In het vorige blogbericht liet ik beelden zien van Firenze. Een prachtige, maar met toeristen belegerde stad. Mijn favoriete deel van de reis was het platteland van Val d' Orcia en is toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van Unesco. Prachtige heuvellandschappen met hier en daar pittoreke dorpjes, waar het heerlijk vertoeven was. We verbleven er in een agriturismo. Dat is logeren bij de boer op het platteland, omgeven door wijngaarden of olijfbomen. In veel gevallen moet je over een onverharde weg ernaartoe en word je beloond met een prachtig uitzicht. Landschapsfotografie is het leukste bij zonsopgang en -ondergang. Daarom stond ik elke ochtend vroeg op om er op uit te trekken. Zo stond ik drie keer in San Quirico d'Orcia bij een kapelletje dat heel fotogeniek was. Het is een gekende plek, want ik stond er nooit alleen. Drie keer kreeg ik een ander beeld voorgeschoteld en dat maakte het enorm boeiend. De foto's hieronder geven een impressie van die momenten. Ook de omgeving rond het kapelletje was prachtig, vooral wanneer de zon haar stralen door de nevelslierten liet schijnen. In de buurt van het kapelletje vond ik ook nog onderstaand juweeltje. De foto is genomen vanop een privé wegje en aan het platgetrapt gras langs de kant van de weg te zien, waren er al veel fotografen gepasseerd. De eigenaar kwam ons er ook op wijzen dat we op de weg moesten blijven. Tenminste zo verstond ik het toch, want de meeste Italianen spreken geen andere taal... Bij de meeste foto's werkte ik met grijsverloopfilters van het merk Benro om de luchten een beetje donkerder te krijgen. Een kleine aanpassing van hoog- en laaglichten, contrast en saturatie in Photoshop was genoeg. Maar af en toe liet ik me eens gaan en maakte ik van één foto verschillende versies. Hieronder zie je zo'n landschap dat ik eerst een beetje high key maakte en in een andere versie vele donkerder zodat er meer drama in zat. Er zijn scènes in de film Gladiator gedraaid in de Val d'Orcia.. Ik vond er een foto van terug op internet en zocht de plek op. Het is duidelijk dat ik er in een andere periode van het jaar was dan Russell Crow en volgens sommige internetbronnen zou Russell Crow er zelfs helemaal niet geweest zijn, maar wel enkele stand-in stuntmannen. Meer foto's vind je hier.
0 Reacties
Eindelijk is het album met foto's van Toscane klaar. In september verbleven we er bijna twee weken, waarvan twee dagen in de mooie stad Firenze. Firenze is een bezoekje waard, zelfs al moet je er over de koppen lopen. Het is dan ook niet voor niets één van de cultuurhoofdsteden van Europa en dé renaissance stad bij uitstek van Italië . Onderstaande foto geeft een idee van het aantal mensen die op de trappen zaten te wachten op de zonsondergang. Om aan de drukte een beetje te ontsnappen gingen we langs in de bibliotheek vanwaar je een mooi zicht had op de koepel van de Basilica di Santa Maria del Fiore, de kathedraal van Firenze. Een ander rustig plekje midden in de stad zijn de Boboli tuinen die vlak achter het Palazzo Pitti liggen. Vanuit de tuinen heb je een prachtig zicht over de stad. Bij de Ponte Vecchio nam ik nog enkele foto's in het laatste daglicht. Meer foto's vind je hier.
