Nee, het gaat hier niet over de historische boksmatch tussen Muhammad Ali en George Foreman in 1974, maar over de vele trossen Japans bessenwier bij de Bergse Diepsluis. Die vormen een heuse onderwaterjungle waar veel leven te vinden is. De voorbije weken heb ik er vele uren vertoefd. Natuurlijk fotografeerde ik de jonge Steenbolkjes bij het platform, de Kortsnuit-zeepaardjes, Gewone pijlinktvissen en enkele verloren gewaande Zeekatten die wat dieper voorkwamen, maar vaak eindigde ik mijn duiken in het ondiepe gedeelte.

​Tussen al die wieren is er behoorlijk wat klein spul te vinden. In eerste instantie was ik op zoek naar kleine Snotolfjes die zich tussen het Japans bessenwier verstoppen. Dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan want deze kleine gemaskerde lieverds kunnen zich goed schuilhouden. Het is pas wanneer je je echt focust en stukje bij beetje het bessenwier begint af te speuren dat je oog er op valt. En eens je er eentje in het vizier hebt moet je er dan nog bij kunnen met je lens en flitser. Ze voelen zich snel bedreigd en als je iets te dicht komt draaien ze zich snel om of verhuizen ze naar een andere tak. Maar met het nodige geduld en volharding lukt het af en toe toch eens een keertje. 

​Ook verscheidene garnalen vinden het een perfect biotoop om zich te verschuilen en net als de Snotolfjes zijn ze ook niet gediend van te opdringerige fotografen. De enigen die zich uitgebreid laten fotograferen zijn de Hooiwagenkrabben. Die vertrouwen op hun camouflage en je moet het ze wel nageven, ze zijn er heel goed in. Ze versieren hun poten en lichaam met stukjes wier en ik vond er zelfs eentje die zo’n drijfblaasje van het Japans bessenwier als hoofdversiering gebruikte.

​Ik had er ook mijn eerste waarneming van een Zebrazeespin. Een heel mooi diertje van een tweetal centimeter. Het was pas achteraf op het grote computerscherm dat ik echt de schoonheid van dit spinnetje zag.

​Ook de Ruwe wratslakken kom je in het ondiepe water tegen. Die zijn pas vorig jaar voor het eerst in Nederland gezien. Het is misschien niet het meest fotogenieke slakje, maar voor een verzamelaar van slakkenfoto’s  is het weer een extra slakje bij op de lijst. Door hun kleur vallen ze goed op en steken ze mooi af tegenover het rode wier.

​En last but not least zijn er nu heel wat Zwarte grondels actief met hun voortplanting bezig. Ze hebben hun nest in de lege oesters en aan de binnenzijde plakt de onder- en bovenkant vol met eitjes. Geen gemakkelijke opdracht om daar een mooie foto van te maken, want de oesters staan maar op een kiertje open. Met twee snoots op de flitsers, die links en rechts naast de camera gepositioneerd zijn, lukt het wel. Het vraagt wat geduld om het licht er mooi in te krijgen, maar als het grondeltje even stil ligt, dan kan je prachtplaatjes maken.

​Om al deze diertjes optimaal te kunnen bewonderen ga je best rond hoogtij rondstruinen. Dan is het water tussen de 1 en 3 meter diep.  Met laag water sta je er tot aan je enkels in het water. Het voordeel van zo’n ondiep duikje is dat je er uren kan vertoeven en er is heus nog meer te zien dan wat ik hier opsom.

“We may have all come with different ships but we’re in the same boat now.”
Martin Luther King Jr.
Een nieuw jaar, nieuwe samenwerkingen! Met grote trots stel ik een nieuwe samenwerking voor met het bedrijf AmilcoSports, gevestigd in Tholen (NL) en importeur en distributeur in de Benelux van topmerken in duikmaterialen, zwemartikelen en aanverwanten. Als ambassadeur zal ik de merken Bare, Suunto, Metalsub en Oceama mee helpen promoten en hierover geregeld verslag uitbrengen.
Consumenten kunnen zich bij AmilcoSports informeren over merken, producten en dealers.  Alle verkopen, herstellingen, service en garantieafhandelingen verlopen via het dealernetwerk.  
Meer info vind je op de website van AmilcoSports: www.amilcosports.com
​

Ondertussen ben ik al even terug van onze fantastische groepsreis naar de straat van Lembeh bij het eiland Sulawesi in Indonesië. Het album staat al een tijdje online , maar ik wou er nog een woordje aan toevoegen. 
Onze accommodatie -het Bastianos Lembeh dive resort- lag eigenlijk op het eiland Lembeh zelf, dat wil zeggen dat we na de lange reis met twee vluchten en een rit van twee uren nog een korte oversteek per boot moesten maken om er te geraken.

De  vriendelijke ontvangst bij aankomst was de voorbode van een uiterst aangenaam verblijf. Ik ben in Indonesië al op verschillende plaatsen geweest, maar qua gastvrijheid en vriendelijkheid staan deze mensen toch helemaal bovenaan mijn lijst. Van het duikcenter tot het restaurant, iedereen deed zijn best om zo behulpzaam mogelijk te zijn. Zo vroeg ik achter French toast bij het ontbijt - dat kenden ze niet - maar na een korte uitleg van me kreeg ik het even later toch  aan tafel geserveerd. De elf dagen daarna ook trouwens! ;-) De bungalows lagen midden in een prachtige tuin en het uitzicht op de straat van Lembeh was onbetaalbaar.

