Gisterenavond vond de prijsuitreiking van het Open Belgisch Kampioenschap onderwater foto- en videografie (OBK) plaats in duik- en snorkelcentrum TODI in Beringen. Het langverwachte sluitstuk van een wedstrijd die reeds in mei van dit jaar van start ging. Om de twee jaar is er een festival editie, d.w.z. dat er een shoot-out gedeelte is en een festival gedeelte. Bij het shoot-out gedeelte was er een wedstrijdweek in mei en eentje in september waarbij deelnemers twee opeenvolgende dagen konden uitkiezen om hun foto's te gaan maken. Het deel in mei speelde zich af in Zeeland en het andere deel in zoet water, nl. de put van Ekeren. Deze foto's mochten niet nabewerkt worden. Voor het festival gedeelte mochten er foto's in vijf categorieën ingestuurd worden die eender waar in de wereld genomen waren. Deze mochten wel nabewerkt worden. Bovenop de foto's kon er ook nog deelgenomen worden in de categorie digirama's (zie deze pagina voor uitleg). Om uitgestuurd te worden naar het Wereldkampioenschap in Tenerife (2019) moest je deelnemen in alle bovenstaande categorieën en na 2 jaar  competitie als eerste eindigen. Dat is zowat in een notedop hoe het kampioenschap er uit ziet voor de fotografen. Hieronder staan mijn foto's van het shoot-out gedeelte.

Bij het festival gedeelte koos ik voor onderstaande foto's.

Tot slot wil ik nog beide onderwatermodellen die voor me poseerden bedanken, dat waren Marlène Terpstra en Mermaid Céline! Jullie hebben het geweldig gedaan! Speciale dank ook aan de sponsors, jury en alle vrijwilligers die zich weer belangeloos hebben ingezet om er  een prachtige editie van te maken. Zonder deze mensen zou er geen festival geweest zijn. Hoedje af!
En nu, op naar Tenerife!

 Afgelopen zondag gaf ik een presentatie over bergmeerduiken in Oostenrijk, de Westkaap in Zuid-Afrika en de kleurrijke riffen in West Papua, Indonesië. Nature Talks is een natuurfotografiefestival in Nederland https://www.naturetalks.nl/  en DuikeninBeeld is dé referentiewebsite voor België en Nederland in het duikwereldje https://duikeninbeeld.tv/
Ik volgde er nog andere zeer interessante presentaties van Willem Kolvoort en Alexander Koenders over wedstrijdfoto's vanuit het perspectief van de jury, Nico van Kappel over onderwaterfotografie zonder duikbrevet, Blikonderwater met de wereld net onder het wateroppervlak, Mick Otten met zeedieren fotograferen als kunstvorm en Fred Buyle met onderwaterfotografie op één ademteug en met natuurlijk licht. Allemaal presentaties die me een andere blik gaven op mijn kijk op onderwaterfotografie. Een boeiende dag die je volgend jaar zeker niet mag missen!

In de 26 jaar dat ik inmiddels in het water lig ben ik misschien een stuk of vijf zeepaardjes tegen gekomen, dus een regelmatige ontmoeting is er zeker niet. Een zeepaardje vinden is nog steeds heel moeilijk omdat de diertjes niet groot zijn en  vooral heel goed gecamoufleerd! De laatste jaren worden er steeds meer ontdekt omdat duikers er specifiek naar op zoek gaan en vooral omdat de komst van internet en de sociale media het nieuws meer verspreiden. Hierdoor krijg je soms hele volkstoelopen om naar één diertje te gaan kijken. Het spijtige is dat die diertjes op die manier natuurlijk geen rust meer hebben en bijna voortdurend belaagd worden door duikers met felle duiklampen en fotografen met straffe flitsers. 

Nu zou je toch denken dat die diertjes zich verplaatsen als ze teveel belaagd worden, maar dat is niet het geval. Blijkbaar zijn ze nogal honkvast. Wat ook opviel is dat er dit jaar nog redelijk laat op het jaar zeepaardjes te vinden waren. Eind oktober 2014 kwam ik er  ook al eens eentje  tegen in Wemeldinge. Dat was puur bij toeval toen ik tegen het einde van een duik langs de bodem naar de oppervlakte terugkeerde en er bijna tegen botste.