Met deze woorden antwoord ik altijd op de vraag waarheen ik op vakantie ga. Meestal krijg ik dan een verwonderde blik met de vraag: kan je daar duiken? Natuurlijk kan je dat! Oostenrijk heeft veel meren, maar het Fernstein- en Samarangermeer aan de Fernpas behoren toch wel bij de mooiste en helderste meren van de Alpen. Ik ben er reeds twee keer geweest en dus begint het voor mij stilaan een vertrouwde plek te worden. De noordkant van de Alpen hebben de reputatie van vaak slecht weer te hebben en dat mocht ik in 2014 al eens ondervinden, maar dit jaar waren de berggoden ons gunstig gezind. De eerste dag startte nog wat bewolkt, maar de volgende dagen hadden we heel mooi weer. Volgens de receptioniste van het hotel was dat voor het eerst in weken tijd. Ik was altijd vroeg wakker en ondernam dan ochtendwandelingen rond het Fernsteinmeer . De eerste morgen was het meer nog omgeven in een sluier van mist die het geheel een mystiek sfeertje gaf. Toen de mist verdween kwamen de bergen te voorschijn en toverde de zon een ongelofelijk mooi landschap te voorschijn. Mijn fotografenhart begon sneller te slaan. Het wateroppervlak leek net op een spiegel en kopieerde de omliggende bergen op een weergaloze manier, terwijl de zon haar stralen netjes op het slot en hotel liet vallen. Gelukkig had ik mijn macrolens ook meegenomen, want vlinders en insecten lieten zich gewillig fotograferen omdat de zon hen nog niet voldoende opgewarmd had. Na het rijkelijk ontbijt stapten we in onze wagens en reden we tot aan de rand van het meer. Het was een luxe om zo dicht tegen de waterkant te kunnen parkeren. Op alle duikinstappen liepen er trappen tot in het water. Vanaf daar was het puur genieten van het prachtige onderwaterlandschap in kristalhelder water. Gelukkig hadden we onze droogpakken mee, want de watertemperatuur bedroeg 8 - 9 graden. Onze eerste duiken waren in het Fernsteinmeer, waar de reflecties tegen de onderkant van het wateroppervlek overweldigend waren. Ik stortte me ook op half half opnames. Geen gemakkelijk onderdeel van de onderwaterfotografie, maar als het lukt krijg je er vaak een heel speciale foto voor in de plaats. Om de waterplanten die soms tot tegen het wateroppervlak groeiden te ontwijken, legde ik me op een wakeboard die ik meegekregen had van vriend Luc. Dat bleek toch niet zo vlot te gaan en ik kieperde er regelmatig af. De kers op de taart was het Samarangermeer. Dit broertje van het Fernsteinmeer ligt op een boogscheut er vandaan en is beduidend kleiner. Waar het zich echter in onderscheid zijn de prachtige algen die in dit meertje voorkomen. Bomen en takken zijn als een suikerspin gedrapeerd in witte en fluogroene algen. Maar ook het kruis, de gedenkplaten, de ronde tak, de enorme boomstammen en de grote dennenboom in combinatie met de prachtige zonnestralen die tot op de bodem dringen, waren een lust voor het oog en zorgden ervoor dat de beelden nog lang op mijn netvlies zullen gebrand staan. Ik wil hierbij mijn dank betuigen aan alle deelnemers van deze reis. De omstandigheden waren super en jullie hebben ervoor gezorgd dat de sfeer top was. Ook een dankjewel aan Wildwater voor de uitstekende organisatie van deze reis! De combinatie van al die factoren maakt deze trip onvergetelijk! Meer foto' s vind je hier.
Op wedstrijdgebied zet het jaar zich goed verder. Onlangs nam ik voor de eerste keer deel aan de wedstrijd "Ocean Geographic Pictures of the year awards" in Australië. Ik behaalde er de eerste plaats in de categorie "creative vision" met een foto van enkele waterlelies in Snell's window. Een tweede plaats won ik in de categorie "music and pictures" met een audio visuele presentatie over de Westkaap in Zuid-Afrika. Tot slot behaalde ik nog een eervolle vermelding in de categorie "seascapes" met een foto die ik nam in False bay, Zuid-Afrika.
