Eind juni stond er eindelijk nog eens een buitenlandse vakantie op het programma. Voor de vijfde keer stond Bali op het menu. Het eiland van de Goden heeft alles: natuur, cultuur, lekker eten, vriendelijke bevolking en een prachtige onderwaterwereld. Goede vriendin en model Joanna ging ook mee, dus ik keek enorm uit naar de duiken met groothoeklens en natuurlijk ook het leuke gezelschap. Na een lange reis die eigenlijk best snel vooruitgegaan is, stonden we voor de deuren van het Alam Anda Ocean front Resort & Spa. Het werd meteen duidelijk dat dit een uitstekend verblijf ging worden.
De eerste dag maakten we twee kantduiken op het huisrif dat letterlijk vlak voor de deur lag. Het zicht was helder en er stond een milde stroming. De eerste foto's werden gemaakt.
Een bladvisje zat iets hogerop zodat ik de camera in kikvorsperspectief kon houden en de achtergrond mee in beeld kon brengen.
Op duikdag 2 lieten we er geen gras over groeien en trokken we al meteen naar het beroemdste wrak van Zuid-oost Azië: de USAT Liberty. Ik dook er in het verleden al enkele keren en ondanks de vele duikers waren de duiken onvergetelijk. Nu waren we met het busje tot daar gereden en kon ik voor de eerste keer de vrouwen an het werk zien die onze duiksets op hun hoofd naar het water droegen. Indrukwekkend! En deze keer had ik nog een troef mee. Joanna en ik liggen al enkele jaren in het water en ze weet inmiddels bijna blindelings waar en hoe ze moet poseren.
De scholen Bultkoppapegaaivissen en rondcirkelende school Jacks zijn verdwenen en het wrak lijdt onder de vele duikers, maar er blijven nog steeds hele mooie plekjes over waar koralen en andere organismen zich op het wrak gevestigd hebben.
Het is een fantastisch gevoel wanneer je de foto bekijkt die je net genomen hebt en een explosie van kleuren ziet op het LCD schermpje. Toch loonde het af en toe de moeite - zoals onderstaande foto laat zien - om de flitsers af te zetten en de sfeer in natuurlijk licht weer te geven.
Op sommige plaatsen kon ik het wrak inzwemmen en zag ik hoe het licht door spleten en openingen naar binnen viel.
We kozen ervoor om op een andere dag terug te komen en nog eens 2 duiken te maken. De resultaten werden beter en beter en Joanna liet zelfs haar camera aan de kant om voor me te poseren. Mijn geluk kon niet op!
Maar laten we de macro-duiken niet vergeten. Ondanks enkele prachtige onderwerpen zoals dit zwarte Hengelaarsvisje van slechts enkele centimeters groot, vonden we dat er weinig leven te vinden was op de riffen rond het hotel.
De duikplaatsen rond Tulamben waren te ver om met de boot te bereiken, dus lieten we ons met het duikersbusje vervoeren. In het begin zag ik er tegenop om de verplaatsingen te maken, maar gaandeweg begon ik er meer aan te wennen en werd het een aangename dagelijkse routine ;-) Ik begon zin te krijgen om wat te experimenteren met andere technieken.
Elke duik zagen we wel iets bijzonders. Van Bargibanti pygmee zeepaardjes tot en met de superkleine Shaun the Sheep naaktslakjes (Costasiella kuroshimae). De poetsstations bij Seraya secrets, waar ik lang geleden uren heb verbleven, hebben we helaas niet meer teruggevonden, maar we kregen er heel wat andere geschenkjes voor terug.
De dagen vlogen voorbij en voor we het goed en wel beseften zaten we terug op het vliegtuig, dromend van een hele mooie tijd, zowel boven als onder het wateroppervlak. Bedankt voor de mooie herinneringen lieve buddy!
Meer foto's vind je hier.
RSS-feed
