De afgelopen week bezocht ik nog twee keer de sierlijke Waterlelies in Turnhout. Die lijken een enorme aantrekkingskracht op mij te hebben. Ik heb me al afgevraagd waarom, want duiken kan je het amper noemen op twee meter diepte. Is het misschien het feit van eens iets anders te kunnen fotograferen dan het Zeeuwse onderwaterleven of de onderwerpen die ik al jaren fotografeer?
Of trekt het feeërieke decor me aan? Waarschijnlijk een beetje van beiden want na 23 jaren duiken is het inderdaad wel eens leuk om nieuwe dingen voor de lens te krijgen. Het werken met de fisheye-lens is ook een aangename afwisseling op al het macro werk dat ik meestal in de plaatselijke wateren doe.
Maar wat me misschien toch het meest aantrekt zijn de kleurrijke onderwaterlandschappen die ik bij de Waterlelies voorgeschoteld krijg. Elke keer als ik er kom lijkt het landschap veranderd te zijn. In juni leek het onder water nog lente te zijn met de jonge, lange stengels en de frisgroene bladeren van de Waterlelies. Afgelopen week echter, zag alles eruit als in een herfsttafereel. De bladeren zijn aan het verkleuren en hebben mooie groene, gele en rode tinten. Hier en daar is er zelfs oranje of roze bij.
Ook een leuke afwisseling zijn de half/half opnames die een blik geven op de wereld boven en onder de waterspiegel. Meestal is het water in een vijver of meer wel kalm genoeg om dit type van foto's te nemen. Hoe groter de domepoort, hoe makkelijker het is om half/half opnames te maken, maar afgelopen week was het wateroppervlak zo rustig dat ik zelfs met een kleine domepoort onderstaande foto kon maken.
Om tegen de zon in te fotograferen moest ik een diafragmaopening nemen van f/14, en een snelle sluitertijd van 1/320ste bij 200 ISO. De flitsers hield ik onderwater links en rechts van de camera die ik verticaal gedraaid had.
Gelukkig kon ik op de bodem staan, dat vergemakkelijkte het opheffen van de camera uit het water. Na enkele honderden foto's begin je dat toch in de armen te voelen.
Gelukkig kon ik op de bodem staan, dat vergemakkelijkte het opheffen van de camera uit het water. Na enkele honderden foto's begin je dat toch in de armen te voelen.
Bij onderstaande foto hou ik de camera net onder het wateroppervlak naar boven gericht. Hierdoor krijg je door de lichtbreking het effect dat er twee bloemen te zien zijn. Eigenlijk is dit niet zo. De Fransen hebben daar een grappig woord voor: een "trompe-l'oeil" wat letterlijk "bedrieg het oog" of gezichtsbedrog betekent.
Eigenlijk zou ik zo nog uren kunnen doorgaan, maar dat wil ik u, beste lezer, niet aandoen. Oom Hugo zou dan ook veel te veel verbeterwerk hebben, want hij haalt er altijd de taal- en spellingsfouten uit. Waarvoor mijn oprechte dank.
RSS-feed
