Ieder jaar in mei kijkt menig duiker er naar uit: de Sepia's! Vanuit de Golf van Biskaje komen deze inktvissen terug naar hun geboortegronden om zich voort te planten.

Afgelopen dinsdag was ik er naar op zoek bij de Bergse Diepsluis. Na een uitgebreide zoektocht kwam ik een koppeltje tegen. Na enkele korte pogingen van het mannetje om te paren, lukte het hem uiteindelijk dan toch.

Het liefdesspel bij Sepia's duurt maar even, maar herhaalt zich iedere keer als er eitjes moeten bevrucht worden. Uiteindelijk moet je wel een beetje geluk hebben om op het juiste moment aanwezig te zijn.

Hopelijk volgen er nog meer koppeltjes de volgende weken, want elk jaar lijken het er miner en minder te worden. Worden ze gevangen genomen of blijven ze op hunweg door de Oosterschelde ergens hangen? Geen idee, maar het zou jammer zijn mochten deze speciale diertjes hun geboortegronden niet meer bereiken.

Meer foto's vind je hier.

Wat gaat de tijd tegenwoordig snel! Het is inmiddels weer bijna 3 maanden geleden dat ik nog een bericht geplaatst heb en daar is een goede reden voor: ik heb niet veel meer in het water gelegen! De afgelopen 25 jaren is me dat niet vaak overkomen, maar nu was er daar een goede reden voor, namelijk de geboorte van onze dochter Océane. Jawel, u leest het goed en voor alle duidelijkheid: ik mocht de naam kiezen!
Océane werd pas begin september verwacht, maar kon niet meer wachten en sprong er op 22 juli al uit. Onderstaande foto nam ik nog in juni tijdens een shoot in het bad. En als u zich afvraagt hoe we dat water zo wit kregen dan is het antwoord daarop: melk! De bloemen en de bladeren waren trouwens echt.

Net voor het grote gebeuren lag ik bij Strijenham aan de Oosterschelde nog bij enkele honderden Steenslijmvisjes (Lipophrys pholis). Die waren erg actief op zoek naar voedsel en gingen meermaals de confrontatie  met de krabben aan. Wat een lefgozers!

Het mooiste moment was toen er drie Steenslijmvisjes op een rij gingen liggen. Ik mikte met mijn snoot boven het middelste visje in de hoop de twee anderen er ook op te krijgen.

Bij de Bergse Diepsluis toonde mijn buddy Frank Visser een mooie Groene zeedonderpad (Taurulus bubalis).  Bedankt voor de vondst!

Er zwommen die dag veel Oorkwallen (Aurelia aurita)  en Kompaskwallen (Chrysaora hysoscella) rond. Ik spendeerde heel wat tijd om de kwalvlooien (Hyperia galba)  die zich in deze kwallen bevinden te fotograferen. Een werkje waarvoor je veel geduld moet hebben.

Begin augustus lag ik dan nog eens in het water om samen met vrijduikers Bart en Sophia wat te oefenen voor het tweede luik van het Open Belgisch Kampioenschap. Dat gaat door in zoet water tijdens de tweede week van september. Natuurlijk kan ik daar nog niet veel over tonen, want ik wil niet teveel in mijn kaarten laten zien. De concurrentie loert mee ;-)

En zo is de zomer razendsnel aan het voorbij vliegen. Ik pendelde voortdurend tussen werk en ziekenhuis, want Océane moest nog enkele weken op de afdeling neonatologie verblijven, maar bij de geringste kans profiteerde ik er van om in het water te springen. (Iets dat mijn dochtertje trouwens ook al graag doet...)
Enkele dagen geleden kreeg ik nog eens zo'n kans en trok ik naar de Zeelandbrug. Wat was het zalig om nog eens in het zilte nat te vertoeven bij een heerlijke watertemperatuur van 20°C en een uitstekende zichtbaarheid. De jonge Zeekatjes zijn alom tegenwoordig.