Van 22 tot 27 november vond het Wereldkampioenschap Onderwaterfotografie van de CMAS plaats in Mexico. Om geselecteerd te worden moesten de afgelopen twee jaren wedstrijden gewonnen worden, want enkel de beste fotograaf mocht mee. Dit jaar hadden we echter geluk, want Wallonië stuurde geen afvaardiging waardoor de Vlamingen twee ploegen konden sturen. Samen met fotograaf en vriend Luc Rooman en onze twee modellen Brigitte en Liane reisden we af naar La Paz. Een week op voorhand, om te oefenen en voorbereid te zijn op het echte WK. Liane had nog nooit model geweest en had slechts 150 duiken. De voorbereidende week zou wel eens van pas komen, dacht ik. Na een heleboel uitleg over hoe en waar een model moet "hangen" sprongen we het water in bij Los Islotes. Die plek is bekend om zijn Californische zeeleeuwen. Na enkele oefenfoto's nam ik onderstaande foto. Wat een talent! Ik wist meteen dat het goed zat met Liane. Die zeeleeuwen was een ander paar mouwen: stil hangen was er niet bij, maar speels om je heen vliegen en komen knabbelen aan vinnen en fotomateriaal vonden ze wel leuk. Eentje leek zelfs op een puppy hondje. Die kwam zich zo voor de camera neervleien. Alhoewel onderstaande foto doet vermoeden dat ze agressief zijn, was er toch eerder sprake van speels gedrag. Waarschijnlijk zag dit dier zijn reflectie in mijn glazen domepoort. Enkel voor de mannetjes was ik wat op mijn hoede. Die waren veel groter en kwamen soms nogal dreigend over. Dat doen ze door met opengesperde mond of bellenblazend tot vlak voor de lens te zwemmen. Zo beschermen ze hun kroost en zorgen ze ervoor dat geen ander mannetje de vrouwtjes het hof komt maken. Op het Fang Ming wrak hadden we ook mooie groothoek gelegenheden. De zichtbaarheid was er vrij goed en er konden ook foto's van de binnenkant gemaakt worden. Liane moest soms de stroming trotseren om ergens bovenaan in de foto terecht te komen. Geen gemakkelijke opgave! Mijn idee was om onderstaande foto te maken tijdens de wedstrijd, daarom hebben we op deze plek - vooraan onder de boeg- heel wat tijd besteed. Dat plan zouden we ook uitgevoerd hebben als we tijdens de wedstrijd onderstaande schildpad niet waren tegengekomen. Na 10 minuten meezwemmen met het dier, was mijn luchtvoorraad bijna op. We hebben vooral erg moeten zoeken naar macro leven in La Paz. Het was een hele uitdaging om iets te vinden. Dat zou je niet afleiden uit onderstaande foto's. Na 9 dagen duiken vond mijn buddy onze eerste naaktslak. Het was de eerste duik op de eerste wedstrijddag. Met drie top tien plaatsen deed ik het nog niet zo slecht, maar de verwachtingen lagen toch iets hoger. Een medaille in één van de vijf categorieën zou nog beter geweest zijn. De organisatie liet te wensen over, maar de sfeer onderling in onze ploeg en met andere teams zoals Nederland en Mexico was prima. We hebben ons geamuseerd van de eerste tot de laatste dag en dat kan geen enkele medaille vervangen!
Vorige maand stond in het teken van vakantie en dus trok ik voor de tweede keer richting Zuid-Afrika. Deel 1 vind u in het archief hier aan de rechterzijde van deze pagina wanneer u op 'maart 2016' klikt. Waarom ik terug naar de West-Kaap trok was voor mij erg duidelijk: een mooie streek, lekker eten en drinken en vooral een prachtige onderwaterwereld! Maar vooraleer ik naar de kust ging, trok ik landinwaarts richting Inverdoorn wildpark. Inverdoorn ligt op een dikke twee uur rijden vanuit Kaapstad en het landschap op de weg er naartoe was al indrukwekkend, dus hier en daar stopte ik om een foto te maken. Het park beschikt over verschillende accomodaties, maar ik koos voor een overnachting in een tent. Nu ben ik vroeger wel af en toe wel gaan kamperen, maar dit was toch de eerste keer dat ik een bed en badkamer in de tent ter beschikking had! Voor het avondeten trokken we er al meteen op uit voor een drie uur durende rondrit tussen de Afrikaanse leeuwen, Zebrapaarden, Gemsbokken, Springbokken, Wildebeesten, Buffels, Neushoorns, Nijlpaarden, Giraffen, Struisvogels en andere wilde dieren. Bij zonsondergang kregen we een glaasje wijn aangeboden om daarna terug naar het kamp te rijden en er van een heerlijk braai (barbecue) te genieten. De volgende ochtend kregen we opnieuw een drie uur durende tocht voorgeschoteld en konden we de Jachtluipaarden zien lopen. We stapten uit en voelden ons klein bij de Giraffen en we troffen knuffelende Wildebeesten aan. In wildparken zoals Inverdoorn tref je niet echt wilde dieren aan in de letterlijke zin van het woord. Het is en blijft een hele grote dierentuin waar dieren gevoederd worden en er ook een afrastering staat. Maar het is echt een leuke belevenis en voor vele