Het was eventjes geleden dat ik nog iets schreef voor Onderwatersport, het magazine van de Nederlandse Onderwatersport Bond, maar nu is het er toch van gekomen. "Zo Gemaakt" is de titel van een terugkerende rubriek in het magazine, waarbij de maker van een bepaalde onderwaterfoto uitlegt hoe het beeld tot stand gekomen is. Enkele maanden geleden maakte ik in de Oosterschelde een foto van een Kortsnuitzeepaardje. De foto viel in het oog bij de hoofdredacteur  en ik verleende graag mijn medewerking. Je vindt de uitleg (in Pdf) ook bij publikaties.

Gisteren was ik van plan om een vroege ochtenduik te maken bij de Zeelandbrug. Maar een baby maakt je nachten niet altijd gemakkelijk en dus was ik  aan de late kant vertrokken. Desondanks het vroege uur was er al een vreselijke ochtendspits rond Antwerpen waar ik me nog net kon doorwurmen. Ik was goed op weg op de A58 richting Goes en opeens stond alle verkeer stil. Ik realiseerde me dat ik de kentering niet ging halen en gooide mijn plannen om. Dan maar terugrijden en een duikje bij de Bergse Diepsluis. Toen ik daar aan het water stond leek het me geen goed idee om er in te springen. De wind stond vrij krachtig  op de kant. Dan maar naar Sint-Annaland, dat lag gunstig uit de wind. Ik haastte me het water in en hoopte stiekem dat mijn lekke droogpak het nog eventjes ging uithouden. Bij de eerste meters werd het al vlug duidelijk dat de zichtbaarheid heel goed was en vol goede moed begon ik mijn speurtocht langs de vele sponzen die Sint-Annaland rijk is. Toch een unieke plek, want ik ken geen andere duikstek waar ze zo massaal aanwezig zijn.

Ik vond er ook allerlei bewoners zoals grondels, hooiwagenkrabben, krabben, zeenaalden en andere soorten.

Eén Grote zeenaald kon ik wel heel dichtbij benaderen. Het dier verschuilde zich tussen wat Geweisponzen en hield zich stil in de hoop niet gezien te worden.

Na een uurtje voelde ik  toch water in mijn duikpak binnensijpelen.  Ik maakte rechtsomkeer, want ik had nog een hele weg terug te gaan. Niet veel later viel mijn oog op een klein wit visje. Ik naderde het behoedzaam en zag dat het een  zeedonderpad was. Waarschijnlijk nog een jong diertje aan de grootte te zien. Nu  heb ik die diertjes al in vele kleuren gezien, maar nog nooit zo wit.

Ik dacht meteen dat het een albino was, zoals die albino walvis die vorig jaar bij de Australische kust gezien was.
Moby Dick, maar dan in het klein!

Ik schat dat het diertje kleiner dan  tien centimeter was. Daarom dacht ik eerst dat het om een Groene zeedonderpad ging, die zijn namelijk kleiner dan de Gewone zeedonderpad. Maar het ontbreken van de uitsteeksels aan beide mondhoeken is toch een belangrijk  determinatiepunt. Hopelijk valt het diertje niet te fel op omdat het (nog) geen schutkleuren heeft, want als er predatoren in de buurt zijn, zal het vlug afgelopen met hem zijn.

Achteraan, bij de staart,  lijken de kleuren wat donkerder en zie je ook nog enkele witte vlekken. Het is leuk om dieren een naam te geven. Zo heb je Dolf de Snotolf of Happie de zeehond, dus daarom doopte ik dit exemplaar om met de gepaste naam Gino de albino. Ale gelijkenissen met bestaande personen of figuren zijn puur toeval...
Meer foto's vind je hier!

Gisteren vond de bekendmaking van de wedstrijdwinnaars van het Abyss Internationale fotofestival in Venetië plaats. Ik nam er voor de 2de keer aan deel.  In 2015 behaalde ik er nog een 4de plaats in de categorie parasieten, maar dit jaar deed ik het beter. In de categorie zoet water kreeg ik de 2de plaats voor onderstaande foto die ik dit jaar maakte in Turnhout.

