In april van vorig jaar kwam ik voor het eerst in contact met een aantal vrijduikers van NELOS  via een samenwerking tussen de Audiovisuele Commissie  en de Sportcommissie. De meeting, die doorging in de duiktank Transfo in Zwevegem, had twee doelen: enerzijds kennis opdoen over het vrijduiken door middel van een initiatie  en anderzijds contacten leggen tussen de fotografen en de vrijduikers. Ik ontmoette er Bart Denys en Sophia Dequeker, een sympathiek koppel, die me van bij de start opvielen. Van het één kwam het ander en al snel maakten we na afloop afspraken om een fotografie-sessie te doen in de Put van Ekeren. Het thema van het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie bij de Masters was namelijk vrijduiken.  Veel uitleg over hoe je zo'n foto moest nemen kregen we er niet bij, enkel een verwijzing naar de website
https://www.nelos.be/programma/vrijduiken.
De oefensessie, begin augustus, viel goed mee en ik kon enkele ideeën uitwerken zoals onderstaande foto.

Deze pose hadden we al eens eerder gedaan in de duiktank en het leek me een mooie weergave van wat "a state of mind" betekent. Ik had deze foto al in m'n hoofd voor de wedstrijd toen Sophia  op het einde van onze oefenronde over de koord begon te lopen. Ik was meteen weg van het beeld dat ik voor ogen kreeg.

Het leek me de ultieme vorm van lichaamsbeheersing met een vleugje creativiteit. Geen gewone afdaling of opstijging langs de koord, maar  er over lopen zoals een koorddanser dat doet. Dit wou ik absoluut tijdens de wedstrijd doen.

Maandag 11 september was het zover: wedstrijddag. De foto zat in mijn hoofd, maar om niet op één paard te gokken begonnen we met enkele andere poses.

Daarna begonnen we aan het koorddansen. Beide vrijduikers liepen -mekaar afwisselend- over het touw zoals we het geoefend hadden. De zichtbaarheid viel beter mee dan tijdens onze oefensessie waardoor ik de vrijduiker aan de oppervlakte mee in beeld kon brengen.

Op het einde liet ik hen allebei langs de koord lopen. Omdat ik er geen zonnetje bij had koos ik voor een beeld-op-beeld opname. Dat zijn twee foto's die je over mekaar plaatst. De tweede foto was een groothoekopname die ik onderwater tegen de oever had genomen. In het retoucheermenu van de camera kan je dan de twee foto's samenvoegen.

Bovenstaande foto (in kleur) werd uiteindelijk mijn inzending voor de wedstrijd. Deze foto vond ik de perfecte belichaming van een creatieve weergave  over vrijduikers.  De foto behaald geen top drie plaats, maar de weg die ik volgde om tot dit beeld te komen was een geweldige ervaring en betekende voor mij véél meer dan een medaille. Bedankt Bart en Sophia!

Wat gaat de tijd tegenwoordig snel! Het is inmiddels weer bijna 3 maanden geleden dat ik nog een bericht geplaatst heb en daar is een goede reden voor: ik heb niet veel meer in het water gelegen! De afgelopen 25 jaren is me dat niet vaak overkomen, maar nu was er daar een goede reden voor, namelijk de geboorte van onze dochter Océane. Jawel, u leest het goed en voor alle duidelijkheid: ik mocht de naam kiezen!
Océane werd pas begin september verwacht, maar kon niet meer wachten en sprong er op 22 juli al uit. Onderstaande foto nam ik nog in juni tijdens een shoot in het bad. En als u zich afvraagt hoe we dat water zo wit kregen dan is het antwoord daarop: melk! De bloemen en de bladeren waren trouwens echt.

Net voor het grote gebeuren lag ik bij Strijenham aan de Oosterschelde nog bij enkele honderden Steenslijmvisjes (Lipophrys pholis). Die waren erg actief op zoek naar voedsel en gingen meermaals de confrontatie  met de krabben aan. Wat een lefgozers!

Het mooiste moment was toen er drie Steenslijmvisjes op een rij gingen liggen. Ik mikte met mijn snoot boven het middelste visje in de hoop de twee anderen er ook op te krijgen.

Bij de Bergse Diepsluis toonde mijn buddy Frank Visser een mooie Groene zeedonderpad (Taurulus bubalis).  Bedankt voor de vondst!