mensen een kans om de dieren eens van dichtbij te zien in een natuurlijke omgeving. De passie voor de dieren die onze gids toonde en de manier waarop hij erover vertelde riep alleen maar respect op. Met een goed gevoel en een pak foto's op het geheugenkaartje reed ik dan ook het park uit richting Simon's Town. Simon's Town is een klein stadje aan de oostkust van het schiereiland met uitzicht op False Bay. De laatste dagen van mijn vorige reis was ik hier komen duiken en vond er een uitbundige en kleurrijke onderwaterwereld. Ik dook er tussen het kelp met de Gevlekte zevenkieuwhaaien en bij Patridge point met de speelse Kaapse pelsrobben. Ook dit jaar waren die van de partij, al was de zichtbaarheid op sommige momenten een stuk slechter. In deze periode van het jaar staat er vaak een stevige wind uit het zuidoosten en die waait dan recht in de baai binnen. Geen goed nieuws voor de zichtbaarheid dus en wat vooral parten speelt bij het fotograferen is de enorme deining. Ook op diepte word je vaak heen en weer gewiegd. Wanneer de wind dan enigszins wat temperde greep ik mijn kans om zowel van de kant als met de boot er op uit te trekken en het water in te springen om de kleurrijke riffen van False bay te fotograferen. Wanneer de wind het duiken verhinderde, deed ik een uitstap naar de wijnstreek. Vooral Franschhoek kon me wel bekoren met zijn mooie gebouwen en riante wijndomeinen. En dan het hoogtepunt van de reis: de trip naar de Blauwe haaien! Dat was iets waar ik naar uitgekeken had omdat ik ze nog nooit eerder gezien had. Om deze prachtige dieren te zien moet er wel ver uit de kust gevaren worden en dat was er bij de eerste poging teveel aan. Na 21 kilometer besloot de schipper terug te keren omdat het weer slechter dreigde te worden. Gelukkig kreeg ik enkele dagen later wel een herkansing en bij een kalme zee op 32 kilometer uit de kust, lag ik op 10 meter diepte tussen een groep Blauwe haaien. Die werden gelokt met "chum", een smurrie van visafval. Langs alle kanten werden we belaagd, maar verder dan enkele rakelinkse passages en hier en daar een vriendelijk duwtje ging het gelukkig niet. Een droom voor elke duiker om deze dieren van zo dichtbij te mogen bewonderen. Al bij al was dit geen echte duikreis, maar eerder een combinatie van land- en duikavontuur. Omdat de wind vaak te sterk was, kon er niet altijd gedoken worden. De duikomstandigheden zijn zelfs al zwaar genoeg bij goed weer! Maar aan land is er genoeg te beleven. En zo moet je mijn inziens Zuid-Afrika bekijken: beide biotopen zijn een bezoekje meer dan de moeite waard!
Meer foto's vind je in dit album! We hadden het al even gepland en nu was het zover: enkele dagen op bezoek bij onze Nederlandse vrienden Jeroen en Marlène. Die wonen even buiten Amsterdam bij Landsmeer in een prachtige landelijke omgeving. Ook zij hebben zoals elke rechtgeaarde Nederlander een bootje bij de tuin liggen waarmee we een uitstapje maakten tot op de grachten van Amsterdam. We moesten langs enkele sluizen varen en hier en daar konden we net onder de bruggetjes door met de boot. Langs een wirwar van kanalen kwamen we steeds dichter bij onze bestemming. Het landschap wisselde sterk af: soms bevonden we ons tussen de watervogels en op andere momenten zagen we prachtig aangelegde tuinen. De kanalen werden steeds groter. Bij een appartementsgebouw viel mijn oog op enkele kleurrijke parasolletjes en naast een aangemeerd schip zag ik enkele cannabisplantjes op een kleiner bootje. Volgens onze vrienden is dit in Nederland beperkt toegelaten voor eigen gebruik. Naarmate we de stad naderden werd het steeds drukker. Op het IJ lag er zelfs een cruiseschip bij de kade. Tijdens de lunch hadden we een mooi uitzicht op een replica van een voormalig VOC-schip. Enkele kleinere schepen die aangedreven werden door bemanning met roeispanen passeerden de revue . In hartje Amsterdam werd het pas echt druk. Het was prachtig om over de grachten te varen en de stad op deze manier te bezoeken. De zon kwam tevoorschijn en het leek wel of iedereen op of langs het water vertoefde. Hier en daar waren er enkele eigenaardige dingen te zien, zoals het bootje in de vorm van een klomp. Amsterdam is ook bijzonder qua architectuur. Prachtig gerestaureerde gevels en moderne gebouwen met speciaal gevormde structuren geven de stad een internationale uitstraling. Door de drukte op het water moesten we af en toe wachten bij de nauwe passages. Het werd stilaan tijd om terug te keren en langzaam maar zeker vaarde onze schipper terug langs de polders richting Landsmeer. Het was een boeiende uitstap in het gezelschap van een uiterst charmante gastheer en gastvrouw. Bedankt Jeroen en Marlène!