Dat fotografie op een subjectieve manier beoordeeld wordt, bewijzen de 2 onderstaande foto's. Ik heb ze al enkele keren ingediend voor wedstrijden, maar ze zijn nog nooit in de prijzen gevallen. Alhoewel ik ze heel mooi vind, vallen ze bij de jury niet in de smaak. Of er zijn nog betere foto's ingediend natuurlijk! Deze keer geraakte ik er  dan toch tot aan een 5de en 8ste plaats mee. Ik mag tevreden zijn!

Onlangs vond de prijsuitreiking van het Marmara festival in Turkije plaats. Het duurde even voor de uitslag online werd geplaatst en ik keek er met grote belangstelling naar uit. Met grote fierheid kan ik wel stellen dat ik het niet slecht heb gedaan, ik ben er als beste fotograaf van het festival bekroond.

Wat gaat de tijd tegenwoordig snel! Het is inmiddels weer bijna 3 maanden geleden dat ik nog een bericht geplaatst heb en daar is een goede reden voor: ik heb niet veel meer in het water gelegen! De afgelopen 25 jaren is me dat niet vaak overkomen, maar nu was er daar een goede reden voor, namelijk de geboorte van onze dochter Océane. Jawel, u leest het goed en voor alle duidelijkheid: ik mocht de naam kiezen!
Océane werd pas begin september verwacht, maar kon niet meer wachten en sprong er op 22 juli al uit. Onderstaande foto nam ik nog in juni tijdens een shoot in het bad. En als u zich afvraagt hoe we dat water zo wit kregen dan is het antwoord daarop: melk! De bloemen en de bladeren waren trouwens echt.

Net voor het grote gebeuren lag ik bij Strijenham aan de Oosterschelde nog bij enkele honderden Steenslijmvisjes (Lipophrys pholis). Die waren erg actief op zoek naar voedsel en gingen meermaals de confrontatie  met de krabben aan. Wat een lefgozers!

Het mooiste moment was toen er drie Steenslijmvisjes op een rij gingen liggen. Ik mikte met mijn snoot boven het middelste visje in de hoop de twee anderen er ook op te krijgen.

Bij de Bergse Diepsluis toonde mijn buddy Frank Visser een mooie Groene zeedonderpad (Taurulus bubalis).  Bedankt voor de vondst!

Er zwommen die dag veel Oorkwallen (Aurelia aurita)  en Kompaskwallen (Chrysaora hysoscella) rond. Ik spendeerde heel wat tijd om de kwalvlooien (Hyperia galba)  die zich in deze kwallen bevinden te fotograferen. Een werkje waarvoor je veel geduld moet hebben.

Begin augustus lag ik dan nog eens in het water om samen met vrijduikers Bart en Sophia wat te oefenen voor het tweede luik van het Open Belgisch Kampioenschap. Dat gaat door in zoet water tijdens de tweede week van september. Natuurlijk kan ik daar nog niet veel over tonen, want ik wil niet teveel in mijn kaarten laten zien. De concurrentie loert mee ;-)

En zo is de zomer razendsnel aan het voorbij vliegen. Ik pendelde voortdurend tussen werk en ziekenhuis, want Océane moest nog enkele weken op de afdeling neonatologie verblijven, maar bij de geringste kans profiteerde ik er van om in het water te springen. (Iets dat mijn dochtertje trouwens ook al graag doet...)
Enkele dagen geleden kreeg ik nog eens zo'n kans en trok ik naar de Zeelandbrug. Wat was het zalig om nog eens in het zilte nat te vertoeven bij een heerlijke watertemperatuur van 20°C en een uitstekende zichtbaarheid. De jonge Zeekatjes zijn alom tegenwoordig.

Behalve de Bruine plooislakken kon ik geen naaktslakken vinden, maar dat kon de pret niet bederven. Er waren genoeg andere onderwerpen te vinden, zoals onderstaande pubers...

Tot slot vond ik nog een zeepaardje.  Ik maakte er in Photoshop een dubbelopname van. De perfecte afsluiter van een ongewone zomer.

Meer foto's vind je hier.