Behalve de Bruine plooislakken kon ik geen naaktslakken vinden, maar dat kon de pret niet bederven. Er waren genoeg andere onderwerpen te vinden, zoals onderstaande pubers...

Tot slot vond ik nog een zeepaardje.  Ik maakte er in Photoshop een dubbelopname van. De perfecte afsluiter van een ongewone zomer.

Meer foto's vind je hier.

Het is weer zover: de Sepia's zijn in Zeeland toegekomen! Het was weer even wachten, maar sinds kort zijn er  op internet al ettelijke foto's en filmpjes de revue gepasseerd. Ik was er nog niet aan toegekomen om zelf een kijkje te gaan nemen omdat ik voor het OBK mij vooral gericht had op het Grevelingenmeer. Dus trok ik gisteren rond de middag naar de Bergse Diepsluis. Ik had een hele horde duikers verwacht, maar er stonden slechts een tiental auto's op de parking. Dan maar meteen het water in. De wind stond echter schuin op de kant waardoor het water een bruine kleur had. Dat beloofde niet veel goeds. Na enkele meters doorheen het ondiepe water begon de zichtbaarheid beter te worden. Vrij snel kwam ik een hele tros Pijlinktviseieren tegen die afgezet waren tussen de wilgentakken.

Op weg naar het oosten kwam ik nog heel wat takken tegen, echter nergens Sepia's of Pijlstaartinktvissen te bespeuren. Dan maar terug naar het westen gezwommen langs het platform waar ik de Zeedahlia nog eens een bezoekje bracht. 

Na een tiental minuten westwaarts palmen, kwam ik de eerste stokken tegen. Die waren flink begroeid met allerlei soorten zakpijpen.

Ik probeerde verschillende dieptes uit en zwom zelfs helemaal terug oostwaarts in een tweede poging om iets van inktvissen waar te nemen. Maar hoe ver en hoe lang ik ook zwom, nergens was er een levende ziel te bekennen. Dat was enkele jaren geleden wel anders. Toen had ik soms zes tot negen sepia's op één foto. Enigszins teleurgesteld verliet ik na twee uren het water.

Dan maar een tweede poging bij de Zeelandbrug.  Het was al avond en voor het laagwater getij stonden al redelijk wat duikers klaar om het water in te gaan. Ik maakte me vlug klaar en vertrok een dik halfuur te vroeg. De stroming viel best mee en na vijf minuten vond ik een andere onderwaterfotograaf die bij enkele Sepia's lag. Ik legde me er voorzichtig bij.

Al snel kwam het tot een conflict tussen twee rivaliserende mannetjes Sepia's. De reden was het vrouwtje dat onder het ene mannetje hangt (zie foto hierboven). Daar wou  het opdringerige mannetje wel eens mee paren. Zoals gewoonlijk mondde het uit op een korte krachtmeting tussen de mannetjes. Doordat ik een trage sluiterijd had ingesteld heb ik er spijtig genoeg geen scherpe foto's van kunnen nemen. Tenslotte was het al tegen 21 uur aan en het daglicht begon langzaam te verdwijnen.

Even later kwamen de andere duikers toe en was het gedaan met het goede zicht. Sommigen kwamen letterlijk hun camera voor mijn neus houden en schenen met felle lichten op de Sepia's. Natuurlijk zijn die beestjes daar niet van gediend en het duurde niet lang vooraleer er geen enkele Sepia nog te bespeuren viel. De zichtbaarheid was op sommige plaatsen ook al herleid tot nul. Dan maar een toertje gedaan. Na een tijdje kreeg ik een vrouwtje in de gaten. Ik legde me er voorzichtig bij en kon haar tot op enkele centimeters benaderen.

