Bij de prijsuitreiking van het prestigieuze natuurfotografie festival van de lage landen heb ik deze keer twee eervolle vermeldingen behaald. Eentje in de onderwater categorie en de andere bij portfolio. Vooral die laatste ben ik blij mee, want daar is het concurreren tegen fotografen uit andere disciplines van de natuurfotografie. Alle foto's zijn in de Oosterschelde of het Grevelingenmeer in Zeeland genomen met de beeld-op-beeld functie in de camera.

De maanden vliegen voorbij en ik heb nog amper tijd om iets te schrijven. Daarom geef ik hier in beeld weer waar ik de voorbije maanden doorgebracht heb.

April: foto's achter de schermen tijdens de opnames voor de shows van Marco Borsato. Locatie: Lites studio in Vilvoorde.  Model: mermaid Celine.

Mei: fotoshoot met Hannah mermaid en de mermates in TODI. (meer foto's in album TODI)

Mei: de sepia's zijn er! (Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Mei: de eerste wedstrijddagen van het OBK (de foto's die ik indiende voor de wedstrijd mogen nog niet gepubliceerd worden)

Einde mei: prachtige wolken boven Zeeland. (Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Juni: voorbereiding in Tenerife voor het WK onderwaterfotografie.

Juli: waterlelies! (Meer foto's: zie album Turnhout)

Juli: oefensessie voor het WK met model Merel. (Meer foto's: zie album TODI)

Juli: fotoshoot met mermaid Marianne in TODI (meer foto's: zie album TODI)

Juli: spelen met de macrolens en kleurrijke achtergronden in het Grevelingenmeer. Meer foto's: zie album Nieuwste foto's)

Het is weeral een maand geleden sinds ik hier iets gepost heb. Wat gaat de tijd toch snel! Dat is omdat ik eigenlijk nooit stilzit en ondertussen heb ik heel wat projecten afwerkt. Van eentje mag ik zelfs nog niks verklappen, maar van zodra het mag zal ik hier iets over schrijven.
Begin april lag ik in het water bij de Zeelandbrug. Op het eerste zicht niet zo'n bijzondere duik. De zichtbaarheid was niet zo goed en buiten een mooie Groene zeedonderpad en veel Harlekijnslakjes was ik nog niet veel tegengekomen.

Alhoewel ik ze waarschijnlijk al duizenden keren gefotografeerd heb, maak ik toch nog steeds tijd om wat foto's te nemen van de harlekijntjes. Hun felle gele strepen geven kleur aan de soms saaie bodem en ze vallen dan ook meteen op als je er voorbij zwemt.

Sommigen zijn zo klein (+/- 1cm) dat ik mijn Nauticam CMC voorzetlens gebruik voor mijn Nikkor 60mm micro lens en de camera ook nog eens op de crop-stand zet. Dan kan ik ze beeldvullend weergeven. Ik zoek er dan eentje uit die ergens bovenop zit zodat de achtergrond niet stoort. De belichting is met een Retra flitser met snoot gedaan.

Bij het einde van de duik hang ik altijd nog wat rond de eerste pijler. Daar is er al veel Tubularia te zien waar er kleine vlokreeftjes zitten. Geen gemakkelijk onderwerp om in beeld te brengen omdat ze altijd staan te wapperen in de stroming. De vlokreeftjes werken ook niet altijd mee, maar onderstaand diertje poseerde mooi voor de lens.

Net toen ik er na 120 minuten de brui aan wou geven zag ik een Harlekijnslakje op de steel van een Tubularia klimmen. Toen ik door de zoeker keek, zag ik ook nog 2 vlokreeftjes zitten. Hier moest ik voor stoppen! Het was een hele klus om ze er allemaal samen scherp op de foto te krijgen, maar uiteindelijk lukte het wel en kon ik het water met een goed gevoel verlaten. Het was toch weer een prima duik.

Een dag later lag ik  terug in het water. Zoet water deze keer, en ook heel wat minder koud. Ik had afgesproken in TODI, het indoor duik- en snorkel centrum te Beringen, om er met model Merel te gaan oefenen voor het wereldkampioenschap onderwaterfotografie dat gaat plaatsvinden in september bij Tenerife. We hadden nog nooit samen gedoken en Merel had nog nooit model gespeeld voor een wedstrijdfotograaf. Dus eerst een uitgebreide briefing en dan het water in. En wat bleek? Merel was een natuurtalent. Van bij de eerste foto's  kon ik meteen gerust zijn,  want ze deed het meer dan voortreffelijk.