Bij de Zeelandbrug wordt er heel veel gedoken en dus ook zeepaardjes gezien. Dit jaar ook weer. Onderstaand exemplaar zat bij enkele sepiastokken. Een prima schuilplaats zal hij gedacht hebben, maar een heel herkenbare plek voor duikers om 'm te vinden. Toch bleef ie er weken en misschien zelfs maanden zitten.

Op dezelfde dag gingen we na een tip bij Wemeldinge het water in en vonden we een uitzonderlijk mooi exemplaar, een roodgekleurd zeepaardje! 2 zeepaardjes op één dag had ik nog niet eerder meegemaakt en dan een roodgekleurd Kortsnuitzeepaardje was hoogst uitzonderlijk.

Toen ik te horen kreeg dat er nog een tweede zat ben ik zo snel mogelijk teruggekeerd in de hoop om het andere ook te zien en ze misschien samen op de foto te krijgen. En jawel hoor, het andere exemplaar zat op hetzelfde sepiastokje. Een ongelofelijk moment als fotograaf om dit fenomeen mee te maken. Het is moeilijk om op zo'n moment kalm te blijven en de diertjes zo weinig mogelijk te storen.

Twee weken later keerde ik nog eens terug en toen zaten ze er nog steeds. Niet meer samen, maar in mekaars buurt. De duik ervoor was ik met de groothoeklens op stap geweest in het Grevelingenmeer en onderstaande foto is het resultaat van een beeld-op-beeld foto oftewel 2 foto's die mekaar overlappen Dat kan in het fototoestel zelf.

Tot slot nog een laatste bemerking: ik gun het elke duiker om een zeepaardje te zien in zijn natuurlijke habitat, maar ik hoop dat iedereen beseft dat die diertjes stress krijgen van teveel duikers die hun ritme komen verstoren. ik ben daar mee schuldig aan want ook mijn flitsers zijn niet goed voor de diertjes. Ik let er wel altijd op dat ik ze zo voorzichtig mogelijk benader en ze niet té lang lastig val. Ik ben ook heel kieskeurig in mijn berichten die ik op de sociale media plaats en vernoem ook nooit exacte locaties. Ik hoop dat we zo op deze manier tot een consensus kunnen komen die voor iedereen leefbaar is en dat we nog jaren kunnen genieten van onze prachtige onderwaterwereld.

In het vorige blogbericht liet ik beelden zien van Firenze. Een prachtige, maar met toeristen belegerde stad. Mijn favoriete deel van de reis was het platteland van Val d' Orcia en is toegevoegd  aan de werelderfgoedlijst van Unesco. Prachtige heuvellandschappen met hier en daar pittoreke dorpjes, waar het heerlijk vertoeven was.

We verbleven er in een agriturismo. Dat is logeren bij de boer op het platteland, omgeven door wijngaarden of olijfbomen. In veel gevallen moet je over een onverharde weg ernaartoe en word je beloond met een prachtig uitzicht.

Landschapsfotografie is het leukste bij zonsopgang en -ondergang. Daarom stond ik elke ochtend vroeg op om er op uit te trekken. Zo stond ik drie keer in San Quirico d'Orcia bij een kapelletje dat heel fotogeniek was. Het is een gekende plek, want ik stond er nooit alleen. Drie keer kreeg ik een ander beeld voorgeschoteld en dat maakte het enorm boeiend. De foto's hieronder geven een impressie van die momenten.

Ook de omgeving rond het kapelletje was prachtig, vooral wanneer de zon haar stralen door de nevelslierten liet schijnen.

In de buurt van het kapelletje vond ik ook nog onderstaand juweeltje. De foto is genomen vanop een privé wegje en aan het platgetrapt gras langs de kant van de weg te zien, waren er al veel fotografen gepasseerd. De eigenaar kwam ons er ook op wijzen dat we op de weg moesten blijven. Tenminste zo verstond ik het toch, want de meeste Italianen spreken geen andere taal...