Gisteren vond de prijsuitreiking van het Festival International du Monde Marin  in Hyères plaats. Ik werd er derde in de categorie groothoek. Is hij daar nog wel blij mee, hoor ik u denken. Jawel hoor! Elke top drie plaats is plezant en vooral als ik in de prijzen val met "een foto van bij ons". De foto met de snoek die zich verborgen houdt onder takken en bladeren tegen de oever, nam ik vorig jaar in de Put van Ekeren. Omdat wij in onze lokale wateren vaak slechtere zichtbaarheid hebben dan de meeste andere buitenlandse fotografen, vind ik het een eer om bij de prijswinnaars te zijn. Het is ook een positief signaal naar alle opkomende talenten: je hoeft het niet ver te gaan zoeken! ;-)

Het is weer zover: de Sepia's zijn in Zeeland toegekomen! Het was weer even wachten, maar sinds kort zijn er  op internet al ettelijke foto's en filmpjes de revue gepasseerd. Ik was er nog niet aan toegekomen om zelf een kijkje te gaan nemen omdat ik voor het OBK mij vooral gericht had op het Grevelingenmeer. Dus trok ik gisteren rond de middag naar de Bergse Diepsluis. Ik had een hele horde duikers verwacht, maar er stonden slechts een tiental auto's op de parking. Dan maar meteen het water in. De wind stond echter schuin op de kant waardoor het water een bruine kleur had. Dat beloofde niet veel goeds. Na enkele meters doorheen het ondiepe water begon de zichtbaarheid beter te worden. Vrij snel kwam ik een hele tros Pijlinktviseieren tegen die afgezet waren tussen de wilgentakken.

Op weg naar het oosten kwam ik nog heel wat takken tegen, echter nergens Sepia's of Pijlstaartinktvissen te bespeuren. Dan maar terug naar het westen gezwommen langs het platform waar ik de Zeedahlia nog eens een bezoekje bracht. 

Na een tiental minuten westwaarts palmen, kwam ik de eerste stokken tegen. Die waren flink begroeid met allerlei soorten zakpijpen.

Ik probeerde verschillende dieptes uit en zwom zelfs helemaal terug oostwaarts in een tweede poging om iets van inktvissen waar te nemen. Maar hoe ver en hoe lang ik ook zwom, nergens was er een levende ziel te bekennen. Dat was enkele jaren geleden wel anders. Toen had ik soms zes tot negen sepia's op één foto. Enigszins teleurgesteld verliet ik na twee uren het water.

Dan maar een tweede poging bij de Zeelandbrug.  Het was al avond en voor het laagwater getij stonden al redelijk wat duikers klaar om het water in te gaan. Ik maakte me vlug klaar en vertrok een dik halfuur te vroeg. De stroming viel best mee en na vijf minuten vond ik een andere onderwaterfotograaf die bij enkele Sepia's lag. Ik legde me er voorzichtig bij.

Al snel kwam het tot een conflict tussen twee rivaliserende mannetjes Sepia's. De reden was het vrouwtje dat onder het ene mannetje hangt (zie foto hierboven). Daar wou  het opdringerige mannetje wel eens mee paren. Zoals gewoonlijk mondde het uit op een korte krachtmeting tussen de mannetjes. Doordat ik een trage sluiterijd had ingesteld heb ik er spijtig genoeg geen scherpe foto's van kunnen nemen. Tenslotte was het al tegen 21 uur aan en het daglicht begon langzaam te verdwijnen.

Even later kwamen de andere duikers toe en was het gedaan met het goede zicht. Sommigen kwamen letterlijk hun camera voor mijn neus houden en schenen met felle lichten op de Sepia's. Natuurlijk zijn die beestjes daar niet van gediend en het duurde niet lang vooraleer er geen enkele Sepia nog te bespeuren viel. De zichtbaarheid was op sommige plaatsen ook al herleid tot nul. Dan maar een toertje gedaan. Na een tijdje kreeg ik een vrouwtje in de gaten. Ik legde me er voorzichtig bij en kon haar tot op enkele centimeters benaderen.

Maar ook hier kwamen er al snel andere duikers op af die het diertje wegjoegen. Zo ging het nog een tijdje voort tot de meeste duikers het strijdtoneel verlieten. De rust keerde weer en de Sepia's ook.  Vanaf dan klaarde het water terug uit en leek het er op dat de Sepia's zich meer op hun gemak voelden. Soms moest ik zelfs achteruit zwemmen omdat ze zo dicht in mijn richting kwamen.