Soms lijkt het er op dat zo'n duikster daar maar wat hangt op de achtergrond, maar niets is minder waar. Alles is gepland:  waar ze moet hangen, de positie van benen, armen, duiklamp, naar waar ze moet kijken tot en met het materiaal: niet teveel slangen of een fluo geel duikpak om op te vallen. Al deze zaken zijn van belang en ieder detail telt mee.

Onder water kunnen we daarover communiceren aan de hand van duiktekens. Het enige wat je niet in de hand hebt zijn de onderwaterbewoners. Die werken niet altijd mee en dus moet je soms geluk hebben of het juiste moment afwachten zoals bij de foto's hieronder.

Omdat je het ijzer moet smeden als het heet is lagen we binnen de week nog maar eens in het water. Deze keer om de puntjes op de i te zetten, zeg maar. Kleine dingetjes werden nog aangepast en nieuwe dingen werden uitgeprobeerd. Tenslotte moet je je goed voorbereiden om aan zo'n wereldkampioenschap mee te doen.

Het is zeker een voordeel als het zonnetje schijnt. Dat is in elk water zo. Niet alleen heb je dan meer licht onder water, maar de zonnestralen geven het geheel altijd een magisch tintje. En ook de helderheid van het water maakt het mogelijk om het model wat verder in beeld te plaatsen. Aan helder water geen gebrek bij TODI. Op onderstaande foto lijkt het net alsof er een UFO boven onze hoofden neerstrijkt, het is echter gewoon het dak van het gebouw.

Aan vissen ook geen gebrek bij TODI, soms zijn het er zoveel dat het mikken wordt om ze allemaal op de juiste plek te hebben. Alleszins wil je als fotograaf dat er geen vis komt paraderen voor je model.

Ik zou hier nog enkele  uren  kunnen doorgaan met foto's te tonen, want ik heb er heel wat genomen tijdens die twee sessies, maar mocht je er nog niet genoeg van gekregen hebben, dan kan je hier in het TODI album nog meer plaatjes bekijken. Hieronder nog een zeldzame foto. Ik neem niet vaak selfies (of een "ussie" zoals Merel het noemt...), omdat ik liever aan de andere kant van de camera sta of lig, maar deze vond ik wel een leuke afsluiter ;-)

Enkele dagen geleden lag ik dan nog eens in het zoute water van Zeeland. Het was weeral 2 weken geleden en dan begin ik altijd uitdrogingsverschijnselen te vertonen... Er waren pijlinktvissen gespot en daar moest ik natuurlijk heen.  Jammer genoeg zit  "de bloei" er momenteel in. Dat maakt groothoekfotografie er niet makkelijk op en ook de pijlinktvissen zijn behoorlijk schuw. Dat maakt ze moeilijk te benaderen.

Met heel wat geduld en na twee duiken kwam ik toch terug boven water met enkele aanvaardbare foto's. Wat zijn het toch prachtige diertjes. We moeten ze met de grootste omzichtigheid benaderen en ik hoop dan ook dat ze de komende dagen en weken niet onder de voet gelopen worden van de vele duikers die ze willen bewonderen. Ik gun het iedereen om ze "live" aan het werk te zien, maar wees voorzichtig en hou je afstand, dan kan iedereen er van genieten!

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

Ik beloofde in mijn vorig blogbericht om iets te schrijven over mijn bevindingen met het externe Vision scherm in Hugyfot behuizing dat bovenop mijn onderwaterbehuizing prijkt. Ik heb er nu twee duiken mee gedaan en dit zijn mijn eerste bevindingen:

De eerste duik was bij Sint Annaland waar we op zoek gingen naar de Snotolven.  De zichtbaarheid was eigenlijk heel slecht en met de fish-eye lens werd dit geen groot succes. Tot overmaat van ramp vond ik geen enkele Snotolf. Dan maar  foto's genomen met het doel om beeld-op-beeld foto's te verkrijgen. Ik koos enkele onderwaterlandschappen uit en richtte de camera ook naar de zon die  af en toe door het wateroppervlak kwam gluren. Voor beeld-op-beeld  opnames heb je altijd een donker vlak nodig in je foto om dat dan met een andere foto op te vullen. Als het vlak niet donker genoeg is, loop je het risico dat het tweede beeld er niet zuiver doorkomt. Om dat te beoordelen op het kleine LCD schermpje van de camera is  niet altijd evident. Ik maakte dus al meteen gebruik van het grotere scherm  en kreeg hierdoor een veel duidelijker beeld te zien.