Het duikcenter en de 'camera-room' lagen letterlijk vlak aan het water en zelfs dan moesten we zelf  niets dragen. Alle duik- en fotomateriaal werd voor ons naar en van de boot gedragen en gespoeld. Om 7.30 u vertrokken we al en tegen de middag kwamen we -na twee duiken- terug om te lunchen. De derde duik was  tegen 14.30u en voor het avonddiner gaf ik nog een aantal masterclasses over macro- en snoot fotografie alsook speciale technieken om creatieve beelde te maken. Er was ook mogelijkheid om een nachtduik te maken, wat we ook meerdere keren gedaan hebben wanneer ik geen cursus gaf. Bastianos had voor onze groep twee ruime boten (met toilet!) voorzien en tussen de duiken door was er altijd wel een snack met koffie of thee te krijgen. Water stond de hele tijd ter beschikking.

En dan het duiken zelf, daar kan ik kort over zijn: subliem! Lembeh is en blijft nog steeds een fenomeen. De soorten die je er aantreft zijn zelden ergens anders te vinden en sommige dieren komen alleen daar voor. Ze zelf vinden is een ander paar mouwen, maar gelukkig zijn de gidsen zeer goed getraind in het vinden van deze creaturen.  Wat denk je van deze verzameling Hengelaarsvissen hieronder? 

Octopussen komen ook in verschillende soorten voor, maar dit kleine exemplaartje van enkele centimeter groot zou ik nooit zelf gevonden hebben. De Harige octopus kan je vooral rond november vinden. 

Je moet het moment pakken, wordt er wel eens gezegd. Dat was zeker zo toen ik met de tweede groep ging duiken. We zagen maar liefst vier Rhinopia's zitten op een plek van nog geen 20 vierkante meter. Deze eigenaardige vissen kom je niet vaak tegen. Ik liet de anderen dan ook hun gang gaan en toen ze klaar waren met foto's te nemen, was er geen tijd meer over om ze uitvoerig te fotograferen.
De volgende dag ging ik met de andere groep terug om ze te zoeken. We kamden heel het gebied uit op en rond een diepte van -32 meter, maar niks te vinden. Gelukkig vond onze gids er eentje op een totaal andere plek op -25 meter. 

De nachtduiken waren een waar feest. We zagen veel andere soorten dan overdag en vooral het feit dat de ingebouwde pilootlamp van mijn flitser veel duidelijker te zien was, maakte het werken met een snoot dan ook veel gemakkelijker.

Omdat ik zes jaar geleden al eens in Lembeh geweest was, wist ik dat er onderwater ook hele mooie plekken zijn voor de groothoeklens. Na enkele dagen macro fotografie draaide ik er dus de fish-eye lens op en daar kreeg ik geen spijt van.  Onderstaande foto's nam ik bij "Nudi falls", een gekende macro stek. De muur die langs de kant loopt is prachtig begroeid met koralen, sponzen en andere organismen en iets verder van de kant dook ik tot -32 meter in een veld van zachte koralen.

Ik nam ook de gelegenheid om wat achtergrondfoto's te schieten voor  mijn beeld-op-beeld opnames. Ondertussen begin ik daar al heel geroutineerd in te worden en het levert vaak bijzondere foto's op. Meestal combineer ik een groothoek foto op de achtergrond met een macro opname op de voorgrond. Ik gaf over deze techniek  ter plaatse les en ik moet zeggen dat er fotografen bij waren die goed geluisterd hadden!

Ik zou nog even kunnen doorgaan, maar dan zou deze blogpagina te lang worden. Hier vind je alle foto's terug.
Tot slot nog een dikke pluim voor alle deelnemers aan de reis. De sfeer was geweldig en tezamen met de uitstekende service die we kregen van alle medewerkers van het Bastianos Lembeh dive resort, maakten deze reis onvergetelijk! Het doet er me zeker aan denken om nog eens terug te gaan...

De maanden vliegen voorbij en ik heb nog amper tijd om iets te schrijven. Daarom geef ik hier in beeld weer waar ik de voorbije maanden doorgebracht heb.

April: foto's achter de schermen tijdens de opnames voor de shows van Marco Borsato. Locatie: Lites studio in Vilvoorde.  Model: mermaid Celine.

Mei: fotoshoot met Hannah mermaid en de mermates in TODI. (meer foto's in album TODI)

Mei: de sepia's zijn er! (Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Mei: de eerste wedstrijddagen van het OBK (de foto's die ik indiende voor de wedstrijd mogen nog niet gepubliceerd worden)

Einde mei: prachtige wolken boven Zeeland. (Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Juni: voorbereiding in Tenerife voor het WK onderwaterfotografie.

