Gisteren vond de prijsuitreiking van het Festival International du Monde Marin  in Hyères plaats. Ik werd er derde in de categorie groothoek. Is hij daar nog wel blij mee, hoor ik u denken. Jawel hoor! Elke top drie plaats is plezant en vooral als ik in de prijzen val met "een foto van bij ons". De foto met de snoek die zich verborgen houdt onder takken en bladeren tegen de oever, nam ik vorig jaar in de Put van Ekeren. Omdat wij in onze lokale wateren vaak slechtere zichtbaarheid hebben dan de meeste andere buitenlandse fotografen, vind ik het een eer om bij de prijswinnaars te zijn. Het is ook een positief signaal naar alle opkomende talenten: je hoeft het niet ver te gaan zoeken! ;-)

Het is weer zover: de Sepia's zijn in Zeeland toegekomen! Het was weer even wachten, maar sinds kort zijn er  op internet al ettelijke foto's en filmpjes de revue gepasseerd. Ik was er nog niet aan toegekomen om zelf een kijkje te gaan nemen omdat ik voor het OBK mij vooral gericht had op het Grevelingenmeer. Dus trok ik gisteren rond de middag naar de Bergse Diepsluis. Ik had een hele horde duikers verwacht, maar er stonden slechts een tiental auto's op de parking. Dan maar meteen het water in. De wind stond echter schuin op de kant waardoor het water een bruine kleur had. Dat beloofde niet veel goeds. Na enkele meters doorheen het ondiepe water begon de zichtbaarheid beter te worden. Vrij snel kwam ik een hele tros Pijlinktviseieren tegen die afgezet waren tussen de wilgentakken.

Op weg naar het oosten kwam ik nog heel wat takken tegen, echter nergens Sepia's of Pijlstaartinktvissen te bespeuren. Dan maar terug naar het westen gezwommen langs het platform waar ik de Zeedahlia nog eens een bezoekje bracht. 

Na een tiental minuten westwaarts palmen, kwam ik de eerste stokken tegen. Die waren flink begroeid met allerlei soorten zakpijpen.

Ik probeerde verschillende dieptes uit en zwom zelfs helemaal terug oostwaarts in een tweede poging om iets van inktvissen waar te nemen. Maar hoe ver en hoe lang ik ook zwom, nergens was er een levende ziel te bekennen. Dat was enkele jaren geleden wel anders. Toen had ik soms zes tot negen sepia's op één foto. Enigszins teleurgesteld verliet ik na twee uren het water.

Dan maar een tweede poging bij de Zeelandbrug.  Het was al avond en voor het laagwater getij stonden al redelijk wat duikers klaar om het water in te gaan. Ik maakte me vlug klaar en vertrok een dik halfuur te vroeg. De stroming viel best mee en na vijf minuten vond ik een andere onderwaterfotograaf die bij enkele Sepia's lag. Ik legde me er voorzichtig bij.

Al snel kwam het tot een conflict tussen twee rivaliserende mannetjes Sepia's. De reden was het vrouwtje dat onder het ene mannetje hangt (zie foto hierboven). Daar wou  het opdringerige mannetje wel eens mee paren. Zoals gewoonlijk mondde het uit op een korte krachtmeting tussen de mannetjes. Doordat ik een trage sluiterijd had ingesteld heb ik er spijtig genoeg geen scherpe foto's van kunnen nemen. Tenslotte was het al tegen 21 uur aan en het daglicht begon langzaam te verdwijnen.

Even later kwamen de andere duikers toe en was het gedaan met het goede zicht. Sommigen kwamen letterlijk hun camera voor mijn neus houden en schenen met felle lichten op de Sepia's. Natuurlijk zijn die beestjes daar niet van gediend en het duurde niet lang vooraleer er geen enkele Sepia nog te bespeuren viel. De zichtbaarheid was op sommige plaatsen ook al herleid tot nul. Dan maar een toertje gedaan. Na een tijdje kreeg ik een vrouwtje in de gaten. Ik legde me er voorzichtig bij en kon haar tot op enkele centimeters benaderen.

