Afgelopen dinsdag was het een heerlijke dag aan de Oosterschelde en Grevelingenmeer. Het zonnetje scheen volop en het water was net een spiegel. De mist en laaghangende nevel zorgde voor een feeëriek decor. Laag water lag heel vroeg op de dag, dus hebben we een mooie zonsopgang aan de Zeelandbrug gezien. De duik zelf viel ook best mee dankzij een goede zichbaarheid. Momenteel zijn er enorm veel eiafzettende Wulken te zien, maar ook zeedonderpadden, Pitvissen, Galathea's, en hier en daar nog wat Blauwtipjes. Bij de tweede pijler zijn er grote Boompjesslakken te zien en vindt Gino de laatste tijd vaak Slakdolven. Twee Heremietkreeftjes leken onafscheidelijk en sommige Botervisjes hebben mooie paaikleuren. Genoeg te beleven dus, ook al koelt het water fel af waardoor hele lange duiktijden niet meer mogelijk zijn. We hebben nog gewacht op hoog water, maar dat was echter een domper op de feestvreugde. De zichtbaarheid was nog amper een halve meter en dus hield ik het al snel voor gezien. Na de zonsondergang bij de Zeelandbrug zijn we dan bij Dreischor parking gaan duiken. De zeedonderpadden zijn nog geen eieren aan het afzetten, maar hebben al wel hun mooie paaikleuren. Verder waren er nog ontzettend veel garnalen te vinden en mooie grondels. Ik had de indruk dat ze zich allemaal 's nachts makkelijker laten fotograferen. Behalve die ene kreeft dan...
0 Comments
Door de storm van de afgelopen dagen beloofde de zichtbaarheid onder de waterspiegel in Zeeland niet veel goeds. Toch viel het enorm mee toen we het water instapten bij Scharendijke. Geen glashelder water, maar toch enkele meters. Genoeg dus om met de fisheyelens aan de slag te gaan en de wrakjes nog eens op te zoeken. Op de terugweg nam ik nog enkele foto's van de palen onder de steiger en de onderkant van de trap. Die zijn altijd heel fotogeniek door alle levende organismen die erop leven en vechten om het beste plekje. Na de middag doken we nog bij Sint -Annaland. Wat een groot contrast met de goeie zichtbaarheid van 's ochtends. Op sommige dagen 5 tot 10 meter helder water, vandaag amper een metertje. Gelukkig had ik de fisheye al ingeruild voor de macrolens. Het Zeepaardje dat enkele weken geleden gesignaleerd was, kon ik niet vinden. Misschien is het alweer vertrokken. Millennium naaktslakken, Hooiwagenkrabben en garnalen waren wel van de partij. Gelukkig wilden ze even poseren.
Er zijn berichten dat het leven aan de zuidwestelijke kant van het Grevelingenmeer onder de 16 meter zo goed als verdwenen is. Doordat het meer zo goed als afgesloten is van de Noordzee staat er te weinig getijdenstroming waardoor er op de diepere lagen te weinig zuurstof komt. Bij Den Osse kan je dat goed waarnemen. Daar lijkt de bodem net een maanlandschap. Ook de zichtbaarheid onder de 8 meter is de laatste tijd slecht. Daarom bleef ik in de zone tussen de kant en de eerste stortblokken hangen. Dat is een ondiepe zanderige strook van zo'n 25 à 30 meter breed waar duikers meestal achteloos overheen zwemmen op weg naar de diepere gedeeltes van het Grevelingenmeer. Maar net zoals bij Dreischor (zie vorig blogbericht) zijn er vele lege oesters ingenomen door Zwarte grondels die er hun eitjes hebben afgezet. De Groene wierslakken zijn zich ook nog steeds aan het voortplanten. Bij Den Osse zijn ze massaal te vinden in de ondiepe zone. Dat ze niet altijd groen zijn kan je hieronder op één van de de foto's zien. De lichaamskleur wordt bepaald door de bladgroenkorrels (chloroplasten) die ze opnemen uit het voedsel. Ruthensparrs grondels zie je wel vaker rondzwemmen. Ze deftig op de foto krijgen is een andere zaak. Vaak beginnen ze nerveus rond te zwemmen als je ze wat dichter nadert en net als je wil afdrukken, zwemmen ze even uit beeld. Dit exemplaartje leek gehypnotiseerd en bleef toch even hangen.
Het is nog steeds de periode van voortplanting. Zeker bij de grondels die in het Grevelingenmeer wonen. Bij Dreischor vind je op vele plaatsen lege oesters die ingenomen zijn door Zwarte grondels. De kleine peervormige eitjes kleven zowel langs de boven- en onderkant van de oesters. De voortplantingsperiode van deze vraatzuchtige carnivoren is normaal gezien tot juni, maar de natuur is dit jaar een beetje later. Bij Sint-Annaland zijn de Millennium-wratslakken stilaan aan het verdwijnen. De witte eierlinten die ze achtergelaten hebben liggen nog massaal bezaaid op de zeebodem. Andere soorten naaktslakken ben ik niet meer tegengekomen. Gelukkig was er nog voldoende ander leven te spotten zoals deze zwangere Veranderlijke steurgarnaal.