Juli: waterlelies! (Meer foto's: zie album Turnhout)

Juli: oefensessie voor het WK met model Merel. (Meer foto's: zie album TODI)

Juli: fotoshoot met mermaid Marianne in TODI (meer foto's: zie album TODI)

Juli: spelen met de macrolens en kleurrijke achtergronden in het Grevelingenmeer. (Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Het is weeral een maand geleden sinds ik hier iets gepost heb. Wat gaat de tijd toch snel! Dat is omdat ik eigenlijk nooit stilzit en ondertussen heb ik heel wat projecten afwerkt. Van eentje mag ik zelfs nog niks verklappen, maar van zodra het mag zal ik hier iets over schrijven.
Begin april lag ik in het water bij de Zeelandbrug. Op het eerste zicht niet zo'n bijzondere duik. De zichtbaarheid was niet zo goed en buiten een mooie Groene zeedonderpad en veel Harlekijnslakjes was ik nog niet veel tegengekomen.

Alhoewel ik ze waarschijnlijk al duizenden keren gefotografeerd heb, maak ik toch nog steeds tijd om wat foto's te nemen van de harlekijntjes. Hun felle gele strepen geven kleur aan de soms saaie bodem en ze vallen dan ook meteen op als je er voorbij zwemt.

Sommigen zijn zo klein (+/- 1cm) dat ik mijn Nauticam CMC voorzetlens gebruik voor mijn Nikkor 60mm micro lens en de camera ook nog eens op de crop-stand zet. Dan kan ik ze beeldvullend weergeven. Ik zoek er dan eentje uit die ergens bovenop zit zodat de achtergrond niet stoort. De belichting is met een Retra flitser met snoot gedaan.

Bij het einde van de duik hang ik altijd nog wat rond de eerste pijler. Daar is er al veel Tubularia te zien waar er kleine vlokreeftjes zitten. Geen gemakkelijk onderwerp om in beeld te brengen omdat ze altijd staan te wapperen in de stroming. De vlokreeftjes werken ook niet altijd mee, maar onderstaand diertje poseerde mooi voor de lens.

Net toen ik er na 120 minuten de brui aan wou geven zag ik een Harlekijnslakje op de steel van een Tubularia klimmen. Toen ik door de zoeker keek, zag ik ook nog 2 vlokreeftjes zitten. Hier moest ik voor stoppen! Het was een hele klus om ze er allemaal samen scherp op de foto te krijgen, maar uiteindelijk lukte het wel en kon ik het water met een goed gevoel verlaten. Het was toch weer een prima duik.

Een dag later lag ik  terug in het water. Zoet water deze keer, en ook heel wat minder koud. Ik had afgesproken in TODI, het indoor duik- en snorkel centrum te Beringen, om er met model Merel te gaan oefenen voor het wereldkampioenschap onderwaterfotografie dat gaat plaatsvinden in september bij Tenerife. We hadden nog nooit samen gedoken en Merel had nog nooit model gespeeld voor een wedstrijdfotograaf. Dus eerst een uitgebreide briefing en dan het water in. En wat bleek? Merel was een natuurtalent. Van bij de eerste foto's  kon ik meteen gerust zijn,  want ze deed het meer dan voortreffelijk.

Soms lijkt het er op dat zo'n duikster daar maar wat hangt op de achtergrond, maar niets is minder waar. Alles is gepland:  waar ze moet hangen, de positie van benen, armen, duiklamp, naar waar ze moet kijken tot en met het materiaal: niet teveel slangen of een fluo geel duikpak om op te vallen. Al deze zaken zijn van belang en ieder detail telt mee.

Onder water kunnen we daarover communiceren aan de hand van duiktekens. Het enige wat je niet in de hand hebt zijn de onderwaterbewoners. Die werken niet altijd mee en dus moet je soms geluk hebben of het juiste moment afwachten zoals bij de foto's hieronder.

Omdat je het ijzer moet smeden als het heet is lagen we binnen de week nog maar eens in het water. Deze keer om de puntjes op de i te zetten, zeg maar. Kleine dingetjes werden nog aangepast en nieuwe dingen werden uitgeprobeerd. Tenslotte moet je je goed voorbereiden om aan zo'n wereldkampioenschap mee te doen.

Het is zeker een voordeel als het zonnetje schijnt. Dat is in elk water zo. Niet alleen heb je dan meer licht onder water, maar de zonnestralen geven het geheel altijd een magisch tintje. En ook de helderheid van het water maakt het mogelijk om het model wat verder in beeld te plaatsen. Aan helder water geen gebrek bij TODI. Op onderstaande foto lijkt het net alsof er een UFO boven onze hoofden neerstrijkt, het is echter gewoon het dak van het gebouw.

Aan vissen ook geen gebrek bij TODI, soms zijn het er zoveel dat het mikken wordt om ze allemaal op de juiste plek te hebben. Alleszins wil je als fotograaf dat er geen vis komt paraderen voor je model.

Ik zou hier nog enkele  uren  kunnen doorgaan met foto's te tonen, want ik heb er heel wat genomen tijdens die twee sessies, maar mocht je er nog niet genoeg van gekregen hebben, dan kan je hier in het TODI album nog meer plaatjes bekijken. Hieronder nog een zeldzame foto. Ik neem niet vaak selfies (of een "ussie" zoals Merel het noemt...), omdat ik liever aan de andere kant van de camera sta of lig, maar deze vond ik wel een leuke afsluiter ;-)

Enkele dagen geleden lag ik dan nog eens in het zoute water van Zeeland. Het was weeral 2 weken geleden en dan begin ik altijd uitdrogingsverschijnselen te vertonen... Er waren pijlinktvissen gespot en daar moest ik natuurlijk heen.  Jammer genoeg zit  "de bloei" er momenteel in. Dat maakt groothoekfotografie er niet makkelijk op en ook de pijlinktvissen zijn behoorlijk schuw. Dat maakt ze moeilijk te benaderen.