Maar ook hier kwamen er al snel andere duikers op af die het diertje wegjoegen. Zo ging het nog een tijdje voort tot de meeste duikers het strijdtoneel verlieten. De rust keerde weer en de Sepia's ook.  Vanaf dan klaarde het water terug uit en leek het er op dat de Sepia's zich meer op hun gemak voelden. Soms moest ik zelfs achteruit zwemmen omdat ze zo dicht in mijn richting kwamen.

Uiteindelijk telde ik toch maar een vijftal exemplaren. Dat is ooit bij de brug anders geweest. Wat is er toch gaande met de Sepia's? Worden ze weggevist? Of komt het -  zoals iemand onlangs vertelde - door de windmolens op zee, waar de diertjes ook een basis vinden om hun eieren af te zetten?

Eigenlijk zijn er nu veel te veel duikers voor veel te weinig Sepia's. Dat kan zo niet blijven doorgaan. Als ik terugdenk aan de periode dat het Zeepaardje bij de brug gesignaleerd was en hoe dat ene diertje belaagd werd door honderden duikers, dan weet je op voorhand dat zo'n scenario's zich niet al te vaak kunnen herhalen. Ik hoop dan ook op betere tijden waar we terug meer van deze wondermooie diertjes zullen te zien krijgen.

De grootste wens koester ik echter op het gebied van het ecologische bewustzijn bij duikers. Zonder hier de moraalridder te willen uithangen, hoop ik dat er in de duikopleidingen voldoende aandacht zal worden besteed aan hoe  voorzichtig we met deze en andere dieren moeten omgaan. Wat ik soms zie grenst aan het ongelofelijke.  Dan lijkt het net of er geen grenzen meer zijn om aan een goed beeld te komen. Een goed natuur foto- of videograaf moet er zich bewust van zijn dat het dier niet of zo weinig mogelijk mag gehinderd worden. Trouwens, het is pas dan dat de beste beelden gemaakt worden! Wanneer het stof opklaart...
Meer foto's vind je hier.

Het is weeral eventjes geleden dat ik nog iets neerpende en het klinkt cliché, maar ik heb tijd tekort! Daarom vat ik in één berichtje samen wat ik de voorbije weken gedaan en gezien heb.  Begin april begon vrij rustig met een mooi duikje bij Den Osse waar ik nog eens een Zeedahlia-toertje maakte langs deze prachtige bloemdieren.

Vooral onderstaande foto waar het licht dwars doorheen de dahlia lijkt te gaan vond ik wel bijzonder.

De week erna kregen we een bericht dat er een speciaal naaktslakje gespot was bij Scharendijke: het Groene rolsprietslakje. Samen met de twee andere musketiers  (lees: duikers) gingen we op zoek naar een speld in een hooiberg.  Toch gebeurde het onverwachte: Gino vond er eentje in ondiep water en desondanks dat hij zelf geen  foto meer kon nemen haalde hij ons erbij. Toch een vriendelijke jongen hoor. Bedankt Gino!

In de buurt vond ik nog een garnaal tussen de wieren en het tafereel deed me denken aan de lente.

Garnalen zijn er trouwens volop te vinden. Bij de Zeelandbrug vond ik er eentje die heel stil bleef zitten. Ik kon  het diertje zo dicht benaderen dat ik hem of haar recht in de ogen keek.

Van de brug gesproken: de zichtbaarheid viel er de afgelopen weken mee. Misschien daarom dat de Slanke waaierslakken mekaar vonden en er  zich hele orgieën afspeelden op de bodem van de Oosterschelde.

Vorige week waren ze nog  steeds druk bezig en ging ik ze terug lastig vallen.  Ik denk dat ik nu stilaan genoeg foto's van Slanke waaierslakken heb ;-)

Niet alleen de ogen van garnalen boeiden me plots, ook de ogen van  de Fluwelen zwemkrab en heremietkreeft moesten er aan geloven.

Verder probeerde ik nog iets uit met een Zeeanjelier en tegenlicht en wou ik vooral de stam goed uitgelicht zien zodat je er dwars door kon kijken. Wel interessant wat er daar allemaal te zien is...