De tweede duik had ik mijn macrolens opgeschroefd en de snoot op de flitser gedraaid. Al vrij vlug vond ik enkele Brede ringspriet- en Harlekijnslakken. Dat was het gedroomde onderwerp voor mijn beeld-op-beeld foto's. Ik belichtte de slakjes met een zo klein mogelijke lichbundel en korte sluitertijd van soms wel 1/320ste zodat de rest van de foto zo donker mogelijk bleef.

Eenmaal ik een foto had die me voldoende aanstond, ging ik in het menu op zoek naar de beeld-op-beeld functie. Als ik tevoren de foto's moest bijeenplaatsen op het LCD schermpje van mijn camera was dat meer gokwerk omdat de twee foto's zo klein werden afgebeeld, dat ik het nauwelijks kon beoordelen. En hier kwam het grotere scherm dus werkelijk tot zijn recht. Ik kon niet alleen de beelden beter zien, maar ook kijken of er niet teveel zweefvuil in het beeld zat. Dat was dus een hele verbetering. Nu ben ik geen voorstander om mijn tijd onderwater te spenderen aan fotobewerking, maar ik vond het zo leuk dat ik er toch een hele tijd aan spendeerde.

De beoordeling van de samengestelde foto's verliep dus prima, al maakte ik me de bedenking dat ik in een ideale omgeving zat om de foto's te bekijken. Ik zat namelijk ronde de 15 meter diepte waar er voldoende duisternis was om het scherm goed te zien. Wanneer je ondiep zou liggen op een zonnige dag zou dit wel eens moeilijker kunnen zijn. Er is wel een afschermkap voorzien, maar de vraag is of die voldoende licht afschermt op zo'n momenten. Ik ga het alleszins nog uitproberen en de nodige feedback aan Hugyfot bezorgen hieromtrent, want het is zeker niet onmogelijk om zo'n afschermkap wat groter te maken.

Ik zag ook dat het grote scherm de foto's iets donkerder weergaf dan het kleine scherm. Dat is echter op het droge prima op te lossen door de instellingen van het scherm aan te passen. 
Nu heb ik bovenwater weer wat extra gewicht mee te sleuren, maar onderwater bleek alles toch positief te zijn. Ik ga dus mijn configuratie moeten aanpassen, maar dat is heel simpel te verhelpen door  enkele elementen te verwijderen uit de HugyFloat Compact flitsarmen.

Conclusie: tot nu toe niets dan lof van mijn kant. Alles werkte perfect en zelfs verticale foto's maken bleek geen probleem te zijn. Het is nu veel aangenamer om foto's te beoordelen en zelfs onderwater te bewerken. Na de duik een foto laten zien om je collega duikers jaloers te maken gaat ook prima ;-)
 In de toekomst ga ik de life view nog eens uittesten. Ik denk dat het externe scherm een vast attribuut gaat worden.

Mijn laatste duik in het Zeeuwse water was al van eind vorig jaar, maar eergisteren kon ik er voor de eerste keer in het nieuwe jaar terug inspringen. Met een watertemperatuur van om en bij de 3 graden werden het twee frisse duiken. De eerste was bij Anna Jacoba polder en daar vond ik al meteen een nest eieren die afkomstig zijn van de Groene zeedonderpad.

Op de foto is goed te zien dat de embryo's al in een vergevorderde fase zaten. De oogjes keken me massaal aan.  Hier en daar was er al een visje uit zijn ei gesprongen. Vader zeedonderpad was van geen kanten te bespeuren. Vaak zitten ze wel ergens in de buurt, maar ik vond niets. Even verder hetzelfde verhaal: een mooi nest roze eitjes zonder vader in de buurt.