Maar ook hier kwamen er al snel andere duikers op af die het diertje wegjoegen. Zo ging het nog een tijdje voort tot de meeste duikers het strijdtoneel verlieten. De rust keerde weer en de Sepia's ook.  Vanaf dan klaarde het water terug uit en leek het er op dat de Sepia's zich meer op hun gemak voelden. Soms moest ik zelfs achteruit zwemmen omdat ze zo dicht in mijn richting kwamen.

Uiteindelijk telde ik toch maar een vijftal exemplaren. Dat is ooit bij de brug anders geweest. Wat is er toch gaande met de Sepia's? Worden ze weggevist? Of komt het -  zoals iemand onlangs vertelde - door de windmolens op zee, waar de diertjes ook een basis vinden om hun eieren af te zetten?

Eigenlijk zijn er nu veel te veel duikers voor veel te weinig Sepia's. Dat kan zo niet blijven doorgaan. Als ik terugdenk aan de periode dat het Zeepaardje bij de brug gesignaleerd was en hoe dat ene diertje belaagd werd door honderden duikers, dan weet je op voorhand dat zo'n scenario's zich niet al te vaak kunnen herhalen. Ik hoop dan ook op betere tijden waar we terug meer van deze wondermooie diertjes zullen te zien krijgen.

De grootste wens koester ik echter op het gebied van het ecologische bewustzijn bij duikers. Zonder hier de moraalridder te willen uithangen, hoop ik dat er in de duikopleidingen voldoende aandacht zal worden besteed aan hoe  voorzichtig we met deze en andere dieren moeten omgaan. Wat ik soms zie grenst aan het ongelofelijke.  Dan lijkt het net of er geen grenzen meer zijn om aan een goed beeld te komen. Een goed natuur foto- of videograaf moet er zich bewust van zijn dat het dier niet of zo weinig mogelijk mag gehinderd worden. Trouwens, het is pas dan dat de beste beelden gemaakt worden! Wanneer het stof opklaart...
Meer foto's vind je hier.

Het is weeral eventjes geleden dat ik nog iets neerpende en het klinkt cliché, maar ik heb tijd tekort! Daarom vat ik in één berichtje samen wat ik de voorbije weken gedaan en gezien heb.  Begin april begon vrij rustig met een mooi duikje bij Den Osse waar ik nog eens een Zeedahlia-toertje maakte langs deze prachtige bloemdieren.

Vooral onderstaande foto waar het licht dwars doorheen de dahlia lijkt te gaan vond ik wel bijzonder.

De week erna kregen we een bericht dat er een speciaal naaktslakje gespot was bij Scharendijke: het Groene rolsprietslakje. Samen met de twee andere musketiers  (lees: duikers) gingen we op zoek naar een speld in een hooiberg.  Toch gebeurde het onverwachte: Gino vond er eentje in ondiep water en desondanks dat hij zelf geen  foto meer kon nemen haalde hij ons erbij. Toch een vriendelijke jongen hoor. Bedankt Gino!

In de buurt vond ik nog een garnaal tussen de wieren en het tafereel deed me denken aan de lente.

Garnalen zijn er trouwens volop te vinden. Bij de Zeelandbrug vond ik er eentje die heel stil bleef zitten. Ik kon  het diertje zo dicht benaderen dat ik hem of haar recht in de ogen keek.

Van de brug gesproken: de zichtbaarheid viel er de afgelopen weken mee. Misschien daarom dat de Slanke waaierslakken mekaar vonden en er  zich hele orgieën afspeelden op de bodem van de Oosterschelde.

Vorige week waren ze nog  steeds druk bezig en ging ik ze terug lastig vallen.  Ik denk dat ik nu stilaan genoeg foto's van Slanke waaierslakken heb ;-)

Niet alleen de ogen van garnalen boeiden me plots, ook de ogen van  de Fluwelen zwemkrab en heremietkreeft moesten er aan geloven.