Afgelopen maandag gaf ik een masterclass in de lokalen van Hugyfot. Ik had het over een stokpaardje van mij: snootfotografie. Het werd een leuke avond met een geboeid publiek.

De dag erna lag ik alweer in het water en dit keer had ik mijn groothoeklens opgezet. Niet meteen de beste keuze, want de zichtbaarheid viel wat tegen, maar ik heb inmiddels al wat ervaring in moeilijke omstandigheden en ik kan ook wat photoshoppen ;-)

De kwallen vlogen me rond de oren en uit een Zeeappel kwam er rook! Die zorgde waarschijnlijk voor het nageslacht. Dit fenomeen was ik bij de Zeeappels nog niet eerder tegengekomen.

En nu heb ik u nog maar een klein gedeelte van de voorbije weken verteld en laten zien. Maar dat was meteen ook het meest relevante nieuws! De rest bespaar ik u en voor diegenen die er niet genoeg van krijgen: hier staan er nog meer foto's.

Afgelopen dinsdag ben ik nog eens een kijkje gaan nemen bij de Bergse diepsluis. Daar zijn er de voorbije weken volop stokken op de bodem geplaatst die de Sepia's moeten helpen bij het afzetten van hun eieren. Er waren enkele berichten over een slechte zichtbaarheid wegens algenbloei in het water, maar ik vond de zichtbaarheid toch heel goed meevallen.

Sommige stokken die vorig jaar geplaatst waren, bleken ondertussen mooi begroeid.

Ik kon echter geen enkele Sepia spotten, dus profiteerde ik er maar van om enkele groothoekopnames te maken.

De tweede duik ging ik de andere kant uit. Daar experimenteerde ik wat met de snoot en de fish-eye lens.

Dankzij buddy Marlène vonden we nog een prachtige Snotolf. Die hadden we zo laat in het seizoen niet meer verwacht.

Het diertje liet zich goed fotograferen en omdat we beiden een fototoestel bijhadden gingen we elk om beurt aan de slag.

Als afsluiter doken we nog bij Anna Jacoba polder. Daar was de zichtbaarheid een stuk slechter. We kwamen vele Millennium naaktslakken tegen waarvan onderstaand exemplaar eitjes aan het afzetten was.

Meer foto's vind je hier.

Voor het Open Belgisch Kampioenschap onderwaterfotografie (OBK), heb ik  afgelopen dinsdag en woensdag 650 minuten in het Zeeuwse water gelegen. Zo'n wedstrijd ter plaatse wordt ook wel Shoot Out genoemd. Er zijn in totaal 4 keer 2 dagen dat de wedstrijd doorgaat, 2 keer in Zeeland, eentje in de steengroeve van Vodelée en de laatste in domein Muisbroek , beter gekend als de Put van Ekeren.  Ik startte mijn eerste duik op dinsdag rond 7 uur 's ochtends bij de Bergse Diepsluis. Al tijdens de eerste meters besefte ik dat ik beter geen fisheye-lens had opgeschroefd, maar ik zwom toch verder tot aan het platform. Onderstaande foto doet vermoeden dat de zichtbaarheid wel meeviel, echter het was niet veel meer dan één tot anderhalve meter.

In zo'n geval trek ik mijn flitsers erg naar achter, gebruik ik diffusers en dim ik de flitskracht tot bijna nul.
 Ook de slaveflitser die ik op het platform had geplaatst dimde ik zoveel mogelijk en richtte ik naar beneden toe.
Ik ging nog langs de Sepiastokken langs, maar de Sepia's zelf gaven niet thuis.