Bij de kop van de pier zaten er overal Harlekijnslakken. Zo diep in de winter had ik ze nog niet gezien. Het was wachten tot ik er eentje vond die ik gemakkelijk in beeld kon krijgen. Toen ik onderstaand exemplaar voor de lens kreeg, richtte het diertje zich op om de omgeving beter waar te nemen.

Toen ik na 90 minuten besloot om terug te keren viel mijn oog op een heel mooie naaktslak: de Brede ringsprietslak. Het was even geleden dat ik die nog gezien had. Ik nam er geduldig de tijd voor om er een mooie foto van te maken, maar de kou zorgde er voor dat mijn handen zich niet meer stil konden houden.

Het was tijd om  het water te verlaten, maar niet voor ik nog een foto nam van het eikapsel van een Japanse stekelhoren.  Die lag net bij de instap.

De tweede duik van de dag was bij Stalland, ook gekend als Sint-Annaland.  Ook daar vond ik verscheidene nesten met eitjes van de zeedonderpad. Van de ouders echter geen spoor. Ik vond er wel een spookkreeftje dat geduldig poseerde.

Zie je dat ene witte eitje? Dat zal helaas niet uitkomen. Bij de meeste nesten die ik tegenkom zitten er zo wel één of meerdere tussen.  Het zal wel eigen zijn aan de natuur dat niet iedereen het haalt. De Hooiwagenkrabben aan de andere kant, zijn wel taaie gasten. Zelfs bij deze koude temperaturen kan je ze nog overal vinden.

Voor deze Pauwkokerworm stopte ik ook nog even. Alhoewel ik er al veel foto's van heb gemaakt, blijven deze diertjes me fascineren.  Hun tentakels wapperen in de stroming terwijl ze vaak nog eens veranderen van richting. Bij de minste beweging of lichtverandering schieten ze pijlsnel in hun koker. Geen gemakkelijk onderwerpen, maar met een beetje geduld kan je ze wel fotograferen. De beloning is dan dat je ze steeds anders in beeld krijgt.

Tot slot kwam ik nog een Ruthensparrs grondel tegen. Deze visjes zwemmen altijd vrolijk rond en zijn ook altijd moeilijk in beeld te krijgen omdat ze heel schuw zijn. Maar dit exemplaartje wist blijkbaar van de kou.  Het komt niet vaak voor dat ik er met mijn macrovoorzetlens op 5 cm afstand vandaan een beeldvullende foto van het kopje kan nemen. Maar deze keer lukte het dus wel. Het was tijd om terug te gaan opwarmen. Gelukkig was er hete soep...

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.

De eindsprint is ingezet en in de aanloop naar het nieuwe jaar wens ik u allen een prettige Kerst en een gelukkig Nieuwjaar. Het jaar is weeral voorbij gevlogen en dat is eigenlijk een goed teken. Het wil zeggen dat we ons geamuseerd hebben. Natuurlijk is het leven niet altijd een feest, maar het is toch opmerkelijk hoe ons brein vooral de goede dingen in ons leven op onze harde schijf opslaat. Zo herinner ik me nog heel goed de prijsuitreikingen van het OBK en ONK. In de prijzen vallen is altijd heel plezant, maar wat vooral telt is de warmte en appreciatie die je krijgt van mensen die om je geven. Als ik na een zware dag arbeid doodmoe thuiskom en een klein lief meisje "papa" roept en lachend naar me toe rent, dan smelt mijn hart en krijg ik - voor even toch - terug een boost energie. Wat kan het leven toch mooi, eenvoudig en simpel zijn. Ik wens iedereen hetzelfde gevoel toe!

Gisteren woonde ik de prijsuitreiking bij van de Lowland Photo Contest. Dat is de fotowedstrijd die verbonden is aan het jaarlijkse internationale natuurfotografiefestival van de lage landen. Het festival is inmiddels aan zijn vijfde editie toe. De fotowedstrijd zelf wordt al vier jaar georganiseerd en ikzelf doe al drie jaar mee. De foto's mogen enkel in de lage landen genomen zijn. In de onderwatercategorie behaalde ik een tweede plaats en een eervolle vermelding.