Uiteindelijk telde ik toch maar een vijftal exemplaren. Dat is ooit bij de brug anders geweest. Wat is er toch gaande met de Sepia's? Worden ze weggevist? Of komt het -  zoals iemand onlangs vertelde - door de windmolens op zee, waar de diertjes ook een basis vinden om hun eieren af te zetten?

Eigenlijk zijn er nu veel te veel duikers voor veel te weinig Sepia's. Dat kan zo niet blijven doorgaan. Als ik terugdenk aan de periode dat het Zeepaardje bij de brug gesignaleerd was en hoe dat ene diertje belaagd werd door honderden duikers, dan weet je op voorhand dat zo'n scenario's zich niet al te vaak kunnen herhalen. Ik hoop dan ook op betere tijden waar we terug meer van deze wondermooie diertjes zullen te zien krijgen.

De grootste wens koester ik echter op het gebied van het ecologische bewustzijn bij duikers. Zonder hier de moraalridder te willen uithangen, hoop ik dat er in de duikopleidingen voldoende aandacht zal worden besteed aan hoe  voorzichtig we met deze en andere dieren moeten omgaan. Wat ik soms zie grenst aan het ongelofelijke.  Dan lijkt het net of er geen grenzen meer zijn om aan een goed beeld te komen. Een goed natuur foto- of videograaf moet er zich bewust van zijn dat het dier niet of zo weinig mogelijk mag gehinderd worden. Trouwens, het is pas dan dat de beste beelden gemaakt worden! Wanneer het stof opklaart...
Meer foto's vind je hier.

Het is weeral eventjes geleden dat ik nog iets neerpende en het klinkt cliché, maar ik heb tijd tekort! Daarom vat ik in één berichtje samen wat ik de voorbije weken gedaan en gezien heb.  Begin april begon vrij rustig met een mooi duikje bij Den Osse waar ik nog eens een Zeedahlia-toertje maakte langs deze prachtige bloemdieren.

Vooral onderstaande foto waar het licht dwars doorheen de dahlia lijkt te gaan vond ik wel bijzonder.

De week erna kregen we een bericht dat er een speciaal naaktslakje gespot was bij Scharendijke: het Groene rolsprietslakje. Samen met de twee andere musketiers  (lees: duikers) gingen we op zoek naar een speld in een hooiberg.  Toch gebeurde het onverwachte: Gino vond er eentje in ondiep water en desondanks dat hij zelf geen  foto meer kon nemen haalde hij ons erbij. Toch een vriendelijke jongen hoor. Bedankt Gino!

In de buurt vond ik nog een garnaal tussen de wieren en het tafereel deed me denken aan de lente.

Garnalen zijn er trouwens volop te vinden. Bij de Zeelandbrug vond ik er eentje die heel stil bleef zitten. Ik kon  het diertje zo dicht benaderen dat ik hem of haar recht in de ogen keek.

Van de brug gesproken: de zichtbaarheid viel er de afgelopen weken mee. Misschien daarom dat de Slanke waaierslakken mekaar vonden en er  zich hele orgieën afspeelden op de bodem van de Oosterschelde.

Vorige week waren ze nog  steeds druk bezig en ging ik ze terug lastig vallen.  Ik denk dat ik nu stilaan genoeg foto's van Slanke waaierslakken heb ;-)

Niet alleen de ogen van garnalen boeiden me plots, ook de ogen van  de Fluwelen zwemkrab en heremietkreeft moesten er aan geloven.

Verder probeerde ik nog iets uit met een Zeeanjelier en tegenlicht en wou ik vooral de stam goed uitgelicht zien zodat je er dwars door kon kijken. Wel interessant wat er daar allemaal te zien is...

Afgelopen maandag gaf ik een masterclass in de lokalen van Hugyfot. Ik had het over een stokpaardje van mij: snootfotografie. Het werd een leuke avond met een geboeid publiek.