Verder probeerde ik nog iets uit met een Zeeanjelier en tegenlicht en wou ik vooral de stam goed uitgelicht zien zodat je er dwars door kon kijken. Wel interessant wat er daar allemaal te zien is...

Afgelopen maandag gaf ik een masterclass in de lokalen van Hugyfot. Ik had het over een stokpaardje van mij: snootfotografie. Het werd een leuke avond met een geboeid publiek.

De dag erna lag ik alweer in het water en dit keer had ik mijn groothoeklens opgezet. Niet meteen de beste keuze, want de zichtbaarheid viel wat tegen, maar ik heb inmiddels al wat ervaring in moeilijke omstandigheden en ik kan ook wat photoshoppen ;-)

De kwallen vlogen me rond de oren en uit een Zeeappel kwam er rook! Die zorgde waarschijnlijk voor het nageslacht. Dit fenomeen was ik bij de Zeeappels nog niet eerder tegengekomen.

En nu heb ik u nog maar een klein gedeelte van de voorbije weken verteld en laten zien. Maar dat was meteen ook het meest relevante nieuws! De rest bespaar ik u en voor diegenen die er niet genoeg van krijgen: hier staan er nog meer foto's.

Eergisteren bezocht ik voor het eerst de duiktank Transfo te Zwevegem. Dankzij een samenwerking van de Audiovisuele Commissie (NELOSAC) en de Sportcommissie van NELOS kon ik deelnemen aan een initiatie vrijduiken. Na een uurtje theorie in het leslokaal zakten we af naar de duiktank. Met een diepte van 15 meter, een diameter van 20 meter en  4,7 miljoen liter water was die niet klein uitgevallen. De vrijduikers waren zich al aan het opwarmen terwijl er extra licht werd geplaatst dat ter beschikking was gesteld door Greenforce.

De lichtkoepel liet ook veel licht door, wat er voor zorgde dat foto's recht naar boven toe niet gemakkelijk te belichten waren. Ik hield me zo dicht mogelijk tegen de daallijn en wachtte tot de vrijduikers op nog geen meter van mij passeerden. Om geen overbelichting van de achtergrond te verkrijgen nam ik een korte sluitertijd van 1/250ste of soms zelfs 1/320ste en koos ik voor een kleine diafragma opening. De flitsers stonden bijna op volle kracht.

Om zich voor te bereiden en ontspannen aan hun duik te beginnen, liggen vrijduikers horizontaal op hun rug aan de oppervlakte. Ik vond het een mooie gelegenheid om enkele foto's recht naar boven te nemen. De moeilijkheid hierbij is om niet teveel uit te ademen, want anders krijg je allemaal luchtbellen op de foto.

Al de instellingen moesten dan weer aangepast worden wanneer de vrijduikers dieper waren en er veel minder invallend licht van bovenaf  was. Om die enorme verandering op te vangen had ik mijn ISO waarde op 400 gezet, waardoor ik  vliegensvlug diafragma en sluitertijd veranderde.

Op het einde vroeg ik aan Bart en Sophia om nog wat te poseren. De verroeste buis met kleurrijke achtergrond leek me een mooi kader om de twee vrijduikers te laten doorzwemmen.

Daarna vroeg ik hen om nog wat andere houdingen aan te nemen. Om storende elementen uit de achtergrond weg te halen moest ik wel wat creatief met Photoshop te werk gaan.

Aan vrijduiken zelf  ben ik niet toe gekomen, de tijd ging veel te snel! Maar wat was het plezierig om eens totaal iets anders te doen van wat ik gewoon ben. Misschien moet ik de volgende keer de camera eens aan de kant laten...
Meer foto's vind je hier.

Gisterenavond vond de prijsuitreiking van het Paf Tachov festival in Tsjechië plaats. Ik won er de eerste prijs en een eervolle vermelding in de categorie zoet water.

In de categorie zwart - wit kreeg ik ook een eervolle vermelding met onderstaande foto.

