Het is al lang een droom van me om eens een zeemeermin te fotograferen. Ik loop al jaren met het idee rond dat ik daar eens werk moet van maken. Maar waar, wie en hoe? Afgelopen zondag kwamen de puzzelstukjes bij mekaar en kon ik in TODI aan het werk met een heuse professionele zeemeermin of mermaid. Haar naam is Celine en ze is de eerste mermaid in België die dit op professionele basis doet. De omstandigheden waren uiterst moeilijk want zondags zijn er veel snorkelaars en duikers die naar TODI afzakken om er het water in te springen. Het omgevingslicht is een andere factor om rekening mee te houden. Ondanks dat het een zonnige dag was, moest ik toch naar 800 ISO gaan om voldoende licht op de sensor te krijgen. Op bovenstaande foto's viel het nog mee, maar in de constructie die in het midden van het bassin staat, kwam er enkel daglicht uit het plafond. Toch vond ik het een mooie locatie vanwege de sfeer die er hing. Ik zag onmiddellijk dat Celine heel wat ervaring heeft opgebouwd, want rondzwemmen met een zeemeerminnenstaart, zonder duikmasker en dan nog heel lang je adem kunnen inhouden vraagt wel wat oefening. Met de modellen waar ik gewoonlijk mee werk is er nog communicatie mogelijk via handsignalen, maar een mermaid ziet onderwater niet scherp. We hadden wel wat foto's op voorhand uitgewisseld, maar toch liet ik Celine haar gang gaan. Dat bleek de beste keuze te zijn, want de ene pose volgde de andere op. Geweldig om met zo'n model te mogen werken. Een uurtje later mocht ik terug het water in om met andere mermaids te gaan spelen. Die lieten zich ook van hun mooiste kant zien en poseerden gewillig voor de camera. Mermaid Nyxe was ook een leuke verschijning. Ze zwom een hele tijd voor mijn lens en liet me de mooiste poses zien. En af en toe hadden we gewoon heel veel plezier ;-) Ik had gezien dat er een grote glazen bol onderwater verankerd was. Binnenin brandde er licht en stonden er zelfs kleine plantjes. Geen idee wat daar de bedoeling van is, maar het leek me een mooie plek om er wat foto's te maken. En mermaid Nyxe was natuurlijk bereid om even te poseren. Ik mag zeker de anderen niet vergeten, want ze hebben allemaal hun uiterste best gedaan om zo gratieus mogelijk te poseren. Hartelijk dank aan alle mermaids die zo vriendelijk geweest zijn om hun 'beste staart' voor te zetten. Het was een leuke ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. Ook mijn bezoek aan TODI is me bijzonder meegevallen. Het is een uniek project met uitstekende faciliteiten en een geweldige keuken! In dit album vind je meer foto!s.
0 Comments
Op wedstrijdgebied zet het jaar zich goed verder. Onlangs nam ik voor de eerste keer deel aan de wedstrijd "Ocean Geographic Pictures of the year awards" in Australië. Ik behaalde er de eerste plaats in de categorie "creative vision" met een foto van enkele waterlelies in Snell's window. Een tweede plaats won ik in de categorie "music and pictures" met een audio visuele presentatie over de Westkaap in Zuid-Afrika. Tot slot behaalde ik nog een eervolle vermelding in de categorie "seascapes" met een foto die ik nam in False bay, Zuid-Afrika.