De mooiste prestatie vond ik toch wel een tweede plaats in de categorie portfolio. Daar moest ik het opnemen tegen natuurfotografen uit andere disciplines. Ik koos ervoor om allemaal beelden in te zenden die ik in de camera over elkaar had geplaatst, de zogenaamde beeld-op-beeld functie. De foto's nam ik tijdens de voorbereiding van het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie en tijdens de wedstrijd zelf. Als je op de foto klikt zie je ze groter.

 In de fotografie en zeker fotografiewedstrijden worden er meer en meer creatieve foto's verwacht die de kijker en de jury verrast. Het is dan niet altijd gemakkelijk om met iets nieuws af te komen. Het is bemoedigend om mensen te hebben die in je projecten geloven en je hierbij helpen. Daarom wil ik  het Hugyfot team bedanken voor de steun en technische ondersteuning die ze mij gegeven hebben.
Meer wedstrijdfoto's vind je hier.

Tijdens de wedstrijddagen van het Open Nederlands Kampioenschap (ONK) en Belgisch Kampioenschap (OBK) onderwaterfotografie heb ik voor de categorie groothoek met model beroep gedaan op onze Belgische mermaid Céline. En dat was niet zonder succes. In beide kampioenschappen eindigde ik op de eerste plaats.

Voor het ONK koos ik als locatie het Grevelingenmeer en voor het OBK de put van Ekeren. De watertemperatuur lag rond de 17 graden op dat moment. Geen sinecure dus om zonder duikpak of duikmasker onder water te gaan poseren. In het Grevelingenmeer is het dan ook nog eens zout water en dat prikt enorm aan de ogen. Maar ook het zoete water van de put van Ekeren was geen gemakkelijke opgave door al de waterplanten waar je in verstrengelt kan geraken.

Een goede voorbereiding was dan ook noodzakelijk om alles vlot te laten verlopen. Vooral de opvang van Céline als ze uit het koude water kwam was belangrijk. Onderkoeling is heel gevaarlijk en daarom was het van belang om warmtedekens, handdoeken en warme drank bij de hand te hebben.

Gelukkig konden we rekenen op de hulp van de mama en vriend van Céline om een handje te helpen. Ik wil hen daarvoor hartelijk bedanken en vooral ook een welgemeende dank voor de moeite die Céline gedaan heeft en het enorme doorzettingsvermogen dat ze getoond heeft. Ze heeft het fantastisch gedaan! Je kan haar volgen op haar Facebookpagina: https://www.facebook.com/MermaidCeline/

 Afgelopen zondag gaf ik een presentatie over bergmeerduiken in Oostenrijk, de Westkaap in Zuid-Afrika en de kleurrijke riffen in West Papua, Indonesië. Nature Talks is een natuurfotografiefestival in Nederland https://www.naturetalks.nl/  en DuikeninBeeld is dé referentiewebsite voor België en Nederland in het duikwereldje https://duikeninbeeld.tv/
Ik volgde er nog andere zeer interessante presentaties van Willem Kolvoort en Alexander Koenders over wedstrijdfoto's vanuit het perspectief van de jury, Nico van Kappel over onderwaterfotografie zonder duikbrevet, Blikonderwater met de wereld net onder het wateroppervlak, Mick Otten met zeedieren fotograferen als kunstvorm en Fred Buyle met onderwaterfotografie op één ademteug en met natuurlijk licht. Allemaal presentaties die me een andere blik gaven op mijn kijk op onderwaterfotografie. Een boeiende dag die je volgend jaar zeker niet mag missen!

In de 26 jaar dat ik inmiddels in het water lig ben ik misschien een stuk of vijf zeepaardjes tegen gekomen, dus een regelmatige ontmoeting is er zeker niet. Een zeepaardje vinden is nog steeds heel moeilijk omdat de diertjes niet groot zijn en  vooral heel goed gecamoufleerd! De laatste jaren worden er steeds meer ontdekt omdat duikers er specifiek naar op zoek gaan en vooral omdat de komst van internet en de sociale media het nieuws meer verspreiden. Hierdoor krijg je soms hele volkstoelopen om naar één diertje te gaan kijken. Het spijtige is dat die diertjes op die manier natuurlijk geen rust meer hebben en bijna voortdurend belaagd worden door duikers met felle duiklampen en fotografen met straffe flitsers. 