Dan maar snel naar het Grevelingenmeer waar de zichtbaarheid een stuk beter was. Ik hield de fisheye-lens er nog even op en nam enkele foto's van mezelf omdat ik geen model bijhad. Ik kan ze hier spijtig genoeg niet laten zien, want de foto's die ingediend zijn voor de wedstrijd mogen volgens het reglement nergens gepubliceerd worden voor de uitslag. Daarna ging ik te werk met de 60mm macro lens. Onderwerpen genoeg en één van de eerste foto's die ik nam was een beeld van twee zakpijpen omgeven door kolonievormende zakpijpen (Botrylloides diegensis).

Daarna kwam ik in een soort van artistieke roes terecht of was het misschien een vorm van ondiepe stikstofnarcose en begon ik gedurende meer dan een half uur een veertje te fotograferen.  Dat viel echter niet mee, want zo'n ding is nogal onderhevig aan  opwervelingen van het water. Bij de minste beweging fladderde het er op los. Na meer dan dertig foto's was ik wel blij met onderstaand resultaat.

Gelukkig duurde de waanzin dan ook niet langer en ging ik op zoek naar het volgende onderwerp. Ik richtte mijn snoot op een kreeft die het hele zaakje niet vertrouwde en angstig naar boven keek. Uit ervaring weet ik dat je met wat geduld toch héél dichtbij kan komen. Kreeften zijn namelijk heel nieuwsgierig van aard.

Na vier duiken hield ik het voor gezien nadat de wind fel was komen opsteken en de zichtbaarheid in het ondiepe tot bijna nul herleidde.
De volgende ochtend ging ik vullen bij Sub Ocean Services in Oud-Vossemeer. Daar hoorde ik van Koos dat hij toch nog Sepia's gezien had bij de Bergse Diepsluis.  Dus toch nog maar eens een kijkje gaan nemen.
Ik had de macro lens al op staan, dus werd het eerst een zoektocht naar klein spul. Al gauw vond ik onderstaand kereltje die het leuk vond om regelmatig tot op mijn toestel te komen zwemmen. 

Ik leidde hem dan elke keer heel voorzichtig naar het Wakamé wier, waar zijn thuis was.  Hier aan de Bergse Diepsluis vind je in deze tijd van het jaar voldoende onderwerpen om te fotograferen. Het is alleen een kwestie van goed rond te kijken.

Ondertussen had ik één Sepia koppeltje gespot en was ik na 150 leuke onderwater minuten de fisheye-lens gaan halen. Ze samen op de foto krijgen was onbegonnen werk , want van grote liefde tussen die twee was er absoluut geen sprake meer.

Het mannetje liet zich niet benaderen, maar het vrouwtje zag me blijkbaar wel zitten. Ze liet zich uivoerig fotograferen als een volleerd model. Ondanks haar kleine gestalte kon ik ze heel dicht benaderen. De zichtbaarheid was - in vergelijking met de dag ervoor - uitstekend.

Ze liet me een half uurtje met haar spelen en toen vond ik het zelf welletjes geweest. Ik wou haar echtgenoot niet te jaloers maken...

Op de terugweg kwam ik nog wat oude, begroeide stokken tegen. Ik vond ze ook de moeite om op de plaat te zetten. Een mooie afsluiter van twee dagen noeste arbeid. Wat kan het leven soms zwaar zijn; gelukkig was ik in een artistieke roes...

De afgelopen dagen dook ik bij Burghsluis, de Bergse diepsluis en Putti's place bij Goes. Bij Burghsluis zijn er momenteel verschillende exemplaren te zien van het Wrattige mosdierslakje. Je kan ze vrij ondiep spotten op een diepte tussen 2 en 4 meter bij laag water. Hieronder staan nog enkele foto's van andere slakjes die er te vinden zijn zoals de Harlekijnslakken en de Boompjesslakken

Bij de Bergse diepsluis vond ik 2 jonge Snotolfjes op de eieren die enkele weken geleden door de Sepia's afgezet zijn. Sommige van die eitjes zijn transparant waardoor je de ongeboren diertjes goed kan waarnemen. Tijdens deze duik vond ik  nog een mooie gele Veranderlijke steurgarnaal die zwanger was en een Groene wierslak.