Bij de meeste foto's werkte ik met grijsverloopfilters van het merk Benro  om de luchten een beetje donkerder te krijgen. Een kleine aanpassing van hoog- en laaglichten, contrast en saturatie in Photoshop was genoeg. Maar af en toe liet ik me eens gaan en  maakte ik van één foto verschillende versies. Hieronder zie je zo'n landschap dat ik eerst een beetje high key maakte en in een andere versie vele donkerder zodat er meer drama in zat.

Er zijn scènes in de film Gladiator gedraaid in de Val d'Orcia.. Ik vond er een foto van terug op internet en zocht de plek op. Het is duidelijk dat ik er in een andere periode van het jaar was dan Russell Crow en volgens sommige internetbronnen zou Russell Crow er zelfs helemaal niet geweest zijn, maar wel enkele stand-in stuntmannen.

Meer foto's vind je hier.

Eindelijk is het album met foto's van Toscane klaar. In september verbleven we er bijna twee weken, waarvan twee dagen in de mooie stad Firenze.

Firenze is een bezoekje waard, zelfs al moet je er over de koppen lopen. Het is dan ook niet voor niets één van de cultuurhoofdsteden van Europa en dé renaissance stad bij uitstek van Italië . Onderstaande foto geeft een idee van het aantal mensen die op de trappen zaten te wachten op de zonsondergang.

Om aan de drukte een beetje te ontsnappen gingen we langs in de bibliotheek vanwaar je een mooi zicht had op de koepel van de Basilica di Santa Maria del Fiore, de kathedraal van Firenze.

Bij de Ponte Vecchio nam ik nog enkele foto's in het laatste daglicht.

Meer foto's vind je hier.

 Gisterenavond vond de prijsuitreiking van het Open Nederlands Kampioenschap plaats, een wedstrijd die eerder dit jaar doorging in de Zeeuwse wateren.. Ik behaalde er enkele mooie podiumplaatsen:

In de algemene rangschikking werd ik tweede, een prestatie waar ik heel blij mee ben. Ik wil  de organisatie bedanken voor een mooie avond, de jury voor al hun harde werk (en wijze beslissingen ;-) en mijn model, Mermaid Céline, die het koude water trotseerde van het Grevelingenmeer.

Meer wedstrijdfoto's vind je hier.

Het was eventjes geleden dat ik nog iets schreef voor Onderwatersport, het magazine van de Nederlandse Onderwatersport Bond, maar nu is het er toch van gekomen. "Zo Gemaakt" is de titel van een terugkerende rubriek in het magazine, waarbij de maker van een bepaalde onderwaterfoto uitlegt hoe het beeld tot stand gekomen is. Enkele maanden geleden maakte ik in de Oosterschelde een foto van een Kortsnuitzeepaardje. De foto viel in het oog bij de hoofdredacteur  en ik verleende graag mijn medewerking. Je vindt de uitleg (in Pdf) ook bij publikaties.

Gisteren vond de bekendmaking van de wedstrijdwinnaars van het Abyss Internationale fotofestival in Venetië plaats. Ik nam er voor de 2de keer aan deel.  In 2015 behaalde ik er nog een 4de plaats in de categorie parasieten, maar dit jaar deed ik het beter. In de categorie zoet water kreeg ik de 2de plaats voor onderstaande foto die ik dit jaar maakte in Turnhout.

Dat fotografie op een subjectieve manier beoordeeld wordt, bewijzen de 2 onderstaande foto's. Ik heb ze al enkele keren ingediend voor wedstrijden, maar ze zijn nog nooit in de prijzen gevallen. Alhoewel ik ze heel mooi vind, vallen ze bij de jury niet in de smaak. Of er zijn nog betere foto's ingediend natuurlijk! Deze keer geraakte ik er  dan toch tot aan een 5de en 8ste plaats mee. Ik mag tevreden zijn!

