De voorbije quarantaine periode heb ik goed gebruikt om me in afzondering voor te bereiden op een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Sinds lange tijd droomde ik er van om me meer te gaan bezig houden met fotografie. Vandaag is het zover met de geboorte van een nieuw kindje: de Onderwater Fotografie Academie (OFA). De nieuwe website is klaar en plannen zijn gemaakt. Het wordt een nieuw avontuur waar ik me met volle overtuiging en veel plezier zal instorten. Lang leve de onderwaterfotografie!
​www.o-f-a.be

In de wintermaanden zijn er veel duikers die het buiten te koud vinden om te gaan duiken. Dan zullen de workshops in TODI, bij Beringen gegeven worden. Dat is een verwarmd indoor aquarium waar je kan snorkelen en duiken tussen 5000 tropische zoetwatervissen. De TODI Academy zal een samenwerking aangaan met de OFA en het nieuwe concept krijgt dan ook een nieuwe naam: de TODI PHOTO Academy. 

Allemaal goed en wel, die academies, zie ik u al denken, maar wat gaat er nu concreet gebeuren? 
Momenteel zijn er al Thema Fotoduiken aan de gang in de put van Ekeren. Dat zijn duiken waar alle niveaus fotografen welkom zijn  en die volgens een thema verlopen: groothoek, macro, visportret of zelfs een nachtduik.  Er wordt eerst een briefing gegeven met allemaal tips die over het thema handelen, dan wordt er gedoken en nadien is er nog een gezellige debriefing met drankje waar eventuele vragen of problemen besproken worden. De deelnemers mogen nadien 5 foto's doorsturen waarop ze feedback krijgen. De eerste Themaduik is inmiddels voorbij. Het thema was groothoek en hieronder zie je enkele deelnemers aan het werk.

Meer info over de Thema Fotoduiken vind je hier.
In juli en augustus zijn er enkele in Zeeland gepland. De datums worden binnenkort bekend gemaakt. Over planning gesproken: de eerste 3 workshops in TODI liggen al vast. Hieronder kan je de planning zien:

​Ben je net begonnen met de (onderwater)fotografie? Of ben je al een tijdje bezig, maar vallen de resultaten tegen? Dan is deze workshop op jouw maat gesneden.
Onder water zijn de omstandigheden totaal anders dan boven de waterspiegel. De automatische stand van ons fototoestel gaat dan de mist in en het resultaat zijn vaak foto’s die te blauw of groen zijn, geen contrast hebben, niet scherp zijn of waar het beeld helemaal niet overeenkomt met wat je voor ogen had. In de workshop leer je o.a. waarom en hoe je manueel kan fotograferen,  welke camera’s, flitsers en lenzen er voor onderwater  bestaan en welke soorten fotografie je ermee kan doen.  De instellingen sluitertijd, diafragma en ISO gaan voor jou geen geheimen meer hebben.
Datum: vrijdag 2/10 van 9u45 tot 17u30
Prijs: 149€ (of 99€ voor het theoretische gedeelte)
Meer info en inschrijvingen: ​http://www.o-f-a.be/niveau-1.html

​Voor fotografen die al wat ervaring hebben en de basisprincipes van fotografie beheersen of de workshop niveau 1 gevolgd hebben. Grote meesters zoals Rubens, Rembrandt van Rijn, Johannes Vermeer, Leonardo da Vinci of Michelangelo wisten het in een ver verleden reeds, een schilderij stond of viel met waar de onderwerpen in beeld gebracht werden en hoe het licht op het doek viel. In fotografie is dat net hetzelfde. Een foto heeft een goede compositie en de juiste belichting nodig. Wil je meer te weten komen over compositieregels zoals dieptewerking, perspectief, de gulden snede, diagonalen en manieren van belichten, dan is de workshop "Compositie en belichting" iets voor jou.
Datum: vrijdag 6/11 (herfstvakantie) van 9u45 tot 17u30
Prijs: 149€ (of 99€ voor het theoretische gedeelte)
Meer info en inschrijvingen: http://www.o-f-a.be/niveau-2.html

Fotografen die al wat ervaring hebben en de basisprincipes van fotografie beheersen of de workshop niveau 1 gevolgd hebben. 
Fotografie heeft zich sinds de komst van het digitale tijdperk sterk ontwikkelt. Steeds meer duikers fotograferen en internet barst bijna uit zijn voegen met mooie foto's. 
Is er dan nog wel ruimte voor nog meer foto's en hoe val je op?
In de workshop "speciale technieken voor creatieve fotografie"  krijg je verschillende manieren uitgelegd hoe je je beelden anders kan maken en hiermee origineler uit de hoek kan komen.
Datum: vrijdag 4/12 van 9u45 tot 17u30
Prijs: 149€ (of 99€ voor het theoretische gedeelte)
Meer info en inschrijvingen: http://www.o-f-a.be/niveau-2.html
 

Tot slot nog een oproep:  zijn er fotografen die interesse hebben om begin augustus een te betalen mermaid fotoshoot te doen in de put van Ekeren met 2 fantastische professionele modellen: Mermaid Celine en Mermaid Nyxe? Kleine groep met minimum 4 en maximum 5 deelnemers. Vermoedelijk op een vrijdag overdag om de drukte van het weekend te vermijden. Reageren kan hier of via mail:fotografieacademie@gmail.com

Ondertussen ben ik al even terug van onze fantastische groepsreis naar de straat van Lembeh bij het eiland Sulawesi in Indonesië. Het album staat al een tijdje online , maar ik wou er nog een woordje aan toevoegen. 
Onze accommodatie -het Bastianos Lembeh dive resort- lag eigenlijk op het eiland Lembeh zelf, dat wil zeggen dat we na de lange reis met twee vluchten en een rit van twee uren nog een korte oversteek per boot moesten maken om er te geraken.