Gisteren vond de prijsuitreiking van het Festival International du Monde Marin in Hyères plaats. Ik werd er derde in de categorie groothoek. Is hij daar nog wel blij mee, hoor ik u denken. Jawel hoor! Elke top drie plaats is plezant en vooral als ik in de prijzen val met "een foto van bij ons". De foto met de snoek die zich verborgen houdt onder takken en bladeren tegen de oever, nam ik vorig jaar in de Put van Ekeren. Omdat wij in onze lokale wateren vaak slechtere zichtbaarheid hebben dan de meeste andere buitenlandse fotografen, vind ik het een eer om bij de prijswinnaars te zijn. Het is ook een positief signaal naar alle opkomende talenten: je hoeft het niet ver te gaan zoeken! ;-)
Het is weer zover: de Sepia's zijn in Zeeland toegekomen! Het was weer even wachten, maar sinds kort zijn er op internet al ettelijke foto's en filmpjes de revue gepasseerd. Ik was er nog niet aan toegekomen om zelf een kijkje te gaan nemen omdat ik voor het OBK mij vooral gericht had op het Grevelingenmeer. Dus trok ik gisteren rond de middag naar de Bergse Diepsluis. Ik had een hele horde duikers verwacht, maar er stonden slechts een tiental auto's op de parking. Dan maar meteen het water in. De wind stond echter schuin op de kant waardoor het water een bruine kleur had. Dat beloofde niet veel goeds. Na enkele meters doorheen het ondiepe water begon de zichtbaarheid beter te worden. Vrij snel kwam ik een hele tros Pijlinktviseieren tegen die afgezet waren tussen de wilgentakken. Op weg naar het oosten kwam ik nog heel wat takken tegen, echter nergens Sepia's of Pijlstaartinktvissen te bespeuren. Dan maar terug naar het westen gezwommen langs het platform waar ik de Zeedahlia nog eens een bezoekje bracht. Na een tiental minuten westwaarts palmen, kwam ik de eerste stokken tegen. Die waren flink begroeid met allerlei soorten zakpijpen. Ik probeerde verschillende dieptes uit en zwom zelfs helemaal terug oostwaarts in een tweede poging om iets van inktvissen waar te nemen. Maar hoe ver en hoe lang ik ook zwom, nergens was er een levende ziel te bekennen. Dat was enkele jaren geleden wel anders. Toen had ik soms zes tot negen sepia's op één foto. Enigszins teleurgesteld verliet ik na twee uren het water. Dan maar een tweede poging bij de Zeelandbrug. Het was al avond en voor het laagwater getij stonden al redelijk wat duikers klaar om het water in te gaan. Ik maakte me vlug klaar en vertrok een dik halfuur te vroeg. De stroming viel best mee en na vijf minuten vond ik een andere onderwaterfotograaf die bij enkele Sepia's lag. Ik legde me er voorzichtig bij. Al snel kwam het tot een conflict tussen twee rivaliserende mannetjes Sepia's. De reden was het vrouwtje dat onder het ene mannetje hangt (zie foto hierboven). Daar wou het opdringerige mannetje wel eens mee paren. Zoals gewoonlijk mondde het uit op een korte krachtmeting tussen de mannetjes. Doordat ik een trage sluiterijd had ingesteld heb ik er spijtig genoeg geen scherpe foto's van kunnen nemen. Tenslotte was het al tegen 21 uur aan en het daglicht begon langzaam te verdwijnen. Even later kwamen de andere duikers toe en was het gedaan met het goede zicht. Sommigen kwamen letterlijk hun camera voor mijn neus houden en schenen met felle lichten op de Sepia's. Natuurlijk zijn die beestjes daar niet van gediend en het duurde niet lang vooraleer er geen enkele Sepia nog te bespeuren viel. De zichtbaarheid was op sommige plaatsen ook al herleid tot nul. Dan maar een toertje gedaan. Na een tijdje kreeg ik een vrouwtje in de gaten. Ik legde me er voorzichtig bij en kon haar tot op enkele centimeters benaderen. Maar ook hier kwamen er al snel andere duikers op af die het diertje wegjoegen. Zo ging het nog een tijdje voort tot de meeste duikers het strijdtoneel verlieten. De rust keerde weer en de Sepia's ook. Vanaf dan klaarde het water terug uit en leek het er op dat de Sepia's zich meer op hun gemak voelden. Soms moest ik zelfs achteruit zwemmen omdat ze zo dicht in mijn richting kwamen. Uiteindelijk telde ik toch