Gelukkig kon ik op de bodem staan, dat vergemakkelijkte het opheffen van de camera uit het water. Na enkele honderden foto's begin je dat toch in de armen te voelen.
De afgelopen week bezocht ik nog twee keer de sierlijke Waterlelies in Turnhout. Die lijken een enorme aantrekkingskracht op mij te hebben. Ik heb me al afgevraagd waarom, want duiken kan je het amper noemen op twee meter diepte. Is het misschien het feit van eens iets anders te kunnen fotograferen dan het Zeeuwse onderwaterleven of de onderwerpen die ik al jaren fotografeer? Of trekt het feeërieke decor me aan? Waarschijnlijk een beetje van beiden want na 23 jaren duiken is het inderdaad wel eens leuk om nieuwe dingen voor de lens te krijgen. Het werken met de fisheye-lens is ook een aangename afwisseling op al het macro werk dat ik meestal in de plaatselijke wateren doe. Maar wat me misschien toch het meest aantrekt zijn de kleurrijke onderwaterlandschappen die ik bij de Waterlelies voorgeschoteld krijg. Elke keer als ik er kom lijkt het landschap veranderd te zijn. In juni leek het onder water nog lente te zijn met de jonge, lange stengels en de frisgroene bladeren van de Waterlelies. Afgelopen week echter, zag alles eruit als in een herfsttafereel. De bladeren zijn aan het verkleuren en hebben mooie groene, gele en rode tinten. Hier en daar is er zelfs oranje of roze bij. Ook een leuke afwisseling zijn de half/half opnames die een blik geven op de wereld boven en onder de waterspiegel. Meestal is het water in een vijver of meer wel kalm genoeg om dit type van foto's te nemen. Hoe groter de domepoort, hoe makkelijker het is om half/half opnames te maken, maar afgelopen week was het wateroppervlak zo rustig dat ik zelfs met een kleine domepoort onderstaande foto kon maken. Om tegen de zon in te fotograferen moest ik een diafragmaopening nemen van f/14, en een snelle sluitertijd van 1/320ste bij 200 ISO. De flitsers hield ik onderwater links en rechts van de camera die ik verticaal gedraaid had. Gelukkig kon ik op de bodem staan, dat vergemakkelijkte het opheffen van de camera uit het water. Na enkele honderden foto's begin je dat toch in de armen te voelen. Bij onderstaande foto hou ik de camera net onder het wateroppervlak naar boven gericht. Hierdoor krijg je door de lichtbreking het effect dat er twee bloemen te zien zijn. Eigenlijk is dit niet zo. De Fransen hebben daar een grappig woord voor: een "trompe-l'oeil" wat letterlijk "bedrieg het oog" of gezichtsbedrog betekent. Eigenlijk zou ik zo nog uren kunnen doorgaan, maar dat wil ik u, beste lezer, niet aandoen. Oom Hugo zou dan ook veel te veel verbeterwerk hebben, want hij haalt er altijd de taal- en spellingsfouten uit. Waarvoor mijn oprechte dank.
0 Comments
Vandaag ben ik nog eens zoet water gaan opzoeken. Ik had de fisheye lens opgezet om wat foto's te maken van de Waterlelies. De bloemen waren echter nog niet te zien, dat is nog een beetje te vroeg. Onder de waterspiegel waren de lange stengels al volop aan het groeien en hadden sommige bladeren al hun mooie kleur. Hier en daar zat er zelfs een slakje bij. Tussen de oeverplanten zaten er enorme scholen Baarsjes die nog heel klein waren. Binnen enkele weken ga ik zeker nog eens een kijkje nemen. Dan zullen de Waterlelies in hun volle glorie te bewonderen zijn.
Gisterenavond was ik te gast bij duikvereniging 'Stella Maris' te Roosendaal. Ik gaf er een presentatie van anderhalfuur over verschillende zoet- en zoutwater duikbestemmingen. Voor de pauze kwam de put van Ekeren, het meer van Turnhout en het Fernstein- en Samerangermeer in Oostenrijk aan bod. Na de pauze liet ik beelden en audiovisuele presentaties zien uit de Azoren, Bali en Raja Ampat, natuurlijk met de nodige uitleg erbij. Het was een heel gezellige avond met veel sfeer, drank, lekkere hapjes en na de presentatie een leuke tombola met heel wat prijzen. Mijn complimenten aan de organisator en alle medewerkers die deze avond tot een groot succes maakten en bedankt voor de attenties!