De  vriendelijke ontvangst bij aankomst was de voorbode van een uiterst aangenaam verblijf. Ik ben in Indonesië al op verschillende plaatsen geweest, maar qua gastvrijheid en vriendelijkheid staan deze mensen toch helemaal bovenaan mijn lijst. Van het duikcenter tot het restaurant, iedereen deed zijn best om zo behulpzaam mogelijk te zijn. Zo vroeg ik achter French toast bij het ontbijt - dat kenden ze niet - maar na een korte uitleg van me kreeg ik het even later toch  aan tafel geserveerd. De elf dagen daarna ook trouwens! ;-) De bungalows lagen midden in een prachtige tuin en het uitzicht op de straat van Lembeh was onbetaalbaar.

Het duikcenter en de 'camera-room' lagen letterlijk vlak aan het water en zelfs dan moesten we zelf  niets dragen. Alle duik- en fotomateriaal werd voor ons naar en van de boot gedragen en gespoeld. Om 7.30 u vertrokken we al en tegen de middag kwamen we -na twee duiken- terug om te lunchen. De derde duik was  tegen 14.30u en voor het avonddiner gaf ik nog een aantal masterclasses over macro- en snoot fotografie alsook speciale technieken om creatieve beelde te maken. Er was ook mogelijkheid om een nachtduik te maken, wat we ook meerdere keren gedaan hebben wanneer ik geen cursus gaf. Bastianos had voor onze groep twee ruime boten (met toilet!) voorzien en tussen de duiken door was er altijd wel een snack met koffie of thee te krijgen. Water stond de hele tijd ter beschikking.

En dan het duiken zelf, daar kan ik kort over zijn: subliem! Lembeh is en blijft nog steeds een fenomeen. De soorten die je er aantreft zijn zelden ergens anders te vinden en sommige dieren komen alleen daar voor. Ze zelf vinden is een ander paar mouwen, maar gelukkig zijn de gidsen zeer goed getraind in het vinden van deze creaturen.  Wat denk je van deze verzameling Hengelaarsvissen hieronder? 

Octopussen komen ook in verschillende soorten voor, maar dit kleine exemplaartje van enkele centimeter groot zou ik nooit zelf gevonden hebben. De Harige octopus kan je vooral rond november vinden. 

Je moet het moment pakken, wordt er wel eens gezegd. Dat was zeker zo toen ik met de tweede groep ging duiken. We zagen maar liefst vier Rhinopia's zitten op een plek van nog geen 20 vierkante meter. Deze eigenaardige vissen kom je niet vaak tegen. Ik liet de anderen dan ook hun gang gaan en toen ze klaar waren met foto's te nemen, was er geen tijd meer over om ze uitvoerig te fotograferen.
De volgende dag ging ik met de andere groep terug om ze te zoeken. We kamden heel het gebied uit op en rond een diepte van -32 meter, maar niks te vinden. Gelukkig vond onze gids er eentje op een totaal andere plek op -25 meter. 

De nachtduiken waren een waar feest. We zagen veel andere soorten dan overdag en vooral het feit dat de ingebouwde pilootlamp van mijn flitser veel duidelijker te zien was, maakte het werken met een snoot dan ook veel gemakkelijker.

Omdat ik zes jaar geleden al eens in Lembeh geweest was, wist ik dat er onderwater ook hele mooie plekken zijn voor de groothoeklens. Na enkele dagen macro fotografie draaide ik er dus de fish-eye lens op en daar kreeg ik geen spijt van.  Onderstaande foto's nam ik bij "Nudi falls", een gekende macro stek. De muur die langs de kant loopt is prachtig begroeid met koralen, sponzen en andere organismen en iets verder van de kant dook ik tot -32 meter in een veld van zachte koralen.

Ik nam ook de gelegenheid om wat achtergrondfoto's te schieten voor  mijn beeld-op-beeld opnames. Ondertussen begin ik daar al heel geroutineerd in te worden en het levert vaak bijzondere foto's op. Meestal combineer ik een groothoek foto op de achtergrond met een macro opname op de voorgrond. Ik gaf over deze techniek  ter plaatse les en ik moet zeggen dat er fotografen bij waren die goed geluisterd hadden!

Ik zou nog even kunnen doorgaan, maar dan zou deze blogpagina te lang worden. Hier vind je alle foto's terug.
Tot slot nog een dikke pluim voor alle deelnemers aan de reis. De sfeer was geweldig en tezamen met de uitstekende service die we kregen van alle medewerkers van het Bastianos Lembeh dive resort, maakten deze reis onvergetelijk! Het doet er me zeker aan denken om nog eens terug te gaan...