Er zwommen die dag veel Oorkwallen (Aurelia aurita)  en Kompaskwallen (Chrysaora hysoscella) rond. Ik spendeerde heel wat tijd om de kwalvlooien (Hyperia galba)  die zich in deze kwallen bevinden te fotograferen. Een werkje waarvoor je veel geduld moet hebben.

Begin augustus lag ik dan nog eens in het water om samen met vrijduikers Bart en Sophia wat te oefenen voor het tweede luik van het Open Belgisch Kampioenschap. Dat gaat door in zoet water tijdens de tweede week van september. Natuurlijk kan ik daar nog niet veel over tonen, want ik wil niet teveel in mijn kaarten laten zien. De concurrentie loert mee ;-)

En zo is de zomer razendsnel aan het voorbij vliegen. Ik pendelde voortdurend tussen werk en ziekenhuis, want Océane moest nog enkele weken op de afdeling neonatologie verblijven, maar bij de geringste kans profiteerde ik er van om in het water te springen. (Iets dat mijn dochtertje trouwens ook al graag doet...)
Enkele dagen geleden kreeg ik nog eens zo'n kans en trok ik naar de Zeelandbrug. Wat was het zalig om nog eens in het zilte nat te vertoeven bij een heerlijke watertemperatuur van 20°C en een uitstekende zichtbaarheid. De jonge Zeekatjes zijn alom tegenwoordig.

Behalve de Bruine plooislakken kon ik geen naaktslakken vinden, maar dat kon de pret niet bederven. Er waren genoeg andere onderwerpen te vinden, zoals onderstaande pubers...

Tot slot vond ik nog een zeepaardje.  Ik maakte er in Photoshop een dubbelopname van. De perfecte afsluiter van een ongewone zomer.

Meer foto's vind je hier.

Gisteren vond de prijsuitreiking van het Festival International du Monde Marin  in Hyères plaats. Ik werd er derde in de categorie groothoek. Is hij daar nog wel blij mee, hoor ik u denken. Jawel hoor! Elke top drie plaats is plezant en vooral als ik in de prijzen val met "een foto van bij ons". De foto met de snoek die zich verborgen houdt onder takken en bladeren tegen de oever, nam ik vorig jaar in de Put van Ekeren. Omdat wij in onze lokale wateren vaak slechtere zichtbaarheid hebben dan de meeste andere buitenlandse fotografen, vind ik het een eer om bij de prijswinnaars te zijn. Het is ook een positief signaal naar alle opkomende talenten: je hoeft het niet ver te gaan zoeken! ;-)

Gisterenavond vond de prijsuitreiking van het Paf Tachov festival in Tsjechië plaats. Ik won er de eerste prijs en een eervolle vermelding in de categorie zoet water.

In de categorie zwart - wit kreeg ik ook een eervolle vermelding met onderstaande foto.

Mijn audio visuele presentatie viel voor de derde keer in de prijzen. Ik won er de 2de plaats mee.

Allemaal foto's die ik in België genomen heb. Zeg nu nog dat er in ons landje onder water niets te zien is ! ;-)

De afgelopen weken was ik in volle voorbereiding voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie. Het tweede luik van deze wedstrijd moest afgewerkt worden in zoet water. Voor het eerst mochten we als deelnemers zelf een keuze maken waar we wilden fotograferen, zolang het maar officieel duikwater in België of Nederland was. Omdat een goede voorbereiding het halve werk is, trok ik de grens over en ging ik op verkenning bij Zandeiland 4 in de Vinkeveense plassen.

Met Marlène als model en gids maakte ik er een mooie duik waarbij we heel wat onderwerpen vonden die zouden kunnen dienen voor de wedstrijd. Het unieke aan deze plas vond ik de goud-gele kleur van het water en de snoeken en snoekbaarzen die zich redelijk goed lieten benaderen.

Een andere bijzondere plek die ik bezocht was de Haarlemmermeerse bosplas. Daar hielden zich ook enkele grote snoeken op. Die zaten onder  het platform van het plaatselijk restaurant, waar ze op kleine baarsjes aan het jagen waren. Enkele enorme palingen zwommen op en neer langs de pijlers.