Mijn audio visuele presentatie viel voor de derde keer in de prijzen. Ik won er de 2de plaats mee.

Allemaal foto's die ik in België genomen heb. Zeg nu nog dat er in ons landje onder water niets te zien is ! ;-)

 Ik heb 2 keer heuglijk nieuws. Gisteren was ik in Nederland op de prijsuitreiking van de natuurfotografiewedstrijd "de Groene Camera". Voor het onderdeel Natuurfotograaf van het jaar 2017 van de Groene Camera mocht je als fotograaf een samenhangend, verhalend portfolio van 7 tot 9 beelden inleveren. Ik won er de tweede plaats oftewel "Runner up". Daar ben ik heel blij mee omdat er in zo'n soort wedstrijd veel meer foto's van de natuur aan land worden ingestuurd en het niet zo evident is om met een portfolio van onderwaterfoto's in de prijzen te vallen. Ik koos voor een reeks van 8 foto's die ik in Zeeland gemaakt had.

Hieronder zie je alle winnaars en runner ups uit alle categorieën. Duikmaat Gino Symus en  Nederlander Sander van der Heijden staan ook op de foto, zij behaalden de eerste en tweede plaats in de categorie Onderwater.  Proficiat!

Op hetzelfde tijdstip van de prijsuitreiking van de Groene Camera werden er ook prijzen uitgedeeld in Staatsburg op het Festival Européen de l'image sous-marine. In de  audiovisuele presentaties won ik er de tweede prijs met de reeks "de Perfecte vijver".

Binnenkort geef ik weer een Masterclass fotografie. Tijdens een 3 uur durende sessie geef ik al mijn geheimen prijs om prachtige foto's te maken zonder zweefvuil in beeld te hebben. Ik zal ook aantonen dat je met snoot fotografie meer kan dan alleen macro plaatjes schieten. Hieronder vind je alle info terug. Wacht niet te lang met inschrijven want de plaatsen zijn beperkt!

Vorige maand stond in het teken van vakantie en dus trok ik voor de tweede keer richting Zuid-Afrika. Deel 1 vind u in het archief  hier aan de rechterzijde van deze pagina  wanneer u op 'maart 2016' klikt.   Waarom ik terug naar de West-Kaap trok was voor mij erg duidelijk: een mooie streek, lekker eten en drinken en vooral een prachtige onderwaterwereld! Maar vooraleer ik naar de kust ging, trok ik landinwaarts richting Inverdoorn wildpark.

Inverdoorn ligt op een dikke twee uur rijden vanuit Kaapstad en het landschap op de weg er naartoe was al indrukwekkend, dus hier en daar stopte ik om een foto te maken. Het park beschikt over verschillende accomodaties, maar ik koos voor een overnachting in een tent. Nu ben ik vroeger wel af en toe wel gaan kamperen, maar dit was toch de eerste keer dat ik een bed en badkamer  in de tent ter beschikking had!

Voor het avondeten trokken we er al meteen op uit voor een drie uur durende rondrit tussen de Afrikaanse leeuwen, Zebrapaarden, Gemsbokken, Springbokken, Wildebeesten, Buffels, Neushoorns, Nijlpaarden, Giraffen, Struisvogels en andere wilde dieren.

Bij zonsondergang kregen we een glaasje wijn aangeboden om daarna terug naar het kamp te rijden en er van een heerlijk braai (barbecue) te genieten.

De volgende ochtend kregen we opnieuw een drie uur durende tocht voorgeschoteld en konden we de Jachtluipaarden zien lopen.  We stapten uit en voelden ons klein bij de Giraffen en we troffen knuffelende Wildebeesten aan.

In wildparken zoals Inverdoorn tref je niet echt wilde dieren aan in de letterlijke zin van het woord. Het is en blijft een hele grote dierentuin waar dieren gevoederd worden en er ook een afrastering staat. Maar het is echt een leuke belevenis en voor vele mensen een kans om de dieren eens van dichtbij te zien in een natuurlijke omgeving. De passie voor de dieren die onze gids toonde en de manier waarop hij erover vertelde riep alleen maar respect op. Met een goed gevoel en een pak foto's op het geheugenkaartje reed ik dan ook het park uit richting Simon's Town.