Het Lowland Photo festival is het internationale natuurfotografiefestival van de Lage Landen en is dit jaar aan zijn derde editie toe. Het is dé ontmoetingsplaats voor wie houdt van natuur en fotografie.
Tijdens het weekend van 10 en 11 december strijken opnieuw duizenden natuurfotografen neer in Kinepolis Antwerpen om er te genieten van inspirerende lezingen van vermaarde natuurfotografen uit binnen- en buitenland, van de prachtige exposities natuurfotografie met honderden werken én van de grootse natuur- en fotografiebeurs boordevol demo’s en workshops. Aan het festival is er ook een fotowedstrijd verbonden: de Lowland Photo Contest. De prijsuitreiking was gisterenavond. Ik won er de eerste plaats en een eervolle vermelding in de categorie Onder Water.

Na mijn uitleg over hoe ik de foto gemaakt had, kreeg ik nog een waardebon van de firma De Beukelaar in Aartselaar http://www.debeukelaer.be/ die ik mag gebruiken voor Lowepro produkten.  

Afgelopen zaterdag was ik op het festival van het Open Belgisch Kampioenschap -kortweg OBK- onderwaterfoto- en videografie. Ik was nog net op tijd om er enkele interessante lezingen te volgen en de fotoprints die de muren opfleurden, te bekijken.  Maar de apotheose van de avond was voor mij toch wel de uitslag van de fotowedstrijd waar ik aan deelnam en reeds eerder over schreef hier op mijn blogpagina.  De wedstrijd bestond uit twee delen: het festivalgedeelte, waarbij (bewerkte) foto's mochten ingestuurd worden die eender waar in de wereld mochten genomen zijn en het shoot out gedeelte waarbij er ter plaatse moest gefotografeerd worden (Zeeland en zoet water) en de foto's niet mochten bewerkt worden. Bij beide onderdelen waren er vijf categorieën: groothoek, groothoek met model, macro, visportret en een thema. Het thema was dit jaar zwart-wit. Hieronder plaats ik mijn foto's die in de prijzen vielen.

Bovenstaande vier foto's in de top drie waren voldoende om de eerste plaats bij de portfolio te behalen.

Bij het festivalgedeelte ging het ook goed. Hieronder de foto's waarmee ik in de prijzen viel.

Mijn enorme dank aan model Marlène, die uitstekend werk leverde! De vijf foto's uit het festivalgedeelte tesamen geteld, waren ook goed voor de eerste plaats in de portfolio.

Bij de digirama's behaalde ik ook een eerste plaats met een reeks over zoet water: "The perfect pond".

Negen podiumplaatsen dus, ik had het in mijn stoutste dromen niet verwacht. Met enige trots kan ik dus melden dat ik Kampioen van België geworden ben bij de Masters. Om uitgezonden te worden naar het wereldkampioenschap in Mexico moesten de punten geteld worden van de afgelopen twee jaar. En daar kwam ik enkele punten tekort en ging mijn goede duikvriend Luc Rooman met de eer lopen. Dik verdiend, want hij is een zeer getalenteerd fotograaf. Luc nam na de bekendmaking echter het woord en vond dat hij mij de kans moest geven om naar Mexico te gaan omdat hij vorig jaar reeds had deelgenomen aan het WK. Toen was ik eigenlijk eerste geeïndigd, maar omdat ik nog geen NELOS lid was kon dat volgens het reglement niet doorgaan. Een mooi gebaar van hem, dat laat zien dat hij het hart op de juiste plaats heeft. Om af te sluiten wil ik nog de jury bedanken, die uitstekend werk geleverd heeft en alle vrijwilligers die aan dit festival meegeholpen hebben. Niet alles was even vlekkeloos verlopen, maar zonder hun vele werk en inzet zou er simpelweg geen festival meer bestaan. Mijn welgemeende dank en op naar een volgende editie!

Zeedahlia's: ik heb er al eens over geschreven en ik heb ze ook al vaak gefotografeerd, maar toch blijven ze me mateloos boeien. Misschien omdat ze zo fotogeniek zijn of omdat ze in verschillende kleuren bestaan, geen idee, maar elke keer als ik er eentje zie en ik heb de macrolens opstaan, dan ben ik vertrokken voor sessies van meerdere uren. Zo ook afgelopen dinsdag, na een duik van 120 minuten was ik er een viertal tegengekomen.