Iets verder vond ik nog een plek waar enkele karpers zich schuil hielden. Dicht tegen de oever en tussen de takken van een omgevallen boom vond ik hun schuilplaats.  Ze waren echter zo schuw dat ik er amper nog eentje kon fotograferen toen ik dicht genoeg was genaderd.

Na al die mooie avonturen over de landsgrens, besloot ik om ook nog eens in de Put van Ekeren te gaan duiken. Ekeren is bijna mijn tweede thuis als het op zoet water aankomt. Ik duik er al jaren en ken bijna ieder hoekje van de put. Soms kan het er glashelder zijn en in de zomer is er altijd veel onderwaterleven te zien en staan de waterplanten op hun hoogst. 

Gedurende de maand augustus maakte ik er verscheidene duiken en werd ik overrompeld door al het leven dat voor mijn lens verscheen. Ook Marlène kwam speciaal uit Nederland af om enkele oefensessies te houden.  Ik had speciaal een fluo geel/groen lycra duikpak  voor haar besteld omdat deze kleur onderwater wat meer opvalt. Een echt modellenpakje dus, dat ze over haar neopreen duikpak kan dragen. (Vanaf toen was de naam Tweety geboren;-) Iedere duik zagen we heel wat snoeken die soms zo benaderbaar waren dat we ze bijna konden aanraken.

Uiteindelijk begonnen de oefensessies hun vruchten af te werpen en raakten we meer en meer op mekaar ingespeeld. Omdat het water nog redelijk warm was voor de tijd van het jaar, vroeg ik Marlène om zonder kap te duiken.

De mooiste foto's vind ik nog steeds diegene waar de zonnestralen het wateroppervlak doordringen en het geheel een magisch tintje geven. Alhoewel ik genoeg kunstlicht meeheb, doet het omgevingslicht een foto pas écht opleven.

Zonlicht is echter iets dat je op een wedstrijddag niet kan reserveren. Ondertussen is de wedstrijd afgelopen en is het wachten op de prijsuitreiking die einde november zal plaatsvinden in Oostende. Tot die tijd mag ik volgens het reglement geen foto's publiceren die tijdens de wedstrijd genomen zijn. Die heeft u nog tegoed van me.

Het was weeral een tijdje geleden, maar deze week heb ik mijn favoriete Belgische zoetwater put nog eens bezocht. Gewapend met de fish-eye lens stapte ik vol goede moed het schijnbare heldere water in. Vanaf de steiger kon je namelijk gemakkelijk de bodem zien. De zon scheen en ik volgde de kant op zoek naar mooie onderwerpen.

Al snel bleek dat de bloei in het water zat. Vorig jaar had ik dit fenomeen ook opgemerkt en dan kan je bijna niet met een groothoeklens uit de voeten. Er zijn dan simpelweg teveel partikels in het water die bij het flitsen opgelicht worden. Vooral in de buurt van waterplanten leek het me veel erger, dus ik veronderstel dat die de oorzaak zijn van de sneeuwstorm. Om eens een goed voorbeeld te laten zien plaats ik hieronder een onbewerkte foto die ik nam zonder gebruik van mijn flitsers. De partikels die te zien zijn, worden belicht door een bundel zonnestralen die tot op de bodem reiken.

Daarom heb ik deze keer wat meer werk gehad in de nabewerking. Ik vond enkele foto's toch de moeite waard om mee aan de slag te gaan. Hieronder werd het gedeelte met de partikels vervangen door een zwarte achtergrond.  Bijkomend voordeel is dat de foto hiermee een versterkend effect geeft bij de bloemen op de voorgrond.

Snoeken waren er ook in verschillende afmetingen te vinden. De grootste moet toch wel een stevige meter lang geweest zijn. Het dier zwom schijnbaar langzaam voort, maar ik moest toch serieus wat gas geven om gelijke tred te houden.  Nu heb ik in al die jaren al heel wat snoeken gefotografeerd, maar onderstaand exemplaar vertoonde toch een ietwat vreemd gedrag. In de tien minuten dat ik het dier volgde is het zeker drie keer tot aan de oppervlakte gezwommen en leek het een hap lucht te nemen en terug onder te duiken. Daarna ging de snoek even rusten tussen de waterplanten.

Na meer dan twee uur duiken verliet ik het water. Het was tijd om nog eens een wandelingetje te maken langs de oevers van de vijver. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de natuur rondom het water nog niet zo heel lang geleden ontdekt heb.