Met heel wat geduld en na twee duiken kwam ik toch terug boven water met enkele aanvaardbare foto's. Wat zijn het toch prachtige diertjes. We moeten ze met de grootste omzichtigheid benaderen en ik hoop dan ook dat ze de komende dagen en weken niet onder de voet gelopen worden van de vele duikers die ze willen bewonderen. Ik gun het iedereen om ze "live" aan het werk te zien, maar wees voorzichtig en hou je afstand, dan kan iedereen er van genieten!

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Ik beloofde in mijn vorig blogbericht om iets te schrijven over mijn bevindingen met het externe Vision scherm in Hugyfot behuizing dat bovenop mijn onderwaterbehuizing prijkt. Ik heb er nu twee duiken mee gedaan en dit zijn mijn eerste bevindingen:

De eerste duik was bij Sint Annaland waar we op zoek gingen naar de Snotolven.  De zichtbaarheid was eigenlijk heel slecht en met de fish-eye lens werd dit geen groot succes. Tot overmaat van ramp vond ik geen enkele Snotolf. Dan maar  foto's genomen met het doel om beeld-op-beeld foto's te verkrijgen. Ik koos enkele onderwaterlandschappen uit en richtte de camera ook naar de zon die  af en toe door het wateroppervlak kwam gluren. Voor beeld-op-beeld  opnames heb je altijd een donker vlak nodig in je foto om dat dan met een andere foto op te vullen. Als het vlak niet donker genoeg is, loop je het risico dat het tweede beeld er niet zuiver doorkomt. Om dat te beoordelen op het kleine LCD schermpje van de camera is  niet altijd evident. Ik maakte dus al meteen gebruik van het grotere scherm  en kreeg hierdoor een veel duidelijker beeld te zien.

De tweede duik had ik mijn macrolens opgeschroefd en de snoot op de flitser gedraaid. Al vrij vlug vond ik enkele Brede ringspriet- en Harlekijnslakken. Dat was het gedroomde onderwerp voor mijn beeld-op-beeld foto's. Ik belichtte de slakjes met een zo klein mogelijke lichbundel en korte sluitertijd van soms wel 1/320ste zodat de rest van de foto zo donker mogelijk bleef.

Eenmaal ik een foto had die me voldoende aanstond, ging ik in het menu op zoek naar de beeld-op-beeld functie. Als ik tevoren de foto's moest bijeenplaatsen op het LCD schermpje van mijn camera was dat meer gokwerk omdat de twee foto's zo klein werden afgebeeld, dat ik het nauwelijks kon beoordelen. En hier kwam het grotere scherm dus werkelijk tot zijn recht. Ik kon niet alleen de beelden beter zien, maar ook kijken of er niet teveel zweefvuil in het beeld zat. Dat was dus een hele verbetering. Nu ben ik geen voorstander om mijn tijd onderwater te spenderen aan fotobewerking, maar ik vond het zo leuk dat ik er toch een hele tijd aan spendeerde.

De beoordeling van de samengestelde foto's verliep dus prima, al maakte ik me de bedenking dat ik in een ideale omgeving zat om de foto's te bekijken. Ik zat namelijk ronde de 15 meter diepte waar er voldoende duisternis was om het scherm goed te zien. Wanneer je ondiep zou liggen op een zonnige dag zou dit wel eens moeilijker kunnen zijn. Er is wel een afschermkap voorzien, maar de vraag is of die voldoende licht afschermt op zo'n momenten. Ik ga het alleszins nog uitproberen en de nodige feedback aan Hugyfot bezorgen hieromtrent, want het is zeker niet onmogelijk om zo'n afschermkap wat groter te maken.

Ik zag ook dat het grote scherm de foto's iets donkerder weergaf dan het kleine scherm. Dat is echter op het droge prima op te lossen door de instellingen van het scherm aan te passen. 
Nu heb ik bovenwater weer wat extra gewicht mee te sleuren, maar onderwater bleek alles toch positief te zijn. Ik ga dus mijn configuratie moeten aanpassen, maar dat is heel simpel te verhelpen door  enkele elementen te verwijderen uit de HugyFloat Compact flitsarmen.

Conclusie: tot nu toe niets dan lof van mijn kant. Alles werkte perfect en zelfs verticale foto's maken bleek geen probleem te zijn. Het is nu veel aangenamer om foto's te beoordelen en zelfs onderwater te bewerken. Na de duik een foto laten zien om je collega duikers jaloers te maken gaat ook prima ;-)
 In de toekomst ga ik de life view nog eens uittesten. Ik denk dat het externe scherm een vast attribuut gaat worden.

Mijn laatste duik in het Zeeuwse water was al van eind vorig jaar, maar eergisteren kon ik er voor de eerste keer in het nieuwe jaar terug inspringen. Met een watertemperatuur van om en bij de 3 graden werden het twee frisse duiken. De eerste was bij Anna Jacoba polder en daar vond ik al meteen een nest eieren die afkomstig zijn van de Groene zeedonderpad.

