enkele eervolle vermeldingen in verschillende categorieën.

Net als bij het CMAS wereldkampioenschap onderwaterfotografie kan je in deze wedstrijd  enkel medailles winnen. Het gaat 'm dus om de eer. Ik heb er veel plezier aan beleefd!

Geschenken krijgen is altijd leuk. Onlangs kreeg ik van Hugyfot, de firma die mijn onderwaterbehuizing gemaakt heeft en het onderhoud doet, een prachtig boek voor hun 65 jarige bestaan. Het boek is een hommage aan de stichter van Hugyfot: René Hugenschmidt. Sinds 2003 is de productie in Belgische handen en met groot succes. Alle behuizingen worden met uiterste zorg ontworpen en gemaakt. Hugyfot behuizingen zijn niet alleen mooi om naar te kijken en gemakkelijk in gebruik, de firma werkt ook steeds innoverend. Denk maar aan het vacuum systeem om behuizingen te beschermen tegen waterinsijpeling.  Hugyfot was de eerste die dit produkt op de markt bracht!

Een andere reden waarom ik voor Hugyfot gekozen heb is dat de deur steeds openstaat voor een fotograaf met ideeën. Zo kon ik voor het Wereldkampioenschap onderwaterfotografie in Mexico rekenen op de medewerking van de firma en enkele ideeën die ik had werden in samenspraak ontworpen. Mede hierdoor behaalde ik een 8ste plaats in de categorie macro. In het boek is er aandacht geschonken aan onze deelname. Bedankt Luc Leys en medewerkers voor de jarenlange toffe samenwerking!