Na mijn avonturen in Tirol van enkele weken geleden, was het terug tijd om in onze lokale wateren te springen. De berichten op de forums over de zichtbaarheid in de Zeeuwse wateren waren echter alles behalve rooskleurig. Het deed me besluiten om een dagje in zoet water door te brengen. Eerst bezocht ik de Waterlelies, die volop in bloei stonden. Daarna trok ik richting Ekeren om er te gaan duiken in de Put van Ekeren. Dit jaar was ik er nog niet geweest, dus was ik benieuwd hoe de waterplanten het daar deden. Ik liet de breedhoeklens opstaan, want het zonnetje was van de partij. Ideaal dus om mooie zonnestralen vast te leggen op de foto. Maar al snel wil een fotograaf meer op de sensor vastleggen dan wat waterplantjes en zonnestralen. Ik hield mijn ogen dus goed open op zoek naar dierlijk leven. Net toen ik het bijna wou opgeven stuitte ik op een redelijk grote Snoek. Ik kreeg slechts één kans om af te drukken want het dier vertrouwde me niet. Gelukkig kreeg ik wat meer kansen bij de kleine Baarsjes die op sommige plaatsen massaal rondzwommen. Zelfs toen ik -na bijna twee uren duiken- terug bij de trap aankwam, werd ik nog steeds vergezeld door jonge Baarsjes. Het bruist dus volop van leven in de Put. Wat kan een duiker zich nog meer wensen...
Ik kan maar niet genoeg krijgen van die mooie Waterlelies. Vorige week had ik al een ganse dag in gezelschap van deze majestueuze waterplant doorgebracht en nu wou ik er weer naartoe. Het weer zat mee met een mooie blauwe lucht, dus was het het uitgelezen moment om nog wat half-half opnames te maken. Onderwater was de zichtbaarheid wat minder door de overvloedige regenval van de nacht voordien. Daarom probeerde ik allerlei verschillende instellingen uit. Ten eerste moesten de externe flitsers een heel stuk naar achter geschoven worden. Ik zette het vermogen op de helft tot zelfs een vierde en gebruikte diffusers. Het voordeel hiervan was dat er minder zweefvuil in beeld kwam en dat de scholen visjes die passeerden niet overbelicht werden. Nadeel was dat met zo weinig flitslicht de diafragmaopening groter moest en de sluitertijd langer. Voor opnames tegen de zon in gaf dit dan weer overbelichting in het bovenste gedeelte van de foto's. De oplossing hiervoor was een kleinere diafragmaopening, kortere sluitertijden van 1/125ste of sneller en de flitsers op volle kracht. Ik probeerde ook om enkele bladeren voor de zon te positioneren om geen uitgevreten plekken in de foto te krijgen. Voor opnames zoals de foto hierboven werkte dat prima, maar toen ik tegenlichtfoto's wou nemen inclusief visjes kreeg ik overbelichte vlekjes door de fel reflecterende huid van de visjes. De oplossing was om het flitslicht goed te doseren, maar vooral om het onderwerp niet té dicht te benaderen. Gewoonlijk hang ik met de fisheye lens (Tokina 10-17mm) op minder dan een halve meter van het onderwerp. Nu bleef ik echter een dikke meter van de Waterlelies af wat tot dit aanvaardbaar resultaat leidde. Meer foto's vind je hier.
Een dikke maand geleden vond ik in een vijver bij Turnhout een groepje Waterlelies. Op slechts enkele meters van de oever en in water van maximaal twee meter diepte, waren deze mooie waterplanten nog maar kleine ukjes van, amper een halve meter groot. Het was dus verbazingwekkend om te zien hoe hun lange stengels nu tot aan de oppervlakte reikten. Ik experimenteerde wat met kleurenfilters die ik voor de externe flitsers plaatste om een wat dramatisch effect te creëren. Er stond niet veel wind, dus was het moment uitgelezen om wat half-half opnames te proberen. Ook foto's van net onder het watervlak gaven een mooie indruk van de prachtige bloemen weer.
Het was weeral twee weken geleden sinds mijn laatste bezoek aan de kikkervisjes. Ik was benieuwd hoe veel ze al zouden gegroeid zijn. Dat viel echter nog wel mee. Op een paar millimeter na leken ze nog steeds op de visjes die ik de vorige keer gezien heb. Ze waren wel duidelijker actief naar voedsel op zoek. Ik ben ook met de fisheye lens gaan experimenteren. Ik vond enkele waterplanten die me de moeite leken om op de foto te zetten.
|
Nieuw op de websiteCategorieën
Alles
|