De dag erna lag ik alweer in het water en dit keer had ik mijn groothoeklens opgezet. Niet meteen de beste keuze, want de zichtbaarheid viel wat tegen, maar ik heb inmiddels al wat ervaring in moeilijke omstandigheden en ik kan ook wat photoshoppen ;-)

De kwallen vlogen me rond de oren en uit een Zeeappel kwam er rook! Die zorgde waarschijnlijk voor het nageslacht. Dit fenomeen was ik bij de Zeeappels nog niet eerder tegengekomen.

En nu heb ik u nog maar een klein gedeelte van de voorbije weken verteld en laten zien. Maar dat was meteen ook het meest relevante nieuws! De rest bespaar ik u en voor diegenen die er niet genoeg van krijgen: hier staan er nog meer foto's.

Eergisteren bezocht ik voor het eerst de duiktank Transfo te Zwevegem. Dankzij een samenwerking van de Audiovisuele Commissie (NELOSAC) en de Sportcommissie van NELOS kon ik deelnemen aan een initiatie vrijduiken. Na een uurtje theorie in het leslokaal zakten we af naar de duiktank. Met een diepte van 15 meter, een diameter van 20 meter en  4,7 miljoen liter water was die niet klein uitgevallen. De vrijduikers waren zich al aan het opwarmen terwijl er extra licht werd geplaatst dat ter beschikking was gesteld door Greenforce.

De lichtkoepel liet ook veel licht door, wat er voor zorgde dat foto's recht naar boven toe niet gemakkelijk te belichten waren. Ik hield me zo dicht mogelijk tegen de daallijn en wachtte tot de vrijduikers op nog geen meter van mij passeerden. Om geen overbelichting van de achtergrond te verkrijgen nam ik een korte sluitertijd van 1/250ste of soms zelfs 1/320ste en koos ik voor een kleine diafragma opening. De flitsers stonden bijna op volle kracht.

Om zich voor te bereiden en ontspannen aan hun duik te beginnen, liggen vrijduikers horizontaal op hun rug aan de oppervlakte. Ik vond het een mooie gelegenheid om enkele foto's recht naar boven te nemen. De moeilijkheid hierbij is om niet teveel uit te ademen, want anders krijg je allemaal luchtbellen op de foto.

Al de instellingen moesten dan weer aangepast worden wanneer de vrijduikers dieper waren en er veel minder invallend licht van bovenaf  was. Om die enorme verandering op te vangen had ik mijn ISO waarde op 400 gezet, waardoor ik  vliegensvlug diafragma en sluitertijd veranderde.

Op het einde vroeg ik aan Bart en Sophia om nog wat te poseren. De verroeste buis met kleurrijke achtergrond leek me een mooi kader om de twee vrijduikers te laten doorzwemmen.

Daarna vroeg ik hen om nog wat andere houdingen aan te nemen. Om storende elementen uit de achtergrond weg te halen moest ik wel wat creatief met Photoshop te werk gaan.

Aan vrijduiken zelf  ben ik niet toe gekomen, de tijd ging veel te snel! Maar wat was het plezierig om eens totaal iets anders te doen van wat ik gewoon ben. Misschien moet ik de volgende keer de camera eens aan de kant laten...
Meer foto's vind je hier.

Gisterenavond vond de prijsuitreiking van het Paf Tachov festival in Tsjechië plaats. Ik won er de eerste prijs en een eervolle vermelding in de categorie zoet water.

In de categorie zwart - wit kreeg ik ook een eervolle vermelding met onderstaande foto.

Mijn audio visuele presentatie viel voor de derde keer in de prijzen. Ik won er de 2de plaats mee.

Allemaal foto's die ik in België genomen heb. Zeg nu nog dat er in ons landje onder water niets te zien is ! ;-)

 Ik heb 2 keer heuglijk nieuws. Gisteren was ik in Nederland op de prijsuitreiking van de natuurfotografiewedstrijd "de Groene Camera". Voor het onderdeel Natuurfotograaf van het jaar 2017 van de Groene Camera mocht je als fotograaf een samenhangend, verhalend portfolio van 7 tot 9 beelden inleveren. Ik won er de tweede plaats oftewel "Runner up". Daar ben ik heel blij mee omdat er in zo'n soort wedstrijd veel meer foto's van de natuur aan land worden ingestuurd en het niet zo evident is om met een portfolio van onderwaterfoto's in de prijzen te vallen. Ik koos voor een reeks van 8 foto's die ik in Zeeland gemaakt had.