Nu zou je toch denken dat die diertjes zich verplaatsen als ze teveel belaagd worden, maar dat is niet het geval. Blijkbaar zijn ze nogal honkvast. Wat ook opviel is dat er dit jaar nog redelijk laat op het jaar zeepaardjes te vinden waren. Eind oktober 2014 kwam ik er  ook al eens eentje  tegen in Wemeldinge. Dat was puur bij toeval toen ik tegen het einde van een duik langs de bodem naar de oppervlakte terugkeerde en er bijna tegen botste.

Bij de Zeelandbrug wordt er heel veel gedoken en dus ook zeepaardjes gezien. Dit jaar ook weer. Onderstaand exemplaar zat bij enkele sepiastokken. Een prima schuilplaats zal hij gedacht hebben, maar een heel herkenbare plek voor duikers om 'm te vinden. Toch bleef ie er weken en misschien zelfs maanden zitten.

Op dezelfde dag gingen we na een tip bij Wemeldinge het water in en vonden we een uitzonderlijk mooi exemplaar, een roodgekleurd zeepaardje! 2 zeepaardjes op één dag had ik nog niet eerder meegemaakt en dan een roodgekleurd Kortsnuitzeepaardje was hoogst uitzonderlijk.

Toen ik te horen kreeg dat er nog een tweede zat ben ik zo snel mogelijk teruggekeerd in de hoop om het andere ook te zien en ze misschien samen op de foto te krijgen. En jawel hoor, het andere exemplaar zat op hetzelfde sepiastokje. Een ongelofelijk moment als fotograaf om dit fenomeen mee te maken. Het is moeilijk om op zo'n moment kalm te blijven en de diertjes zo weinig mogelijk te storen.

Twee weken later keerde ik nog eens terug en toen zaten ze er nog steeds. Niet meer samen, maar in mekaars buurt. De duik ervoor was ik met de groothoeklens op stap geweest in het Grevelingenmeer en onderstaande foto is het resultaat van een beeld-op-beeld foto oftewel 2 foto's die mekaar overlappen Dat kan in het fototoestel zelf.

Tot slot nog een laatste bemerking: ik gun het elke duiker om een zeepaardje te zien in zijn natuurlijke habitat, maar ik hoop dat iedereen beseft dat die diertjes stress krijgen van teveel duikers die hun ritme komen verstoren. ik ben daar mee schuldig aan want ook mijn flitsers zijn niet goed voor de diertjes. Ik let er wel altijd op dat ik ze zo voorzichtig mogelijk benader en ze niet té lang lastig val. Ik ben ook heel kieskeurig in mijn berichten die ik op de sociale media plaats en vernoem ook nooit exacte locaties. Ik hoop dat we zo op deze manier tot een consensus kunnen komen die voor iedereen leefbaar is en dat we nog jaren kunnen genieten van onze prachtige onderwaterwereld.

 Gisterenavond vond de prijsuitreiking van het Open Nederlands Kampioenschap plaats, een wedstrijd die eerder dit jaar doorging in de Zeeuwse wateren.. Ik behaalde er enkele mooie podiumplaatsen:

In de algemene rangschikking werd ik tweede, een prestatie waar ik heel blij mee ben. Ik wil  de organisatie bedanken voor een mooie avond, de jury voor al hun harde werk (en wijze beslissingen ;-) en mijn model, Mermaid Céline, die het koude water trotseerde van het Grevelingenmeer.

Meer wedstrijdfoto's vind je hier.

De kleinste inktvis van Zeeland is zonder twijfel de Atlantische dwerginktvis (Sepiola atlantica). Met een totale lengte van maximum 5 cm heeft hij zijn naam niet gestolen. In duikerskringen spreken we kortweg van de Sepiola. Deze bodembewoner van ondiepe kustwateren en estuaria graaft zich in het zand in en wacht geduldig op een prooi die vanuit deze hinderlaag wordt buitgemaakt. Het voedsel bestaat vooral uit jonge garnalen en aasgarnalen.

De Sepiola is een tienarmige inktvis en heeft een klein zakvormig  lichaam dat met de kop vergroeid is aan de rugzijde. Hij is melkachtig transparant  en beschikt over bruinrode en gele pigmentvlekjes die in een oogwenk van kleur kunnen veranderen.