maar een vijftal exemplaren. Dat is ooit bij de brug anders geweest. Wat is er toch gaande met de Sepia's? Worden ze weggevist? Of komt het - zoals iemand onlangs vertelde - door de windmolens op zee, waar de diertjes ook een basis vinden om hun eieren af te zetten? Eigenlijk zijn er nu veel te veel duikers voor veel te weinig Sepia's. Dat kan zo niet blijven doorgaan. Als ik terugdenk aan de periode dat het Zeepaardje bij de brug gesignaleerd was en hoe dat ene diertje belaagd werd door honderden duikers, dan weet je op voorhand dat zo'n scenario's zich niet al te vaak kunnen herhalen. Ik hoop dan ook op betere tijden waar we terug meer van deze wondermooie diertjes zullen te zien krijgen. De grootste wens koester ik echter op het gebied van het ecologische bewustzijn bij duikers. Zonder hier de moraalridder te willen uithangen, hoop ik dat er in de duikopleidingen voldoende aandacht zal worden besteed aan hoe voorzichtig we met deze en andere dieren moeten omgaan. Wat ik soms zie grenst aan het ongelofelijke. Dan lijkt het net of er geen grenzen meer zijn om aan een goed beeld te komen. Een goed natuur foto- of videograaf moet er zich bewust van zijn dat het dier niet of zo weinig mogelijk mag gehinderd worden. Trouwens, het is pas dan dat de beste beelden gemaakt worden! Wanneer het stof opklaart...
Meer foto's vind je hier. Het is weeral eventjes geleden dat ik nog iets neerpende en het klinkt cliché, maar ik heb tijd tekort! Daarom vat ik in één berichtje samen wat ik de voorbije weken gedaan en gezien heb. Begin april begon vrij rustig met een mooi duikje bij Den Osse waar ik nog eens een Zeedahlia-toertje maakte langs deze prachtige bloemdieren. Vooral onderstaande foto waar het licht dwars doorheen de dahlia lijkt te gaan vond ik wel bijzonder. De week erna kregen we een bericht dat er een speciaal naaktslakje gespot was bij Scharendijke: het Groene rolsprietslakje. Samen met de twee andere musketiers (lees: duikers) gingen we op zoek naar een speld in een hooiberg. Toch gebeurde het onverwachte: Gino vond er eentje in ondiep water en desondanks dat hij zelf geen foto meer kon nemen haalde hij ons erbij. Toch een vriendelijke jongen hoor. Bedankt Gino! In de buurt vond ik nog een garnaal tussen de wieren en het tafereel deed me denken aan de lente. Garnalen zijn er trouwens volop te vinden. Bij de Zeelandbrug vond ik er eentje die heel stil bleef zitten. Ik kon het diertje zo dicht benaderen dat ik hem of haar recht in de ogen keek. Van de brug gesproken: de zichtbaarheid viel er de afgelopen weken mee. Misschien daarom dat de Slanke waaierslakken mekaar vonden en er zich hele orgieën afspeelden op de bodem van de Oosterschelde. Vorige week waren ze nog steeds druk bezig en ging ik ze terug lastig vallen. Ik denk dat ik nu stilaan genoeg foto's van Slanke waaierslakken heb ;-) Niet alleen de ogen van garnalen boeiden me plots, ook de ogen van de Fluwelen zwemkrab en heremietkreeft moesten er aan geloven. Verder probeerde ik nog iets uit met een Zeeanjelier en tegenlicht en wou ik vooral de stam goed uitgelicht zien zodat je er dwars door kon kijken. Wel interessant wat er daar allemaal te zien is... Afgelopen maandag gaf ik een masterclass in de lokalen van Hugyfot. Ik had het over een stokpaardje van mij: snootfotografie. Het werd een leuke avond met een geboeid publiek. De dag erna lag ik alweer in het water en dit keer had ik mijn groothoeklens opgezet. Niet meteen de beste keuze, want de zichtbaarheid viel wat tegen, maar ik heb inmiddels al wat ervaring in moeilijke omstandigheden en ik kan ook wat photoshoppen ;-) De kwallen vlogen me rond de oren en uit een Zeeappel kwam er rook! Die zorgde waarschijnlijk voor het nageslacht. Dit fenomeen was ik bij de Zeeappels nog niet eerder tegengekomen. En nu heb ik u nog maar een klein gedeelte van de voorbije weken verteld en laten zien. Maar dat was meteen ook het meest relevante nieuws! De rest bespaar ik u en voor diegenen die er niet genoeg van krijgen: hier staan er nog meer foto's.