Simon's Town is een klein stadje aan de oostkust van het schiereiland met uitzicht op False Bay. De laatste dagen van mijn vorige reis was ik hier komen duiken en vond er een uitbundige en kleurrijke onderwaterwereld. Ik dook er tussen het kelp met de Gevlekte zevenkieuwhaaien en bij Patridge point met de speelse Kaapse pelsrobben. Ook dit jaar waren die van de partij, al was de zichtbaarheid op sommige momenten  een stuk slechter.

In deze periode van het jaar staat er vaak een stevige wind uit het zuidoosten en die waait dan recht in de baai binnen. Geen goed nieuws voor de zichtbaarheid dus en wat vooral parten speelt bij het fotograferen is de enorme deining. Ook op diepte word je vaak heen en weer gewiegd.  Wanneer de wind dan enigszins wat temperde greep ik mijn kans om zowel van de kant als met de boot er op uit te trekken en het water in te springen om de kleurrijke riffen van False bay te fotograferen.

Wanneer de wind het duiken verhinderde, deed ik een uitstap naar de wijnstreek. Vooral Franschhoek kon me wel bekoren met zijn mooie gebouwen en riante wijndomeinen.

En dan het hoogtepunt van de reis: de trip naar de Blauwe  haaien! Dat was iets waar ik naar uitgekeken had omdat ik ze nog nooit eerder gezien had. Om deze prachtige dieren te zien moet er wel ver uit de kust gevaren worden en dat was er bij de eerste poging teveel aan. Na 21 kilometer besloot de schipper terug te keren omdat het weer slechter dreigde te worden. Gelukkig kreeg ik enkele dagen later wel een herkansing en bij een kalme zee op 32 kilometer uit de kust, lag ik op 10 meter diepte tussen een groep Blauwe haaien.

Die werden gelokt met "chum", een smurrie van visafval. Langs alle kanten werden we belaagd, maar verder dan enkele rakelinkse passages en hier en daar een vriendelijk duwtje ging het gelukkig niet. Een droom voor elke duiker om deze  dieren van zo dichtbij te mogen bewonderen.

Al bij al was dit geen echte duikreis, maar eerder een combinatie van land- en duikavontuur. Omdat de wind vaak te sterk was, kon er niet altijd gedoken worden.  De duikomstandigheden zijn zelfs al zwaar genoeg bij goed weer! Maar aan land is er genoeg te beleven. En zo moet je mijn inziens Zuid-Afrika bekijken: beide biotopen zijn een bezoekje meer dan de moeite waard!
Meer foto's vind je in dit album!

Het begint bijna traditie te worden dat ik tijdens de eindejaarsperiode hier nog een woordje neerpen. Ik las net nog het bericht dat ik vorig jaar postte en herinner me nog precies de periode waarin ik het schreef. Een jaar met ups en downs klonk het een beetje zwaarmoedig en dat was het ook wel. Maar kijk, we zijn nu weeral een jaartje verder en het ene jaar is het andere niet. Met de fotografie ging het dit jaar meer dan uitstekend. Ik werd Belgisch kampioen en tegelijk ook fotograaf van het jaar en bij onze buren werd ik winnaar van het Open Nederlands Kampioenschap. Ik deed ook mee met de fotowedstrijden van Nature Talks en het Lowland festival en won er in beide onderwater categorieën  de eerste plaats.  In Frankrijk, Slovenië en de Verenigde Staten ging het ook zeer goed en zo kan ik nog even doorgaan. Maar dat is niet wat ik u wil meegeven. Wat ik daarmee wel wil duidelijk maken is dat het ene jaar het andere niet is. Na regen komt zonneschijn klinkt wel erg cliché, maar dat staat als een paal boven water.  Of in mijn geval onder water... Mocht uw jaar niet zo succesvol geweest zijn dan het mijne, dan wens ik het u zeker toe in het komend jaar. Prettige feestdagen!