Het was lang geleden dat ik nog bij Putti's place  gaan duiken was. Het strand en de dijk zijn er helemaal heraangelegd. Ik dook er in "de kom" die tot 30 meter loopt, maar in plaats van de diepte in te gaan bleef ik de helling volgen die de kom omzoomt. Binnen de minuut kwam ik al een juveniel donderpadje tegen van nog geen 2 cm. groot. Amper 10 meter verder, nog steeds in het ondiepe gedeelte, zag ik tientallen prachtig gekleurde anemonen. Dieper zag ik een Harlekijnslakje, het enige naaktslakje dat ik tegenkwam. Galathea kreeftjes waren er echter in overvloed te vinden.

Geen onderwaterfoto's deze keer. Mijn behuizing was in onderhoud, dus moest ik met lege handen duiken.  Wel twee mooie duiken gemaakt. De eerste bij de Bergse Diepsluis, waar er nog steeds Sepia's te spotten zijn, de tweede duik bij Sint Annaland met een fantastische zichtbaarheid van meer dan vijf meter. Tussen de duiken door reed ik nog even rond op het eiland Tholen en nam ik deze foto's:

Bij de Bergse Diepsluis kan je momenteel nog steeds Sepia's zien. Er zijn al heel wat eieren afgezet. Sommige stokken hangen helemaal vol terwijl andere bouwwerkjes ongemoeid gelaten zijn. Het is me niet helemaal duidelijk waarom, maar er zal wel een reden voor zijn.  Enkele eitjes zijn wit-transparant gebleven. Daar zijn de moeders vergeten een laagje inkt rond te leggen, of misschien was de voorraad tijdelijk opgebruikt...

 Tijdens de week is de zichtbaarheid onder water het beste, vooral als je er vroeg bij bent. Zondags staat de parking afgeladen vol en kan je geen hand voor je ogen zien door al het stof dat er door de duikers gemaakt wordt. Later dook ik ook nog bij de Zeelandbrug. De zichtbaarheid was niet geweldig, het onderwaterleven daarentegen wel.  Er zijn verschillende soorten naaktslakken te spotten zoals de Slanke waaierslakken, Harlekijnslakken, Satijnslakken en nog enkele andere soorten.

Stilaan begint het water terug helderder te worden. Daar zaten we echt op te wachten. De sepia's zijn nog steeds heel actief bezig om zich voort te planten. De mannetjes beschermen de hele tijd de vrouwtjes  en laten ze geen seconde alleen. Geen enkele rivaal krijgt de kans om het "aan te leggen" met hun vrouwtje. Voortdurend steken ze één van hun armen dreigend uit om de concurrent er op te wijzen dat hij niet dichter mag komen. Zelfs onderwaterfotografen moeten op afstand blijven!

Na 3 duiken van gemiddeld 80 minuten  was het geheugenkaartje volgeschoten en kon ik tevreden op een mooie dag terugblikken. Het is toch elk jaar weer genieten van die kleine  rare wezentjes.

De Sepia's of zeekatten zijn sinds een tijdje aangekomen in de Oosterschelde. Ze komen uit de golf van Biskaje waar ze, na een lange reis, zich komen voortplanten. Bij de Bergse Diepsluis zitten er hier en daar al wat koppeltjes. Ze reageren nog heel schuw als er duikers in de buurt komen. De volgende weken zal er nog veel "bezoek"  komen.

Vandaag aan de Bergse Diepsluis gaan duiken. De temperatuur is nog amper 8°C!

Aan het platform zat een mooie Groene zeedonderpad die zich uitvoerig liet fotograferen. Tot hij of zij naar mij toe zwom, zich op mijn behuizing nestelde en daar rustig bleef zitten! Nog nooit meegemaakt maar best wel grappig...