Het was even stilletje hier op mijn blogpagina. Dat kwam omdat ik in Zuid-Afrika was. Met de huurauto reisde ik door de West-Kaap naar Kleinbaai om er te gaan kooiduiken met de Witte haai. Daarna bezocht ik het Plettenberg wild reservaat in het hart van de Tuinroute. Na een tussenstop in Kaapstad ging ik nog drie dagen duiken in Simonstown. Ik zwom met zeehonden en Gevlekte zevenkieuwshaaien, een unieke ervaring! Maar ook het kleine leven kon me enorm boeien. Ik heb slechts twee duiken met de macrolens gefotografeerd, maar vond er kleurrijke vissen en naaktslakken in overvloed. De deining moest ik er wel bijnemen. Enkele slakken herkende ik uit de Zeeuwse wateren, zoals Limacia clavigera. Hier staan nog meer foto's!
Het is stilaan tijd om eens terug te blikken op het voorbije jaar. Een jaar met ups en downs, met mooie maar ook triestige momenten. Kortom: een jaar zoals de meesten onder ons het wel zullen beleefd hebben. Ik heb geleerd om niet teveel energie te verspillen aan de negatieve kanten en zoveel mogelijk positief te denken. Dat valt niet altijd mee, maar het is een les geweest die ik opgepikt heb op verschillende - soms afgelegen - plekken in de wereld. Veel mensen die ik ontmoette hebben het slechter dan wij. Toch zie je vaak vrolijke gezichten en zijn ze gelukkig met wat ze hebben. Iedere keer als ik terug kom van zo'n verre reis kan ik alles terug behoorlijk relativeren. Spijtig genoeg blijft dat gevoel niet lang hangen en draai ik al vlug terug mee in de mallemolen van onze maatschappij. Het is daarom dat mijn voornemens voor het nieuwe jaar al klaar liggen: ik moet meer gaan reizen! Dat laatste kan ik u alleen maar aanraden ;-)
Gisterenavond was het zover: we zouden eindelijk te weten komen wie er in de prijzen ging vallen bij de Hugycup die eerder dit jaar doorging bij Puerto Galera in de Filipijnen. De Hugycup is een wedstrijd voor onderwaterfotografen en -videografen, die georganiseerd wordt door Danny van Belle, een bekende landgenoot en gerenommeerd onderwater cineast. Deze duikreizen staan altijd in het teken van foto- en videografie en er is steeds een kameraadschappelijke sfeer onder de deelnemers. De hoofdsponsor is Hugyfot (en Greenforce), vandaar de naam Hugycup. Voor het eerst sinds het ontstaan van de wedstrijd werd er een limiet gelegd op de nabewerking van de foto's. Enkel contrast, saturatie, verscherping en zweefvuil wegclonen was toegestaan en foto's uitsnijden was slechts voor tien procent van de originele grootte toegelaten Hieronder vind je al mijn foto's die ik instuurde en de behaalde resultaten in de 6 categorieën. Er mochten drie foto's per categorie ingediend worden en één portfolio: Categorie macro Groothoek Naaktslakken en zeeschelpen Visportret Greenforce en Hugyfot Een duiklamp van Greenforce of een behuizing van Hugyfot moesten in beeld zijn. Opnames in het zwembad waren toegestaan. Portfolio 3de plaats Bij de eindstand, waarbij alle categorieën meetelden, behalve de Greenforce en Hugyfot categorie, werd ik vierde. Net geen podiumplaats dus. Maar ik mag zeker niet ontevreden zijn met drie eerste plaatsen. Proficiat aan alle andere winnaars en bedankt aan de sponsors!