Het WK onderwaterfotografie is ondertussen al twee weken achter de rug en kreeg inmiddels nog een verrassende wending. De uitslag werd immers gewijzigd. Er kan zelfs gesproken worden over een heuse ommekeer, want er zijn verschillende deelnemers die hun medaille moeten inleveren en anderen die er geen hadden krijgen ze nu wel. Hoe komt dit nu? Wel, de uitslag is pas definitief na dat de technisch afgevaardigde van de CMAS en de CMAS zelf alle uitslagen hebben gecontroleerd. En wat blijkt nu? Er zijn verscheidene foto’s gediskwalificeerd omdat ze niet aan de reglementen voldeden. Zo zijn er meerdere fotografen die de maximum uitsnijding van een foto overschreden. Dat mocht in het toestel gebeuren terwijl we nog onder water waren. Ook ik moet er aan geloven met mijn groothoekfoto en ik moet eerlijk bekennen dat het ons op voorhand gezegd is geweest en dat ik het niet gecontroleerd heb. Ik ging er van uit dat als ik een minimale uitsnijding deed, het nog wel OK zou zijn. Niet dus!
Aan de andere kant is mijn visportret dan toch opgedoken. Ik had hier geen prijs mee behaald, maar nu staat die op nummer drie! Dat betekent een bronzen medaille. Toch nog eremetaal dus. Spijtig dat we hiermee niet op het podium gestaan hebben in Tenerife, want dat was de kers op de taart geweest.
Ook bijzonder jammer voor onze Nederlandse collega’s. Die vliegen van plaats drie naar vier en zijn hun medaille kwijt. Ik had het ze nochtans gegund en we zijn hen de avond van de prijsuitreiking dan ook gaan feliciteren. Maar nu dus een pijnlijke beslissing voor hen.
Ik hoop dat er over twee jaar toch wat lessen getrokken worden, want bij de afgelopen twee WK’s waren er toch heel wat fouten en ergernissen ten gevolge van een gebrekkige organisatie. Natuurlijk kan niet alles vlekkeloos verlopen bij zo’n evenement, maar de grote fouten moeten er uit!
Ik onthoud vooral dat de sfeer er in het Belgische kamp goed in zat en we met vele deelnemers uit andere landen boeiende gesprekken en momenten meegemaakt hebben. Zo’n WK bijwonen blijft toch iets heel speciaal…
​

Het 17de wereldkampioenschap onderwaterfotografie en het 3de wereldkampioenschap onderwatervideo vonden samen plaats van 17 tot 22 september 2019 in Tenerife en werd georganiseerd door FEDAS (de Spaanse onderwaterfederatie). Onze Belgische delegatie bestond uit Gery Beeckmans, videograaf en assistente Karen Michiels, Pierre-Bernard Demoulin,  fotograaf en assistente Valerie Woit (LIFRAS) en ikzelf, fotograaf en assistente Merel Bocken (NELOS).
Door tijdsgebrek in september was ik in juni al twee weken gaan polshoogte nemen en de competitieplaatsen gaan verkennen in Tenerife. Zo kende ik de duikstekken vrij goed en wist ik waar ik me moest aan verwachten tijdens het kampioenschap. Een dag voor de competitie van start ging reisden Merel en ik af naar Tenerife. De meeste ploegen waren reeds ter plaatse.

​Het evenement begon op de eerste dag met een openingsceremonie en in de avond een technische meeting waarbij alle details over de competitie zoals ploegindeling op de boten, wie duikt waar en wanneer (door middel van loting) en dergelijke werden meegedeeld. Een lange avond met vele nutteloze vragen die dan ook flink uitliep en waarbij opviel dat het Spaanse team reeds op de lijst stond en dus niet meer moest uitgeloot worden.

De eerste duikdag is traditioneel een oefendag. De twee duiken die tijdens die oefendag gemaakt worden zijn ook de duiken van de eerste echte competitiedag. Net zoals op het WK in Mexico van twee jaar geleden, werden we op de kleinste boot ingedeeld tezamen met de twee Sloveense fotografen en assistenten. Acht duikers, één schipper en een official die alles controleert op een kleine Zodiac. Al snel sprak ik het andere team aan en stelde ik voor om ons afwisselend klaar te maken en mekaar te helpen om chaos op de veel te kleine boot te vermijden. Dat lukte prima.
De duikdagen verliepen vrij vlot buiten het feit dat er wel wat wachttijden waren vooraleer we vertrokken en er in de namiddag een flinke wind opkwam die het varen en klaarmaken op de boot bemoeilijkte. Onze Zodiac was ook de traagste van alle boten en alhoewel we altijd samen vertrokken van en naar de duikplaatsen kwamen we altijd als allerlaatste toe.
De eerste wedstrijddag verliep prima en kon ik foto’s maken voor drie van de vijf categorieën: groothoek met model, visportret en macro.  Merel deed haar uiterste best om model te hangen en was gelukkig ook een prima spotter voor de macro en visportret categorie. Het viel me wel onmiddellijk op dat de plek waar ik in juni veel macro leven vond, nu veel minder onderwerpen bevatte. Na dag één had ik een goede foto voor groothoek met model en een visportret waar ik heel tevreden mee was. De macro foto was ik nog niet 100% tevreden mee en ik hoopte die op dag twee nog te kunnen verbeteren.

​De tweede competitiedag begon in mineur met het Spaanse team dat betrapt werd met flessen die gevuld waren op 260 Bar. Veel meer dan de rest en zelfs gevaarlijk om 200 Bar flessen zo hoog te vullen. Het leidde die avond nog tot uitsluiting van het Spaanse fototeam. De eerste duik van de dag begon bij El Bufadero, een plek met schildpadden, scholen vissen en een goede kans op een ontmoeting met een rog. Daar zou ik mijn groothoek en hopelijk ook de foto voor het thema (roggen en haaien) kunnen maken met de groothoeklens. De schildpadden zwommen al rond de boot alvorens we te water gingen, maar eens in het water wou elke fotograaf ze natuurlijk zo snel mogelijk op de foto. Dat maakte dat er teveel duikers rond dezelfde schildpad hingen en verknalde de kans op een goede foto. Gelukkig spotte Merel een andere schildpad en kreeg ik de kans om enkele foto’s te schieten.