Bij Den Osse is het momenteel een ware invasie van Groene wierslakken. Ze zijn zich massaal aan het voortplanten. Je hoeft er niet eens diep voor te gaan want je kan ze terugvinden in de zone tussen 0 en 3 meter. Daar is de zichtbaarheid ook het beste. Soms lagen ze zo dicht tegen mekaar dat er op één foto wel 5 te tellen zijn. Het mooiste moment was toen 2 kleinere Groene wierslakken op de rug van een groter exemplaar poseerden voor de lens .
Vandaag ben ik nog maar eens bij Dreischor gaan duiken. Alhoewel er nog vele nesten van zeedonderpadden waren, zag ik niet veel actie. Ik heb geen enkele geboorte kunnen registreren. Op sommige plaatsen leek het er op dat de eitjes niet gaan uitkomen. Bij één enkel eitje zag ik een schijnschimmel die net op ijs leek.
Bij Dreischor is er nog steeds volop actie. Uit de zeedonderpadeitjes komen geregeld pasgeboren visjes tevoorschijn. Een wonderbaarlijk fenomeen dat nauwlettend in het oog wordt gehouden door de vaders.
Die zijn stilaan aan een verdiende rust toe. Na wekenlang trouw de wacht houden en vervelende Penseelkrabben en onderwaterfotografen afweren, hebben ze het zeker verdiend. De zeedonderpadden bij Dreischor en Sint-Annaland zijn volop hun nesten aan het onderhouden. Regelmatig blazen ze water over de eitjes om ze proper te houden. Sommige mannetjes hebben het heel druk omdat ze verschillende nesten moeten bezoeken. De oogjes in de eitjes worden al goed zichtbaar. Hier en daar zal het niet lang meer duren vooraleer er jonge zeedonderpadjes zullen geboren worden.
Of in het Nederlands gezegd: veelkleurige eieren! Niet dat ik Italiaans spreek, maar het klinkt wel beter ;-)
De zeedonderpadden zijn bij Dreischor nog steeds volop eieren aan het afzetten. Ondertussen zijn er al meer dan tien nesten te spotten. Sommige hangen langs de binnenzijde van de "reefball". Vandaag had ik het geluk om het mannetje bij het roze en witte nest te zien liggen. Ik was er al vaak langs gezwommen, maar vader zeedonderpad gaf nooit thuis. Ik kreeg twee minuten de tijd om hem te portretteren. Zoals ik in mijn vorige blogartikel zei, moest ik teruggaan bij valavond om de zeedonderpadden bij hun nesten te vinden. Gisteren was het zover. Toen ik bij één van de nesten aankwam, zat er een Penseelkrab te smullen van de eitjes, die onbewaakt waren achtergebleven. Het duurde echter niet lang vooraleer vader zeedonderpad zich liet zien en die was daar niet van gediend. Met zijn mond wijd opengesperd ging hij de krab te lijf om ze enkele meters verder te gaan droppen of liever gezegd: uitspuwen.
Die zeedonderpadden zijn écht niet te onderschatten! Vandaag ben ik gaan duiken bij Sint-Annaland en Dreischor. Vorige week had ik enkele kluwens van eikapsels van Wulken gezien bij Sint-Annaland, maar waren er geen Wulken te bespeuren. Dankzij een tip van Luc Rooman, wist ik ze dan toch te vinden. Vanaf het midden van het strandje moet je, op een diepte van ongeveer 6 tot 7 meter, naar rechts gaan. Daar vind je nog hier en daar eikapsels en als je geluk hebt zit de Wulk erbij.
Vandaag ben ik gaan duiken bij Dreischor. De zon was ook van de partij. Onder water was de zichtbaarheid niet al te best. De zeedonderpadden zijn al heel actief bezig geweest, want er zitten meerdere nesten op de "reefballs". De dieren zelf laten zich niet zo gemakkelijk zien. Tijdens mijn tweede duik vond ik eindelijk een exemplaar dat mooi bij z'n eitjes lag.
Vandaag ben ik bij Scharendijke gaan duiken. Stilaan begint het leven onder water te verminderen. De zichtbaarheid was ook niet echt geweldig te noemen. Het is wachten op de zeedonderpadden die hun eitjes gaan afzetten. Buiten enkele Groene wierslakken vond ik toch deze Grote zeenaald die gewillig poseerde voor de lens. Met één oog omhoog gericht en het andere voor zich kijkend, had hij alles onder controle.
Vandaag vond de prijsuitreiking van het "onderwaterfotografiekampioenschap Oosterschelde 2012" plaats.
De wedstrijd werd georganiseerd door de Nederlandse Onderwatersport Bond (NOB) met de bedoeling om de duiksport en de Oosterschelde te promoten. Enkele maanden geleden kon je hiervoor maximum vijf foto's insturen. Janny Bosman werd de gelukkige winnares met een mooie foto van de hangcultuurmosselen en Ivo Madder behaalde een verdiende tweede plaats met een foto van een sepia die eitjes aan het afzetten was. Zelf werd ik derde met deze foto van een Gewone zeedonderpadmannetje die zijn eitjes aan het bewaken was: |
Nieuw op de websiteCategorieën
Alles
|