Het Lowland Photo festival is het internationale natuurfotografiefestival van de Lage Landen en is dit jaar aan zijn derde editie toe. Het is dé ontmoetingsplaats voor wie houdt van natuur en fotografie.
Tijdens het weekend van 10 en 11 december strijken opnieuw duizenden natuurfotografen neer in Kinepolis Antwerpen om er te genieten van inspirerende lezingen van vermaarde natuurfotografen uit binnen- en buitenland, van de prachtige exposities natuurfotografie met honderden werken én van de grootse natuur- en fotografiebeurs boordevol demo’s en workshops. Aan het festival is er ook een fotowedstrijd verbonden: de Lowland Photo Contest. De prijsuitreiking was gisterenavond. Ik won er de eerste plaats en een eervolle vermelding in de categorie Onder Water.

Na mijn uitleg over hoe ik de foto gemaakt had, kreeg ik nog een waardebon van de firma De Beukelaar in Aartselaar http://www.debeukelaer.be/ die ik mag gebruiken voor Lowepro produkten.  

Afgelopen zaterdag was ik op het festival van het Open Belgisch Kampioenschap -kortweg OBK- onderwaterfoto- en videografie. Ik was nog net op tijd om er enkele interessante lezingen te volgen en de fotoprints die de muren opfleurden, te bekijken.  Maar de apotheose van de avond was voor mij toch wel de uitslag van de fotowedstrijd waar ik aan deelnam en reeds eerder over schreef hier op mijn blogpagina.  De wedstrijd bestond uit twee delen: het festivalgedeelte, waarbij (bewerkte) foto's mochten ingestuurd worden die eender waar in de wereld mochten genomen zijn en het shoot out gedeelte waarbij er ter plaatse moest gefotografeerd worden (Zeeland en zoet water) en de foto's niet mochten bewerkt worden. Bij beide onderdelen waren er vijf categorieën: groothoek, groothoek met model, macro, visportret en een thema. Het thema was dit jaar zwart-wit. Hieronder plaats ik mijn foto's die in de prijzen vielen.

Bovenstaande vier foto's in de top drie waren voldoende om de eerste plaats bij de portfolio te behalen.

Bij het festivalgedeelte ging het ook goed. Hieronder de foto's waarmee ik in de prijzen viel.

Mijn enorme dank aan model Marlène, die uitstekend werk leverde! De vijf foto's uit het festivalgedeelte tesamen geteld, waren ook goed voor de eerste plaats in de portfolio.

Bij de digirama's behaalde ik ook een eerste plaats met een reeks over zoet water: "The perfect pond".

Negen podiumplaatsen dus, ik had het in mijn stoutste dromen niet verwacht. Met enige trots kan ik dus melden dat ik Kampioen van België geworden ben bij de Masters. Om uitgezonden te worden naar het wereldkampioenschap in Mexico moesten de punten geteld worden van de afgelopen twee jaar. En daar kwam ik enkele punten tekort en ging mijn goede duikvriend Luc Rooman met de eer lopen. Dik verdiend, want hij is een zeer getalenteerd fotograaf. Luc nam na de bekendmaking echter het woord en vond dat hij mij de kans moest geven om naar Mexico te gaan omdat hij vorig jaar reeds had deelgenomen aan het WK. Toen was ik eigenlijk eerste geeïndigd, maar omdat ik nog geen NELOS lid was kon dat volgens het reglement niet doorgaan. Een mooi gebaar van hem, dat laat zien dat hij het hart op de juiste plaats heeft. Om af te sluiten wil ik nog de jury bedanken, die uitstekend werk geleverd heeft en alle vrijwilligers die aan dit festival meegeholpen hebben. Niet alles was even vlekkeloos verlopen, maar zonder hun vele werk en inzet zou er simpelweg geen festival meer bestaan. Mijn welgemeende dank en op naar een volgende editie!