Op de foto is goed te zien dat de embryo's al in een vergevorderde fase zaten. De oogjes keken me massaal aan.  Hier en daar was er al een visje uit zijn ei gesprongen. Vader zeedonderpad was van geen kanten te bespeuren. Vaak zitten ze wel ergens in de buurt, maar ik vond niets. Even verder hetzelfde verhaal: een mooi nest roze eitjes zonder vader in de buurt.

Bij de kop van de pier zaten er overal Harlekijnslakken. Zo diep in de winter had ik ze nog niet gezien. Het was wachten tot ik er eentje vond die ik gemakkelijk in beeld kon krijgen. Toen ik onderstaand exemplaar voor de lens kreeg, richtte het diertje zich op om de omgeving beter waar te nemen.

Toen ik na 90 minuten besloot om terug te keren viel mijn oog op een heel mooie naaktslak: de Brede ringsprietslak. Het was even geleden dat ik die nog gezien had. Ik nam er geduldig de tijd voor om er een mooie foto van te maken, maar de kou zorgde er voor dat mijn handen zich niet meer stil konden houden.

Het was tijd om  het water te verlaten, maar niet voor ik nog een foto nam van het eikapsel van een Japanse stekelhoren.  Die lag net bij de instap.

De tweede duik van de dag was bij Stalland, ook gekend als Sint-Annaland.  Ook daar vond ik verscheidene nesten met eitjes van de zeedonderpad. Van de ouders echter geen spoor. Ik vond er wel een spookkreeftje dat geduldig poseerde.

Zie je dat ene witte eitje? Dat zal helaas niet uitkomen. Bij de meeste nesten die ik tegenkom zitten er zo wel één of meerdere tussen.  Het zal wel eigen zijn aan de natuur dat niet iedereen het haalt. De Hooiwagenkrabben aan de andere kant, zijn wel taaie gasten. Zelfs bij deze koude temperaturen kan je ze nog overal vinden.

Voor deze Pauwkokerworm stopte ik ook nog even. Alhoewel ik er al veel foto's van heb gemaakt, blijven deze diertjes me fascineren.  Hun tentakels wapperen in de stroming terwijl ze vaak nog eens veranderen van richting. Bij de minste beweging of lichtverandering schieten ze pijlsnel in hun koker. Geen gemakkelijk onderwerpen, maar met een beetje geduld kan je ze wel fotograferen. De beloning is dan dat je ze steeds anders in beeld krijgt.

Tot slot kwam ik nog een Ruthensparrs grondel tegen. Deze visjes zwemmen altijd vrolijk rond en zijn ook altijd moeilijk in beeld te krijgen omdat ze heel schuw zijn. Maar dit exemplaartje wist blijkbaar van de kou.  Het komt niet vaak voor dat ik er met mijn macrovoorzetlens op 5 cm afstand vandaan een beeldvullende foto van het kopje kan nemen. Maar deze keer lukte het dus wel. Het was tijd om terug te gaan opwarmen. Gelukkig was er hete soep...

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Wat gaat de tijd tegenwoordig snel! Het is inmiddels weer bijna 3 maanden geleden dat ik nog een bericht geplaatst heb en daar is een goede reden voor: ik heb niet veel meer in het water gelegen! De afgelopen 25 jaren is me dat niet vaak overkomen, maar nu was er daar een goede reden voor, namelijk de geboorte van onze dochter Océane. Jawel, u leest het goed en voor alle duidelijkheid: ik mocht de naam kiezen!
Océane werd pas begin september verwacht, maar kon niet meer wachten en sprong er op 22 juli al uit. Onderstaande foto nam ik nog in juni tijdens een shoot in het bad. En als u zich afvraagt hoe we dat water zo wit kregen dan is het antwoord daarop: melk! De bloemen en de bladeren waren trouwens echt.

Net voor het grote gebeuren lag ik bij Strijenham aan de Oosterschelde nog bij enkele honderden Steenslijmvisjes (Lipophrys pholis). Die waren erg actief op zoek naar voedsel en gingen meermaals de confrontatie  met de krabben aan. Wat een lefgozers!

Het mooiste moment was toen er drie Steenslijmvisjes op een rij gingen liggen. Ik mikte met mijn snoot boven het middelste visje in de hoop de twee anderen er ook op te krijgen.

Bij de Bergse Diepsluis toonde mijn buddy Frank Visser een mooie Groene zeedonderpad (Taurulus bubalis).  Bedankt voor de vondst!

Er zwommen die dag veel Oorkwallen (Aurelia aurita)  en Kompaskwallen (Chrysaora hysoscella) rond. Ik spendeerde heel wat tijd om de kwalvlooien (Hyperia galba)  die zich in deze kwallen bevinden te fotograferen. Een werkje waarvoor je veel geduld moet hebben.