Hieronder zie je alle winnaars en runner ups uit alle categorieën. Duikmaat Gino Symus en  Nederlander Sander van der Heijden staan ook op de foto, zij behaalden de eerste en tweede plaats in de categorie Onderwater.  Proficiat!

Op hetzelfde tijdstip van de prijsuitreiking van de Groene Camera werden er ook prijzen uitgedeeld in Staatsburg op het Festival Européen de l'image sous-marine. In de  audiovisuele presentaties won ik er de tweede prijs met de reeks "de Perfecte vijver".

Binnenkort geef ik weer een Masterclass fotografie. Tijdens een 3 uur durende sessie geef ik al mijn geheimen prijs om prachtige foto's te maken zonder zweefvuil in beeld te hebben. Ik zal ook aantonen dat je met snoot fotografie meer kan dan alleen macro plaatjes schieten. Hieronder vind je alle info terug. Wacht niet te lang met inschrijven want de plaatsen zijn beperkt!

Vorige maand stond in het teken van vakantie en dus trok ik voor de tweede keer richting Zuid-Afrika. Deel 1 vind u in het archief  hier aan de rechterzijde van deze pagina  wanneer u op 'maart 2016' klikt.   Waarom ik terug naar de West-Kaap trok was voor mij erg duidelijk: een mooie streek, lekker eten en drinken en vooral een prachtige onderwaterwereld! Maar vooraleer ik naar de kust ging, trok ik landinwaarts richting Inverdoorn wildpark.

Inverdoorn ligt op een dikke twee uur rijden vanuit Kaapstad en het landschap op de weg er naartoe was al indrukwekkend, dus hier en daar stopte ik om een foto te maken. Het park beschikt over verschillende accomodaties, maar ik koos voor een overnachting in een tent. Nu ben ik vroeger wel af en toe wel gaan kamperen, maar dit was toch de eerste keer dat ik een bed en badkamer  in de tent ter beschikking had!

Voor het avondeten trokken we er al meteen op uit voor een drie uur durende rondrit tussen de Afrikaanse leeuwen, Zebrapaarden, Gemsbokken, Springbokken, Wildebeesten, Buffels, Neushoorns, Nijlpaarden, Giraffen, Struisvogels en andere wilde dieren.

Bij zonsondergang kregen we een glaasje wijn aangeboden om daarna terug naar het kamp te rijden en er van een heerlijk braai (barbecue) te genieten.

De volgende ochtend kregen we opnieuw een drie uur durende tocht voorgeschoteld en konden we de Jachtluipaarden zien lopen.  We stapten uit en voelden ons klein bij de Giraffen en we troffen knuffelende Wildebeesten aan.

In wildparken zoals Inverdoorn tref je niet echt wilde dieren aan in de letterlijke zin van het woord. Het is en blijft een hele grote dierentuin waar dieren gevoederd worden en er ook een afrastering staat. Maar het is echt een leuke belevenis en voor vele mensen een kans om de dieren eens van dichtbij te zien in een natuurlijke omgeving. De passie voor de dieren die onze gids toonde en de manier waarop hij erover vertelde riep alleen maar respect op. Met een goed gevoel en een pak foto's op het geheugenkaartje reed ik dan ook het park uit richting Simon's Town.

Simon's Town is een klein stadje aan de oostkust van het schiereiland met uitzicht op False Bay. De laatste dagen van mijn vorige reis was ik hier komen duiken en vond er een uitbundige en kleurrijke onderwaterwereld. Ik dook er tussen het kelp met de Gevlekte zevenkieuwhaaien en bij Patridge point met de speelse Kaapse pelsrobben. Ook dit jaar waren die van de partij, al was de zichtbaarheid op sommige momenten  een stuk slechter.

In deze periode van het jaar staat er vaak een stevige wind uit het zuidoosten en die waait dan recht in de baai binnen. Geen goed nieuws voor de zichtbaarheid dus en wat vooral parten speelt bij het fotograferen is de enorme deining. Ook op diepte word je vaak heen en weer gewiegd.  Wanneer de wind dan enigszins wat temperde greep ik mijn kans om zowel van de kant als met de boot er op uit te trekken en het water in te springen om de kleurrijke riffen van False bay te fotograferen.