 Aan de kop heeft hij 5 paar armen, waarvan één paar langer. Hiermee gooit het diertje zandkorrels over zijn lichaam om zich te camouflereren. Een grappig moment om waar te nemen!

De Sepiola is op verschillende vlakken best een grappige inktvis. Als hij zich bedreigd voelt neemt hij een soort van karate houding aan en spreidt zijn tentakels in een dreigende houding open.

Als deze dreighouding geen resultaat oplevert, dan kiezen ze net als hun grotere neefjes de Zeekatten om weg te vluchten, soms met een wolk van inkt achterlatend om de aanvaller te misleiden.

Deze prachtige inktvisjes fotografeerde ik bij Scharendijke op een diepte tussen 3 en 7 meter. Ik zocht vooral op de plekken waar er zandbodem was.

Meer foto's vind je hier.

Ieder jaar in mei kijkt menig duiker er naar uit: de Sepia's! Vanuit de Golf van Biskaje komen deze inktvissen terug naar hun geboortegronden om zich voort te planten.

Afgelopen dinsdag was ik er naar op zoek bij de Bergse Diepsluis. Na een uitgebreide zoektocht kwam ik een koppeltje tegen. Na enkele korte pogingen van het mannetje om te paren, lukte het hem uiteindelijk dan toch.

Het liefdesspel bij Sepia's duurt maar even, maar herhaalt zich iedere keer als er eitjes moeten bevrucht worden. Uiteindelijk moet je wel een beetje geluk hebben om op het juiste moment aanwezig te zijn.

Hopelijk volgen er nog meer koppeltjes de volgende weken, want elk jaar lijken het er miner en minder te worden. Worden ze gevangen genomen of blijven ze op hunweg door de Oosterschelde ergens hangen? Geen idee, maar het zou jammer zijn mochten deze speciale diertjes hun geboortegronden niet meer bereiken.

Meer foto's vind je hier.

Op het CMAS wereldkampioenschap is het niet gelukt, maar deze keer wel: ik ben wereldkampioen onderwaterfotografie geworden bij Underwaterphotography.com! Deze internet onderwaterfotografiewedstrijd uit de Verenigde Staten is de langstlopende en meest bezochte website voor onderwaterfotografen. Gedurende het ganse jaar kunnen er foto's ingestuurd worden in 18 verschillende categorieën. Wekelijks en maandelijks worden er 'hotshots' verkozen door de jury. Die komen in aanmerking voor de uiteindelijke jurering op het einde van het jaar. In elke categorie worden er 3 winnaars en enkele 'runner ups' verkozen.

Ik begon vorig jaar in maart deel te nemen en diende  meer dan 400 foto's in. Ik mocht maximum 2 foto's per dag insturen. Bij de categorie gematigde wateren behaalde ik een eerste en derde plaats. Onder gematigde wateren word verstaan: groene wateren ten noorden of zuiden van de tropische zones die koud genoeg zijn voor duiken in een droogpak. Dat is een mooie omschrijving om  mijn Zeeland foto's onder die categorie in te dienen.

In de macro/super macro categorie behaalde ik een tweede plaats met een foto van een kwalvlo in een oorkwal. Deze foto nam ik in de Oosterschelde.

En tot slot behaalde ik nog enkele eervolle vermeldingen in verschillende categorieën.

Net als bij het CMAS wereldkampioenschap onderwaterfotografie kan je in deze wedstrijd  enkel medailles winnen. Het gaat 'm dus om de eer. Ik heb er veel plezier aan beleefd!

Het overkomt me niet vaak, maar enkele dagen geleden stond ik voor dag en dauw aan de Oosterschelde. Er stond een vroege ochtend duik gepland bij Sint-Annaland. Met camera en statief in de hand trok ik richting het strandje en nam er onderstaande foto's.

Onder de waterspiegel was de zichtbaarheid niet veel soeps. Zeg maar erwtensoep. Deze beeld op beeld opname is een mengeling van 2 foto's: de bovenste helft nam ik bij Sint-Annaland en de Zeedahlia bij Den Osse aan het Grevelingenmeer.

Bij Den Osse was de zichtbaarheid in het ondiepe gedeelte dan ook veel beter. Dankzij de zon kon ik deze menglichtopname maken.

Meer foto's uit Zeeland vind je hier.