​Daarna gingen we de diepte in om de grote scholen vissen te zoeken. Die vonden we vrij snel, maar ook daar lagen al enkele fotografen. Toch kreeg ik mijn kans om een school vissen te fotograferen die als een wielerpeleton in volle sprint langs ons heen sprongen. Merel zwom er achter en poseerde op een voortreffelijke manier. Eén van die foto’s werd dan ook mijn keuze voor de categorie groothoek met model.

​Er kwam een grote rog voorbij, maar door de vele vissen die er voor hingen kreeg ik niet onmiddellijk de kans om er een foto van te maken. Ik ging er op volle snelheid achter aan, maar het dier inhalen lukte niet meer. Jammer, want op die diepte met een 12 liter fles krijg je geen tweede kans.
Dat was balen, want het betekende dat ik de vierde en laatste duik mijn groothoeklens moest op laten staan om nog een foto van een rog te maken. Ik moest me dus tevreden stellen met de macro foto die ik had en hopen op een goede foto voor de thema categorie.  Die kans hebben we echter nooit gekregen.  De laatste duik begon weer met een flinke vertraging en we werden ruim 100 meter naast de duikstek gedropt. Onze schipper Sandrine  wist  meteen dat we verkeerd zaten en maakte de twee andere boten er op attent, maar het mocht niet baten. Die 100 meter werden nog eens bemoeilijkt door de zware stroming waar we moesten tegen vechten. De grootste verrassing was echter dat we maar één rog in de verte zagen, daarna was het voorbij.  Na bijna een uur bovenkomen met vijf foto’s op je toestel is niet echt bemoedigend.
Heel wat deelnemers zaten dus zonder de thema foto en daar werd dan ook een klacht over ingediend die tot nu toe onbeantwoord is gebleven.  De competitieduiken zaten er op en het was nu zaak om een selectie van vijf foto’s te maken. Voor mij waren het er vier, want een degelijke foto voor het thema had ik niet. Door de klacht en de diskwalificatie van de Spanjaarden liep het inleveren van de geselecteerde foto’s behoorlijk vertraging op. Ik kon pas afgeven tegen 03.30u ‘s nachts.  De volgende ochtend werden de foto’s door de organisatie gecontroleerd of ze wel volgens de regels waren alvorens ze door te sturen naar de jury. Die laatsten zaten verspreid over de hele wereld en jureerden van op verplaatsing.
Tijdens die controle werd ik op het kantoor gevraagd en vonden de verantwoordelijken dat ik een fout had gemaakt door bij twee foto’s dezelfde achtergrond te gebruiken. Ik had bij macro en visportret een beeld-op-beeld foto gemaakt, wat toegelaten was, maar dat moet volgens de organisatie een totaal andere foto zijn. Dat was volgens mij niet op te maken uit de omschrijving in het reglement. Ze bleven echter bij hun standpunt omdat ze twee jaar eerde op het vorige WK hetzelfde meegemaakt hadden en ze het dus niet konden maken om het deze keer ‘door de vingers’ te zien. Ik zag de bui dus hangen en wist dat er één foto ging gediskwalificeerd worden. Er bleek een bepaalde volgorde voor te zijn en ik prees me gelukkig dat mijn macro foto er uit vloog. Daar was ik toch het minst tevreden over.

​Uiteindelijk ben ik met Merel nog eens een tweede keer terug naar het kantoor gegaan om te vragen of ze het reglement willen aanpassen tegen het volgende WK. Ik weet zeker dat er nog fotografen dit gaan voorhebben met deze slechte omschrijving. Ik heb dan ook gesuggereerd hoe het precies zou moeten omschreven worden. Hopelijk geven ze hier gevolg aan.
Met drie foto’s in competitie naar de prijsuitreiking gaan is natuurlijk niet leuk en als dan nog blijkt dat je nergens in de top 15 voorkomt, dan voel je je teleurgesteld. Maar na bijna 20 jaren van competitie kan ik daar kort en bondig over zijn: “you win some and you lose some”. De jury heeft altijd het laatste woord, of je het daar nu mee eens bent of niet. In wedstrijden zijn er altijd meer verliezers dan winnaars en als je niet tegen je verlies kan, dan doe je ook best niet mee. Met deze woorden in gedachte kan ik er dan ook mee leven en onthou ik vooral de positieve dingen die we meegemaakt hebben.
Tot slot wil ik de winnaars feliciteren. In het bijzonder onze Nederlandse collega’s René Weterings met assistent Goof van Rijswijk en Marco Heesbeen met assistent Ron Offermans, die het uitstekend gedaan hebben met een 2de plaats groothoek en 3de plaats visportret. Ook Pierre Demoulin en Valerie Woit uit het Belgische kamp, behaalden 2 keer een mooie top 15 notering. Ik gunde Gery Beeckmans en Karen Michiels de overwinning in de video categorie, alleen al voor hun inzet en gedrevenheid. Helaas besliste het lot anders. We hebben een tof Belgisch team gehad dat prima overeen kwam en we hebben vele leuke momenten beleefd, want zo’n wereldkampioenschap meemaken is toch een heel bijzondere ervaring.  Bedankt ook aan de sponsors Hugyfot, NELOS en BEFOS en de mensen die ons geholpen hebben met de administratie. En last but not least wil ik mijn model en assistente Merel Bocken bedanken, die zich enorm ingezet heeft bij de duiken die we voor en tijdens het WK maakten, veel geduld had tijdens het poseren, een uitstekende spotter was, mijn materiaal klaarmaakte en nog vele andere grote en kleine dingen deed. Een betere assistente en model had ik me niet kunnen voorstellen.  