Zeedahlia's: ik heb er al eens over geschreven en ik heb ze ook al vaak gefotografeerd, maar toch blijven ze me mateloos boeien. Misschien omdat ze zo fotogeniek zijn of omdat ze in verschillende kleuren bestaan, geen idee, maar elke keer als ik er eentje zie en ik heb de macrolens opstaan, dan ben ik vertrokken voor sessies van meerdere uren. Zo ook afgelopen dinsdag, na een duik van 120 minuten was ik er een viertal tegengekomen.

De eerste had ik al snel te pakken, want die weet ik bijna blindelings terug te vinden.  Deze heeft mooie rode kleuren rond de mondschijf.

Ik wist dat er wat verder ook nog eentje stond en na enkele minuten vond ik de tweede. Die stond er half gesloten bij, wat een vreemd zicht was. Zo was de zuil dan weer eens duidelijk te zien, want meestal zit die een beetje verstopt.

Een andere Zeedahlia stond er deze keer ook een beetje mistroostig bij. Deze heeft een redelijk bleke kleur. Misschien was ie een beetje ziek...

En toen was er Luc, mijn duikbuddy en zelf ook fotograaf. Die wist er nog eentje staan. Na een korte tocht naar dieper water toonde hij me het mooiste exemplaar dat ik ooit gezien had. Met een dieprode tot paarse kleur was dit wel de kleurkampioen onder de Zeedahlia's. Ik nam uitgebreid de tijd om 'm te fotograferen.

Ook de tentakels nam ik grondig onder de loep, want de detailfoto's vind ik vaak de mooiste. Zo waren twee uren puur duikplezier voorbij gevlogen.

De tweede duik van de dag bracht veel minder op. De enige toonbare foto is onderstaand beeld van een Waaierkokerworm (Sabella pavonina). Voor deze uit de kluiten gewassen knaap moest ik redelijk wat afstand nemen om het diertje helemaal in beeld te krijgen.

En net wanneer je dan denkt dat die tweede duik er teveel aan was, stap je het water uit en krijg je een ongelofelijke zonsondergang voorgeschoteld. Dus meteen maar alle duikspullen afgegooid en de camera bovengehaald. Wat kan duiken toch heerlijk zijn!

Meer foto's vind je hier.

Op 12 en 13 november vond de eerste editie van het Nature Talks festival te Ede in Nederland plaats, een  foto- en filmevenement over de natuur met vele nationale en internationale sprekers. Ik heb het festival twee dagen bezocht en heb er interessante lezingen bijgewoond van onder meer: Brian  Skerry (fotograaf van National Geographic),  Benny Rebel (Afrika fotograaf), Ron Offermans (de onderwaterwereld in Nederland), Peter H Van Bragt (lezing over de Nederlandse zeenaaktslakken), Willem Kolvoort (zoet water in Nederland) Jari Peltomaki (De Finse natuur), David Maitland (macro) en de Belg Bart Heirweg (breaking the rules). Er waren zeker nog veel meer interessante onderwerpen en sprekers te zien, maar daar had ik helaas de tijd niet voor.

Naast het festival gedeelte was er ook de prijsuitreiking van de  Nature Talks fotowedstrijd waar ik aan deelgenomen had. In de categorie "Onder Water" kreeg ik een "Highly commended"met een foto van een garnaal die aan het begin staat van zijn poetsronde in de bek van een baars. Die foto nam ik in Bali.

De foto van de parende Zeekatten in de Oosterschelde kwam ook in de finale terecht.

Eerder dit jaar nam ik onderstaande foto van een waterlelie. Die viel nog meer in de smaak bij de jury, want ik kreeg er de eerste prijs voor.

Nadat me gevraagd werd hoe de foto gemaakt  was en mijn daaropvolgende uitleg, mocht ik de prijs in ontvangst nemen. Een mooi bedrag dat echter al snel opgebruikt was na een bezoekje bij de verkoper van filters en statieven... ;-)

Tot slot kan ik stellen dat deze eerste editie van het Nature Talks festival  in alle opzichten meer dan geslaagd was. De locatie, sprekers en vele stands maken dit festival zeker een bezoekje waard.