Na heel wat jaren duiken kwam het er toch eens van om een toertje rond de put te maken. Sindsdien neem ik altijd mijn macrolenzen mee om er de vlinders, waterjuffers, spinnen, bloemen en allerlei andere dingen te fotograferen.

Bij libellen en waterjuffers hoor ik vaak zeggen dat je 's ochtends vroeg op pad moet gaan om ze te fotograferen. Dan zitten ze nog onder de dauw en moeten ze eerst nog opdrogen en opwarmen voor ze kunnen wegvliegen. Dat viel echter goed mee, want ik kon met de Nikkor 60mm macrolens heel dichtbij komen. Voor sommige opnames gebruikte ik de Nikkor 70-300 mm telelens.

Meer natuur- en onderwaterfoto's van domein Muisbroek vind je hier.

Eergisteren was ik weer op pad om twee duikjes te gaan maken in Zeeland. De eerste duik was aan de Zeelandbrug waar momenteel veel te spotten valt. Vooral op gebied van naaktslakken kwam ik er met regelmaat de Slanke waaierslak tegen.

Een ander exemplaar  van dezelfde soort had een vreemd soort van gezwel op het lichaam. Zoiets is me nog nooit opgevallen en ik weet dus niet wat het is..

Harlekijnslakjes zaten er ook volop, maar ik concentreerde me vooral op de Blauwtipjes. Die zijn dit jaar enorm groot. Ik ben bijna altijd met de 60mm macrolens op pad, dus gelukkig passen deze bijzonder mooie slakjes vlot  in het kader.

Wat me voorbije zondag bij het Open Nederlands Kampioenschap onderwaterfotografie niet lukte, ging eergisteren wel: een grondeltje beeldvullend fotograferen. Grondels zijn altijd schuw en zijn heel moeilijk te benaderen, maar dit exemplaar bleef rustig liggen.

De tweede duik van de dag was bij Den Osse waar ik  op foto-jacht ging naar  de Zeedahlia's.  Ik had ergens op internet gelezen dat er eentje bij de reefballs zat en ik vond  deze uit de kluiten gewassen dahlia dan ook vrij snel.
Ik moest me tevreden stellen met enkele detailopnames, want het diertje was te groot om op de foto te krijgen. Zeedahlia's zijn er in verschillende kleuren en deze was naar de bleke kant met een mooi rood lijntje. Mijn voorkeur gaat echter meer naar de rode variant uit, die zijn enorm fotogeniek. Deze vond ik rond de 5,5 meter op de schuine muur.

Na twee duiken vond ik het welletjes en reed ik terug huiswaarts. Een heel stuk voor de ring van Antwerpen stond ik al vast in een enorme file en de berichten op de radio voorspelden niet veel goeds. Dan maar de afslag Ekeren genomen voor een "spoelduikje" in zoet water.

De waterplanten zijn nog maar net aan hun groeiprces begonnen en het zal de komende weken wel flink opschieten vermoed ik, maar dieren zoals Grote diepslakken, Tijgervlokreeftjes ,Watermijten en andere soorten zijn al volop te zien. Een feest voor de macro fotograaf!

Om de dag ongewoon af te sluiten botste ik nog op dit exemplaar: een Tijgervlokreeftje met haar.  Nog nooit gezien! Misschien heb ik een nieuwe soort ontdekt, dan noem ik het de Harige tijgervlokreeft naar analogie met de Harige Hengelaarsvis! ;-)

Meer foto's van Zeeland vind je hier en nog meer foto's van Ekeren vind je daar!

In Muisbroek is het nog steeds feest. Onder de waterspiegel barst het leven uit zijn voegen. Duizenden Baarsjes zwemmen in kleine en grote scholen rond terwijl Snoeken op de loer liggen voor een snelle hap.

Snoeken laten zich niet altijd snel benaderen, maar met een beetje geduld kan je ze toch van dichtbij fotograferen. Het is belangrijk om geen al te bruuske bewegingen te maken en de laatste meters zelfs je adem in te houden. Dat is geen regel uit de duikopleidingsboekjes, maar bij fotografie wordt dat wel eens meer toegepast. Vissen zijn namelijk bang van het geluid dat luchtbellen veroorzaken.