De eerste had ik al snel te pakken, want die weet ik bijna blindelings terug te vinden.  Deze heeft mooie rode kleuren rond de mondschijf.

Ik wist dat er wat verder ook nog eentje stond en na enkele minuten vond ik de tweede. Die stond er half gesloten bij, wat een vreemd zicht was. Zo was de zuil dan weer eens duidelijk te zien, want meestal zit die een beetje verstopt.

Een andere Zeedahlia stond er deze keer ook een beetje mistroostig bij. Deze heeft een redelijk bleke kleur. Misschien was ie een beetje ziek...

En toen was er Luc, mijn duikbuddy en zelf ook fotograaf. Die wist er nog eentje staan. Na een korte tocht naar dieper water toonde hij me het mooiste exemplaar dat ik ooit gezien had. Met een dieprode tot paarse kleur was dit wel de kleurkampioen onder de Zeedahlia's. Ik nam uitgebreid de tijd om 'm te fotograferen.

Ook de tentakels nam ik grondig onder de loep, want de detailfoto's vind ik vaak de mooiste. Zo waren twee uren puur duikplezier voorbij gevlogen.

De tweede duik van de dag bracht veel minder op. De enige toonbare foto is onderstaand beeld van een Waaierkokerworm (Sabella pavonina). Voor deze uit de kluiten gewassen knaap moest ik redelijk wat afstand nemen om het diertje helemaal in beeld te krijgen.

En net wanneer je dan denkt dat die tweede duik er teveel aan was, stap je het water uit en krijg je een ongelofelijke zonsondergang voorgeschoteld. Dus meteen maar alle duikspullen afgegooid en de camera bovengehaald. Wat kan duiken toch heerlijk zijn!

Meer foto's vind je hier.

Op 12 en 13 november vond de eerste editie van het Nature Talks festival te Ede in Nederland plaats, een  foto- en filmevenement over de natuur met vele nationale en internationale sprekers. Ik heb het festival twee dagen bezocht en heb er interessante lezingen bijgewoond van onder meer: Brian  Skerry (fotograaf van National Geographic),  Benny Rebel (Afrika fotograaf), Ron Offermans (de onderwaterwereld in Nederland), Peter H Van Bragt (lezing over de Nederlandse zeenaaktslakken), Willem Kolvoort (zoet water in Nederland) Jari Peltomaki (De Finse natuur), David Maitland (macro) en de Belg Bart Heirweg (breaking the rules). Er waren zeker nog veel meer interessante onderwerpen en sprekers te zien, maar daar had ik helaas de tijd niet voor.

Naast het festival gedeelte was er ook de prijsuitreiking van de  Nature Talks fotowedstrijd waar ik aan deelgenomen had. In de categorie "Onder Water" kreeg ik een "Highly commended"met een foto van een garnaal die aan het begin staat van zijn poetsronde in de bek van een baars. Die foto nam ik in Bali.

De foto van de parende Zeekatten in de Oosterschelde kwam ook in de finale terecht.

Eerder dit jaar nam ik onderstaande foto van een waterlelie. Die viel nog meer in de smaak bij de jury, want ik kreeg er de eerste prijs voor.

Nadat me gevraagd werd hoe de foto gemaakt  was en mijn daaropvolgende uitleg, mocht ik de prijs in ontvangst nemen. Een mooi bedrag dat echter al snel opgebruikt was na een bezoekje bij de verkoper van filters en statieven... ;-)

Tot slot kan ik stellen dat deze eerste editie van het Nature Talks festival  in alle opzichten meer dan geslaagd was. De locatie, sprekers en vele stands maken dit festival zeker een bezoekje waard.