Nog een kort nachtje slapen en dan vertrekken mijn model/assistente Merel en ik naar het WK onderwaterfotografiie. Dat zal plaatsvinden van 17 tot 21 september in Tenerife. Er zijn 22 landen vertegenwoordigt met elk 1 of 2 fotografen. We zullen bij de laatsten zijn die ter plaatse komen, maar ik ben in juni al eens een keertje geweest om er wat oefenduiken te gaan maken.

Er zijn vijf categorieën: macro, visportret, groothoek, groethoek met model en het thema. Het thema is dit jaar roggen en haaien. De 5 categorieën moeten op vier duiken van negentig minuten gefotografeerd worden tijdens twee dagen competitie. 

De eerste dag is er de openingsceremonie met een heuse parade zoals op de olympische spelen en 's avonds is er de technical meeting. Daar komen we te weten op welke duikplaatsen er zal gedoken worden en wie met wie op de boot zit. Ook items over het reglement en het verloop van de wedstrijd zullen er zeker aan bod komen.  

Het zal voor mij nu mijn derde WK worden. Vier jaar geleden was ik als assistent mee op het WK in Zeeland en twee jaar geleden was ik zelf aan het fotograferen in Mexico. Daar behaalde ik drie top tien plaatsen. En nu dus beter? Hopelijk wel, maar het is geen must! Gewoon genieten van elk moment, want die vijf dagen zijn in een oogwenk voorbij...

In het vorige blogbericht liet ik beelden zien van Firenze. Een prachtige, maar met toeristen belegerde stad. Mijn favoriete deel van de reis was het platteland van Val d' Orcia en is toegevoegd  aan de werelderfgoedlijst van Unesco. Prachtige heuvellandschappen met hier en daar pittoreke dorpjes, waar het heerlijk vertoeven was.

We verbleven er in een agriturismo. Dat is logeren bij de boer op het platteland, omgeven door wijngaarden of olijfbomen. In veel gevallen moet je over een onverharde weg ernaartoe en word je beloond met een prachtig uitzicht.

Landschapsfotografie is het leukste bij zonsopgang en -ondergang. Daarom stond ik elke ochtend vroeg op om er op uit te trekken. Zo stond ik drie keer in San Quirico d'Orcia bij een kapelletje dat heel fotogeniek was. Het is een gekende plek, want ik stond er nooit alleen. Drie keer kreeg ik een ander beeld voorgeschoteld en dat maakte het enorm boeiend. De foto's hieronder geven een impressie van die momenten.

Ook de omgeving rond het kapelletje was prachtig, vooral wanneer de zon haar stralen door de nevelslierten liet schijnen.

In de buurt van het kapelletje vond ik ook nog onderstaand juweeltje. De foto is genomen vanop een privé wegje en aan het platgetrapt gras langs de kant van de weg te zien, waren er al veel fotografen gepasseerd. De eigenaar kwam ons er ook op wijzen dat we op de weg moesten blijven. Tenminste zo verstond ik het toch, want de meeste Italianen spreken geen andere taal...

Bij de meeste foto's werkte ik met grijsverloopfilters van het merk Benro  om de luchten een beetje donkerder te krijgen. Een kleine aanpassing van hoog- en laaglichten, contrast en saturatie in Photoshop was genoeg. Maar af en toe liet ik me eens gaan en  maakte ik van één foto verschillende versies. Hieronder zie je zo'n landschap dat ik eerst een beetje high key maakte en in een andere versie vele donkerder zodat er meer drama in zat.

Er zijn scènes in de film Gladiator gedraaid in de Val d'Orcia.. Ik vond er een foto van terug op internet en zocht de plek op. Het is duidelijk dat ik er in een andere periode van het jaar was dan Russell Crow en volgens sommige internetbronnen zou Russell Crow er zelfs helemaal niet geweest zijn, maar wel enkele stand-in stuntmannen.

Meer foto's vind je hier.

Eindelijk is het album met foto's van Toscane klaar. In september verbleven we er bijna twee weken, waarvan twee dagen in de mooie stad Firenze.

Firenze is een bezoekje waard, zelfs al moet je er over de koppen lopen. Het is dan ook niet voor niets één van de cultuurhoofdsteden van Europa en dé renaissance stad bij uitstek van Italië . Onderstaande foto geeft een idee van het aantal mensen die op de trappen zaten te wachten op de zonsondergang.

Om aan de drukte een beetje te ontsnappen gingen we langs in de bibliotheek vanwaar je een mooi zicht had op de koepel van de Basilica di Santa Maria del Fiore, de kathedraal van Firenze.

Bij de Ponte Vecchio nam ik nog enkele foto's in het laatste daglicht.

Meer foto's vind je hier.