Begin augustus lag ik dan nog eens in het water om samen met vrijduikers Bart en Sophia wat te oefenen voor het tweede luik van het Open Belgisch Kampioenschap. Dat gaat door in zoet water tijdens de tweede week van september. Natuurlijk kan ik daar nog niet veel over tonen, want ik wil niet teveel in mijn kaarten laten zien. De concurrentie loert mee ;-)

En zo is de zomer razendsnel aan het voorbij vliegen. Ik pendelde voortdurend tussen werk en ziekenhuis, want Océane moest nog enkele weken op de afdeling neonatologie verblijven, maar bij de geringste kans profiteerde ik er van om in het water te springen. (Iets dat mijn dochtertje trouwens ook al graag doet...)
Enkele dagen geleden kreeg ik nog eens zo'n kans en trok ik naar de Zeelandbrug. Wat was het zalig om nog eens in het zilte nat te vertoeven bij een heerlijke watertemperatuur van 20°C en een uitstekende zichtbaarheid. De jonge Zeekatjes zijn alom tegenwoordig.

Behalve de Bruine plooislakken kon ik geen naaktslakken vinden, maar dat kon de pret niet bederven. Er waren genoeg andere onderwerpen te vinden, zoals onderstaande pubers...

Tot slot vond ik nog een zeepaardje.  Ik maakte er in Photoshop een dubbelopname van. De perfecte afsluiter van een ongewone zomer.

Meer foto's vind je hier.

Het is weeral eventjes geleden dat ik nog iets neerpende en het klinkt cliché, maar ik heb tijd tekort! Daarom vat ik in één berichtje samen wat ik de voorbije weken gedaan en gezien heb.  Begin april begon vrij rustig met een mooi duikje bij Den Osse waar ik nog eens een Zeedahlia-toertje maakte langs deze prachtige bloemdieren.

Vooral onderstaande foto waar het licht dwars doorheen de dahlia lijkt te gaan vond ik wel bijzonder.

De week erna kregen we een bericht dat er een speciaal naaktslakje gespot was bij Scharendijke: het Groene rolsprietslakje. Samen met de twee andere musketiers  (lees: duikers) gingen we op zoek naar een speld in een hooiberg.  Toch gebeurde het onverwachte: Gino vond er eentje in ondiep water en desondanks dat hij zelf geen  foto meer kon nemen haalde hij ons erbij. Toch een vriendelijke jongen hoor. Bedankt Gino!

In de buurt vond ik nog een garnaal tussen de wieren en het tafereel deed me denken aan de lente.

Garnalen zijn er trouwens volop te vinden. Bij de Zeelandbrug vond ik er eentje die heel stil bleef zitten. Ik kon  het diertje zo dicht benaderen dat ik hem of haar recht in de ogen keek.

Van de brug gesproken: de zichtbaarheid viel er de afgelopen weken mee. Misschien daarom dat de Slanke waaierslakken mekaar vonden en er  zich hele orgieën afspeelden op de bodem van de Oosterschelde.

Vorige week waren ze nog  steeds druk bezig en ging ik ze terug lastig vallen.  Ik denk dat ik nu stilaan genoeg foto's van Slanke waaierslakken heb ;-)

Niet alleen de ogen van garnalen boeiden me plots, ook de ogen van  de Fluwelen zwemkrab en heremietkreeft moesten er aan geloven.

Verder probeerde ik nog iets uit met een Zeeanjelier en tegenlicht en wou ik vooral de stam goed uitgelicht zien zodat je er dwars door kon kijken. Wel interessant wat er daar allemaal te zien is...

Afgelopen maandag gaf ik een masterclass in de lokalen van Hugyfot. Ik had het over een stokpaardje van mij: snootfotografie. Het werd een leuke avond met een geboeid publiek.

De dag erna lag ik alweer in het water en dit keer had ik mijn groothoeklens opgezet. Niet meteen de beste keuze, want de zichtbaarheid viel wat tegen, maar ik heb inmiddels al wat ervaring in moeilijke omstandigheden en ik kan ook wat photoshoppen ;-)

De kwallen vlogen me rond de oren en uit een Zeeappel kwam er rook! Die zorgde waarschijnlijk voor het nageslacht. Dit fenomeen was ik bij de Zeeappels nog niet eerder tegengekomen.

En nu heb ik u nog maar een klein gedeelte van de voorbije weken verteld en laten zien. Maar dat was meteen ook het meest relevante nieuws! De rest bespaar ik u en voor diegenen die er niet genoeg van krijgen: hier staan er nog meer foto's.

Ik kijk altijd uit naar de maand juli. De barbecue kan bovengehaald worden, de dagen zijn extra lang, het water lekker warm en de duiken lopen vaak uit tot twee uur en langer. Gisteren was zo'n dagje waar al deze elementen samenvielen. Ook de dertig graden moesten we erbij nemen, wat een extra reden gaf om nog langer in het water te liggen. Bij Sint-Annaland zag ik leuke grondeltjes en de Bruine plooislakken zijn er al de ganse maand te vinden.

De Zwarte grondels zijn nog steeds druk bezig om hun eieren af te zetten. op onderstaande foto zie je de eitjes die door  het vrouwtje in een lege oester afgezet zijn. Ze worden zowel door het vrouwtje als het mannetje bewaakt en regelmatig schoongemaakt.

Bij de eieren van de Zeekatten oftewel Sepia's kwam ik weer enkele bijzondere exemplaren tegen. De vrouwtjes leggen een laagje inkt rond hun eieren wanneer ze deze afzetten, maar soms gebeurt het dat de inkt op is en dan kan je het foetusje binnenin zien zitten. Ik vind dit altijd een bijzonder fenomeen en daarom bleef ik er geruime tijd fotograferen en probeerde ik het licht van mijn flitser langs achter te plaatsen. Zo kan je de transparantie van het eitje beter zien.