Ik beleef geweldige tijden onder de waterspiegel. De afgelopen twee weken zag ik in de Oosterschelde maar liefst drie soorten die ik nog nooit tegengekomen was. Twee daarvan kon ik uitvoerig fotograferen: het Steenslijmvisje(Lipophrys pholis) en de Zeepaddenstoel (Rhizostoma pulmo). Het derde exemplaar was een Gehoornde steenslijmvis (Parablennius gattorugine), maar die had geen zin om te poseren. Wat wel lukte, echter met veel geduld, was het vereeuwigen van het gewone Steenslijmvisje. Meerdere exemplaren zelfs! Die zitten momenteel bij Strijenham in het ondiepe water. 

Het duurde even voordat ik ze vond, maar eens ik wist waar ik precies moest kijken, kwam ik er meerdere tegen. Sommige diertjes lieten zich uitvoerig fotograferen terwijl anderen zich steeds uit de voeten maakten. Eentje kon ik altijd teruglokken door met een stokje op een steen te kloppen. Dat zal wel het meest nieuwsgierige visje geweest zijn dat ik ooit tegenkwam.

Voor mij behoren deze vissen tot de mooiste die in Zeeland voorkomen en ik was heel blij dat ik ze twee weken na mekaar tegenkwam. Binnenkort trekken ze naar dieper water en zal de kans klein zijn dat ik ze nog tegenkom.

In een creatieve bui maakte ik bovenstaande foto in Photoshop. Het lijkt wel of het visje in een grote luchtbel gevangen zit. Een kleine uitspatting van mijn verbeelding...

Gisteren was ik voor de tweede duik naar het gemaal van Dreischor gereden. Ik hoopte op een ontmoeting met de Zeepaddenstoel, een schijfkwal die een doorsnede van wel 90cm kan bereiken.  Met de fish-eye lens in de aanslag zwom ik langs de kant richting het gemaal. Het zonnetje wierp haar prachtige stralen over de bodem en ik maakte er dankbaar gebruik van om enkele panorama foto's te maken.

De zichtbaarheid was uitstekend en ik kon het gemaal helemaal van onder tot boven zien, zelfs het gedeelte dat boven water uitsteekt. Dat komt niet vaak voor. Ondertussen keek ik goed rond of er geen kwallen te bespeuren waren, die lieten zich echter niet zien.  De hele structuur is zo fascinerend voor een onderwaterfotograaf dat ik er wel eventjes zoet mee was.

Na een uurtje wou ik terugkeren naar de kant en toen kwam ik 'm tegen: de Zeepaddenstoel! Wat een prachtige en grote kwal! In het begin van mijn duikcarrière heb ik ze wel gezien, maar toen fotografeerde ik nog niet. Nu was het moment aangebroken voor een heuse fotoshoot. De omstandigheden konden niet beter zijn: zon, helder water, de juiste lens en een heel mooie schijfkwal. Het volgende uur leek ik wel betoverd om het dier zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Met veel wederzijds respect werd het een dans tussen kwal en fotograaf in een wonderbaarlijke omgeving.  

Meer foto's vind je hier.

Met enige trots meld ik u dat ik winnaar ben van het Open Nederlands Kampioenschap fotografie. Deze wedstrijd is een shoot out wedstrijd, wat wil zeggen dat alle fotografen op dezelfde dag in het water liggen. Bij het Nederlands kampioenschap waren dat twee zondagen in de maanden mei en juni. De foto's dienden op het einde van de wedstrijddag ingeleverd te worden en nadien moesten de kandidaten hun selectie doorsturen. Er was geen nabewerking toegestaan. Om mee te dingen naar de titel moesten er vijf foto's afgeleverd worden in evenveel categorieën: macro, visportret, groothoek, groothoek met duiker en een categorie met een thema (kwallen).

De uitslag van de top 10 staat hier.

Voor het November/december nummer van Hippocampus mocht ik mijn portfolio uitkiezen. Hippocampus is het mooie bondsmagazine van NELOS (Nederlandstalige Liga voor Onderwateronderzoek en -Sport). Omdat ik veel in de Zeeuwse wateren duik, koos ik vijf foto's uit de Oosterschelde. De waterlelies zijn Belgisch en de overige foto's zijn uit verre bestemmingen.