Wanneer de wind het duiken verhinderde, deed ik een uitstap naar de wijnstreek. Vooral Franschhoek kon me wel bekoren met zijn mooie gebouwen en riante wijndomeinen.

En dan het hoogtepunt van de reis: de trip naar de Blauwe  haaien! Dat was iets waar ik naar uitgekeken had omdat ik ze nog nooit eerder gezien had. Om deze prachtige dieren te zien moet er wel ver uit de kust gevaren worden en dat was er bij de eerste poging teveel aan. Na 21 kilometer besloot de schipper terug te keren omdat het weer slechter dreigde te worden. Gelukkig kreeg ik enkele dagen later wel een herkansing en bij een kalme zee op 32 kilometer uit de kust, lag ik op 10 meter diepte tussen een groep Blauwe haaien.

Die werden gelokt met "chum", een smurrie van visafval. Langs alle kanten werden we belaagd, maar verder dan enkele rakelinkse passages en hier en daar een vriendelijk duwtje ging het gelukkig niet. Een droom voor elke duiker om deze  dieren van zo dichtbij te mogen bewonderen.

Al bij al was dit geen echte duikreis, maar eerder een combinatie van land- en duikavontuur. Omdat de wind vaak te sterk was, kon er niet altijd gedoken worden.  De duikomstandigheden zijn zelfs al zwaar genoeg bij goed weer! Maar aan land is er genoeg te beleven. En zo moet je mijn inziens Zuid-Afrika bekijken: beide biotopen zijn een bezoekje meer dan de moeite waard!
Meer foto's vind je in dit album!

Het begint bijna traditie te worden dat ik tijdens de eindejaarsperiode hier nog een woordje neerpen. Ik las net nog het bericht dat ik vorig jaar postte en herinner me nog precies de periode waarin ik het schreef. Een jaar met ups en downs klonk het een beetje zwaarmoedig en dat was het ook wel. Maar kijk, we zijn nu weeral een jaartje verder en het ene jaar is het andere niet. Met de fotografie ging het dit jaar meer dan uitstekend. Ik werd Belgisch kampioen en tegelijk ook fotograaf van het jaar en bij onze buren werd ik winnaar van het Open Nederlands Kampioenschap. Ik deed ook mee met de fotowedstrijden van Nature Talks en het Lowland festival en won er in beide onderwater categorieën  de eerste plaats.  In Frankrijk, Slovenië en de Verenigde Staten ging het ook zeer goed en zo kan ik nog even doorgaan. Maar dat is niet wat ik u wil meegeven. Wat ik daarmee wel wil duidelijk maken is dat het ene jaar het andere niet is. Na regen komt zonneschijn klinkt wel erg cliché, maar dat staat als een paal boven water.  Of in mijn geval onder water... Mocht uw jaar niet zo succesvol geweest zijn dan het mijne, dan wens ik het u zeker toe in het komend jaar. Prettige feestdagen!

Het Lowland Photo festival is het internationale natuurfotografiefestival van de Lage Landen en is dit jaar aan zijn derde editie toe. Het is dé ontmoetingsplaats voor wie houdt van natuur en fotografie.
Tijdens het weekend van 10 en 11 december strijken opnieuw duizenden natuurfotografen neer in Kinepolis Antwerpen om er te genieten van inspirerende lezingen van vermaarde natuurfotografen uit binnen- en buitenland, van de prachtige exposities natuurfotografie met honderden werken én van de grootse natuur- en fotografiebeurs boordevol demo’s en workshops. Aan het festival is er ook een fotowedstrijd verbonden: de Lowland Photo Contest. De prijsuitreiking was gisterenavond. Ik won er de eerste plaats en een eervolle vermelding in de categorie Onder Water.

Na mijn uitleg over hoe ik de foto gemaakt had, kreeg ik nog een waardebon van de firma De Beukelaar in Aartselaar http://www.debeukelaer.be/ die ik mag gebruiken voor Lowepro produkten.