Ik kon ook een pasgeboren zeekat fotograferen.  Zo klein had ik ze nog nooit gezien. Op onderstaande foto zie je al duidelijk het kalkskelet zitten bij het nog half transparante diertje.

Juli is ook de tijd dat je overal garnalen onder de waterspiegel tegenkomt. Ik heb me dan ook al flink geamuseerd met ze te fotograferen. Vooral de Veranderlijke steurgarnaaltjes zijn een uitdaging voor mijn sterk achteruitgaande ogen. Zij herinneren me er steeds aan dat ik dringend een afspraak bij de oogarts moet  maken. Bij de kleinste exemplaren zie ik vaak pas achteraf op het computerscherm dat ze zwanger zijn.

Ze zijn dan ook vaak kleiner dan één centimeter. Gisteren vond ik er zelfs vijf bij mekaar in allemaal verschillende kleuren.

Het bijzonderste exemplaar was onderstaande  (bijna) zwarte garnaaltje. Die zat verborgen tussen de sepia eitjes en had zich prima gecamoufleerd. Ik moest flink overbelichten om het diertje op de foto  te laten uitkomen, want zwart op zwart is moeilijk te zien.

De natuur is nu volop in beweging, tijd om er op uit te trekken!
Meer foto's vind je hier.

Eergisteren was ik weer op pad om twee duikjes te gaan maken in Zeeland. De eerste duik was aan de Zeelandbrug waar momenteel veel te spotten valt. Vooral op gebied van naaktslakken kwam ik er met regelmaat de Slanke waaierslak tegen.

Een ander exemplaar  van dezelfde soort had een vreemd soort van gezwel op het lichaam. Zoiets is me nog nooit opgevallen en ik weet dus niet wat het is..

Harlekijnslakjes zaten er ook volop, maar ik concentreerde me vooral op de Blauwtipjes. Die zijn dit jaar enorm groot. Ik ben bijna altijd met de 60mm macrolens op pad, dus gelukkig passen deze bijzonder mooie slakjes vlot  in het kader.

Wat me voorbije zondag bij het Open Nederlands Kampioenschap onderwaterfotografie niet lukte, ging eergisteren wel: een grondeltje beeldvullend fotograferen. Grondels zijn altijd schuw en zijn heel moeilijk te benaderen, maar dit exemplaar bleef rustig liggen.

De tweede duik van de dag was bij Den Osse waar ik  op foto-jacht ging naar  de Zeedahlia's.  Ik had ergens op internet gelezen dat er eentje bij de reefballs zat en ik vond  deze uit de kluiten gewassen dahlia dan ook vrij snel.
Ik moest me tevreden stellen met enkele detailopnames, want het diertje was te groot om op de foto te krijgen. Zeedahlia's zijn er in verschillende kleuren en deze was naar de bleke kant met een mooi rood lijntje. Mijn voorkeur gaat echter meer naar de rode variant uit, die zijn enorm fotogeniek. Deze vond ik rond de 5,5 meter op de schuine muur.

Na twee duiken vond ik het welletjes en reed ik terug huiswaarts. Een heel stuk voor de ring van Antwerpen stond ik al vast in een enorme file en de berichten op de radio voorspelden niet veel goeds. Dan maar de afslag Ekeren genomen voor een "spoelduikje" in zoet water.

De waterplanten zijn nog maar net aan hun groeiprces begonnen en het zal de komende weken wel flink opschieten vermoed ik, maar dieren zoals Grote diepslakken, Tijgervlokreeftjes ,Watermijten en andere soorten zijn al volop te zien. Een feest voor de macro fotograaf!

Om de dag ongewoon af te sluiten botste ik nog op dit exemplaar: een Tijgervlokreeftje met haar.  Nog nooit gezien! Misschien heb ik een nieuwe soort ontdekt, dan noem ik het de Harige tijgervlokreeft naar analogie met de Harige Hengelaarsvis! ;-)

Meer foto's van Zeeland vind je hier en nog meer foto's van Ekeren vind je daar!

Afgelopen dinsdag ben ik nog eens een kijkje gaan nemen bij de Bergse diepsluis. Daar zijn er de voorbije weken volop stokken op de bodem geplaatst die de Sepia's moeten helpen bij het afzetten van hun eieren. Er waren enkele berichten over een slechte zichtbaarheid wegens algenbloei in het water, maar ik vond de zichtbaarheid toch heel goed meevallen.

Sommige stokken die vorig jaar geplaatst waren, bleken ondertussen mooi begroeid.

Ik kon echter geen enkele Sepia spotten, dus profiteerde ik er maar van om enkele groothoekopnames te maken.

De tweede duik ging ik de andere kant uit. Daar experimenteerde ik wat met de snoot en de fish-eye lens.

Dankzij buddy Marlène vonden we nog een prachtige Snotolf. Die hadden we zo laat in het seizoen niet meer verwacht.

Het diertje liet zich goed fotograferen en omdat we beiden een fototoestel bijhadden gingen we elk om beurt aan de slag.