Met deze woorden antwoord ik altijd op de vraag waarheen ik op vakantie ga. Meestal krijg ik dan een verwonderde blik met de vraag: kan je daar duiken? Natuurlijk kan je dat! Oostenrijk heeft veel meren, maar het Fernstein- en Samarangermeer aan de Fernpas behoren toch wel bij de mooiste en helderste meren van de Alpen. Ik ben er reeds twee keer geweest en dus begint het voor mij stilaan een vertrouwde plek te worden. De noordkant van de Alpen hebben de reputatie van vaak slecht weer te hebben en dat mocht ik in 2014 al eens ondervinden, maar dit jaar waren de berggoden ons gunstig gezind.

De eerste dag startte nog wat bewolkt, maar de volgende dagen hadden we heel mooi weer. Volgens de receptioniste van het hotel was dat voor het eerst in weken tijd. Ik was altijd vroeg wakker en ondernam dan  ochtendwandelingen rond het Fernsteinmeer . De eerste morgen was het meer nog omgeven in een sluier van mist die het geheel een mystiek sfeertje gaf.

Toen de mist verdween kwamen de bergen te voorschijn en toverde de zon een ongelofelijk mooi landschap te voorschijn. Mijn fotografenhart begon sneller te slaan.

Het wateroppervlak leek net op een spiegel en kopieerde de omliggende bergen op een weergaloze manier, terwijl de zon haar stralen netjes op het slot en hotel liet vallen.

Gelukkig had ik mijn macrolens ook meegenomen, want vlinders en insecten lieten zich gewillig fotograferen omdat de zon hen nog niet voldoende opgewarmd had.

Na het rijkelijk ontbijt stapten we in onze wagens en reden we tot aan de rand van het meer. Het was een luxe om zo dicht tegen de waterkant te kunnen parkeren. Op alle duikinstappen liepen er  trappen tot in het water.

Vanaf daar was het puur genieten van  het prachtige onderwaterlandschap in kristalhelder water. Gelukkig hadden we onze droogpakken mee, want de watertemperatuur bedroeg 8 - 9 graden. Onze eerste duiken waren in het Fernsteinmeer, waar de reflecties tegen de onderkant van het wateroppervlek overweldigend waren.

Ik stortte me ook op half half opnames. Geen gemakkelijk onderdeel van de onderwaterfotografie, maar als het lukt krijg je er vaak een heel speciale foto voor in de plaats. Om de waterplanten die soms tot tegen het wateroppervlak groeiden te ontwijken, legde ik me op een wakeboard die ik meegekregen had van vriend Luc. Dat bleek toch niet zo vlot te gaan en ik kieperde er regelmatig af.

De kers op de taart was het Samarangermeer. Dit broertje van het Fernsteinmeer ligt op een boogscheut er vandaan en is beduidend kleiner. Waar het zich echter in onderscheid zijn de prachtige algen die in dit meertje voorkomen. Bomen en takken zijn als een suikerspin gedrapeerd  in witte en fluogroene algen.

Maar ook het kruis, de gedenkplaten, de ronde tak, de enorme boomstammen en  de grote dennenboom in combinatie met de prachtige zonnestralen die tot op de bodem dringen, waren een lust voor het oog en zorgden ervoor dat de beelden nog lang op mijn netvlies zullen gebrand staan.

Ik wil hierbij mijn dank betuigen aan alle deelnemers van deze reis. De omstandigheden waren super en jullie hebben ervoor gezorgd dat de sfeer top was. Ook een dankjewel aan Wildwater voor de uitstekende organisatie van deze reis! De combinatie van al die factoren maakt deze trip onvergetelijk!

Meer foto' s vind je hier.

Op wedstrijdgebied zet het jaar zich goed verder. Onlangs nam ik voor de eerste keer deel aan de wedstrijd "Ocean Geographic Pictures of the year awards" in Australië. Ik behaalde er de eerste plaats in de categorie "creative vision" met een foto van enkele waterlelies in Snell's window. Een tweede plaats won ik in de categorie "music and pictures" met een audio visuele presentatie over de Westkaap in Zuid-Afrika. Tot slot behaalde ik nog een eervolle vermelding in de categorie "seascapes" met een foto die ik nam in False bay, Zuid-Afrika.

Van 22 tot 27 november vond het Wereldkampioenschap Onderwaterfotografie van de CMAS plaats in Mexico. Om geselecteerd te worden moesten de afgelopen twee jaren wedstrijden gewonnen worden, want enkel de beste fotograaf mocht mee. Dit jaar hadden we echter geluk, want Wallonië stuurde geen afvaardiging waardoor de Vlamingen twee ploegen konden sturen. Samen met fotograaf en vriend Luc Rooman en onze twee modellen Brigitte en Liane  reisden we af naar La Paz. Een week op voorhand, om te oefenen en voorbereid te zijn op het echte WK.  Liane had nog nooit model geweest en had slechts 150 duiken. De voorbereidende week  zou wel eens van pas komen, dacht ik. Na een heleboel uitleg over hoe en waar een model moet "hangen" sprongen we het water in bij Los Islotes.  Die plek is bekend om zijn Californische zeeleeuwen. Na enkele oefenfoto's nam ik onderstaande foto. Wat een talent! Ik wist meteen dat het goed zat met Liane.

Die zeeleeuwen was een ander paar mouwen: stil hangen was er niet bij, maar speels om je heen vliegen en komen knabbelen aan vinnen en fotomateriaal vonden ze wel leuk. Eentje leek zelfs op een puppy hondje. Die kwam zich zo voor de camera neervleien.

Alhoewel onderstaande foto doet vermoeden dat ze agressief zijn, was er toch eerder sprake van speels gedrag. Waarschijnlijk zag dit dier zijn reflectie in mijn glazen domepoort.