Inmiddels is het alweer een dikke maand geleden dat ik naar de Filipijnen afreisde. Ik deed er mee aan de Hugycup, een onderwaterfoto- en videowedstrijd georganiseerd door landgenoot en gerenommeerd onderwatervideograaf Danny Van Belle. Elke editie speelt zich op een andere plaats in de wereld af. Dit jaar trokken we richting Puerto Galera, een plek waar er overdag gedoken wordt en 's nachts gefeest. Van dat laatste kwam er (bij mij) niet veel van in huis, want de hele dag duiken en dan 's avonds nog foto's selecteren voor de wedstrijd is al vermoeiend genoeg. Zowel voor macro als voor groothoek waren er voldoende mogelijkheden. Boatyard en Giant Clams waren twee duikstekken die een beetje op Lembeh leken: een zanderige bodem met veel klein spul. Een uitdaging voor de macro fotograaf. Maar ook voor de groothoekfanaten waren er voldoende mogelijkheden. Pal voor de deur van het duikcentrum lag er een mooi begroeid wrak op 30 meter diepte: de Alma Jane. Zowel de buiten- als de binnenzijde van het wrak waren de moeite om te fotograferen. De stroming maakte het vaak moeilijk om foto's te nemen, maar dan hielden we ons schuil aan de binnenkant. Mijn favoriete plek qua groothoek was toch wel de Canyons. De enorme hoeveelheid zachte koralen die zich hier bevinden was ongeloofelijk. Door de ligging van deze duikstek staat er hier wel bijna altijd stroming, dus was het niet eenvoudig om stil te blijven hangen. Conclusie: Puerto Galera is dé plek voor duikers die zowel van duiken als van het uitgangsleven willen genieten. De onderwaterwereld is er nog vrij intact, ondanks de vele duikers die er jaarlijks naartoe gaan. Qua groot "wild" heb ik niets gezien buiten enkele schildpadden. Ik hoorde wel over een shark cave, maar daar zouden er geen haaien meer zitten. Misschien hebben de grote predatoren zich uit de voeten gemaakt toen ze een horde Koreanen zagen afkomen. Die hebben namelijk niet veel manieren heb ik gemerkt. Niet alleen zagen ze het zwembad van het hotel als spoelplaats, maar onder water zag ik er eentje aan een schildpad hangen en een andere bovenop het zachte koraal staan. Weten ze niet beter of is het stoerdoenerij? Hopelijk blijven de schildpadden binnenkort ook niet weg....
Paf Tachov is een onderwaterfoto-en filmfestival in Tsjechië. Ik neem er al enkel jaren deel en af en toe ben ik al eens in de prijzen gevallen. Dit jaar behaalde ik voor het eerst een podiumplaats in de categorie portfolio. Ik werd tweede. Bij de digirama's behaalde ik een derde plaats met "Pulau Pef", waar ik een verhaal vertel over een klein eiland in Raja Ampat bij West Papua.
Gisterenavond was ik te gast bij duikvereniging 'Stella Maris' te Roosendaal. Ik gaf er een presentatie van anderhalfuur over verschillende zoet- en zoutwater duikbestemmingen. Voor de pauze kwam de put van Ekeren, het meer van Turnhout en het Fernstein- en Samerangermeer in Oostenrijk aan bod. Na de pauze liet ik beelden en audiovisuele presentaties zien uit de Azoren, Bali en Raja Ampat, natuurlijk met de nodige uitleg erbij. Het was een heel gezellige avond met veel sfeer, drank, lekkere hapjes en na de presentatie een leuke tombola met heel wat prijzen. Mijn complimenten aan de organisator en alle medewerkers die deze avond tot een groot succes maakten en bedankt voor de attenties!
Vorige week verkeerde ik in hogere sferen. Niet alleen figuurlijk, ook letterlijk: op 968 meter om precies te zijn. Ik ben er gaan duiken in twee bergmeren, die tot ver over de Oostenrijkse grenzen bekend zijn. Het Fernsteinmeer is het grote broertje van het Samerangermeer, maar beide zijn ze niet dieper dan 15 meter. De zon schijnt niet altijd in Tirol en dat hebben we mogen ondervinden. Toch waren er momenten dat de hemel uitklaarde en mooie zonnestralen het water doorkliefden. Het Samerangermeer is op sommige plaatsen overwoekerd met Slijmalgen. Dat klinkt niet echt smakelijk, maar in werkelijkheid is dit heel mooi om te zien. Het lijken net slierten van watten, die gedrapeerd zijn over takken en boomstammen. Boomstammen liggen hier en daar als in een mikadospel over mekaar gegooid. De zichtbaarheid in het Samerangermeer is enorm ver. Bij gebrek aan model - mijn buddy is zelf fotograaf- plaatste ik de camera op een statief en zette het toestel op interval. Om de 20 seconden nam het toestel een foto, dus was het een kwestie van op tijd in positie te hangen. Model spelen is vermoeiend, maar loont wel, omdat de fotograaf weet waar hij moet hangen ;-) Meer foto's vind je hier in dit album.
|
Nieuw op de websiteArchieven
Januari 2019
Categorieën
Alles
|