Ik beleef geweldige tijden onder de waterspiegel. De afgelopen twee weken zag ik in de Oosterschelde maar liefst drie soorten die ik nog nooit tegengekomen was. Twee daarvan kon ik uitvoerig fotograferen: het Steenslijmvisje(Lipophrys pholis) en de Zeepaddenstoel (Rhizostoma pulmo). Het derde exemplaar was een Gehoornde steenslijmvis (Parablennius gattorugine), maar die had geen zin om te poseren. Wat wel lukte, echter met veel geduld, was het vereeuwigen van het gewone Steenslijmvisje. Meerdere exemplaren zelfs! Die zitten momenteel bij Strijenham in het ondiepe water. 

Het duurde even voordat ik ze vond, maar eens ik wist waar ik precies moest kijken, kwam ik er meerdere tegen. Sommige diertjes lieten zich uitvoerig fotograferen terwijl anderen zich steeds uit de voeten maakten. Eentje kon ik altijd teruglokken door met een stokje op een steen te kloppen. Dat zal wel het meest nieuwsgierige visje geweest zijn dat ik ooit tegenkwam.

Voor mij behoren deze vissen tot de mooiste die in Zeeland voorkomen en ik was heel blij dat ik ze twee weken na mekaar tegenkwam. Binnenkort trekken ze naar dieper water en zal de kans klein zijn dat ik ze nog tegenkom.

In een creatieve bui maakte ik bovenstaande foto in Photoshop. Het lijkt wel of het visje in een grote luchtbel gevangen zit. Een kleine uitspatting van mijn verbeelding...

Gisteren was ik voor de tweede duik naar het gemaal van Dreischor gereden. Ik hoopte op een ontmoeting met de Zeepaddenstoel, een schijfkwal die een doorsnede van wel 90cm kan bereiken.  Met de fish-eye lens in de aanslag zwom ik langs de kant richting het gemaal. Het zonnetje wierp haar prachtige stralen over de bodem en ik maakte er dankbaar gebruik van om enkele panorama foto's te maken.

De zichtbaarheid was uitstekend en ik kon het gemaal helemaal van onder tot boven zien, zelfs het gedeelte dat boven water uitsteekt. Dat komt niet vaak voor. Ondertussen keek ik goed rond of er geen kwallen te bespeuren waren, die lieten zich echter niet zien.  De hele structuur is zo fascinerend voor een onderwaterfotograaf dat ik er wel eventjes zoet mee was.

Na een uurtje wou ik terugkeren naar de kant en toen kwam ik 'm tegen: de Zeepaddenstoel! Wat een prachtige en grote kwal! In het begin van mijn duikcarrière heb ik ze wel gezien, maar toen fotografeerde ik nog niet. Nu was het moment aangebroken voor een heuse fotoshoot. De omstandigheden konden niet beter zijn: zon, helder water, de juiste lens en een heel mooie schijfkwal. Het volgende uur leek ik wel betoverd om het dier zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Met veel wederzijds respect werd het een dans tussen kwal en fotograaf in een wonderbaarlijke omgeving.  

Meer foto's vind je hier.

Met enige trots meld ik u dat ik winnaar ben van het Open Nederlands Kampioenschap fotografie. Deze wedstrijd is een shoot out wedstrijd, wat wil zeggen dat alle fotografen op dezelfde dag in het water liggen. Bij het Nederlands kampioenschap waren dat twee zondagen in de maanden mei en juni. De foto's dienden op het einde van de wedstrijddag ingeleverd te worden en nadien moesten de kandidaten hun selectie doorsturen. Er was geen nabewerking toegestaan. Om mee te dingen naar de titel moesten er vijf foto's afgeleverd worden in evenveel categorieën: macro, visportret, groothoek, groothoek met duiker en een categorie met een thema (kwallen).

De uitslag van de top 10 staat hier.