Eergisteren bezocht ik voor het eerst de duiktank Transfo te Zwevegem. Dankzij een samenwerking van de Audiovisuele Commissie (NELOSAC) en de Sportcommissie van NELOS kon ik deelnemen aan een initiatie vrijduiken. Na een uurtje theorie in het leslokaal zakten we af naar de duiktank. Met een diepte van 15 meter, een diameter van 20 meter en 4,7 miljoen liter water was die niet klein uitgevallen. De vrijduikers waren zich al aan het opwarmen terwijl er extra licht werd geplaatst dat ter beschikking was gesteld door Greenforce. De lichtkoepel liet ook veel licht door, wat er voor zorgde dat foto's recht naar boven toe niet gemakkelijk te belichten waren. Ik hield me zo dicht mogelijk tegen de daallijn en wachtte tot de vrijduikers op nog geen meter van mij passeerden. Om geen overbelichting van de achtergrond te verkrijgen nam ik een korte sluitertijd van 1/250ste of soms zelfs 1/320ste en koos ik voor een kleine diafragma opening. De flitsers stonden bijna op volle kracht. Om zich voor te bereiden en ontspannen aan hun duik te beginnen, liggen vrijduikers horizontaal op hun rug aan de oppervlakte. Ik vond het een mooie gelegenheid om enkele foto's recht naar boven te nemen. De moeilijkheid hierbij is om niet teveel uit te ademen, want anders krijg je allemaal luchtbellen op de foto. Al de instellingen moesten dan weer aangepast worden wanneer de vrijduikers dieper waren en er veel minder invallend licht van bovenaf was. Om die enorme verandering op te vangen had ik mijn ISO waarde op 400 gezet, waardoor ik vliegensvlug diafragma en sluitertijd veranderde. Op het einde vroeg ik aan Bart en Sophia om nog wat te poseren. De verroeste buis met kleurrijke achtergrond leek me een mooi kader om de twee vrijduikers te laten doorzwemmen. Daarna vroeg ik hen om nog wat andere houdingen aan te nemen. Om storende elementen uit de achtergrond weg te halen moest ik wel wat creatief met Photoshop te werk gaan. Aan vrijduiken zelf ben ik niet toe gekomen, de tijd ging veel te snel! Maar wat was het plezierig om eens totaal iets anders te doen van wat ik gewoon ben. Misschien moet ik de volgende keer de camera eens aan de kant laten...
Meer foto's vind je hier. Gisterenavond vond de prijsuitreiking van het Paf Tachov festival in Tsjechië plaats. Ik won er de eerste prijs en een eervolle vermelding in de categorie zoet water. In de categorie zwart - wit kreeg ik ook een eervolle vermelding met onderstaande foto. Mijn audio visuele presentatie viel voor de derde keer in de prijzen. Ik won er de 2de plaats mee. Allemaal foto's die ik in België genomen heb. Zeg nu nog dat er in ons landje onder water niets te zien is ! ;-)
Binnenkort geef ik weer een Masterclass fotografie. Tijdens een 3 uur durende sessie geef ik al mijn geheimen prijs om prachtige foto's te maken zonder zweefvuil in beeld te hebben. Ik zal ook aantonen dat je met snoot fotografie meer kan dan alleen macro plaatjes schieten. Hieronder vind je alle info terug. Wacht niet te lang met inschrijven want de plaatsen zijn beperkt!