De grotere Snoeken lieten zich niet zien, dus moest ik me tevreden stellen met wat kleinere exemplaren. Die hielden zich goed schuil, want aangezien Snoeken kannibalistisch zijn is het mogelijk dat ze ten prooi vallen aan  grotere soortgenoten.

De Snoek is een uitstekende jager. Met zijn torpedo-achtige lichaam en kleine vinnen kan hij enorme snelheden halen. De kleur van de snoek is variabel, van groenbruin tot grijsbruin met goudkleurige stippen, vlekken of strepen op de flanken; de buik is geelwit. Hoe ouder de vis wordt, hoe meer hij zijn goudgele patronen verliest. Oudere exemplaren zijn vaak egaal en donkerder van kleur. De vrouwtjes kunnen een lengte van 1,40 meter bereiken, terwijl de mannetjes niet groter worden dan ongeveer 85 cm.

Bij de steiger had ik ook nog het geluk om Mega Mindy  tegen te komen, maar of ze nu met Toby was of een andere kerel durf ik niet te zeggen... ;-)

Meer foto's van Muisbroek vind je hier.

Na mijn avonturen in Tirol van enkele weken geleden, was het terug tijd om in onze lokale wateren te springen. De berichten op de forums over de zichtbaarheid in de Zeeuwse wateren waren echter alles behalve rooskleurig. Het deed me besluiten om een dagje in zoet water door te brengen. Eerst bezocht ik de Waterlelies, die volop in bloei stonden. 

Daarna trok ik richting Ekeren om er te gaan duiken in de Put van Ekeren. Dit jaar was ik er nog niet geweest, dus was ik benieuwd hoe de waterplanten het daar deden. Ik liet de breedhoeklens opstaan, want het zonnetje was van de partij. Ideaal dus om mooie zonnestralen vast te leggen op de foto.

Maar al snel wil een fotograaf meer op de sensor vastleggen dan wat waterplantjes en zonnestralen. Ik hield mijn ogen dus goed open  op zoek naar dierlijk leven. Net toen ik het bijna wou opgeven stuitte ik op een redelijk grote Snoek. Ik kreeg slechts één kans om af te drukken want het dier vertrouwde me niet.

Gelukkig kreeg ik wat meer kansen bij de kleine Baarsjes die op sommige plaatsen massaal rondzwommen. Zelfs toen ik -na bijna twee uren duiken- terug bij de trap aankwam, werd ik nog steeds vergezeld door jonge Baarsjes.  Het bruist dus volop van leven in de Put. Wat kan een duiker zich nog meer wensen...

Meer foto's van de Waterlelies vind je hier.  Foto's van  de Put van Ekeren vind je hier.

De afgelopen weken ben ik enkele keren gaan duiken in de put van Ekeren ter voorbereiding van het Open Vlaams Kampioenschap of kortweg OVK.  De zichtbaarheid was niet zo heel goed voor breedhoek. Het leek wel of "de bloei" in het water zat, dat zijn veel kleine partikels die in het water zweven. Als je daar te fel op flitst worden die deeltjes weerkaatst en krijg je een sneeuweffect.  Ik gebruikte dus maar één flitser op laag vermogen.

Qua onderwaterleven viel het wel mee. Ik kwam paling, enorme karpers en vele kleine baarsjes tegen, maar die zijn enorm schuw en laten zich niet makkelijk  fotograferen. Uiteindelijk kreeg ik één kans bij de paling, maar spijtig genoeg miste ik  bij het nemen van de foto net een stuk vin van mijn "model" Roselyne. Zo'n foto zou het op wedstrijd dus niet goed doen, maar het is een leuke herinnering. 

Hieronder staan nog enkele foto's die ik tijdens de voorbereidingen nam. De foto's die deelnemen aan de wedstrijd mogen nog niet  gepubliceerd worden.

Ekeren blijft boven het wateroppervlak ook nog steeds de moeite. Het is nog steeds libellentijd. Er kwam zelfs eentje op mijn wagen zitten die zich uitvoerig liet fotograferen.

Vanmorgen ben ik gaan duiken in de put van Ekeren. De zichtbaarheid viel mee, maar de waterplanten staan nog niet hoog. De natuur staat nog altijd een beetje achter. De Grote diepslakken zijn al massaal aanwezig, maar groot kan je ze nog niet noemen. De Tijgervlokreeftjes (Gammarus tigrinus) zijn zich aan het voortplanten.