Als afsluiter doken we nog bij Anna Jacoba polder. Daar was de zichtbaarheid een stuk slechter. We kwamen vele Millennium naaktslakken tegen waarvan onderstaand exemplaar eitjes aan het afzetten was.

Meer foto's vind je hier.

Het was even stilletje hier op mijn blogpagina. Dat kwam omdat ik in Zuid-Afrika was.  Met de huurauto reisde ik door de West-Kaap naar Kleinbaai om er te gaan kooiduiken met de Witte haai. Daarna bezocht ik het Plettenberg  wild reservaat in het hart van de Tuinroute. Na een tussenstop in Kaapstad ging ik nog drie dagen duiken in Simonstown. Ik zwom met  zeehonden en Gevlekte zevenkieuwshaaien, een unieke ervaring!

Maar ook het kleine leven kon me enorm boeien. Ik heb slechts twee duiken met de macrolens gefotografeerd, maar vond er kleurrijke vissen en naaktslakken in overvloed. De deining moest ik er wel bijnemen. Enkele slakken herkende ik uit de Zeeuwse wateren, zoals Limacia clavigera.

Hier staan nog meer foto's!

De voorbije weken was het hier stil op mijn blogpagina, maar dat wil niet zeggen dat ik zelf stil heb gezeten.
Het seizoen van een jaarlijks weerkerende gast is aangebroken: de Snotolf. Enkele weken geleden kwam ik bij Sint-Annaland een mannetje tegen die op een vrouwtje lag te wachten.

Het leek er op dat hij zijn plekje had voorbereid op de komst van een vrouwtje, want eitjes waren er nergens te bespeuren. Daardoor was de toekomstige vader nog wat nerveus en zwom voortdurend  rondjes. Dat is erg vervelend als je een foto wil maken van deze mooi gekleurde gast.

Om het dier niet te veel te verstoren hield ik het al gauw voor gezien. Even verder vond ik nog een vlokkige naaktslak die net over de eitjes van een zeedonderpad aan het wandelen was. Ik moest me reppen, want alhoewel het diertje niet erg snel vordert, is zo'n eierklomp op enkele seconden overgestoken.

Tijdens de tweede duik van de dag bij Anna Jacoba polder kwam ik nog eens een Snotolf tegen, maar dit keer geen volwassen exemplaar.  Het juveniele diertje was niet groter dan  8 à 10 centimeter.

Normaal  gezien trekken Snotolven een tijdje na hun geboorte naar diepere wateren, maar deze vond het hier blijkbaar gezellig genoeg om te blijven. Zo'n kleine Snotolf ben ik nog nooit in de winter tegengekomen. Heeft het misschien iets te maken met de zachte winter?

Ik heb er geen flauw benul van, maar ik hoop dat het diertje zal overleven.  Het is ook al druk bezocht geweest wan ik heb al meerdere foto's van onderwaterfotografen op internet gezien. Niet moeilijk als je zo fotogeniek bent!

Vorige week waren het even geen Snotolven, maar een vervelende "snot" verkoudheid. Dan maar noodgedwongen boven de waterspiegel gebleven en eens een toertje met de wagen rond de Oosterschelde gemaakt. Ik was al bij de Zeelandbrug voor dag en dauw.

Het was een erg koude ochtend, wat duidelijk te zien is op bovenstaande foto, maar bij de eerste zonnestralen wist ik meteen dat ik de juiste dag had uitgekozen. Ik besloot om verder langs Noord Beveland te rijden, een kant waar ik de laatste jaren niet zo vaak  meer kom.

Al snel besefte ik dat ik hier vaker zou moeten langskomen, want het is toch een stukje  natuur dat bijzonder mooi is. Het vroege ochtendlicht en de bevroren  grond gaf het geheel een feeëriek sfeertje.

Ik heb nog heel wat meer foto's genomen die ik hier allemaal niet kan plaatsen. Daarom nodig ik u uit om hier  in dit album een kijkje te gaan nemen. Of nog beter: trek er zelf eens op uit, u zal het zich niet beklagen!

We mogen de afgelopen dagen niet klagen van het weer. Het gaf me het idee om nog eens met de fish-eye lens op pad te gaan. Enige tijd terug had ik bij duikplaats Den Osse aan de Nieuwe Kerkweg gezien dat de zichtbaarheid onder water redelijk goed was. Toen ik na een lange duik terugkeerde in het ondiepe water zag ik kleurrijke taferelen, maar die kon ik toen niet op de foto zetten omdat ik een macrolens had opstaan.

Meteen nadat ik kopje onder ging bij de steiger zag ik dat ik de juiste keuze gemaakt had: het zicht was uitstekend! Ik maakte een toertje rondom de palen en fotografeerde de onderkant van de trap aan het einde van de steiger. Die was mooi begroeid met mosselen.

Een krab poseerde op één van de pijlers.

Ik vervolgde mijn weg naar het westen en bleef op geringe diepte de kant volgen.

Het leek wel of ik op één of ander tropisch rif aan het duiken was.

Net als vorig jaar  zaten er overal Groene wierslakken.

Spookkreeftjes waren er ook massaal te zien. Daarom keerde ik nog eens terug met de macrolens.

Meer foto's vind je hier.