Enkel voor de mannetjes was ik wat op mijn hoede. Die waren veel groter en kwamen soms nogal dreigend over.
 Dat doen ze door met opengesperde mond of bellenblazend tot vlak voor de lens te zwemmen.  Zo beschermen ze hun kroost en zorgen ze ervoor dat geen ander mannetje de vrouwtjes het hof komt maken.

Op het Fang Ming wrak hadden we ook mooie groothoek gelegenheden.  De zichtbaarheid was er vrij goed en er konden ook foto's van de binnenkant gemaakt worden. Liane moest soms de stroming trotseren om ergens bovenaan in de foto terecht te komen. Geen gemakkelijke opgave!

Mijn idee was om onderstaande foto te maken tijdens de wedstrijd, daarom hebben we op deze plek - vooraan onder de boeg- heel wat tijd besteed.

Dat plan zouden we ook uitgevoerd hebben als we tijdens de wedstrijd onderstaande schildpad niet waren tegengekomen. Na 10 minuten meezwemmen met het dier, was mijn luchtvoorraad bijna op.

We hebben vooral erg moeten zoeken naar macro leven in La Paz. Het was een hele uitdaging om iets te vinden. Dat zou je niet afleiden uit onderstaande foto's. Na 9 dagen duiken vond mijn buddy onze eerste naaktslak. Het was de eerste duik op de eerste wedstrijddag.

Met drie top tien plaatsen deed ik het nog niet zo slecht, maar de verwachtingen lagen toch iets hoger. Een medaille in één van de vijf categorieën zou nog beter geweest zijn. De organisatie liet te wensen over, maar de sfeer onderling in onze ploeg en met andere teams zoals Nederland en Mexico was prima. We hebben ons geamuseerd van de eerste tot de laatste dag en dat kan geen enkele medaille vervangen!

Meer foto's vind je hier. De foto's uit de top 10 staan hier.

Vorige maand stond in het teken van vakantie en dus trok ik voor de tweede keer richting Zuid-Afrika. Deel 1 vind u in het archief  hier aan de rechterzijde van deze pagina  wanneer u op 'maart 2016' klikt.   Waarom ik terug naar de West-Kaap trok was voor mij erg duidelijk: een mooie streek, lekker eten en drinken en vooral een prachtige onderwaterwereld! Maar vooraleer ik naar de kust ging, trok ik landinwaarts richting Inverdoorn wildpark.

Inverdoorn ligt op een dikke twee uur rijden vanuit Kaapstad en het landschap op de weg er naartoe was al indrukwekkend, dus hier en daar stopte ik om een foto te maken. Het park beschikt over verschillende accomodaties, maar ik koos voor een overnachting in een tent. Nu ben ik vroeger wel af en toe wel gaan kamperen, maar dit was toch de eerste keer dat ik een bed en badkamer  in de tent ter beschikking had!

Voor het avondeten trokken we er al meteen op uit voor een drie uur durende rondrit tussen de Afrikaanse leeuwen, Zebrapaarden, Gemsbokken, Springbokken, Wildebeesten, Buffels, Neushoorns, Nijlpaarden, Giraffen, Struisvogels en andere wilde dieren.

Bij zonsondergang kregen we een glaasje wijn aangeboden om daarna terug naar het kamp te rijden en er van een heerlijk braai (barbecue) te genieten.

De volgende ochtend kregen we opnieuw een drie uur durende tocht voorgeschoteld en konden we de Jachtluipaarden zien lopen.  We stapten uit en voelden ons klein bij de Giraffen en we troffen knuffelende Wildebeesten aan.

In wildparken zoals Inverdoorn tref je niet echt wilde dieren aan in de letterlijke zin van het woord. Het is en blijft een hele grote dierentuin waar dieren gevoederd worden en er ook een afrastering staat. Maar het is echt een leuke belevenis en voor vele mensen een kans om de dieren eens van dichtbij te zien in een natuurlijke omgeving. De passie voor de dieren die onze gids toonde en de manier waarop hij erover vertelde riep alleen maar respect op. Met een goed gevoel en een pak foto's op het geheugenkaartje reed ik dan ook het park uit richting Simon's Town.

Simon's Town is een klein stadje aan de oostkust van het schiereiland met uitzicht op False Bay. De laatste dagen van mijn vorige reis was ik hier komen duiken en vond er een uitbundige en kleurrijke onderwaterwereld. Ik dook er tussen het kelp met de Gevlekte zevenkieuwhaaien en bij Patridge point met de speelse Kaapse pelsrobben. Ook dit jaar waren die van de partij, al was de zichtbaarheid op sommige momenten  een stuk slechter.

In deze periode van het jaar staat er vaak een stevige wind uit het zuidoosten en die waait dan recht in de baai binnen. Geen goed nieuws voor de zichtbaarheid dus en wat vooral parten speelt bij het fotograferen is de enorme deining. Ook op diepte word je vaak heen en weer gewiegd.  Wanneer de wind dan enigszins wat temperde greep ik mijn kans om zowel van de kant als met de boot er op uit te trekken en het water in te springen om de kleurrijke riffen van False bay te fotograferen.

Wanneer de wind het duiken verhinderde, deed ik een uitstap naar de wijnstreek. Vooral Franschhoek kon me wel bekoren met zijn mooie gebouwen en riante wijndomeinen.