De afgelopen dagen was ik in Zeeland voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie. Het weer speelde dit keer goed mee en er waren heerlijke momenten te beleven. Op zondagavond was ik bij Flauwers op Schouwen-Duiveland waar ik al meerdere malen mooie zonsondergangen mocht aanschouwen. Ook deze keer was het de moeite om het fototoestel boven te halen. Deze foto's zijn gemaakt bij de inlaag, dat is het gebied net achter de dijk. De Oosterschelde kreeg bij het haventje van Heerenkeet, dat niet meer in gebruik is, bij valavond een mooi roze gloed. Bij Schelphoek kon ik nog net de laatste foto nemen voor de nacht zijn intrede deed. Een mooie afsluiter van een prachtige dag.
Eergisteren was ik weer op pad om twee duikjes te gaan maken in Zeeland. De eerste duik was aan de Zeelandbrug waar momenteel veel te spotten valt. Vooral op gebied van naaktslakken kwam ik er met regelmaat de Slanke waaierslak tegen. Een ander exemplaar van dezelfde soort had een vreemd soort van gezwel op het lichaam. Zoiets is me nog nooit opgevallen en ik weet dus niet wat het is.. Harlekijnslakjes zaten er ook volop, maar ik concentreerde me vooral op de Blauwtipjes. Die zijn dit jaar enorm groot. Ik ben bijna altijd met de 60mm macrolens op pad, dus gelukkig passen deze bijzonder mooie slakjes vlot in het kader. Wat me voorbije zondag bij het Open Nederlands Kampioenschap onderwaterfotografie niet lukte, ging eergisteren wel: een grondeltje beeldvullend fotograferen. Grondels zijn altijd schuw en zijn heel moeilijk te benaderen, maar dit exemplaar bleef rustig liggen. De tweede duik van de dag was bij Den Osse waar ik op foto-jacht ging naar de Zeedahlia's. Ik had ergens op internet gelezen dat er eentje bij de reefballs zat en ik vond deze uit de kluiten gewassen dahlia dan ook vrij snel. Ik moest me tevreden stellen met enkele detailopnames, want het diertje was te groot om op de foto te krijgen. Zeedahlia's zijn er in verschillende kleuren en deze was naar de bleke kant met een mooi rood lijntje. Mijn voorkeur gaat echter meer naar de rode variant uit, die zijn enorm fotogeniek. Deze vond ik rond de 5,5 meter op de schuine muur. Na twee duiken vond ik het welletjes en reed ik terug huiswaarts. Een heel stuk voor de ring van Antwerpen stond ik al vast in een enorme file en de berichten op de radio voorspelden niet veel goeds. Dan maar de afslag Ekeren genomen voor een "spoelduikje" in zoet water. De waterplanten zijn nog maar net aan hun groeiprces begonnen en het zal de komende weken wel flink opschieten vermoed ik, maar dieren zoals Grote diepslakken, Tijgervlokreeftjes ,Watermijten en andere soorten zijn al volop te zien. Een feest voor de macro fotograaf! Om de dag ongewoon af te sluiten botste ik nog op dit exemplaar: een Tijgervlokreeftje met haar. Nog nooit gezien! Misschien heb ik een nieuwe soort ontdekt, dan noem ik het de Harige tijgervlokreeft naar analogie met de Harige Hengelaarsvis! ;-)
Afgelopen dinsdag ben ik nog eens een kijkje gaan nemen bij de Bergse diepsluis. Daar zijn er de voorbije weken volop stokken op de bodem geplaatst die de Sepia's moeten helpen bij het afzetten van hun eieren. Er waren enkele berichten over een slechte zichtbaarheid wegens algenbloei in het water, maar ik vond de zichtbaarheid toch heel goed meevallen. Sommige stokken die vorig jaar geplaatst waren, bleken ondertussen mooi begroeid. Ik kon echter geen enkele Sepia spotten, dus profiteerde ik er maar van om enkele groothoekopnames te maken. De tweede duik ging ik de andere kant uit. Daar experimenteerde ik wat met de snoot en de fish-eye lens. Dankzij buddy Marlène vonden we nog een prachtige Snotolf. Die hadden we zo laat in het seizoen niet meer verwacht. Het diertje liet zich goed fotograferen en omdat we beiden een fototoestel bijhadden gingen we elk om beurt aan de slag. Als afsluiter doken we nog bij Anna Jacoba polder. Daar was de zichtbaarheid een stuk slechter. We kwamen vele Millennium naaktslakken tegen waarvan onderstaand exemplaar eitjes aan het afzetten was. Meer foto's vind je hier.