En dan het hoogtepunt van de reis: de trip naar de Blauwe  haaien! Dat was iets waar ik naar uitgekeken had omdat ik ze nog nooit eerder gezien had. Om deze prachtige dieren te zien moet er wel ver uit de kust gevaren worden en dat was er bij de eerste poging teveel aan. Na 21 kilometer besloot de schipper terug te keren omdat het weer slechter dreigde te worden. Gelukkig kreeg ik enkele dagen later wel een herkansing en bij een kalme zee op 32 kilometer uit de kust, lag ik op 10 meter diepte tussen een groep Blauwe haaien.

Die werden gelokt met "chum", een smurrie van visafval. Langs alle kanten werden we belaagd, maar verder dan enkele rakelinkse passages en hier en daar een vriendelijk duwtje ging het gelukkig niet. Een droom voor elke duiker om deze  dieren van zo dichtbij te mogen bewonderen.

Al bij al was dit geen echte duikreis, maar eerder een combinatie van land- en duikavontuur. Omdat de wind vaak te sterk was, kon er niet altijd gedoken worden.  De duikomstandigheden zijn zelfs al zwaar genoeg bij goed weer! Maar aan land is er genoeg te beleven. En zo moet je mijn inziens Zuid-Afrika bekijken: beide biotopen zijn een bezoekje meer dan de moeite waard!
Meer foto's vind je in dit album!

We hadden het al even gepland en nu was het zover: enkele dagen op bezoek bij onze Nederlandse vrienden Jeroen en Marlène. Die wonen even buiten Amsterdam bij Landsmeer in een prachtige landelijke omgeving.  Ook zij hebben zoals elke rechtgeaarde Nederlander een bootje bij de tuin liggen waarmee we een uitstapje maakten tot op de grachten van Amsterdam. We moesten langs enkele sluizen varen en hier en daar konden we net onder de bruggetjes door met de boot.

Langs een wirwar van kanalen kwamen we steeds dichter bij onze bestemming. Het landschap wisselde sterk af: soms bevonden we ons tussen de watervogels en op andere momenten zagen we prachtig aangelegde tuinen.

De kanalen werden steeds groter. Bij een appartementsgebouw viel mijn oog op enkele kleurrijke parasolletjes en naast een aangemeerd schip zag ik enkele cannabisplantjes op een kleiner bootje. Volgens onze vrienden is dit in Nederland beperkt toegelaten voor eigen gebruik. 

Naarmate we de stad naderden werd het steeds drukker. Op het IJ lag er zelfs een cruiseschip bij de kade.

Tijdens de lunch hadden we een mooi uitzicht op een replica van een voormalig VOC-schip. Enkele kleinere schepen die aangedreven werden door  bemanning met roeispanen passeerden de revue .

In hartje Amsterdam werd het pas echt druk. Het was prachtig om over de grachten te varen en de stad op deze manier te bezoeken.

De zon kwam tevoorschijn en het leek wel of iedereen op of langs het water vertoefde. Hier en daar waren er enkele eigenaardige dingen te zien, zoals het bootje in de vorm van een klomp.

Amsterdam is ook bijzonder qua architectuur. Prachtig gerestaureerde gevels en moderne gebouwen met speciaal gevormde structuren geven de stad een internationale uitstraling.

Door de drukte op het water moesten we  af en toe wachten bij de nauwe passages.

Het werd stilaan tijd om terug te keren en langzaam maar zeker vaarde onze schipper terug langs de polders richting Landsmeer. Het was een boeiende uitstap in het gezelschap van een uiterst charmante gastheer en gastvrouw. Bedankt Jeroen en Marlène!

Het was even stilletje hier op mijn blogpagina. Dat kwam omdat ik in Zuid-Afrika was.  Met de huurauto reisde ik door de West-Kaap naar Kleinbaai om er te gaan kooiduiken met de Witte haai. Daarna bezocht ik het Plettenberg  wild reservaat in het hart van de Tuinroute. Na een tussenstop in Kaapstad ging ik nog drie dagen duiken in Simonstown. Ik zwom met  zeehonden en Gevlekte zevenkieuwshaaien, een unieke ervaring!

Maar ook het kleine leven kon me enorm boeien. Ik heb slechts twee duiken met de macrolens gefotografeerd, maar vond er kleurrijke vissen en naaktslakken in overvloed. De deining moest ik er wel bijnemen. Enkele slakken herkende ik uit de Zeeuwse wateren, zoals Limacia clavigera.

Hier staan nog meer foto's!

Het is stilaan tijd om eens terug te blikken op het voorbije jaar. Een jaar met ups en downs, met mooie maar ook triestige momenten. Kortom: een jaar zoals de meesten onder ons het wel zullen beleefd hebben. Ik heb geleerd om niet teveel energie te verspillen aan de negatieve kanten en zoveel mogelijk positief te denken. Dat valt niet altijd mee, maar het is een les geweest die ik opgepikt heb op verschillende - soms afgelegen - plekken in de wereld. Veel mensen die ik ontmoette hebben het slechter dan wij. Toch zie je vaak vrolijke gezichten en zijn ze gelukkig met wat ze hebben. Iedere keer als ik terug kom van zo'n verre reis kan ik alles terug behoorlijk relativeren. Spijtig genoeg blijft dat gevoel niet lang hangen en draai ik al vlug terug mee in de mallemolen van onze maatschappij. Het is daarom dat mijn voornemens voor het nieuwe jaar al klaar liggen: ik moet meer gaan reizen! Dat laatste kan ik u alleen maar aanraden ;-)