Eerder deze week mocht ik voor de eerste keer een presentatie in mijn thuisstad geven. Het werd een boeiende avond met een zeer geïnteresseerd publiek. Na de openingsspeech, gegeven door de voorzitster van Markant Sint-Jan Bergmans, nam ik de aanwezigen mee op reis. Ik vertelde hen over de mooie natuur bij het domein Muisbroek in Ekeren en de unieke onderwaterwereld waar in een heel ver verleden de grootste haai aller tijden rondzwom. Daarna vertelde ik het verhaal van de padden die ik al enige jaren ga fotograferen in een vijver bij Turnhout. Ook de prachtige Waterlelies die daar elke zomer verschijnen, kwamen aan bod. Bij de foto's van Zeeland, waar ik wekelijks vertoef, raakte ik bijna niet uitgepraat. Zowel de landschappen als de dieren onder de waterspiegel blijven me na vele jaren nog steeds boeien. Ik toonde mijn digirama "A bout de souffle". Na de pauze sprak ik over de West-Kaap bij Zuid-Afrika, de tempels in Bali en de rare onderwatercreaturen bij Lembeh in Sulawesi. Als afsluiter sprak ik over de enorme biodiversiteit van Raja Ampat. Dat zijn enkele eilanden bij West-Papua. Na afloop kreeg ik bloemen van een charmante dame ;-)
Ze hebben even op zich laten wachten, maar nu beginnen de Snotolven toch hier en daar op te duiken. De mannetjes laten zich in hun mooiste paaikleuren zien. Sommigen hebben een roos kleurtje terwijl anderen er dieprood uitzien. Ik heb ook gemerkt dat Snotolven verschillende karakters hebben. Normaal gezien zijn ze redelijk strijdvaardig als ze hun nest bewaken, maar sommige exemplaren kan je toch redelijk dicht benaderen zonder een uitval te moeten trotseren. Hopelijk kan ik ze in de komende weken nog een keertje bezoeken, want eens de eieren uitkomen keren ze terug naar diepere wateren. Dan is het weer een jaartje wachten vooraleer ze zich terug laten zien. Meer foto's vind je hier.
Gisteren ben ik nog eens een dagje met de fish-eye lens op stap geweest. De eerste duik was bij Den Osse in het Grevelingenmeer. Al meteen zag ik dat er heel veel Zeedruifjes (Pleurobrachia pileus) rondzwommen. Natuurlijk heb ik de foto wat moeten uitsnijden want zo'n zeedruifje is niet groter dan 2 à 3 cm. Er waren ook nog heel wat kwalletjes van een andere soort die ik nog nooit gezien had. Bij navraag blijkt het om de hydromeduse Eutonina indicans (Umbrella jelly) te gaan. Even verder kwam ik een groepje Zeeanjelieren tegen. Onder de steiger was het leuk vertoeven in helder water. Tijdens het weekend komen hier vele duikers langs en is de zichtbaarheid er vaak slecht. De palen zijn mooi begroeid en de zonnestralen gaven het geheel een bijzonder sfeertje. Bij de tweede duik van de dag vond ik een jonge Snotolf met een mooi blauw kleurtje. Ik heb al vele kleine Snotolfjes gezien, maar eentje in deze kleur was toch de eerste keer. Wat kan Zeeland toch nog steeds verrassend zijn. Meer foto's vind je hier.
|
Nieuw op de websiteCategorieën
Alles
|